Opstapjes Vogels bij de Geitenberg, hoezo?
GRIET SANTY Griet is een enthousiaste natuurliefhebber uit Marke die je vaak tegen het lijf loopt op excursies en wandelingen. Ofwel gewoon met haar fototoestel in de regio.
Mama: (Hoopvol) “Wil je niet eens mee gaan kijken naar de vogeltrek op de Geitenberg in Kooigem? Zo met van die grote telescopen...” Zoon: (Verveeld) “Toch niet met zo’n gids?” Mama: (Geruststellend) “Nee nee, je hoeft niet echt naar iemand te luisteren daar, tenzij naar de vogels die passeren.” (Of niet passeren.) Zoon: (Scheef kijkend) “En wat doen ze daar dan zo’n ganse dag?” Mama: (Fier en vastberaden) “Vogels tellen.” Zoon: (Kijkt met bedenkelijke blik en opgetrokken wenkbrauwen… en zwijgt.) Misschien moet ik het op een boeiender manier uitleggen? Grinnik. Het zal de pubertijd/puberteit wel zijn. Hopelijk snapt hij ooit hoe belangrijk het is. Dan zal hij zeggen: “Mama had gelijk, zoals altijd.” 4 tapuiten, 2 veldleeuweriken, 5 buizerds, 3 sperwers, 1 bruine kiekendief, 25 graspiepers, 40 spreeuwen, 3 torenvalken, 1 velduil én jazeker: 1 rode wouw… En maar wachten en in de verte turen... in weer én wind. Hopend op enkele speciallekes. Zelf weet ik nog maar heel weinig over vogeltrek. Maar dat is algemeen, hoor ik. Niemand snapt het. Vaak voorspellen ze een topdag van trekvogels. En dan blijkt er te weinig wind te zijn of te veel uit de verkeerde richting of ’t is te warm. Hoe zouden we zelf zijn? We hebben toch ook liever de wind van achter met een perfecte temperatuur? En als er dan een vogel overvliegt, hoe weten ze dan dat het een trekvogel is en geen standvogel die zo maar efkes een boodschap doet en dan weer huiswaarts vliegt? ’t Is simpel. Zoals échte vogelaars zeggen: “Je hebt er met mooie manieren én je hebt er met lelijke manieren.” De vogeltrek, het blijft een intrigerend fenomeen.
Ssssht…
KATRIJN LOOSVELDT Deze dame met pit is afgestudeerd als biologe en werkt als medewerker trage wegen voor Regionaal Landschap Schelde - Durme. Ze zet, samen met vrienden, haar schouders onder de projecten van Groen Licht, een beheerwerkgroep binnen Natuurpunt Gaverstreke.
4
•
We leven in een jachtige en rumoerige tijd. Er is zoveel te beleven; we worden continu geprikkeld om van de ene – niet te missen – activiteit naar de andere te gaan. Daarbij hollen we elkaar voorbij. Nochtans doet het echt deugd om –letterlijk – even stil te staan. Simpelweg, een rustig plekje zoeken en luisteren, kijken en genieten. Nog intenser is het als je dit doet in een ‘stiltegbied’ waar de natuurlijke geluiden van planten en dieren overheersen. Geluid valt er niet weg, maar wel het storend lawaai van drukke verkeersaders, industriezones, vliegtuigen etc. Vorige week volgde ik het stiltepad in Weert (Bornem). Een mozaïek van rietland, wilgenbroekbos, hooilanden en ruigtes ligt hier geprangd tussen de Schelde en de oude Scheldearm. Langs het pad werden twee hangmatten geplaatst in een populierenbosje. Wiegend in de hangmat, blik op oneindig, het ruisen van de bladeren van de grote populieren,…geen betere plek om tot rust te komen. Maar zover hoef je eigenlijk niet te gaan om je hoofd even leeg te maken. Ga naar een natuurgebied in je buurt, neem ergens apart plaats, schakel je gsm uit en beleef de natuur en het landschap om je heen. Ontspannen in het kwadraat.