***i
=;;:i;:t.4.:=
â‚Źztj*jz a**:?4.
merkte ik dat de Egyptische cultuur veel meer voor me betekende dqn ik docht. Even ben ik'doorgeschoten' nccr het Egyptische, mctcr nu zou ik willen zeggen dct íkÍiÍtyÍiÍty ben. En wel met mijn hoofd in Nederlqnd en met mijn hart in Egypte. Doormee bedoel ik dot ik eerlijk wil zijn, rotioneel en dat ik gracg debatteer. Dqqr moet je echt een Nederlander voor zijn. Mqar in gcstvrijheid, lieÍde en toewijding wil ik meer een Egyptische zíjrt."
e opdracht: interview Monique Sqmuel (I9). Oké! Eerst mccrr eens'googlen'. Dit levert interesscnte Íeiten op: winnaqr von twee literqtuurprijzen, kind van een Egyptische vqder én - voor het drqmqeÍÍect zeer interessqnt - een erfelijke oogziekte. Dcn bellen voor een aÍsprcok. "Ik wil het niet over mijn oogziekte hebben!", eist ze streng. Oei, een felle tante! Ze zegt dat ze meer is dcrn hoqr oogziekte... "Wil je thee oÍ Íris?", vrocgt ze - gelukkig erg vriendeliik -'s cvonds in haqr woning in Hilversum. Euhm, nou eigenlijk eerst een pccr Íoto's nu het nog licht is. Zonder een blik in de spiegel te werpen, mocrr wel met een verontschuldiging voor hqcr wcrrige kcpsel - dct overigens primo zit - neemt ze buiten een paar poses s.o'n.Ze controleert de opncrmes en gcat dcn nctcr binnen voor de belooÍde kop thee. Tijd om rond te snufÍelen. De volle boekenkast volt op, mccrr ook het Egyptische tqfelkleed, de Arobische colqÍlesjes en de oosterse pcrÍum. Dan ploÍt ze neer op de bcrnk en kan die prangende vraag gesteld worden: "Wie is Monique Scrmuel?" "Leuke vrccg," glimlacht ze. "Monique is nieuwsgierig, eigenwijs, ongekend ambitieus en pcssioneel. En de keerzijden zijn dct ik in al deze vier punten'te'kcrn zijn. Verder ben ik sinds een pcror mcrcnden getrouwd." Getrouwd? Dat stond niet op Wikipedio. En ook in hqqr, euh... hÉn woning zijn tot op dct moment geen sporen vcrn een echtgenoot gevonden. Enthousiast vervolgt ze: "Ik was jong.Dqqrom zeiden heel veel mensen dot we gek wcren. Maar wij wcren, nee: wíj zíjn stopelgek op elkccr. Weer onderen noemen het burgerlijk, mcor ik denk dat het een gewcrogdere stop is dqn het onderhouden von losse Ílodders. En uiterqcrd zijn mensen bcng dqt ik straks met een rijtje kinderen op de bonk zit. Niet nodig. Ik ben crmbitieus, dus nee, voorlopig geen kinderen."
Monique is een dochter von een Nederlqndse moeder en een Egyptische vader. Ze ís niet in Egypte geboren, mccrr goct wel regelmotig ncrar het lcnd toe.Ze vertelt dat als ze dcqr is, ze bij hccr omq woont. Daar gcct ze nccrr hqar eigen kerk, proat ze Egyptisch en drocgt ze dezelÍde kleding crls hqar Egyptische Ícmilieleden en vrienden. Ze noemt het bijno hqqr tweede leven: "Ik heet er zelÍs cnders, ncrmelijk Mounirq. OÍ ik meer Egyptische oÍ Nederlandse ben? Dat is een lange worsteling geweest. AIs kind voelde ik me Nederlands, mocrr later
'#
<raÍtzzs?*:rc *rzZ ==**rc***
Doorgeschoten nccr de Egyptische genen... Wct bedoelt ze dacrmee? "Nou, ols kind vond ik Egypte leuk, mcrcr een vckantie in Itclië ook. Dit verqnderde toen ik dertien wcs. Ik wist toen net een hclfjacr dat ik de oogziekte Stcrrgardt hod. Mijn zicht ging snel qchteruit en dat heeÍt een heÍtige impoct op je leven." Ah, nu begint Monique er zelÍ over! Komt dqt even goed uit... Al moet opgemerkt worden dot hcrar visuele hcndiccp in hqqr doen en loten helemacl nog niet opgevcllen wcs: g.een geleidehond oÍ stok in huis, geen voetbcd bij de thee en ook hqqr ogen glinsteren alsof ze primc Íunctioneren. Toch ziet Monique mctctrvoor tien procent. Ze vertelt hoe ze door de oogziekte, in combinatie met puberen, ineens enorm geïnteresseerd rcrakte in het lcrnd von hcrqr vqder: "Ik ging alles wot los en vost zqt over Egypte lezen. Mijn ouders werden gek van mij. Voorcl mijn vcder. Hij hcd bewust voor Nederland gekozen, mctctrnu wcs zijn kind aan het terugkrobbelen ncctr Egypte."
