verminkt huis drukt de verkoopprijs. Mensen die in een monument wonen, zijn daar meestal trots op. Die willen zo’n pand in goede staat houden en vaak ook nog verbeteren.” Behouden wat beschermenswaardig is, daar staat Paul achter, maar je moet je er niet op blindstaren. Monumentenzorg draait om subjectieve afwegingen, hij noemt het een kneedbaar vak: “Sommige bouwstijlen, denk aan de wederopbouwarchitectuur, worden vandaag de dag lelijk gevonden, maar over dertig jaar staan ze misschien wel in een heel ander daglicht.” Hoe je daarnaar kijkt heeft volgens hem deels te maken met vakkennis: kun je beoordelen of een bouwstijl waarde heeft? Nostalgische gevoelens spelen ook vaak een belangrijke rol: of mensen zichzelf of hun ouders herkennen in een bepaalde situatie. Paul: “Over wat het zwaarst moet wegen kun je twisten en ook over of een gebouw mooi of lelijk is. Het gaat erom dat je een keuze voor slopen of behouden kunt verantwoorden: is het een re-
Simone en Bart Mendel
VOORMALIG KINDERTEHUIS
In de tijd dat Bart Mendel naar de lagere school in Bloemendaal ging, was op de Hoge Duin en Daalseweg een kindertehuis gevestigd. Hij kon niet bevroeden dat hij daar later zelf zou wonen. “Toen dit huis vrij kwam, dachten we: zo’n kans komt maar één keer.” Bart en zijn vrouw hadden geen verhuisplannen, maar besloten toch te gaan kijken. De plek, heerlijk rustig in de duinen, raakte hen. Bovendien hadden de toenmalige eigenaren het huis perfect verbouwd. Bart werkte eerder in een rijksmonument en wist dat daar plussen en minnen aan zitten: “Dit pand is een gemeentelijk monument. Daarvoor gelden minder strenge regels, maar nog altijd heb je niet de vrije hand. Een belangrijk voordeel is dat je voor grote renovaties subsidie kunt krijgen.” De lokale aannemer-architect Reinierse bouwde het landhuis in 1916. Nadat het de functie van woonhuis verloor stond het jaren leeg, totdat vlak na de Tweede Wereldoorlog een Amsterdamse evangelist het kon huren en later kopen, voor zijn stichting Wees een Zegen. Hij maakte er een kindertehuis van. In die periode is de naam van de Zuid-Afrikaanse Rachel Steyn op de gevel gezet; haar echtgenoot hielp het geld te vergaren voor de aankoop. Na verloop van tijd veranderde het kindertehuis in een behandelcentrum voor jongeren. Eind jaren tachtig ging het pand opnieuw in de verkoop en werd het in vier woningen verdeeld; Bart en zijn vrouw kochten hun deel in 2003. De bewoners beslissen gezamenlijk over het onderhoud. Er zijn afspraken vastgelegd waar iedereen zich aan moet houden. Zo staan er geen schuttingen tussen de tuinen, alleen heggen. Ook schilderwerk gebeurt in overleg zodat een nieuwe verflaag exact dezelfde kleur heeft als de originele. Bart: “We willen dat het pand er van buiten zo blijft uitzien als het was.”
50
voorjaar 2017