40
ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ
18 - 6 - 10
Μ Å Û
INFO y «¨°Ä ¨²¡£¨²i³ °Ä Ä Ä±« §£ Ä« ¡¨ £Ä Ä j ½ ¬O À Àµ Às ¸ r ¸ Àvr Ài ± Àµ r À m¸ ¸ ® Ài ¸À¶± Ài ½ ±¸Àm ½ ®
Ô©Ð Ò ©É â © { ¡© á{ ©â ©{ ß
yà« Ü« á Ü« Ü«LO «ç « Ü«ß Ü« Ü à
Το αφιέρωμα στη Σώτια Τσώτου, πριν από μέρες, μου θύμισε ότι της ανήκουν οι στίχοι... «μου ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα, να ’τανε το ’21...». Η μουσική ανήκει στο συνθέτη των τραγουδιών που βρίσκονται σε ένα συρτάρι της καρδιάς μου. Απ’ τα πιο καθαρά κι αγαπημένα μου. Οσο «καθαρή» είχε ματιά και ψυχή. Οταν ρωτήθηκε τι θυμάται από τα παιδικά του χρόνια απάντησε: «Θυμάμαι να είμαι φτωχός, πολύ φτωχός». Θα του έλεγα αν μπορούσα... «στ’ αρχοντικό σου το σπιτάκι το φτωχό...», πόσο πλούτο και πόσα «είχες λουλούδια μες στην καρδιά...». Τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή -πλημμύρα μελωδικότητας, αμεσότητας και αισθήματος τρυφερότητας- εδώ συγκεντρωμένα στις πρώτες τους εκτελέσεις. «Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει...» υπέροχος Νταλάρας -βασικός ερμηνευτής των τραγουδιών του συνθέτη- ψάχνει αγάπη «να μας ζεστάνει στην παγωνιά...» και παρότι χτυπημένος απ’ τ’ αγιάζι... τραγουδά με σιγουριά... «σου το λέω δεν με νοιάζει μιας και είμαστε μαζί...». Με πιάνει το μεθοκόπι, αλλά «έτσι είναι οι ανθρώποι... όσα λάθη κι αν μου βρούνε θα συγχωρεθούνε...», εσένα όμως «δεν σου μάθανε ακόμη τι θα πει συγγνώμη...». Σαν να μην έφτανε αυτό, στα ψηλά τα παραθύρια... «τα ματόκλαδά σου κλείνεις, να περάσω δεν μ’ αφήνεις...», ο Νταλάρας με καταλαβαίνει -με αυτόν το λυγμό του στο ρεφρένμοιάζει να με συμπονά. Αναστενάζω. Ανθίζουν πασχαλιές. Ολα καλά κι όλα ωραία. Μόνο που δεν «επιτρέπονται οι αναμνήσεις...», εκείνο «το πουκάμισο το θαλασσί» που «μια φορούσα εγώ και μια εσύ...», εσύ, δεν το ξαναφόρεσες. Φωνάζω τη Χαρούλα. Βάζει τα πράγματα στη θέση τoυς. «Ασε τις παρεξηγήσεις, σ’ το ’χω πει τόσες φορές, μη γυρεύεις εξηγήσεις...», συγχωρώ τα γινάτια σου, ήσουν τόσο «ωραία όταν γελούσες, μοσχοβολούσες σαν πασχαλιά...» και τραγουδάω κι εγώ τώρα, με την ίδια σιγουριά «...δίχως την καρδούλα σου, καρδούλα μου, πώς κουράστηκα...», να γυρίσω όμως δεν θα βιαστώ. Μη μου θυμώσεις. Να μ’ αγαπάς και να με θυμάσαι «μες στο χιόνι που κοιμάσαι...», γιατί εκεί «...στην άκρη ξεχασμένη, μια ζωή σε περιμένει...». Δώδεκα του Μάρτη -τι ειρωνία- έφυγε ο Σταύρος Κουγιουμτζής και μίκρυνε ο κόσμος. Μεγαλώνει ο δικός μου κόσμος, αυτή η εισαγωγή, αυτή η μελωδία -το δικό μου φυλαχτό και πάθος- να γενώ νερό του παραδεισού ...«τώρα που θα φύγεις...», για την αμοιβή σου. Στην επόμενη εισαγωγή θα σε χρειαστώ… «το παράπονο με πήρε κι έκλαψα πικρά...» όταν έγινε επτά, «ένα φίλο και μια αγάπη είχα μια φορά...», το ρολόι μου δείχνει εννιά... «πουλί θα γίνω και θα ’ρθω, πάλι κοντά σε σένα...». Πόσες απώλειες να αντέξω;
Γράφει η©Éà ¨Ó o z ã
