Metropolis Free Press 31.05.13 by Metropolis

31.05 - 06.06. 2013

Παράξενη γιορτή Ο Γιάννης Διαμαντής φιλοξενείται στο βανάκι του Parov Stelar

ΦΥΛΛΟ 1030

Fringe benefits Χαμός Κυρίου με νότες, προβολές και εκθέσεις στο Βρυσάκι

Μήνιν άειδε θεά Ο Στάθης Λιβαθινός αφηγείται στην Αργυρώ Μποζώνη την ιστορία της «Ιλιάδας»

Metropolis www.metropolispress.gr

On the... Stage Ο Ονειρα, φαντασία ί και ό όραμα στη Στέγη Σ έ με αφορμήή την 1η Πλατφόρμα Νέων Δημιουργών

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Eco-innovation...9

Parov Stelar...30

Το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης φιλοδοξεί να ενθαρρύνει τις επενδύσεις στην πράσινη ανάπτυξη

Μια βραδιά με τον διάσημο Αυστριακό μουσικό και την μπάντα του

Fringe...10

Λιβαθινός...32

Εκθέσεις, συναυλίες και άλλα πολλά στο καλοκαιρινό Athens Fringe Live 2013

Ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του παρουσιάζουν την «Ιλιάδα» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών

Stage...26

Dream Syndicate...34

Η 1η Πλατφόρμα Νέων Δημιουργών φιλοξενεί νέες καλλιτεχνικές ομάδες και δημιουργούς

Το συγκρότημα του Steve Wynn, μετά την επανένωσή του, επιστρέφει στην Ελλάδα

Παπαϊωάννου...28

Street Outdoors...35

Η «Πρώτη Υλη» ανοίγει το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών με νέο χορευτή

Ενα ατελείωτο πάρτι σε στοές, ταράτσες και πεζόδρομους

Wilson...29

Φωτογραφικό...36

Μια performance του καλλιτέχνη που περιλαμβάνει ολόκληρη την καλλιτεχνική του πορεία

Οι απόφοιτοι του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ εκθέτουν τα έργα τους στο κτίριο της σχολής

Mstories 70 O Parov Stelar επέστρεψε με ένα ακόμα εκρηκτικό, sold out live. Το βιβλίο γιορτάζει και στέλνει το δικό του μήνυμα: «Με διάβασες; Χάρισέ με!» Τα κορίτσια φόρεσαν τις φούστες τους, πήραν τα ποδήλατά τους και έκαναν τη διαφορά. Οι Δερβίσηδες στροβιλίζονται στο Bios σε ένα θέαμα έκστασης και μυστικισμού. Και για το φινάλε, πάρτι! Εξω στον δρόμο. Οπως παλιά...

Στην οδό Λέκκα...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Γιορτή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο

H φετινή εκδήλωση, η οποία συνέπεσε με το Παγκόσμιο Ετος Συνεργασίας για το Νερό, εμπλουτίστηκε με νέες δράσεις αλλά και με τη συμμετοχή φορέων, όπως ο Δήμος Μαραθώνα, ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος Μαραθωνοδρόμων Τελμησσός Νέας

Μάκρης-Μαραθώνος και η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας και κοινής δράσης για το νερό, το περιβάλλον, αλλά και τον άνθρωπο. Στη διάρκεια του Φεστιβάλ, περίπου 100 παιδιά έτρεξαν αγώνα δρόμου 5 χλμ., 550 δρομείς έτρεξαν αγώνα δρόμου 10 χλμ. στον παραλίμνιο δρόμο, ενώ στη συνέχεια η παραλίμνια διαδρομή έμεινε ανοιχτή για να τη χαρούν με τα ποδήλατά τους όλοι οι παρευρισκόμενοι. Το παρατηρητήριο των πουλιών που στήθηκε από την Ορνιθολογική Εταιρεία δέχτηκε την επίσκεψη πολλών παιδιών, τα οποία παρατήρησαν τα πουλιά στον υδροβιότοπο της λίμνης. Παράλληλα, στον εκπληκτικό καταπράσινο χώρο των εγκαταστά-

σεών μας, τα παιδιά έλαβαν μέρος σε συντονισμένες περιβαλλοντικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες και δεσμεύτηκαν για την προστασία του νερού και του περιβάλλοντος στο «Δέντρο των Ευχών». Επίσης, προβολές βίντεο πραγματοποιούνταν καθ΄ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ σε ειδική αίθουσα ενώ το Μουσείο Φράγματος Μαραθώνα είχε την τιμητική του. Η ομάδα των BATALA με την εντυπωσιακή εμφάνισή τους έδωσαν ρυθμό στην εκδήλωση και σφράγισαν το τέλος μια υπέροχης ημέρας. Μεγάλη ήταν και η συμμετοχή στο Διαγωνισμό Φωτογραφίας με θέμα «Παρατηρώντας τη Λίμνη», τα αποτελέσματα του οποίου ανακοινώθηκαν στη σελίδα «Πηγή Ενημέρωσης» στο Facebook.

PUBLI

Για τρίτη χρονιά οι εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ στον Μαραθώνα άνοιξαν τις πύλες τους για το ευρύ κοινό στο 3ο Φεστιβάλ Μαραθώνα 2013, το οποίο πραγματοποιήθηκε από την ΕΥΔΑΠ στις 19 Μαΐου και έδωσε την ευκαιρία σε όλους τους Αθηναίους να επισκεφθούν έναν τόπο απαράμιλλης ομορφιάς. Ηταν μια ξεχωριστή γιορτή αφιερωμένη στο νερό και το περιβάλλον, αλλά και στον αθλητισμό, τον πολιτισμό και τον άνθρωπο.

Οι μέρες της αφθονίας μου

Ο ερωτευμένος Αυστραλός Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Οι Αυστραλοί είναι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον κόσμο. Τουλάχιστον σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε, για τρίτη συνεχόμενη μάλιστα χρονιά, ο διεθνής οργανισμός OECD (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης). Δεύτεροι είναι οι Σουηδοί, τρίτοι οι Καναδοί και, αφού κατέβουμε αρκετά στη λίστα των χωρών, συναντάμε και την Ελλάδα στην 30ή θέση. Τα αποτελέσματα προκύπτουν ως συνήθως από διάφορες παραμέτρους, αλλά και από προσωπική αξιολόγηση: «Οταν ρωτήσαμε τους Ελληνες για το γενικό επίπεδο της ικανοποίησής τους από τη ζωή σε μια κλίμακα από το 0 μέχρι το 10», αναφέρει η έκθεση, «μας απάντησαν 5,1, έναν μέσο όρο χαμηλότερο από το συνολικό 6,6 όλων των χωρών». Οπως ήταν λογικό, οι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση της Ευρωζώνης βρέθηκαν σχετικά χαμηλά. Η Πορτογάλοι είναι στην 28η θέση, οι Ιταλοί στην 23η, οι Ισπανοί στην 20ή. Από την άλλη, οι Ιάπωνες, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν κάποια σχετική οικονομική δυσκολία και μάλιστα βρίσκονται στην πρώτη θέση στον δείκτη του προσδόκιμου ζωής (82,7, ενώ η Ελλάδα είναι 17η με 80 χρό-

νια), βρίσκονται μόλις στην 21η θέση. Η Βραζιλία, που αναπτύσσεται με ρυθμούς αντιστρόφως ανάλογους από τους δικούς μας, βρίσκεται στην 33η θέση. Θέλω να πω, το τι μας κάνει χαρούμενους και τι όχι καμιά φορά δεν σχετίζεται μόνο με την οικονομική μας κατάσταση. Ο “Guardian” κάλεσε τους αναγνώστες του από την Αυστραλία να σχολιάσουν τι τους κάνει τόσο ευτυχισμένους. Κάθισα και διάβασα τα σχόλιά τους. Ανευ ουσίας τα περισσότερα. Ωστόσο, σας μεταφέρω τι έγραψε ένας χρήστης: «Δυστυχώς, φαίνεται ότι η δική μου ευτυχία εξαρτάται από την αγάπη. Οταν νιώθω ερωτευμένος και νιώθω ότι με αγαπάνε και οι άλλοι, μπορώ να ζήσω χαρούμενος μέσα στην εξαθλίωση της ύπαρξής μου και να νιώθω ανίκητος και γεμάτος ενθουσιασμό». Οπως καταλαβαίνετε, αυτό το μίνι ρομαντικό μανιφέστο δεν μας διδάσκει τίποτα φοβερό, αλλά το παραθέτω μόνο και μόνο για να θυμηθούμε ότι υπάρχουν τόσο πολλές πραγματικότητες σε αυτή τη ζωή. Πραγματικότητες που καμιά φορά αρκούν για να παραγάγουν ευτυχία εκεί που υπάρχει η βεβαιότητα του 5,1, όπως διαλέξαμε να βαθμολογήσουμε τη ζωή μας.

Ματιές

Women on top

Νοσταλγία Με τον ξάδελφό μου τον Αρη έχουμε ένα κοινό σημείο. Μας αρέσει να κάνουμε μεγάλους περιπάτους στις γειτονιές της πόλης. Σχεδόν ποτέ οι βόλτες μας δεν είναι «χύμα». Διαλέγουμε προορισμό, κατεβάζουμε πληροφορίες για την περιοχή που θα επισκεφθούμε από το ίντερνετ και ανοίγουμε βιβλία με φωτογραφίες και διηγήσεις. Και έτσι διαβασμένοι πάμε στις γειτονιές για να ανακαλύψουμε τι έχει μείνει από το χτες και πώς έχουν εξελιχτεί κτίρια, άνθρωποι και αγορές! Προχτές πήγαμε στο Κολωνάκι σε ένα παλιό εστιατόριο όπου, σύμφωνα με τη βιογραφία του, έτρωγε ο αγαπημένος μας ζωγράφος! Το βρήκαμε, καθίσαμε σε ένα τραπέζι και εμείς και γευθήκαμε τα αγαπημένα του γεμιστά! Μετά κατηφορίσαμε προς την Ακαδημίας. Λίγο πριν φτάσουμε στη λεωφόρο, στρίψαμε δεξιά σε ένα μικρό δρομάκι, την Αλ. Σούτσου. «Ελα να σου δείξω κάτι», μου είπε. Σταμάτησε μπροστά σε ένα κορνιζάδικο, ημιυπόγειο, με μια μεγάλη βιτρίνα με παλιές κορνίζες διαφόρων ειδών. «Ξέρεις τι ήταν εδώ στα τέλη του ’70;» με ρώτησε. Υπέθεσα ότι θα ήταν καμιά γκαλερί ή κάποιο σπουδαίο παλαιοπωλείο. «Οχι, εδώ ήταν το θρυλικό Paramount! Τα βράδια, εδώ που στεκόμαστε, ήταν η τεράστια ουρά αυτών που προσπαθούσαν να μπουν μέσα στο πιο προχωρημένο κλαμπ της πόλης. Ο Μπίλι Μπο με την Ελενα Ναθαναήλ έπιαναν το πρώτο τραπέζι δίπλα στον ντι-τζέι. Ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι των περιοδικών, που τότε ξεκινούσε η χρυσή εποχή τους, ήταν εδώ κάθε βράδυ. Τα ποτά δεν ήταν ακριβά και το γλέντι κρατούσε μέχρι τις 5 το πρωί. Και γινόταν τρελό καμάκι. Το ξημέρωμα το κλαμπ έμοιαζε με ένα τεράστιο δωμάτιο με ερωτευμένους έτοιμους για όλα!» Για σκέψου! Ενα μέρος με τέτοιο παρελθόν να είναι σήμερα κορνιζάδικο. Ο ξάδελφός μου είχε πάντως μια ιδέα. «Τι λες; Να ψάξουμε καμιά φωτογραφία από τον ‘Ταχυδρόμο’ της εποχής με πελάτες να διασκεδάζουν στο Paramount, να τη φέρουμε εδώ να την κορνιζάρουμε;» Συμφώνησα αμέσως. Αφού τίποτα δεν έμεινε να θυμίζει τις παλιές δόξες, ας κάνουμε κάτι εμείς. Ετσι, στη μνήμη μιας ωραίας εποχής!

