Musa Hoti, Shënime, kujtime, përjetime, dokumente nga Reshat Sahitaj.

familjen. Organizatës i duheshin mjete financiare për të publikuar organin e saj. Prandaj, pa një përkrahje të një force shtetërore ishte e pamundur ekzistenca e organizatës dhe e organit te tyre.

Me ndihma të mërgatës shqiptare nuk ishte i mundur botimi i një reviste me tirazh të vogël, sepse mërgata në Europë përbëhej kryesisht prej punëtorëve që duhet të ushqenin dhe mbanin familjet e tyre të varfra në Kosovë.

Ne, me Enver Hadrin, kemi provuar të botojmë një revistë të qëndrueshme e të rregullt, por nuk ia kemi arritur. Enver Hadri e botonte revistën kohë pas kohe dhe asnjë numër nuk ishte me rregull. Madje botohej një apo dy numra në vit, vetëm sa për të thënë se ekzistonte një revistë. Unë kisha nxjerrë dy numra të revistës sime letrare « Iliria » me mjetet e mia financiare, por u detyrova ta mbyllja. Si përfundim, kanë mbijetuar dhe ekzistuar vetëm ato organizata që përkrahshin nga Shqipëria ose nga ndonjë shërbim sekret tjetër, që vetëm ata e dinë.

Musa Hoti u gjend para një situate të tendosur të marrëdhënieve të liderëve. Çka nuk e kishte imagjinuar. Në këtë kohë dhe situatë, Sabriu kishte frikë nga Xhafer Shatri të cilit, pas vrasjeve së Jusufit, i kishin dhënë kompetenca të mëdha në Lëvizje. Në fillim Xhaferi kishte respekt për Sabriun dhe Musa Hotin, por pa i prishur relacionet me Ibrahim Kelmendin. Xhaferi e përforconte pozitën e tij edhe si redaktor i « Zëri i Kosovës » edhe si vendimmarrës politik në Lëvizje, duke i forcuar lidhjet e tij me çdo celulë jashtë Zvicrës.

Ibrahim Kelmendi me udhëtimet e tij në Europë kishte krijuar grupet e tij dhe klube. Pas tij kishte një masë të gjerë njerëzish në shumë shtete. Sabri Novosella nuk kishte krijuar simpatizantë të tij personalë, por mbante kontakte vetëm me aktivistë të njohur, të organizuar ose të paorganizuar.

Në këtë organizim ilegal përmes programit të tyre parashihej që të gjithë duhet të jenë të barabartë, e në fakt nuk ishte ashtu. Në manifestime ekspozoheshin përpara popullit me fjalime të tyre të zjarrta, natyrisht pa e treguar emrin. Mirëpo populli e dinte se kush ishte ai që foli. Pra këta liderë, që e ndalonin çdonjërin të ekspozohej me emër, vetë i ekspozoheshin masës. Cila ishte logjika 232