Vermoeibaarheid
Laag
Hoog
4.4.3.3 Verdeling van langzame (type I) en snelle (type II) vezels • • • •
•
• •
Grotere motorische eenheden bestaan meestal uit fast-twitch spiercellen en kleinere eenheden uit slow-twitch spiercellen. De verdeling is genetisch bepaald en kan niet veranderen door training. Meestal is de verdeling 60% ST en 40% FT-vezels. Door selectieve training zal er wel een hypertrofie van de getrainde spiervezels ontstaan. Duurtraining zal bv. Het volume van de ST-vezels doen toenemen. Kruisinnervatie: Dit houdt in dat een motorische zenuwvezel die eerst de ene spiervezel bezenuwde, nu de andere spiervezel innerveert. Met andere woorden, het verschil tussen beide soorten spiercellen steunt niet op intrinsieke eigenschappen maar op de aard van de motorische bezenuwing. De grotere motorische eenheden die meestal uit FT-vezels bestaan krijgen hun prikkels via alfa 1 motoneuron. De kleinere eenheden die meestal uit ST-vezels bestaan krijgen hun prikkels via kleine alfa 2 motoneuronen.
Spieren kunnen hun kracht doseren door een bepaald aantal motorische eenheden te recruteren: •
Deze recrutering gebeurt via het 'grootte principe': eerst de kleinste eenheden en later de grotere. Dit heeft twee voordelen: o Er kunnen zeer kleine gradaties bekomen worden in de krachtontwikkeling. o Zeer kleine krachten kunnen zeer lang uitgeoefend worden.
4.4.4 Spiertonus • •
Ontspannen spieren zijn altijd licht gecontraheerd, dit noemen we de spiertonus. De spiertonus helpt bij de stabilisatie van gewrichten.
4.4.5 Spiervermoeidheid 4.4.5.1 Invloed van de aantalverhouding tussen beide spiervezeltypes op spiervermoeidheid •
Men stelt vast dat de spier meer vermoeid wordt: o Wanneer er een hoger percentage FT vezels aanwezig is in de spier. o Wanneer het oppervlak van de FT vezels t.o.v. het fysiologisch oppervlak van de spier groter is (volume).
4.4.5.2 Waar treedt de vermoeidheid op en waarom?