Το φετινό μουσικό καλοκαίρι χρωματίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τις γυναίκες ερμηνεύτριεςδημιουργούς. Θέλετε από τον χώρο της jazz, έχετε την Diana Krall στο Ηρώδειο την 1η Ιουλίου. Θέλετε rock ’n’ roll, έχετε στον ίδιο χώρο στις 22 Ιουνίου την εμβληματική Patti Smith. Θέλετε pop και soul, τότε έχετε στις 8 Ιουλίου στη Μαλακάσα τη Lana Del Rey και τη Jessie Ware στις 14 Ιουνίου στην «Τεχνόπολις». Θέλετε blues-folk, τότε έχετε τη Madeleine Peyroux στις 15 Ιουλίου στον Λυκαβηττό και, αν πάτε στα ethnic και στο γαλλικό chanson, τότε έχετε στις 16 Ιουνίου Dulce Pontes στον Λυκαβηττό και στις 14 στο Badminton την Patricia Kaas, ενώ την ίδια ημέρα πάλι στην «Τεχνόπολις» έχετε τη Bebe. Τέλος, στις 3 Σεπτεμβρίου έρχεται η Zaz και πάλι στον Λυκαβηττό. Το μουσικό μας καλοκαίρι γυναικοκρατείται (για μένα μάλλον καλό ακούγεται) και το ερώτημα που τίθεται με ηχηρό τρόπο είναι απλό! Γίνεται η τέχνη πιο θηλυκή και κατ’ επέκταση ο κόσμος της τέχνης και φυσικά ο κόσμος γύρω της, ή πολύ απλά, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Roman Polanski στις Κάννες, «το

χάπι απελευθέρωσε τις γυναίκες και τις έκανε πιο αρσενικές»; Το αιώνιο δίπολο αρσενικό-θηλυκό και τι συμβαίνει όταν παίρνει τo χέρι το ένα εις βάρος του άλλου... Η αλήθεια είναι ότι το μέρος του εγκεφάλου που είναι πιο δημιουργικό είναι αυτό που εκφράζεται από τη θηλυκή μας πλευρά, αυτήν που χρειάζεται τη φαντασία, τη δημιουργία, τη συμπόνια. Ενώ το άλλο του αρσενικού... άφησέ το καλύτερα. Πάντως, λίγο η πραγματικότητα της δημιουργίας και λίγο οι κοινωνικές εξελίξεις από το 1967, το καλοκαίρι της Αγάπης, οι γυναίκες έχουν πάρει και πάλι το πάνω χέρι στην τέχνη. Και όταν η γυναίκα είναι από πάνω, είναι καλό για τη γυναίκα. Και ό,τι είναι καλό για τη γυναίκα είναι και για τον άνδρα. ΥΓ: Ακούμε το soundtrack “Woman On Top” με την Penélope Cruz. Γιώργος Μουχταρίδης

Στη λαϊκή Ο έξυπνος Αθηναίος:

«να στρογγυλέψουμε το ποσό» πέρασε.

y Πηγαίνει με αθλητικά και φόρμα - τα μεταλλικά καροτσάκια είναι φονικά όπλα στα χέρια αγενών ανθρώπων.

y Αποφεύγει τα πρώιμα, τα όψιμα και ό,τι άλλο προσφέρεται με την «ταμπέλα» του εξαιρετικού, άρα και του ακριβού.

y Πηγαίνει με λίστα – άργησε, αλλά έμαθε.

y Μπαίνει σε υποψίες όταν το ταμπελάκι διακηρύσσει την ελληνικότητα των προϊόντων - τι γίνονται άραγε τόσα εισαγόμενα;

y Πηγαίνει αργά - η κούραση των πωλητών ρίχνει τις τιμές. y Τσεκάρει τους πάγκους από τη μια άκρη ως την άλλη για να τσεκάρει τιμές και προϊόντα.

y Κρατάει το πορτοφόλι και το κινητό στο χέρι του. Ακόμα και οι καλοκάγαθες νοικοκυρές δεν είναι πια αυτό που ήταν.

y Επιμένει στις ποσότητες που θέλει - η εποχή του

Λήδα Πιμπλή

Xαστούκια οπισθοδρόμησης Πενήντα τοις εκατό, λέει, αυξήθηκε η βία κατά των γυναικών στη χώρα μας από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα. Δράστες στην πλειονότητά τους άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι άνδρες μεταξύ 30 και 45 ετών. Νεότατοι. Και αυτό είναι το δυστύχημα. Γιατί σημαίνει ότι στον τόπο παραμένει το χαμηλό επίπεδο πολιτισμού, το οποίο είναι προϋπόθεση για τη βία κατά των γυναικών. Λένε, βέβαια, πως φταίει η ανεργία. Μένει, σου λέει, άνεργος ο σύζυγος, αισθάνεται ταπεινωμένος και για αυτό πλακώνει στα χαστούκια τη σύζυγό του. Ενίοτε και την κόρη, αλλά αυτή που προτιμάται από τα «παλικάρια» που τσαμπουκαλεύονται μέσα στο σπίτι τους, με τους δικούς τους ανθρώπους, είναι η γυναίκα που επέλεξαν να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί της. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν δεν το έχεις μέσα σου, δεν το κάνεις. Δεν σηκώνεις χέρι στον άνθρωπό σου αν εξαρχής δεν τον υποτιμάς. Μπορεί η φτώχια και η ανεργία να φαίνονται ισχυρά άλλοθι για να κρατηθούν τα προσχήματα μιας κουλτούρας που δεν φημίζεται για τον σεβασμό της στη γυναίκα, αλλά δεν είναι αυτές οι αιτίες που γεννούν τη βία, απλώς την απελευθερώνουν να ξεσπάσει ανεξέλεγκτη και «δικαιολογημένη». Φταίνε οι συνθήκες, ο σκληρός καπιταλισμός, η άγρια κρίση, η Μέρκελ, ο φούφουτος... Τέλος πάντων, κάποιος φταίει που ξυπνάει το θηρίο στον νταή και μαυρίζει στο ξύλο τη γυναίκα του. Αλλιώς θα ήταν ο χρυσός άνθρωπος, ο κουβαλητής, ο ρομαντικός σύζυγος και ο τρυφερός πατέρας. Κολοκύθια! Οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Την ασέβεια με την οποία περιβάλλονται οι γυναίκες. Οχι τώρα στην κρίση, αλλά πριν από αυτήν. Γιατί ούτε η πολιτική είχε τις πύλες ανοιχτές, τόσο που παραμονές εκλογών ακόμη ψάχνουν τα κόμματα γυναικεία ονόματα να συμπληρώσουν προχείρως το «σύγχρονο» ίματζ τους, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε τα μίντια, που είτε πρόβαλλαν τις πιο εξευτελιστικές εικόνες γυναικών, είτε εφάρμοζαν τις σκληρότερες συνθήκες εργασίας για αυτές και πάντα με μικρότερους μισθούς από εκείνους των ανδρών συναδέλφων τους. Αλλά το θέμα μου δεν είναι να γράψω έναν ακόμη φεμινιστικό δεκάρικο. Ηθελα να γράψω μόνο για την ντροπή μου όταν διάβασα τα ποσοστά αύξησης της ενδοοικογενειακής βίας. Και για τον τρόμο μου για το μέλλον αυτού του τόπου, που όλο βαυκαλίζεται για τον πολιτισμό, την παράδοση, τη δύναμη να τα βγάζει πέρα στα δύσκολα τάχα, αλλά στην πραγματικότητα αποδεικνύει σε κάθε δυσκολία ότι κρύβει περισσότερη βαρβαρότητα από ανθρωπιά. Αλλά το χειρότερο στην έρευνα που αποδεικνύει την αύξηση ποσοστών ενδοοικογενειακής βίας είναι ότι παραμένουν βαθιά νοσηρές οι ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό είναι αφόρητο. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Κεντροαριστερές περικοκλάδες Από την πολιτική και -μετέπειτα- εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ μεταξύ Νοεμβρίου 2011 και Μαΐου 2012, η πολιτική συζήτηση περιφέρεται γύρω από μια κάποια ανασύσταση-ανασυγκρότησηανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Μέσα σε αυτή τη συζήτηση χωράει το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και ένα σωρό ακόμη ομάδες, κινήσεις, γκρουπούσκουλα καθώς επίσης και -άλλοτε κραταιά -πρόσωπα τα οποία διεκδικούν τα πολιτικά «ψίχουλα» ενός χώρου που βαίνει συρρικνούμενος. Η «ανα-συζήτηση», κρύβει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος: Δεν υπάρχει κοινωνικός χώρος που να μπορεί να στεγάσει σε αυτό το χρονικό σημείο μια πραγματικά πλειοψηφική κεντροαριστερά. Η υποχρεωτική υπαγωγή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σε ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο έχει ως πρωταρχικό σκοπό την εφαρμογή μιας σκληρής, υπαγορευόμενης από τους πιστωτές της χώρας, οικονομικής πολιτικής, δεν αφήνει

περιθώρια για αποκλίσεις. Τα δύο κόμματα επιχειρούν να κάνουν διακριτή τη θέση τους μέσω της διαφοροποίησης σε ζητήματα που αφορούν αξιακές τοποθετήσεις. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η κατάθεση του αντιρατσιστικού νόμου, ο οποίος μάλιστα δεν θα είναι ο μόνος, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε τον δικό του. Η κατάθεση του νόμου από τον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά κίνηση στρατηγικού διεμβολισμού της Κεντροαριστεράς, που έχει σκοπό να καταδείξει ακριβώς αυτό: Την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ στον κοινωνικό αυτόν χώρο. Δεδομένης της κοινωνικής συρρίκνωσης της Κεντροαριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως παγιδευτεί στην ίδια του τη στρατηγική να εγκιβωτίσει μεγάλα τμήματα του ΠΑΣΟΚ. Και να αφήσει, έτσι, τα αριστερά του ευάλωτα σε νέους, ριζοσπαστικότερους σχηματισμούς. Ο δρόμος δεν είναι σίγουρος και ασφαλής για κανένα από τα τρία κόμματα. Βασίλης Νέδος

