Jonge schrijvers tussen Verlichting en jihad RECENSIE, Daniëlle Serdijn op 06 juli '07, 00:00, bijgewerkt 15 januari '09, 19:12
Dit jaar werd voor de vijftiende maal de jaarlijkse El Hizjra Literatuurprijs uitgereikt aan het grootste literaire talent van Marokkaanse en Arabische afkomst. Auteurs als Mustafa Stitou, Abelkader Benali en Mohammed Benzakour zijn winnaars uit het verleden. Zij bleven de schrijverij tot op de dag van vandaag trouw. Ook voor de nieuwe winnaars kan de prijs een springplank zijn: Karim Abbara, Omar Koubaa, Monique Samuel, Hussein Aldjufri, Si Fed, Emad Fouad, Na’ama Yousef Soudani, en Mohamed El Hadaoui. Dat lijken er heel wat, maar dat komt doordat er drie leeftijdscategorieën zijn, en een afdeling poëzie en proza. Het aardige aan de bijdragen van de allerjongste schrijvers, leeftijdscategorie 15 tot 18 jaar, is hun voorkeur voor grote woorden. Dat moet universeel zijn, want bij hun Nederlandse leeftijdgenoten zie je dikwijls een vergelijkbare gretigheid, opgetogenheid over de ontdekking dat je met woorden iets kunt binnenhalen. Uitblinker is Samuel (1989) die in ‘Afscheid zonder einde’ schrijft over het eindeloze missen van familie in Egypte. Opvallend in enkele andere bijdragen is de thematiek van de gespannen verhouding tussen allochtone en autochtone bevolking. Schreven winnaars uit de jaren negentig over het ‘defecte lijf van vader’, doordat die zo hard gewerkt had, Mokro’s van 2007 hebben het over Verlichting en jihad. Zo schrijft de Heerlense Fed (1978), in het dagelijks leven pensioenspecialist: ‘Ik kan de zelfingebeelde (sic) tolerantie van mijn landgenoten waarderen noch verdragen.’ En dicht El Hadaoui: ‘Weten wil ik/wat ik andere volken heb misdaan.’ Wanneer op de website van de El Hizjraprijs ook nog eens te lezen staat dat de prijs er onder meer is om een ‘positief beeld te laten zien van een bevolkingsgroep die in de media vaak negatief overkomt’, dan geeft dat veel om te overdenken. Kennelijk staan ook binnen de letteren de verhoudingen op scherp. © Volkskrant, 2007