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010. Δεκαέξι χρόνια μετά το θάνατο του σπουδαιότερου Ελληνα συνθέτη, Μάνου Χατζιδάκι. Εκτός του μουσικού του μεγαλείου, οι διαρκείς παρεμβάσεις του στα κοινωνικά - πολιτικά ζητήματα της εποχής, ουσιαστικές όσο λίγες. Σήμερα, που σιωπούν οι διανοούμενοι -αν δεν λείπουν εντελώς- η φωνή του λείπει όσο ποτέ. Ενα περισταστικό, ίσως πιο άγνωστο από άλλα, είναι όταν, τρία χρόνια πριν από το θάνατό του, αγνοεί το υπουργείο Προεδρίας και κυκλοφορεί στο «Σείριο» το απαγορευμένο τραγούδι «Το Μάθημα», του Σταμάτη Κραουνάκη, σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, με ερμηνευτή το Γιώργο Μαρίνο. «Ο Μάνος αγνόησε επιδεικτικά και εντελώς τις επιτροπές ελέγχου του υπουργείου», θυμάται ο Κραουνάκης. «Οι Ελληνες είναι λαός / όλο τιμή και δόξα / το ένδοξό τους παρελθόν / κλωσσάνε σαν την κλώσσα / κι ανέκαθεν πολέμησαν / κατά της τυραννίας / τους έμεινε η καρκατσουλιά / και δυο αυγά Τουρκίας. / Οι Ελληνες είναι λαός / με βίτσια και ψωνάρα / γι’ αυτό τους μούντζωσε ο Θεός / τους έριξε κατάρα / κι αφού πολύ δοξάστηκαν / και φτάσαν’ στην ακμή τους / τους έσπασε ο τσαμπουκάς / και βράζουν στο ζουμί τους...». www.youtube.com/watch?v=UEMSOA1mMmM
Í ©ß © ä © Ò «Υπάρχουν μέρες / τόσο απαλές / τέλειωσαν λες οι σφαίρες / μπροστά σου οι δρόμοι / τόσο ανοιχτοί / τόσο αραχτοί / οι ώμοι...», ερμηνεύει η Δήμητρα Παπίου τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, σε μουσική Κώστα Λειβαδά. Το τραγούδι -που έδωσε τον τίτλο του καινούργιου δίσκου της- είναι ό,τι δηλώνει. Μια καρδιά που έμαθε. Λες και τέλειωσαν οι σφαίρες. «...Λες κι η πόλη μας χωρά / όλους όσους μια ελπίδα / μας κρατά / κι ήρθε ένα τραγούδι ν’ αναλάβει / τι θα λέν' στο δρόμο οι συντροφιές…», φως που ανάβει στις συννεφιές, με ζεστά λόγια της Λίνας, εδώ: www.youtube.com/watch?v=4HHccAXgZLA
2NBQ@SDR© © â ©p Ò Μπορεί τα βασικά μέλη των Socrates να έχουν... πατήσει τα 60, αλλά μοιάζουν πιο ζωντανοί από ποτέ. «Είναι και γιατί βγάζουμε τον καινούργιο μας δίσκο», λένε με μια φωνή ο Γιάννης Σπάθας και ο Αντώνης Τουρκογιώργης. «Μέχρι το Σεπτέμβριο θα έχουμε κυκλοφορήσει το νέο μας άλμπουμ. Περνάμε πολλές ώρες καθημερινά στο στούντιο». Τελικά το “Drunk the conium” δεν λειτούργησε για τους Socrates, μιας και «επέζησαν» και συνεχίζουν δημιουργικότατοι από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μια ιδέα απο τους τότε Socrates εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=BjLVDzWON1I.
cÐ © Ò i© © ä©p
«Οταν ακούσεις την Τάνια να λέει Σαββόπουλο ‘Μια θάλασσα μικρή’ και συγχρόνως η Ελευθερία το ‘Ολα τα πήρε το καλοκαίρι’, είμαι σίγουρος πως θα συγκινηθείς πολύ...», έλεγε το μήνυμα του Κωνσταντίνου. Η μαγική στιγμή που έφερε το καλοκαίρι με αυτήν τη συνεργασία βρίσκεται εδώ: www.youtube.com/watch?v=RI-AFxQ3sOY. Αισθάνομαι «μια θάλασσα μικρή με περιμένει»... στη ζωντανή ακρόαση σε κάποιο live τους. «Κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι… το ραντεβού μας, η ώρα μία…», εκεί.