Πάνος Μιχαήλ

May I be your world Τον βούτηξα από το μανίκι την ώρα που άρπαζε το κινητό μου. Κοιταχτήκαμε με τρόμο. Κανονικά ήθελα να τον ρωτήσω πώς τον λένε, τι τάξη πηγαίνει, πού μένει, ποιος είναι ο καλύτερός του φίλος. Καθόταν ακίνητος, χωρίς ανάσα. Κοίταξα το τσιγάρο που περίσσευε από το τσεπάκι. Θεριακλής, ανήλικος, παραβάτης, με ζωή «τακτοποιημένη», σπίτι-κόλαση, αναμορφωτήριο, πρέζα, φυλακή, ένας αριθμός στατιστικής, ένα από τα 1.214 παιδιά ηλικίας από 7 έως 12 ετών που έχουν συλληφθεί φέτος για κλοπές, ληστείες και ανθρωποκτονίες. Σε ένα φλας του μέλλοντος τον είδα να διασκεδάζει σε ελληνάδικα και μια γυναίκα να τον κοιτάζει λιγωμένα, να είναι ξαπλωμένος στην Ομόνοια τρεις τα ξημερώματα, να καίγεται στα γήπεδα, να ετοιμάζεται για το επόμενο κόλπο. Τον κρατούσα από το μανίκι, ενώ ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και για μια στιγμή να γίνει το θαύμα, να νιώσει όλα αυτά που λένε οι ειδικοί, φροντίδα, εποπτεία, ψυχική επαφή, διαθέσιμος χρόνος. Το μόνο που κατάφερα και είπα ήταν: «Αντε χάσου». Πονούσα, πονούσα πολύ και δεν είχα άλλη λέξη να πω. Και έμεινα ακίνητη, στην άκρη του πεζοδρομίου, με το κινητό μου, να στέλνω μήνυμα στους δαίμονές μου. Αργυρώ Μποζώνη

Πλατεία Κοτζιά revisited Σε ένα ιδεατό σύμπαν στο οποίο θα σεβόμασταν την πόλη μας, θα την ευγνωμονούσαμε για όσα μας δίνει και θα αναδεικνύαμε τις ομορφιές της, η Πλατεία Κοτζιά θα μπορούσε να είναι μία από τις ωραιότερες πλατείες της χώρας. Ομως, ως γνωστόν, κάποτε χτίσαμε Παρθενώνες, αλλά σήμερα έχουμε αναγάγει την αυτοκαταστροφή σε εθνικό σπορ. Σταμάτησα εκεί ένα βράδυ τις προάλλες και άφησα τον εαυτό μου να τη φανταστεί λίγο διαφορετική: για παράδειγμα, με παγκάκια και

το έρμο το σιντριβάνι της να λειτουργεί. Με τα φωτισμένα κτίρια τριγύρω, με την απλωσιά της που σου ανοίγει τη διάθεση. Τα παγκάκια απομακρύνθηκαν το 2004 για να μην κάθονται οι... φτωχοί και άστεγοι της πόλης, ενώ το σιντριβάνι της έχει στοιχειώσει. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που περνάω, μέρα ή νύχτα, τη φαντάζομαι κάπως αλλιώς. Η δυναμική της είναι τεράστια, το μόνο που χρειάζεται είναι μια απόφαση. Εχουμε ανάγκη από πλατείες σαν αυτήν. Δεν απέμειναν πολλές. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

31.05 - 06.06. 2013

Καινοτομία στο... πράσινο Πόσο καιρό έχετε να ακούσετε τον όρο «πράσινη ανάπτυξη»; Ή τη λέξη «αειφορία»; Σύμφωνοι, τα μέσα ενημέρωσης μπορεί να τις «παίζουν» πού και πού. Εσείς, όμως, πόση σημασία τους δίνετε; Δεν υπάρχει λόγος να απολογείστε. Στον νου μας η αειφόρος ανάπτυξη είναι συνυφασμένη με μια εποχή κατά την οποία είχαμε την «πολυτέλεια» να ασχοληθούμε με τη διατήρηση και προστασία του περιβάλλοντος, καθώς κάτι τέτοιο σήμαινε ότι θα έπρεπε να βάλουμε το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη. Για παράδειγμα, οι εταιρείες που εντάσσουν «πράσινες» πρακτικές στην παραγωγική διαδικασία αντιμετωπίζουν υψηλότερο κόστος, το οποίο μετακυλίουν στους καταναλωτές. Η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων γινόταν με τη γενναία επιχορήγηση του κράτους -άρα των φορολογουμένων-, καθώς διαφορετικά το κόστος θα καθίστατο δυσβάσταχτο για τον επενδυτή. Και τώρα ζούμε σε εποχές ισχνών αγελάδων, άρα θα πρέπει να στρέψουμε την πλάτη μας στις πράσινες επενδύσεις. Σωστά; Οχι απαραίτητα. Οι επενδύσεις στο συγκεκριμένο πεδίο και δη αυτές που στρέφονται στην καινοτομία μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να ενθαρρύνει τους φιλόδοξους επενδυτές μέσω του προγράμματος Eco-innovation, το οποίο άνοιξε

εκ νέου αυτόν τον μήνα και για φέτος θα έχει «προίκα» 31,5 εκατ. ευρώ. Το Eco-innovation έχει ήδη χρηματοδοτήσει αρκετά πρωτότυπα projects, αποδεικνύοντας ότι, αν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια, τότε το όριο της «πράσινης» καινοτομίας είναι ο ουρανός. Ας δούμε ορισμένα success stories προγραμμάτων που κατάφεραν να υλοποιηθούν χάρη στην ευρωπαϊκή πρωτοβουλία. Ενα από τα πιο σημαντικά περιβαλλοντικά ζητήματα σήμερα είναι η μείωση της σπατάλης τροφίμων. Αυτό είναι, άλλωστε, και το θέμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, που γιορτάζεται στις 5 Ιουνίου. Η σπατάλη τροφίμων, εκτός από περιβαλλοντικό, συνιστά και ηθικό ζήτημα. Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας εκτιμά ότι ετησίως 1,3 δισ. τόνοι τροφίμων καταλήγουν στα σκουπίδια· όση είναι και η συνολική παραγωγή της Υποσαχάριας Αφρικής. Την ίδια στιγμή, ένας στους επτά ανθρώπους παγκοσμίως υποσιτίζεται. Για να αμβλύνει την καταστροφή ευπαθών τροφίμων κατά την αποθήκευση και τη μεταφορά τους, το project ENBED τοποθετεί ασύρματους αισθητήρες στα φορτία, οι οποίοι ελέγχουν σε τι κατάσταση βρίσκονται τα τρόφιμα ανά πάσα στιγμή. Ολοένα και διογκούμενο πρόβλημα αποτελεί και η διαχείριση του γκρίζου νερού, του νερού δηλαδή που καταλήγει στους υπονόμους έπειτα από οικιακή ή βιομηχανική χρήση. Μπορεί το μπα-

μπού να βοηθήσει στην ανακύκλωσή του; Ναι. Το project Briter-Water εκμεταλλεύεται τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι ρίζες του εξωτικού φυτού για να καθαρίζει τα απόνερα. Καλύπτοντας μια έκταση μικρότερη των 30 στρεμμάτων, το σύστημα είναι σχεδιασμένο να καθαρίζει 2.000 κυβικά μέτρα γκρίζου νερού που προέρχεται από τη βιομηχανία τροφίμων. Το project έχει ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον εταιρειών του κλάδου τροφίμων και ποτών. Η κλωστοϋφαντουργία επηρεάζει σημαντικά το περιβάλλον. Ειδικά η επεξεργασία βαμβακιού συνεπάγεται την εντατική κατανάλωση νερού, εντομοκτόνων και λιπασμάτων. Αν και πολλές πρωτοβουλίες επικεντρώνονται στο πώς θα καταστήσουν πιο φιλική στο περιβάλλον τη διαδικασία παραγωγής, το project Textiles for Textiles (T4T) στοχεύει στην επέκταση του κύκλου ζωής των κλωστών μέσω της ανακύκλωσής τους, μειώνοντας τη ζήτηση πρώτων υλών. Πιο συγκεκριμένα, έχει αναπτύξει ένα σύστημα που ξεχωρίζει και ομαδοποιεί τις κλωστές ανάλογα με τη σύνθεση και το χρώμα τους, βοηθώντας σημαντικά στην επαναχρησιμοποίησή τους. Αν και κάθε ιδέα φαίνεται πως έχει πολύ περιορισμένους στόχους, βλέποντάς τες συνολικά διαπιστώνουμε ότι μπορούν να καταστήσουν μια οικονομία περισσότερο ανθεκτική και ανταγωνιστική. Και προγράμματα όπως το Eco-innovation ενθαρρύνουν την υλοποίησή τους.

Κείμενο: Γιώργος Νέρης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

31.05 - 06.06. 2013

Η Αθήνα μάς ανήκει!

Kι έφτασε η μεγάλη στιγμή! Αύριο, Σάββατο 1η Ιουνίου, το Βρυσάκι Χώρος Τέχνης & Δράσης ανοίγει τις πόρτες του στους Burger Project, που δίνουν το σήμα με ένα φρέσκο ακουστικό σετ για το μεγαλύτερο Athens Fringe Live που έγινε ποτέ! 10 δράσεις, 28 παραστάσεις θεάτρου, χορού και performances, 20 συναυλίες, 25 προβολές, 6 εικαστικές εκθέσεις, παιδικό πρόγραμμα, θερινό σινεμά και workshops στο καθιερωμένο πλέον ραντεβού μας με τους Αθηναίους. Ο Ιούνιος, ο πρώτος μήνας του φετινού καλοκαιριού, αφιερώνεται στους 500 καλλιτέχνες, στις 20 ΜΚΟ, στους δεκάδες εθελοντές και στους χιλιάδες ενεργούς πολίτες που στήνουν μαζί μας αυτό το δημιουργικό πανηγύρι που λέγεται Athens Fringe Live. Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, για πέμπτη συνεχή χρονιά δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο σε νέους καλλιτέχνες να δείξουν τη δουλειά τους και να γνωριστούν με το κοινό της πόλης. Αλλά δεν μένουμε εκεί. Το να δώσουμε βήμα σε νέους δημιουργούς για εμάς συνεπάγεται δωρεάν παραχώρηση στους καλλιτέχνες χώρου και εξοπλισμού, έλλειψη διακρίσεων και καλλιτεχνικής «επιμέλειας», ελεύθερη πρόσβαση σε όλους και χαμηλές τιμές για το κοινό. Παράλληλα, όμως, και επειδή οι δημιουργοί πρέπει να μπορούν να ζήσουν από την τέχνη τους, δίνουμε τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες όχι μόνο να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, αλλά και να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη από αυτήν. Σε κάθε ζωντανό θέαμα ο καλλιτέχνης ή η ομάδα

θα εισπράξει το 50% των εσόδων, ενώ στις εκθέσεις, που θα έχουν ελεύθερη είσοδο, οι καλλιτέχνες μπορούν να πουλήσουν τα έργα τους. Η γνωριμία των νέων δημιουργών με το κοινό τους με τη διαδικασία προβολής της δουλειάς τους, αλλά και η δικτύωσή τους με συναδέλφους τους είναι το βασικό πεδίο εργασίας μας όλη τη χρονιά. Μέσω του Fringe Network, που αποτελεί το πρώτο δίκτυο καλλιτεχνών, δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους δημιουργικούς πυρήνες της πόλης να γνωριστούν, να ανταλλάξουν ιδέες, να γνωριστούν και να συνεργαστούν. Η κορύφωση της προσπάθειας αυτής φέτος θα είναι η δράση Fringe Agency Fair. Στις 20 Ιουνίου οι καλλιτέχνες θα έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν συνάντηση τετ-α-τετ με εκπροσώπους από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς οργανισμούς της χώρας και να αποκομίσουν πολύτιμες συμβουλές. Το πρόγραμμά μας (μπορείτε να το δείτε αναλυτικά στο www.fringenet.gr) και η φιλοσοφία της διοργάνωσης δεν εξαντλείται στην καλλιτεχνική δράση. Αντίθετα, συνοδεύεται από πρωτοβουλίες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, αλλά και δραστήριων πολιτών. Στον μήνα αυτόν θα μάθουμε, θα συζητήσουμε και θα έρθουμε όλοι πιο κοντά. Πιο κοντά σε διαφορετικούς πολιτισμούς με τις κουζίνες μεταναστών στις 16 Ιουνίου. Πιο κοντά στο πρόβλημα των αδέσποτων ζώων, υιοθετώντας έναν μικρό φίλο που ψάχνει για σπίτι στις 5 Ιουνίου. Ετσι προσπαθούμε να ζούμε, συνδέοντας καθημερινά την τέχνη με τη δράση. Με αυτό το σκεπτικό λειτουργούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς το πρόγραμμα δωρεάν μα-

