Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ
Η Αρχιτεκτονική του Συνονθυλεύματος
106
και αλληλοτεμνόμενων αναγκών του μητροπολιτικού κατοίκου. Η εγγύτητα και η αλληλοτροφοδότηση σχέσεων που ακολουθεί έναν τρόπο ζωής. Η συνθήκη γειτονιάς μπορούμε να πούμε πως είναι ένα σύστημα ανόμοιων πραγμάτων προς την αυτάρκεια, εκμετάλλευση και αλληλοϋποστήριξη των οικονομικών παραγόντων. Εξηγεί το φαινόμενο του διασκορπισμού και της αποσπασματικότητας των χρήσεων. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ. H προσεκτικότερη μελέτη όμως της μορφής, των σημείων και μηχανισμών της σύγχρονης πόλης φέρνει στο προσκήνιο μια πιο αυθαίρετη τάση του χώρου να αναδιπλώνεται σε ανομοιογενή, αποσπασματικά, «ανισόρροπα» υποσύνολα, που δεν είναι πάντα αντικείμενα σχεδιασμού και προνόησης. Οι βίαιες συνθήκες συμφόρησης της πόλης από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης φέρνουν κοντά ανόμοια και συχνά συγκρουόμενα συμφέροντα. Η συναρμολόγηση και ο εντοιχισμός διαφορετικών τυπολογιών, χρήσεων, υλικών και -ισμών είναι τόσο εξωτερικό, όσο και εσωτερικό φαινόμενο του κτιρίου. Η ατομικότητα, η ταξικότητα και ο τρόπος ζωής του κάθε κατοίκου ή χρήστη της πόλης δοκιμάζεται και αναμετριέται με τον «μέσο χώρο» που του διατίθεται. Η πόλη ως «πεδίο βάρβαρης ανομοιογένειας από την μια, απρόσωπου εγωκεντρισμού από την άλλη» όπως θα έλεγε ένας F. Engels βρίσκει τον τρόπο να εκφραστεί στον χώρο ακόμα και αν δεν είναι σκοπός των μελών της...Η διαφημιστική ταμπέλα της όψης, και όχι μόνο επειδή το υπαγορεύει η «πάπια» του Venturi παρέχει πληροφορία για το εσωτερικό. Ευκαιρία για γραφιστική. Η σύγχρονη πόλη δεν ήταν ποτέ πιο διάφανη. Γι αυτό δεν μαχόταν ένας διεθνοποιημένος μοντερνισμός; Η ΑΓΩΝΙΩΔΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ29 του αρχιτέκτονα για νέους τύπους και νεοσύστατες ανάγκες που δεν έχουν θεσπιστεί σε «εγχειρίδια» του Neufert, μπορεί να ικανοποιηθεί με την εύρεση και διερεύνηση νέων συνόλων λειτουργιών. Μάθημα από το ανεξέλεγκτο κολάζ των ετερόκλητων μέσα στην Αθήνα. Διερεύνηση του πολεοδομικού σχεδιασμού σε επίπεδο συγκόλλησης διαφορετικών ζωών και αναγκών μέσα σε σκληρά κελύφη. Συνονθύλευμα τύπων ως ένας νέος τύπος. Διεύρυνση της τυπολόγησης του βιωμένου χώρου από το άτομο στην ομάδα, από τον «μέσο όρο ανθρώπου» στο ετερογενές σύνολο διαφορετικών ανθρώπων και τάξεων.