Monique begon cctn een zoektocht. Dit combineerde ze met hocrr schrijverspossie. Op hccr zesde schreeÍ ze q.I verhclen. "Mcar die mackte ik nooit qÍ. Door mijn zoektocht nccrr Egypte hqd ik eindelijk mijn idecle verhacrl. Ik kon cutobiogrcÍisch schrijven en dus was het gelooÍwacrdig. Dqcrnqqst kon ik het volhouden, wcnt ik wilde per se mijn zoektocht voltooien. Op mijn dertiende ben ik erqqn begonnen en op mijn zeventiende wqs het cÍ." Monique zou Monique niet zijn als ze niet enthousiast op zoek ging nccrr een uitgever. "Dit wcrs ongekend lcstig. Ik wist dat ze mijn nccm niet kenden, dot ik nog niks
had bereikt en ik bij voorbaat op de grote stapel'niet interessant'zou komen. Toen hoorde ik vcrn de El Hizjro.Literotuurprijs (een litersire prijs voor jongeren met een Marokkaqns/Àrqbische achtergrond) en besloot ik een stuk vcrn mijn boek Voorbij de Horizon in te sturen." Ze wint! Het gevolg is dat hacrr werk uitgegeven wordt en dct ze met hulp van de uitgeverij nog meer kan groeien. In 2008 wint ze nogmccls de prijs met het kort verhqql 'De laqtste Slongendcns'. Inmiddels heeÍt ze het Bijbelstudieboek Bruiswcrter geschrevên, maokt ze columns voor het Leids Universitoir Weekblad More en het Nederisnds Dagblad en is zebezig met een nieuwe roman. c)
7Ji+,-=irz4*341"'ai37:fzr=rrze,,s=4=V*1-z="**--*
,3.3
Monique: "Schrijven is voor mij de ultieme uitlcctklep. Het biedt de mogelijkheid om zonder grenzen vrij te denken. Mqar schrijven is ook ÍilosoÍeren: de gedcchten de vrije loop lcten. En dqqrnoqst heb ik ook een psychologisch doel. Ik wil dot de lezer ncdenkt. Zo ook bijvoorbeeld met Bruiswster." Hoe zit het eigenlijk tussen Monique en God, wie is God voor hqqr? Als die vrocg haar gesteld wordt, is ze voor het eerst opvallend stil. "... Ik zou bijna zeggen dat God een ongelofelijk mysterie is. Maar dct klinkt wel heel zweverig. Een pqcrr jccr geleden hqd ik kunnen zeggen dat Hij een goede vcder is, IieÍdevolle vriend... Mqor hoe ouder ik word, hoe meer ik beseÍ dat God veel groter is dqn clichés. Ik ken hem nog voor geen Írqctie. ZelÍs al Icct Hij zich kennen door de Bijbel en doet Hij bijzondere dingen in mijn leven. Maar ik heb nooit getwijÍeld can het Íeit dat God bestaat. Wel ongekend getwijÍeld of ik christen kon en wilde zijn." Monique vertelt dqt ze nqdat ze hoorde vcn hcrqr oogziekte, besloot geen christen meer te zijn. Totdat ze de cd ïrqnsform vctn Rebecca st Jcmes kreeg. "Nummer drie heet'Don't worry'. En dct nummer in combinatie met gebed zorgde voor een pctn kokende soep. Ik moest tegelijk huilen en lachen en kreeg eigenlijk een overdosis vcrn de Heilige Geest. GetwijÍeld oÍ Hij bestqqt heb ik dqardoor nooit. Don zou ik ncmelijk gleen doel hebben, geen bestemming, geen toekomst en is mijn hele leven en dqt vqn qnderen zinloos. En dacrr kan ik niet mee leven, mocr ik worstel wel vcqk. Ik stel mijzelÍ constont de vrogen: hoor ik bij God en wil ik bij God horen? En nee, ik geef God niet de schuld vcrn mijn oogziekte. Als God clle gebrokenheid in de wereld zou voorkomen, don zou dit het pcrcdijs zijn, mocr de wereld is geen pcrcdijs. Ik ben God juist donk-
34K [$,Ë
ji::ri 20SS
baor, wqnt hij heeÍt mijn ziekte op een specicle mqnier gebruikt. Het heeÍt mij dichtbij Hem gebrcrcht en ik ben mij veel meer bewust van het leven. Ik heb geleerd om intens te genieten. Wcqrvcn? O, vqn heel veel dingen. Von de zon, echt ik ben helemqql gek vcn de zon! En van lekker eten, vriendschcrp, humor, vcn ol het groen... Eigenlijk ben ik constqnt bezig met wqt ik nog zie."
Als de oÍsluitende vrqqg'wqt wil je in de toekomst doen?'gesteld wordt, is Monique ql kletsend heel comÍortabel, languit op de bqnk gqan liggen. Ze vertelt dat ze ncrost het schrijven Politicologie studeert en vakken vqn Arabische Tqql & Cultuur volgt. Uiteindelijk wil ze de politiek in. Dacrrom is ze nu ol actieÍ voor de ChristenUnie. Ze reqliseert zich dat ze met hqqr talent ook een schrijverscqrrière kan beginnen. Maar volgens eigen zeggen heeÍt ze meer te doen. "Als je een wereldverbeterccr bent, hoor je in de politiek. Bovendien vind ik het belqchelijk om vanuit mijn studie in een werkkqmer te eindigen en qlleen mocr te schrijven." Dcqrnaost zegtze alleen nog maar te willen genieten: "Ik wil leven, echt leven in de volle betekenis van het woord. En zo mensen lqten zien dot ik leef, dat ik een drive heb. Als mensen zich dcn gaan cÍvrcgen wcrcrr die drirre vqndaqn komt, dqn is dct mijn getuigenis." Inmiddels is het drie uur later. Wie is Monique Scmuel? Die vrcrcrgis wel beqntwoord. En inderdacrd, ze is meer don hqqr oogziekte. Wist ze zel| haqr stopwoord al? Inderdccd: ongekend... Wil Monique zelÍ nog iets kwijt? "Nee, ik heb wel genoeg gezegd... OÍ jawel, toch!" Lqchend: "Lees mijn boek!"/