θημάτων «Αλληλεγγύη». Τώρα στο Athens Fringe Live θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε και τους καρπούς των κόπων μας. Καθηγητές και μαθητές του προγράμματος παρουσιάζουν μια παράσταση ενώνοντας τους διαφορετικούς κόσμους της τέχνης που εκπροσωπούν και μας αποδεικνύουν πως η ιδέα μας για μια ζωντανή κοινότητα είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ο στόχος μας φέτος; Να κάνουμε την Αθήνα ένα πολύχρωμο καμβά, να κάνουμε την πόλη να μας ανήκει! Για τον λόγο αυτόν εξετάζουμε δημιουργικά και το φετινό κεντρικό μας θέμα «Παλιά Πόλη - Νέα Πόλη» στη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στο “Fringe Round Table”. Ανταλλάσσουμε απόψεις με επαγγελματίες, θεωρητικούς ακαδημαϊκούς, κατοίκους της πόλης και ακτιβιστικές ομάδες. Παρουσιάζουμε καινούργιες ιδέες και βάζουμε τις βάσεις για την Αθήνα που θέλουμε να έχουμε. Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά πραγματικά αναζητούμε έναν τρόπο να ζήσουμε ευτυχισμένοι στο εδώ και στο τώρα που μας έλαχε. Να ανακαλύψουμε νόημα εκεί που δεν υπάρχει. Να εφεύρουμε μόνοι μας δουλειά, εάν δεν μας δίνουν. Να πάρουμε το «μερτικό από τη χαρά» που μας αναλογεί, έστω και με το ζόρι. Να μη μεμψιμοιρούμε, να μην ψάχνουμε δικαιολογίες, να μη μεταθέτουμε ευθύνες. Με δυο λόγια, να βρούμε τα πραγματικά σημεία εφαρμογής της εξουσίας στις ζωές μας και να τα καταλάβουμε εξ εφόδου. *Ο Γιώργος Νέρης είναι πρόεδρος της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Πολιτισμού «Σύνθεση», η οποία διοργανώνει το Athens Fringe Live.

Reality Bites

Ζούκερμπεργκ vs ρατσισμού Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ και το επιτελείο του στο Facebook αποφάσισαν να πάρουν δραστικά μέτρα ενάντια στον ρατσισμό και τα μηνύματα μίσους που βρίσκουν βήμα στο πιο δημοφιλές site κοινωνικής δικτύωσης. Η κίνηση αυτή έρχεται έπειτα από σωρεία καταγγελιών από ανθρωπιστικές οργανώσεις, που ανάγκασαν το Facebook να παραδεχτεί ότι οι σχετικοί περιορισμοί που ισχύουν μέχρι στιγμής δεν είναι αρκετοί ώστε να αποτρέψουν τέτοιου είδους διαδικτυακές συμπεριφορές. Μπροστά στο ενδεχόμενο να αποχωρήσουν διαφημιστές από το δίκτυο, δεχόμενοι ασφυκτικές πιέσεις από πολλές οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, το Facebook ανακοίνωσε πως αναθεωρεί άμεσα την υπάρχουσα πολιτική του, υποσχόμενο

ότι στο εξής θα ανταποκρίνεται πολύ πιο γρήγορα σε καταγγελίες σχετικές με σελίδες σεξιστικού και ρατσιστικού περιεχομένου. Η αντιπρόεδρος και υπεύθυνη για τη δημόσια πολιτική του Facebook Μάρνι Λεβίν, μάλιστα, παραδέχτηκε τα αδύναμα σημεία του site, τα οποία εκμεταλλεύονται μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά και ομάδες που πρόσκεινται σε ακροδεξιές παρατάξεις προκειμένου να διαδώσουν μηνύματα μίσους. Η Λεβίν υπογράμμισε την ανάγκη αναβάθμισης της ασπίδας προστασίας των χρηστών του δικτύου, τονίζοντας ότι η απάντηση του Facebook στους ρατσιστές θα είναι δυναμική. Ν.Κ.

Βουνό από σκουπίδια Εξήντα χρόνια μετά τους πρώτους κατακτητές της, περισσότεροι από 3.500 άνθρωποι έχουν καταφέρει να ανέβουν μέχρι σήμερα στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου (8.848 μέτρα). Ολοι τους φορτωμένοι με πάμπολλα εφόδια και πολλοί εξ αυτών αχαρακτήριστοι, μια και φροντίζουν να αφήνουν πίσω τους σκουπίδια και ανεξίτηλο το (ιερόσυλο) σημάδι της ανθρώπινης παρουσίας. «Δεν μπορείς απαραίτητα να κατηγορήσεις τους αναρριχητές του Εβερεστ για την κακή τους αυτή συνήθεια. Το να σκαρφαλώνεις στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου είναι εξαντλητικό και επικίνδυνο. Πολλοί από αυτούς, λοιπόν, προτιμούν να πετάνε χρησιμοποιημένες προμήθειες από το να τις κουβαλάνε μαζί τους. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν ζωτική ενέργεια και λιγότερο βάρος στους ώμους. Με άλλα λόγια, δεν είναι το ίδιο με το να πετάς ένα μπουκάλι μπίρας στο πάρκο της γειτονιάς». Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα που τείνει να μετατρέψει το όρος Εβερεστ σε τεράστια χωματερή εξαιτίας των σκουπιδιών που αφήνουν πίσω τους οι τολμηροί που το σκαρφαλώνουν καθημερινά. Την εκφράζει ο αρθρογράφος Μπράιαν Γουόλς σε άρθρο του στο “Time”. Από την άλλη πλευρά, ο αναβάτης Πολ Θέλαν φαίνεται πιο πειστικός όταν λέει πως «ένα από τα πιο σημαντικά μέρη του πλανήτη είναι γεμάτο βρόμα και ανθρώπινη απληστία...» Παρηγοριά φέρνει η είδηση ότι διάφορες εθελοντικές ομάδες έχουν καταφέρει να συλλέξουν μέχρι στιγμής περισσότερους από 15 τόνους απορριμμάτων από τα δύο βασικά μονοπάτια αναρρίχησης της περιοχής. Ν.Ρ.

Τα ντοθράκι της Τζούλια Αν νομίζετε ότι μόνο ο απλός κόσμος έχει πάθει παράκρουση με τo “Game of Thrones”, είστε γελασμένοι. Ολόκληρη πρωθυπουργός, η Αυστραλή Τζούλια Γκίλαρντ, αποκάλυψε το «κόλλημά» της με την επική σειρά σε ένα μπαράζ δηλώσεων και tweets που άρχισαν να δημοσιεύονται από την προηγούμενη εβδομάδα. Σε μια συνέντευξή της δήλωσε θαυμάστρια της σειράς, δίνοντας, μάλιστα, ψήφο εμπιστοσύνης στην Ντενέρις Ταργκάριεν, ξέρετε, της τύπισσας με τους δράκους που διεκδικεί το στέμμα του Γουέστερος (προφανής επιλογή για τους περισσότερους φαν, μια και, ας το παραδεχτούμε, ποιος συμπαθεί τον ψυχοπαθή Τζόφρεϊ;). H Γκίλαρντ όμως δεν περιορίστηκε σε μια απλή εκδήλωση θαυμασμού. Αρχισε να γράφει tweets

στα ντοθράκι, μια γλώσσα που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες του “Game of Thrones”. Η κατάσταση κλιμακώθηκε, καθώς κάποιοι φαν δημιούργησαν μία φωτογραφία στο Photoshop με την πρωθυπουργό να κάθεται στον Σιδηρούν Θρόνο. Και κάπου εκεί το θέμα άρχισε να περνά το όριο του κιτς. Η Λενόρ Τέιλορ του “Guardian” έχει κάποιες επιφυλάξεις για τα κίνητρα της πρωθυπουργού. Με τη δημοτικότητα της Γκίλαρντ να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα ενόψει εκλογών, η δημοσιογράφος πιστεύει ότι η πρωθυπουργός προσπαθεί να προσεγγίσει τους φαν της σειράς, οι οποίοι τυχαίνουν να είναι και ψηφοφόροι. Χ.Τ.

Ο Ντέιβιντ ξεκουράζεται Ο Ντέιβιντ Κάμερον πήγε διακοπές στην Ιμπίθα το περασμένο Σαββατοκύριακο και έδειξε να ευχαριστιέται την κάθε στιγμή, ποζάροντας ανέμελα μαζί με τη σύζυγό του στον φακό. Είναι νορμάλ για οποιονδήποτε να οργανώσει μια εξόρμηση για να ξεφύγει λίγο από την καθημερινή ρουτίνα. Είναι, όμως, νορμάλ για έναν πρωθυπουργό να το ρίχνει στην ντόλτσε βίτα λίγες ημέρες μετά την αποτρόπαια σφαγή ενός στρατιώτη εκτός υπηρεσίας μέσα στους δρόμους της πρωτεύουσας σε κάτι που χαρακτηρίστηκε ομόφωνα ως τρομοκρατική επίθεση; Οι συντηρητικές βρετανικές εφημερίδες δεν διέκριναν κάτι το ηθικά μεμπτό πίσω από αυτή την απόφαση. Οι ίδιοι οι συνεργάτες του Κάμερον υπενθύμισαν ότι ο πρωθυπουργός δεν πήρε άδεια από τα Χριστούγεννα και δήλωσαν ότι ο ηγέτης παρότρυνε όλους τους άλλους να συνεχίσουν τη δουλειά με αμείωτο ρυθμό. Προφανώς, κάποιοι αγνοούν το γεγονός ότι ένας πρωθυπουργός συνιστά το πρόσωπο ολόκληρου του έθνους. Ετσι, ορισμένες ενέργειες που φαντάζουν κανονικές αν γίνουν από έναν κοινό θνητό, θα μπορούσαν να θεωρηθούν προσβλητικές αν πραγματοποιούνταν από τον πρωθυπουργό. Για να μη μιλήσουμε για τη «μεγάλη εικόνα» που διαμορφώνεται για την κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπόψη περιστατικά όπως η πολυδάπανη κηδεία της Θάτσερ σε μια περίοδο περικοπής κοινωνικών δαπανών ή η δήλωση του υπουργού Εργασίας ότι θα μπορούσε να ζήσει ο ίδιος με το μειωμένο επίδομα ανεργίας των 53 στερλινών ανά εβδομάδα. Χ.Τ.

Μουσική

Με καμπαρέ διάθεση H σκοτεινή ατμόσφαιρα των καμπαρέ του μεσοπολέμου, η μελαγχολική και νοσταλγική διάθεση, οι λεπτές πινελιές χιούμορ, συνοδεύουν αισθητικά το μουσικό τους ταξίδι. Οι επιρροές τους ξεκινούν από την jazz και την blues, το swing του μεσοπολέμου, τη μουσική για το θέατρο. Είναι οι Belleville, ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε ουσιαστικά το 2011 και, παρά το σύντομο χρονικό διάστημα, έχει κάνει αρκετές live εμφανίσεις και το κοινό τούς έχει ξεχωρίσει. Ολα ξεκίνησαν από το όνειρο της Δώρας Τσίγκα και του Πάνου Μπίρμπα, ο οποίος δεν είναι πια στο γκρουπ, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του. Εκτός από τη Δώρα στη φωνή, οι υπόλοιποι Belleville είναι ο Λουκάς Γιαννακίτσας (κοντραμπάσο), η Ειρήνη Αναστασίου (τσέλο), ο Γιάννης Καφετζόπουλος (πιάνο, κιθάρα) και ο Θοδωρής Χριστοδούλου (τύμπανα). Οσοι έχουν παρακολουθήσει κάποιο live τους ξέρουν πως αναπόσπαστο κομμάτι τους αποτελεί και τo video art σε επιμέλεια Σπύρου Παπαρούλια και Φώτη Βελέντζα.

Σε συνέντευξη που έχουν δώσει στη “Metropolis” σχολίασαν με ενθουσιασμό: «Φροντίζουμε τα live μας αισθητικά με video art, styling και πρόζα. Εξάλλου, οι εποχές που περιγράφουμε δεν είναι μόνο μουσική. Είναι το στήσιμο της σκηνής, η θεατρικότητα, τα χρώματα». Και αυτό είναι παραπάνω από εμφανές. Το όνομά τους είναι παρμένο από την ομώνυμη συνοικία του Παρισιού, ενώ αγαπημένοι τους καλλιτέχνες είναι ο Τομ Γουέιτς και οι Tiger Lillies - η διασκευή για το “Blue Hotel” ξεχώρισε για την πρωτοτυπία της. Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί έχουν επιλέξει να «αναβιώσουν» αλλοτινές εποχές, οι ίδιοι απαντούν: «Η εποχή αυτή μας αρέσει και μας εκφράζει πολύ γιατί έχει γοητεία, είναι αθώα, νοσταλγική και αυθόρμητη. Ξεφεύγει από το στημένο που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά». Δεν έχουν και πολύ άδικο. Αλλωστε, στην εποχή του μετρίου και της ομοιότητας σπάνια κάποιος ξεχωρίζει. Και για να ξεχωρίσει κάποιος πρέπει να είναι σπάνιος. Σήμερα, Παρασκευή 31 Μαΐου, θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε σε ένα μοναδικό live στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια).

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

31.05-06.06.2013

Hard rock φιλοσοφία Τα πρώτα γενέθλια Σήμερα, Παρασκευή 31 Μαΐου, οι Cyanna ανεβαίνουν στη σκηνή του Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), εκεί που παρουσιάστηκε η πρώτη ανεξάρτητη παραγωγή τους πριν από έναν χρόνο, για να γιορτάσουν το κλείσιμο του “The Undressed EP”. Θα ακουστούν τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, από το πρόσφατο EP τους, αλλά και το επερχόμενο άλμπουμ για πρώτη φορά. Μετά το live θα ακολουθήσει dj set από τον νέο μουσικό παραγωγό Som Tawyer. Για την ιστορία, το “The Undressed EP” σηματοδότησε την αρχή ενός νέου κεφαλαίου στη μέχρι τώρα πορεία των Cyanna, ως η πρώτη ανεξάρτητη παραγωγή της μπάντας που κυκλοφόρησε στο δικό τους label και μόνο σε βινύλιο.

Οι Red Fang και οι Cancer Bats έρχονται στη χώρα μας την Τρίτη 4 Ιουνίου στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα). Η μπάντα από το Ορεγκον που ακούει στο όνομα Red Fang επιστρέφει έναν χρόνο μετά την εμφάνισή της στην Αθήνα, ενώ οι Cancer Bats έρχονται ως special guests. Επί σκηνής θα ερμηνεύσουν μεγάλες επιτυχίες, όπως τα “Wires”, “Prehistoric Dog”, “Hank is Dead” και “Number Thirteen”. Φυσικά, η λίστα δεν σταματάει εδώ. Η σωστή αναλογία punk rock attitude και “heavy as fuck” ήχου σε ένα μοναδικό live.

Γιορτή κρουστών Tα ’60s σήμερα Οι Allah-Las, μία από τις πιο δυνατές νέες μπάντες του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος, επισκέπτονται για πρώτη φορά τη χώρα μας, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας τους. Ετσι, σήμερα, Παρασκευή 31 Μαΐου, θα εμφανιστούν στο Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209, Ταύρος) λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ τους. Η μπάντα σχηματίστηκε το 2008, παίζοντας μουσική των ’60s σε ένα υπόγειο. Με σαφέστατες επιρροές από garage και ψυχεδέλεια, χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια ώστε να κατορθώσουν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους single. Σήμερα οι Allah-Las απολαμβάνουν την αναγνωρισιμότητά τους και το διασκεδάζουν μαζί μας!

Μερικοί από τους κορυφαίους δεξιοτέχνες κρουστών από όλο τον κόσμο θα συναντηθούν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Αθήνα, στο πλαίσιο του φεστιβάλ κρουστών «Ιερά τύμπανα της Γης» που θα πραγματοποιηθεί στο Θέατρο Δόρα Στράτου (Σχολείου 8, Λόφος Φιλοπάππου) στις 4 και 5 Ιουνίου. Σπουδαίοι μουσικοί που θα έρθουν ειδικά για αυτή τη συναυλία από την Αφρική, την Κούβα, την Ινδία θα συμπράξουν με Ελληνες μουσικούς σε μια μοναδική μουσική και χορευτική γιορτή, όπου το κάθε σχήμα θα μας μυήσει στις μουσικές παραδόσεις του, μέσα από τη μυσταγωγία του ρυθμού και της μελωδίας.

Jazz τριήμερο Το ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Jazz της «Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων μετρά 12 επιτυχημένες χρονιές. Καιρός για αλλαγές! Φέτος ανοίγει τις πύλες του σε όλο τον κόσμο και εξελίσσεται στο διεθνές Athens Technopolis Jazz Festival, φιλοξενώντας jazz τάσεις από όλο τον πλανήτη. Ετσι, από σήμερα, Παρασκευή 31 Μαΐου, έως την Κυριακή 2 Ιουνίου μουσικά σχήματα από 11 χώρες δίνουν το «παρών» στην «Τεχνόπολις» (Πειραιώς 100, Γκάζι). Με σειρά εμφάνισης η Πορτογαλία, το Ισραήλ, η Δανία, η Ουγγαρία, η Ισπανία, η Πολωνία, η Ελλάδα, η Αργεντινή, η Αυστρία και η Ολλανδία θα αντιπροσωπευτούν από την αφρόκρεμα της εγχώριας jazz σκηνής τους. Το Yorgos Krommydas Modern Jazz Quintet είναι η επιλογή της τετραμελούς επιτροπής -που αποτελείτο από τους Μάριο Στρόφαλη (καλλιτεχνικός διευθυντής του Athens Technopolis Jazz Festival), Δημήτρη Τρίκα, Γιώργο Χαρωνίτη και Γιώργο Χατζηνάσιο- για να μας αντιπροσωπεύσει. Ο Γιώργος Κρομμύδας σπούδασε τζαζ κιθάρα και αρμονία στην Ελλάδα, ενώ παρακολούθησε στο Αμστερνταμ μαθήματα με έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους τζαζ κιθαρίστες, τον Jesse Van Ruller. Είναι ιδρυτικό μέλος των Hot Club De Grèce και έχει συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους μουσικούς της εγχώριας jazz σκηνής, όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης και ο Δημήτρης Καλαντζής. Ηχογράφησε την πρώτη του προσωπική δουλειά με τίτλο “Jazzium”, σε δικές του συνθέσεις τον Μάρτιο του 2010. Ο ανταγωνισμός δεν είναι εύκολος, αλλά ο νικητής είναι ένας: η αγαπημένη μας τζαζ μουσική.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

Hangover ξανά Το καλοκαίρι του 2009 ένας άγνωστος σκηνοθέτης με τρεις άγνωστους ηθοποιούς κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του αμερικανικού box office με μια εξωφρενική κωμωδία ειδικά για άνδρες! Τέσσερα χρόνια μετά, το “The Hangover” επιστρέφει με την τρίτη ταινία της σειράς, αν και ήδη από το πρώτο σίκουελ ήταν σαφές ότι το θέμα είχε εξαντληθεί. Επειδή όμως στο Χόλιγουντ όλα αντικατοπτρίζονται σε δολάρια, ο Μπράντλεϊ Κούπερ, ο Ζακ Γαλιφιανάκις και ο Εντ Χελμς ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους και έρχονται αντιμέτωποι με νέους μπελάδες. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει γάμος. Δεν υπάρχει καν μπάτσελορ πάρτι. Υπάρχει όμως... κηδεία. Ή, για την ακρίβεια, όλα ξεκινούν από μια κηδεία! Ο θάνατος του πατέρα του κλονίζει ψυχικά τον Αλαν. Οι κολλητοί του θα φροντίσουν να τον πάνε σε ένα μέρος όπου θα πάρει τα πάνω του. Μόνο που στη διαδρομή θα πέσουν θύματα απαγωγής... Αν το πρώτο “Hangover” ενθουσίασε το ευρύ κοινό με το φαρσικό χιούμορ του, που ενίοτε πάλευε να αποτινάξει από πάνω του -όχι με επιτυχία-

τις mainstream καταβολές του, η δεύτερη ταινία του 2011 έμοιαζε αναμφισβήτητα με ξαναζεσταμένη σούπα, ένα κακέκτυπο του πρώτου φιλμ με παρόμοια γκαγκς και ανάλογο θέμα. Είναι ευτύχημα, λοιπόν, το γεγονός ότι η τρίτη ταινία, αν μη τι άλλο, αλλάζει την ατζέντα και διαχειρίζεται ένα διαφορετικό στόρι όσον αφορά την αρχική ιδέα. Στην ουσία όμως αναπαράγει και αυτή τα ίδια αστεία, τις ίδιες τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις. Καμία έκπληξη. Καμία έμπνευση. Και το κυριότερο, καμία όρεξη από τους πρωταγωνιστές, που μοιάζουν να επαναλαμβάνουν βαριεστημένα τους ρόλους που εκτόξευσαν την καριέρα τους στα ύψη πριν από τέσσερα χρόνια. Αν ανήκετε σε αυτούς που ενθουσιάστηκαν και με τη δεύτερη ταινία, τότε δεν έχετε κανέναν λόγο να μη δείτε και την τρίτη. Μάλλον θα την απολαύσετε επίσης. Σε διαφορετική περίπτωση, καλύτερα να κρατήσετε τις αποστάσεις σας.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

31.05-06.06.2013

Εφηβικά όνειρα Στη δίνη του έρωτα Η Ναόμι Γουότς και η Ρόμπιν Ράιτ υποδύονται τη Λιλ και τη Ροζ στη νέα ταινία της Αν Φοντέν «Ιδιαίτερες αδυναμίες», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Δύο κολλητές 40άρες περνούν τις διακοπές τους σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο μαζί με τους δύο έφηβους γιους τους, που επίσης συνδέονται με στενή φιλία. Μέχρι που ο έρωτας αναλαμβάνει να κάνει άνω κάτω τη φαινομενικά ήρεμη και ξένοιαστη καθημερινότητά τους... Τι θα συμβεί, λοιπόν, όταν ο γιος της Λιλ ερωτευτεί τη Ροζ και ο γιος της Ροζ νιώσει μια ακαταμάχητη έλξη για τη Λιλ, με τα αισθήματα να είναι αμοιβαία;

Μια ταινία για τη Χίλαρι Κλίντον. Το “Rodham” του Τζέιμς Πόνσολντ πήρε το πράσινο φως και βρίσκεται ήδη στο στάδιο της προπαραγωγής. Η ταινία δεν θα είναι μια συνολική βιογραφία της Σιδηράς Κυρίας των ΗΠΑ, αλλά θα εστιάζει στα φοιτητικά της χρόνια, τότε που ακόμα ονειρευόταν όλα όσα θα κατακτούσε στη συνέχεια. Ποια θα υποδυθεί, όμως, την πρώην Πρώτη Κυρία της Αμερικής, που άφησε όσο καμία το στίγμα της στον Λευκό Οίκο; Οι Τζέσικα Τσάστεϊν, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρις Γουίδερσπουν και Αμάντα Σέιφριντ ερίζουν για τον ρόλο. Ισως, βέβαια, η παραγωγή προτιμήσει κάποια πρωτοεμφανιζόμενη. Ιδωμεν.

Mόνος, ολομόναχος Η άλλη της όψη Η Πατρίτσια Χάισμιθ έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από τα αστυνομικής πλοκής μυθιστορήματά της. Υπάρχει, όμως, και ένα της μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 με ψευδώνυμο και δεν θυμίζει σε τίποτα όλα τα άλλα. Στο “The Price of Salt”, που αργότερα επανακυκλοφόρησε ως «Κάρολ», η Χάισμιθ σκιαγραφεί έναν αναπάντεχο λεσβιακό έρωτα ανάμεσα σε μια 19χρονη και μια μεγαλύτερή της, κομψή, παντρεμένη γυναίκα. Πολλά χρόνια αργότερα, η ίδια θα παραδεχόταν ότι η ιστορία έφερε αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τώρα το «Κάρολ» μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με την Κέιτ Μπλάνσετ και τη Μία Γουασικόφσκα να πρωταγωνιστούν και τον σκηνοθέτη Τοντ Χέινς του «Ο Παράδεισος είναι μακριά» να σκηνοθετεί.

Εχουμε καιρό να δούμε τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στη μεγάλη οθόνη. Συγκεκριμένα από το 2007 και το «Λέοντες και Αμνοί», αφού η τελευταία του ταινία “The Company You Keep” δεν έχει προβληθεί ακόμα στην Ελλάδα. Στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, όμως, επέστρεψε δυναμικά. Στο “All is Lost” του Τζέι Σι Τσάντορ πρωταγωνιστεί ολομόναχος για σχεδόν δύο ώρες. Αυτός και η θάλασσα. Χωρίς λόγια. Στα 77 του χρόνια ο άλλοτε γόης του Χόλιγουντ καταθέτει μία από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της καριέρας του. Ενα φουρτουνιασμένο ταξίδι γεμάτο σασπένς με έναν άντρα μεγάλης ηλικίας πάνω στο ιστιοπλοϊκό του στη μέση του ωκεανού αντιμέτωπο με τις δυνάμεις της φύσης.

Queer... Φοίνικας O φετινός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, που έριξε αυλαία στις 26 Μαΐου, μοιάζει εντελώς ξεχωριστός. Η νέα ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς «Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα», εκτός του ότι ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ το απόλυτο φαβορί, είναι και η πρώτη ταινία με ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο που κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα στην ιστορία των Καννών. Δεν ήταν, φυσικά, αυτός ο λόγος που βραβεύτηκε. Το φιλμ του Κεσίς, διάρκειας τριών ωρών, είναι κατά γενική ομολογία συναρπαστικό. Σκιαγραφεί με θαυμαστή λιτότητα και αναπάντεχο ρεαλισμό μια διαφορετική ερωτική ιστορία. Εκείνη ανάμεσα στη 16χρονη Αντέλ και την Εμα, ένα παράξενο αγοροκόριτσο με μπλε μαλλιά. Μια θυελλώδης ερωτική σχέση ξεκινά. Οι ερωτικές τους σκηνές μαγνητίζουν. Αλλά δεν μένεις σε αυτές. Ο Κεσίς καταφέρνει να μην εγκλωβιστεί στο θέμα του καταθέτοντας μια οικουμενική ιστορία ενηλικίωσης, που σε αφορά ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας. Οι δύο πρωταγωνίστριές του είναι απλά συγκλονιστικές, με την ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος στον ρόλο της Αντέλ να αποτελεί τη μεγάλη ερμηνευτική αποκάλυψη του φεστιβάλ και μια ηθοποιό που μοιάζει καταδικασμένη να κυριαρχήσει στο γαλλικό σινεμά και όχι μόνο... Τουτέστιν, το «Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα» είναι μια ταινία που με αμιγώς κινηματογραφικά κριτήρια δικαίως απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα. Το μήνυμα των Καννών, όμως, φέτος είναι διπλό. Σε μια Γαλλία που συγκλονίζεται από τις ακραίες αντιδράσεις του πιο συντηρητικού, σκοταδιστικού και ομοφοβικού τμήματος της γαλλικής κοινωνίας απέναντι στον νόμο που αναγνωρίζει τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, το Φεστιβάλ των Καννών επιλέγει να χαρίσει τον Χρυσό του Φοίνικα σε μια ταινία με λεσβιακό περιεχόμενο. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Βιβλίο

Βooker εις διπλούν Ο Ερρίκος ο 8ος, στο επίθετο Τυδώρ, ο βασιλεύς της Αγγλίας μιαν εποχή που ρημαζόταν σύσσωμη από κάθε είδους έριδες, είχε μια πολύ άσχημη συνήθεια: να παίρνει το κεφάλι των συζύγων του. Στη σκιά αυτού του μυθικού για τις εξάρσεις του κυρίου, στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής, ως δεξί χέρι που έκανε κουμάντο βρέθηκε ο ταπεινής καταγωγής Τόμας Κρόμγουελ. Ενας δικηγόρος, ένας πολιτικός, ένας ραδιούργος, μα κατά βάση δίκαιος δημόσιος λειτουργός, ένας μάλλον ντροπαλός με τις γυναίκες άνδρας, ένας πρώην μισθοφόρος και μαχαιροβγάλτης παλαιότερα, ο άνθρωπος που κίνησε τα νήματα στη Γηραιά Αλβιόνα από το 1532 έως το 1540. Τα περί του οίκου του, τα περί της ζωής του, τις περιπέτειες, τις μύχιες σκέψεις και τις σύνθετες σχέσεις του παρακολουθούμε στη σειρά βιβλίων που έκανε παγκοσμίως γνωστή την πολυβραβευμένη πια Χίλαρι Μάντελ. Με περίεργες «λήψεις κάμερας» για ιστορικό μυθιστόρημα, με λόγο που διαφεντεύεται από τον ιστορικό ενεστώτα και διαφεντεύει τη δημιουργία κλίματος, με εκφραστικά μέσα πλούσια που συνδιαλέγονται με την αρτί-

στικη γραφή χωρίς να γίνονται φορτικά, κατέκτησε το σημαντικό βραβείο Man Booker, όχι μία, αλλά δύο φορές. Αρχικά το 2009 με το πρώτο βιβλίο της σειράς (“Wolf Hall”) και στη συνέχεια, πέρυσι, με τη συνέχειά του (“Bring up the bodies”) - κυκλοφορεί μεταφρασμένο από τον Εκδοτικό Οργανισμό Πάπυρος, όπως και το πρώτο, με την ονομασία «Γεράκια». Ούσα κατά αυτόν τον τρόπο η μοναδική, μέχρι στιγμής, γυναίκα συγγραφέας που κατάφερε να επαναλάβει τον θρίαμβό της. Υποβιβάζοντας τη συζήτηση, από το επίπεδο της λογοτεχνικής ουσίας σε αυτό των αγαπημένων «καφέδων» με θέμα το βιβλίο, τα «αρσενικά» Booker είναι 34, ενώ τα «θηλυκά» δυστυχώς μόνο 15. Με το γεγονός αυτό να κάνει τη διάκριση της συγγραφέως ακόμη πιο σημαντική - και πιο δύσκολη. Εάν δε πετύχει το three-peat στο μέλλον, κερδίζοντας πιθανώς τον φθόνο των αρρένων συναδέλφων της, πραγματικά θα αξίζει πολλές υποκλίσεις. Θα πρέπει, χαριτολογώντας, να της δώσουν το minimal αισθητικά γλυπτό έπαθλο να το πάρει σπίτι της.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

31.05-06.06.2013

Μεταφραστικός άθλος Ροκ στο χαρτί Το “Finnegans Wake” του Τζέιμς Τζόις αποτελεί -κατά γενική ομολογία- ένα έργο το οποίο διαβάζεται μόνο ως ένα σκοτεινό διαμάντι από το φλεγόμενο μυαλό του Ιρλανδού - όχι ως μυθιστόρημα. Μια βόμβα στα θεμέλια της ίδιας της λογοτεχνίας που χρησιμοποιεί 70 διαφορετικές γλώσσες και αντλεί από όλη τη σοφία του κόσμου. Τον άθλο της μετάφρασής του, που πρέπει να αποτελεί το Εβερεστ της μεταφραστικής βασάνου, ανέλαβε ο γνωστός γιατρός Ελευθέριος Ανευλαβής. «Η αγρύπνια των Φίννεγκαν» (εκδ. Κάκτος) σε ελληνική εκδοχή είναι πια γεγονός, κατατάσσοντας τον μεταφραστή και μόνο για την προσπάθεια, πόσο μάλλον για την ολοκλήρωσή της, στις θρυλικές μορφές της σημερινής λογοτεχνικής Αθήνας.

«Εδώ, δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές...» και πιο πρόσφατα: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ». Οι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα σημάδεψαν τα εφηβικά χρόνια μας και για πολλούς συνεχίζουν, πιστεύω, να είναι σημάδι στη ζωή μας. Ενα προτέρημα που έχουν τα λόγια του, προσωπική άποψη καταθέτω, είναι πως δεν χάνουν τη βαρύτητά τους όταν βρίσκονται καταγεγραμμένα στο χαρτί άνευ μελωδίας - αντίθετα με ό,τι συνήθως συμβαίνει με τους «ροκ ποιητές». Το βιβλίο-cd «Η γελαστή ανηφόρα» κυκλοφορεί από την Alltogether Now και, εκτός από καινούργια τραγούδια, περιέχει και -χαράς ευαγγέλιαακυκλοφόρητα κείμενά του προς τέρψιν και των περισσότερο βιβλιόφιλων ακροατών του.

Εφηβική δυστοπία

Εις έτη πολλά

Το θέμα ενός δυσοίωνου μέλλοντος έχει απασχολήσει τη λογοτεχνία και δη την αγγλοσαξονική. Η Λίσα Πράις κατάφερε, ήδη από το ντεμπούτο της, να κερδίσει το στοίχημα της ευρείας αναγνωσιμότητας, επιλέγοντας ακριβώς αυτό: ένα δυστοπικό τοπίο. Στο εφηβικό μυθιστόρημα “Starters” (εκδ. Καλέντη) η σκηνή για να εξελιχθεί το δράμα είναι ένα απάνθρωπο, μαστιζόμενο από βιολογικές εχθροπραξίες Λος Αντζελες. Εν ζωή βρίσκονται μόνο οι κάτω των 20 και οι άνω των 60 ετών άνθρωποι. Εφηβοι και τρίτη ηλικία σε σχέση ανθρωποφάγου ανταγωνισμού. Με τους πρώτους να νοικιάζουν τα σώματά τους στους δεύτερους για να επιβιώσουν - με ό,τι κρυφές φρίκες μπορεί αυτό να κρύβει.

Το 1987 ο Γιώργος Κορδομενίδης, πλαισιωμένος από μια παρέα φίλων συνεργατών, εκδίδει ένα λογοτεχνικό περιοδικό ονόματι «Εντευκτήριο» με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Οχι όμως τοπικού χαρακτήρα - αν και αποπνέει μυρωδιά από τη λογοτεχνίζουσα πλευρά της πόλης, δίνοντας έτσι έναν αέρα διαφορετικού, ιδιαίτερα στον Αθηναίο αναγνώστη. Στο ενδιάμεσο θα δημιουργηθούν αντίστοιχες εκδόσεις και ένα πολύ φιλόξενο στέκι με το όνομα “Underground Εντευκτήριο». Εικοσιπέντε χρόνια μετά και κόντρα σε πολλές προβλέψεις, το περιοδικό γιορτάζει το ένα τέταρτο του αιώνα και το 99ο τεύχος του. Παραμένοντας ένας φάρος για τους πλέοντες στα θολά νερά μιας καθημερινότητας όπου η αποσπασματική πληροφορία κυριαρχεί.

Ο άρχοντας των πωλήσεων Κάποιοι λογοτέχνες μοιάζουν να έχουν μια υπεράνθρωπη έκτη αίσθηση στο να οσφραίνονται τις διαθέσεις του παγκόσμιου κοινού. Αλλοτε καβαλώντας κάποια αναγνωστική τάση ωσάν να ήταν κύμα και άλλοτε δημιουργώντας τη μόνοι τους, σαν συγγραφείς εγκέλαδοι, προκαλώντας τσουνάμι πωλήσεων. Μια τέτοια περίπτωση, εδώ και πολλά χρόνια, υπήρξε ο Πάολο Κοέλιο, ιδιαίτερα με τον «Αλχημιστή» του. Ενώ το πλέον πρόσφατο φαινόμενο ακούει στο όνομα E. L. James με τις «Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι» της. Από τη μία ένα κείμενο που χρησιμοποιεί τη μυστικιστική αλληγορία ως μέσο αυτοβελτίωσης και από την άλλη μια αφήγηση που ασχολείται με γαργαλιστικές φαντασιώσεις, πάλι λίγο ως πολύ υπό το πρίσμα του κρυφού και ανομολόγητου. Δεν είναι τυχαίο πως οι άνθρωποι ελκύονται -όλοι μας, όχι μόνο οι άλλοι- από καταστάσεις εν κρυπτώ, από μυήσεις παντός τύπου και τελικά από μυστικές εταιρείες και αδελφότητες. Εχουν μια αμαρτωλή, αν και συχνά επιφανειακή, γοητεία όλα αυτά, όπως και να το δει κανείς. Και όχι, δεν ασχολούνται με αυτές μόνο οι εκδόσεις του κ. Λιακόπουλου. Να υπενθυμίσω το εξαίσιο «Μυστικές Εταιρείες» του μεγάλου μας ευθυμογράφου και λάτρη της ιστορίας Νίκου Τσιφόρου. Ο Νταν Μπράουν, o αδιαφιλονίκητος άρχοντας των πωλήσεων για την περασμένη δεκαετία και μετρ του «χολιγουντιανού» σασπένς, βάσισε την επιτυχία του σε αυτές. Στις 14 Μαΐου επέστρεψε με νέο μυθιστόρημα που φέρει τον τίτλο “Inferno”. Οι εκδόσεις Ψυχογιός που έχουν εξασφαλίσει τα δικαιώματα του βιβλίου και θα το εκδώσουν στις αρχές Ιουλίου σίγουρα θα πρέπει να είναι χαρούμενες. Μιλάμε για τον συγγραφέα που κατάφερε να πουλήσει μόνο με τον «Κώδικα Da Vinci» πάνω από 80 εκατ. αντίτυπα - και συνεχίζει. Εάν υπήρχαν λογοτεχνικοί bookmakers, θα τον έπαιζαν φαβορί για το χρυσό μετάλλιο πωλήσεων και αυτό το καλοκαίρι. Και ένα είναι σίγουρο: εάν ψάχνετε για διασκεδαστικό θερινό ανάγνωσμα και δη παραλίας, τα επιλεγόμενα αγγλιστί beach reads, το εν λόγω βιβλίο προσφέρεται όσο λίγα.

Θέατρο

Πλουραλιστικό φεστιβάλ πειραματισμού Είκοσι δύο ομάδες νέων καλλιτεχνών θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο 5ο Off-off Athens Festival, που παρουσιάζεται στο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός) από τις 3 έως τις 27 Ιουνίου. Η μεγάλη επιτυχία των προηγούμενων χρόνων οδήγησε πολλές από τις προτάσεις που εντυπωσίασαν να συνεχίσουν την πορεία τους είτε στο Επί Κολωνώ είτε σε άλλον χώρο. Η φυσιογνωμία του φεστιβάλ θα παραμείνει πλουραλιστική όπως ήταν μέχρι τώρα και δεν θα υπάρχουν καλλιτεχνικά κριτήρια επιλογής. Οι ομάδες που θα συμμετάσχουν θα έχουν την ευκαιρία να πειραματιστούν ελεύθερα σε έναν καλλιτεχνικό «τόπο» -στην περίμετρο της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής- με μόνο στόχο να ανθίσει η δημιουργική έκφραση. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ ο χώρος θα δοθεί δωρεάν στις ομάδες, όπως και η τεχνική υποστήριξη, ενώ το κλίμα αλληλεπίδρασης μεταφέρει πολλές φορές τη συζήτηση και στην αυλή του θεάτρου. Την αρχή θα κάνει στις 2 και 3 Ιουνίου η Ομάδα 49 με το «Δωμάτιο 32», μια παράσταση bar theatre βασισμένη στο θεατρικό έργο “TAPE” του Stephen

Belber. O Vince, o John και η Amy εμπλέκονται σε μια ιστορία πάθους που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια και για την οποία όλοι έχουν μια διαφορετική εκδοχή. Στις 4 και 5 Ιουνίου τη σκυτάλη παίρνει η ομάδα Κράτσες Κρούτσες με την παράσταση “Νο fail recipe”. Εξι υλικά που γνωρίζουν μόνο τον κόσμο μέσα σε μια κατσαρόλα ερωτεύονται, διαφωνούν, τραγουδούν και φιλοδοξούν να φτιάξουν μια σοκολατόπιτα! Τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά την Τετάρτη 5 και την Πέμπτη 6 Ιουνίου με την παράσταση «Μόνος μου και κάτι ψιλά». Μια θέση αδειάζει και ζητείται επειγόντως ηθοποιός με ή χωρίς ταλέντο, με ή χωρίς σπουδές. Η πρώτη εβδομάδα του φεστιβάλ ολοκληρώνεται με την παράσταση «2013/Μelina M.» (φωτό) την Παρασκευή 7 και το Σάββατο 8 Ιουνίου. Η ομάδα «Κατά Λάθος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη με αφορμή τη Μελίνα Μερκούρη μιλάει για τη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού και του θεάτρου.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

31.05-06.06.2013

Πρώτη ύλη η ποίηση Ο Γιώργος Καραμίχος και η Ανδριάνα Μπάμπαλη παρουσιάζουν τη Δευτέρα 3 Ιουνίου στον προαύλιο χώρο του Θεάτρου Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Γκάζι) τη μουσική παράσταση «Τελευταία ώρα - Ποίηση ωδική». Από τον Κάλβο στον Χριστιανόπουλο και από το δημοτικό τραγούδι στον Χατζιδάκι, ένας ηθοποιός και μια μουσικός θα παρουσιάσουν μελοποιημένα ποιήματα που όλοι αγαπήσαμε. Μια παράσταση για την απενοχοποίηση της ποίησης και του τραγουδιού. Γιατί, όπως υποστηρίζουν οι δύο καλλιτέχνες, «οι ποιητές και οι τραγουδοποιοί δεν έλειψαν ποτέ από τη χώρα μας. Απλώς τις περισσότερες φορές τους διδαχθήκαμε λάθος. Κι έπρεπε να τους ανακαλύψουμε ξανά, στον δρόμο».

Μιμήσεις χορού Η διάσημη Αυστραλή χορεύτρια και χορογράφος Lucy Guerin έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με την παράσταση “Untrained”, που παρουσιάζεται αύριο και μεθαύριο (1, 2 Ιουνίου) στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Δύο επαγγελματίες άντρες χορευτές ανεβαίνουν στη σκηνή της Πειραιώς 260 για να εκτελέσουν μια χορογραφία, ενώ δύο άλλοι που δεν έχουν σχέση με τον χορό -πέρα από μια ολιγοήμερη διδασκαλία- προσπαθούν να τους ακολουθήσουν και να τους μιμηθούν. Ο αυθορμητισμός και η απειρία φέρνουν στην επιφάνεια στοιχεία της προσωπικότητας του καθενός και δείχνουν τη φυσικότητα αλλά και τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει το καθημερινό, αδέξιο σώμα πάνω στη σκηνή.

Ηρωες στο στόχαστρο Η ταράτσα του Θεάτρου Λαμπέτη (Λεωφ. Αλεξάνδρας 106, Αμπελόκηποι) ανακαινίστηκε πλήρως και ξανανοίγει τις πόρτες της στα μέσα Ιουνίου με την παράσταση «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά!» του Μπάρι Κιφ. Υστερα από οκτώ χρόνια, η αγαπημένη θεατρική σκηνή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας θα φιλοξενήσει τη βρετανική κωμωδία σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα. Η Αννα Παναγιωτοπούλου, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο Τάσος Ιορδανίδης, η Σοφία Φαραζή, ο Ορέστης Τζιόβας, ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ο Σταύρος Σβήγκος, η Τερέζα Γριμάνη και ο Μιχάλης Τιτόπουλος θα αναλάβουν να σατιρίσουν τη διαφθορά και την έλλειψη ηθικής των ηρώων.

Διαδρομές στην πόλη Σε όλη τη διάρκεια του Ιουνίου η Ομάδα 7 θα παρουσιάζει σε κομβικά σημεία της πόλης ένα πρωτοποριακό project με τον τίτλο “Υapi”. Δεκατέσσερις performers υπό την καθοδήγηση της Βίκυς Μαστρογιάννη θα δημιουργήσουν ανθρώπινες εγκαταστάσεις από τον σταθμό Ελαιώνα μέχρι το Βυρσοδεψείο και από τον σταθμό της Ακρόπολης έως τον Κινητήρα Studio. Μια διαδρομή με πολλές στάσεις, που καταλήγει στη δύση του ήλιου και επιχειρεί να συνδέσει την εθνική ταυτότητα, την κληρονομιά μας, το πολιτιστικό μας αποτύπωμα, το γιαπί, τις αναβολές, με το φως που έρχεται και φεύγει.

Επιστήμη μετά μουσικής Εχετε ακούσει για το Cern και το σωματίδιο του Θεού; Ξέρετε ότι στις 4 Ιουλίου οι επιστήμονες του CERN επιβεβαίωσαν την ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου με μάζα 126,5 GeV με απόκλιση 5 σίγμα, δηλαδή βεβαιότητα κατά 99,99995%; Αν γνωρίζετε για όλα αυτά και για το μποζόνιο, το μεγαλύτερο σωματίδιο που έχει βρεθεί, αλλά δεν μπορείτε να τα κατανοήσετε ακριβώς, μην ανησυχείτε. Η ομάδα «Κι όμως κινείται» έχει αναλάβει να μας εξηγήσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο αυτό το πανάρχαιο παραμύθι της δημιουργίας του σύμπαντος. Σε μια ιδέα του Δ. Αποστολάκη, η παράσταση «Το σωματίδιο του Θεού» ανέβηκε για πρώτη φορά στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) τον περασμένο Φεβρουάριο, αλλά για όσους δεν είχατε την ευκαιρία να το παρακολουθήσετε η παράσταση επαναλαμβάνεται στις 4, 5 και 6 Ιουνίου στον ίδιο χώρο. Παράξενοι όροι όπως μεγάλη έκρηξη, καθιερωμένο πρότυπο, χορδές, υπερσυμμετρία, μποζόνια και φερμιόνια, αντιύλη, ενοποίηση των δυνάμεων, σκοτεινή ενέργεια και ύλη, μαύρες τρύπες παίρνουν μορφή σε ένα τρισδιάστατο σκηνικό χώρο και με τη βοήθεια της εικόνας και του ήχου η ομάδα προσπαθεί να τους κάνει κατανοητούς. Οι επτά ερμηνευτές (χορευτές και ακροβάτες) αναπτύσσουν μια διαλεκτική σχέση με αυτήν την παρέλαση εννοιών και συλλογισμών την ώρα που ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαϊνήδες και οι Αντωνίου, Κανέλλος και Ρέλλος από τους Μode Plagal παίζουν ζωντανά μουσική που έχουν γράψει ειδικά για την παράσταση.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Γράφοντας στο Χάος Στο πλαίσιο του ετήσιου διαγωνισμού Ανοιχτό Κάλεσμα Επιμελητικών Προτάσεων που διοργανώνει για τρίτη χρονιά το metamatic:taf (Νορμανού 5, Μοναστηράκι), πραγματοποιείται η έκθεση με τίτλο «Love Letters to ΧΑΟΣ», η οποία εγκαινιάστηκε χθες, Πέμπτη 30 Μαΐου, και θα διαρκέσει ως τις 23 Ιουνίου. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία σε νέους επιμελητές ηλικίας μέχρι και 35 ετών να προτείνουν και να υλοποιήσουν μια ομαδική έκθεση σύγχρονης τέχνης στον χώρο του metamatic:taf. Η επιμελητική πρόταση που διακρίθηκε φέτος ήταν αυτή της Βασιλείας Κάγκα και της Κατερίνας Στάμου. Οι δυο τους, έχοντας ως αφετηρία τους στίχους από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Γένεσις (έκδοση Γ΄)», επαναπροσδιορίζουν την έννοια του έρωτα στη σύγχρονη εποχή της κρίσης, μέσα από τα έργα 14 Ελλήνων δημιουργών. Πιο συγκεκριμένα, στην έκθεση παίρνουν μέρος οι καλλιτέχνες Marili Andre, Αλέξης Βλάχος, Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, Ευνομία Δημητριάδου, GRANA-ZEI (Κωνσταντίνος Μπιλιούρης, Αλκης Παπαϊωάννου), Λένα Κούβελα (Deconstructive Daisies), Μαρίκα Κωνσταντινίδου, Ζωρζέτ Λαγού, Ηλιοδώρα Μαργέλλου,

Αθηνά Τριανταφύλλου, Θάνος Τσάκωνας, Νίκη Χατζηόλου (Deconstructive Daisies) και Βέρα Χοτζόγλου. «Εχοντας ως νοηματική αφετηρία τη διάσταση αυτή, η έκθεση ‘Love Letters to ΧΑΟΣ’, σαν άλλο μεταμοντέρνο ερωτικό μανιφέστο, διευρύνει την προβληματική της σε θέματα που συνθέτουν την έννοια του έρωτα σήμερα, η οποία χαρακτηρίζεται από μια συνεχή απομάκρυνση των δύο υποκειμένων της ερωτικής ένωσης μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο με νέα υποκατάστατα του ερωτικού αντικειμένου που συναποτελούν όλα μαζί τη σύγχρονη ερωτική εμπειρία», επισημαίνουν στο κείμενό τους οι επιμελήτριες. Ο έρωτας μοιάζει να λειτουργεί σαν παράσιτο, «προκαλώντας άλλοτε τάξη και άλλοτε αταξία ανάλογα με την κοινωνική διάσταση που του δίνεται», συνεχίζουν παρακάτω. «Τα έργα είναι οι ερωτικές επιστολές, η χρήση της γλώσσας για μια προσπάθεια εσωτερικού νοήματος μέσα από την επιβολή της τάξης στο Χάος, όπου Χάος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πεμπτουσία του Σήμερα».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

31.05-06.06.2013

Μια άλλη Ελλάδα Μια διαφορετική φωτογραφική έκθεση φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 25 Αυγούστου. Ουσιαστικά αποτελεί φόρο τιμής στον φωτογράφο Κωνσταντίνο Μάνο και έχει τον τίτλο “A Greek Portfolio”. Στο πλαίσιό της εκτίθεται η πολυβραβευμένη ενότητα φωτογραφιών του Μάνου από το διάστημα 1961-1964, η οποία αποτελεί μια βαθιά συγκινησιακή, σχεδόν ποιητική και αριστοτεχνική αποτύπωση της ελληνικής υπαίθρου του ’60. Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής φωτογράφος είναι μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos, ενώ φωτογραφίες του συμπεριλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστόνης, της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, καθώς και του Μουσείου Μπενάκη.

Κρυμμένες εικόνες

Ερωτική μνήμη Η ατομική έκθεση της Ντέμης Κάϊα «Τα Ημερολόγια» φιλοξενείται στην γκαλερί a.antonopoulou. art (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή) μέχρι και τις 27 Ιουνίου. Στο πλαίσιο της δουλεία αυτής η Κάϊα παρουσιάζει το τολμηρό προσωπικό σύμπαν της όπως έχει αποτυπωθεί τα τελευταία χρόνια μέσα από εκατοντάδες σελίδες ημερολογίων, αλλά και μέσα από ψηφιακές καταγραφές και αναρτήσεις σε social media. Μια σειρά από φαντασιώσεις και εμπειρίες, μνήμες και επιθυμίες ξεδιπλώνονται στα σχεδιαστικά έργα της καλλιτέχνιδος συχνά κάνοντας ασαφή τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, επιτρεπτού και απαγορευμένου.

Θεωρίες συνωμοσίας Μια σειρά από φωτογραφίες, κολάζ, καθώς και μια μουσική εγκατάσταση είναι τα βασικά συστατικά της νέα ατομικής έκθεσης της Edy Ferguson “Conspiracy Theory”, που φιλοξενείται στην γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Αθήνα) μέχρι τις 11 Ιουλίου. Η Αμερικανίδα καλλιτέχνις, που μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Λονδίνου, Νέας Υόρκης και Αθήνας, χρησιμοποιεί ποικίλα μέσα έκφρασης κατά καιρούς, όπως είναι η performance, το βίντεο και η γλυπτική, ενώ στη δουλεία της συνυπάρχουν στοιχεία από την ποπ και ροκ mainstream κουλτούρα, αλλά και αναφορές στην υψηλή αισθητική, καταδεικνύοντας το προσωπικό εικαστικό όραμά της όπως έχει διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Ρυθμός & δημιουργία Ο Κώστας Γιανναρούδης παρουσιάζει τη νέα του ατομική έκθεση με τίτλο «Ρυθμανάλυσις» στην αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) μέχρι τις 22 Ιουνίου. Η νέα αυτή ατομική δουλειά του περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα και γλυπτά, τα οποία αποτελούν κομμάτι της διδακτορικής έρευνας του καλλιτέχνη με θέμα την παρουσίαση και την αναπαράσταση και την αλληλεπίδραση που ασκούν κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας. O ρυθμός ως βασικό στοιχείο της εκάστοτε παραγωγής κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δουλειά του Γιανναρούδη και «αναλύεται» εικαστικά στο πλαίσιο της έκθεσης.

Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρματωλών & Κλεφτών 48, Αθήνα) παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Δημήτρη Ιωάννου με τίτλο «CMYK Series: Η Συλλογή, 1999-2013» μέχρι τις 15 Ιουνίου. Αναφορικά με τη δουλειά του αυτή ο εικαστικός επισημαίνει: «Η συλλογή μου από ταινίες ελέγχου ποιότητας έχει ξεκινήσει το 1999. Αρχικό ερέθισμα για μένα ήταν οι αισθητικές τους ποιότητες (πάντα είχα αδυναμία στην αφαίρεση άλλωστε), απλά μου άρεσαν σαν εικόνες. Δεν ήξερα αρχικά τι μπορεί να προκύψει. Είναι εικόνες που προέρχονται από το υπάρχον σύστημα παραγωγής-διανομήςκατανάλωσης, αφού τις συναντάμε σε συσκευασίες διαφόρων προϊόντων. Εχουν φτιαχτεί για να διαβάζονται από τα μηχανήματα εκτύπωσης και όχι για αισθητικούς λόγους - αποτελεί και ένα μικρό ‘παιχνίδι’ πολλές φορές το να βρεις αυτές τις κρυμμένες εικόνες. Επίσης, προέρχονται από προϊόντα που έχουν καταναλωθεί από εμένα ή από φίλους και γνωστούς που τα δώρισαν στη συλλογή. Με την έκθεση των ευρημάτων αυτών δημιουργείται μια αφήγηση περί της διαδικασίας της δημιουργίας μιας συλλογής. Ο Benjamin έλεγε πως ο αληθινός συλλέκτης ελευθερώνει ‘τα πράγματα από τα δεσμά της χρηστικότητας’». Ως προς τις αναφορές που εντοπίζονται στην έρευνα και στη συλλογή του αυτή, ο Ιωάννου προσθέτει: «Μεταξύ πολλών κειμένων ως αναφορά πιο διακριτή ίσως να πρέπει να αναφέρω το ‘Models and Series’ του Baudrillard, που πραγματεύεται την έννοια του Προτύπου και του Σειριακού (‘The System of Objects’). Σε έργα καλλιτεχνών δεν έχω αναφορά, αλλά μου είχαν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το ‘Atlas’ του Gerhard Richter όταν το είχα δει και, διαβάζοντας για αυτό, το ‘Μουσείο’ του Marcel Broodthaers (Museum of Modern Art, Eagles Department)».

Διαβάζω

Βόλτα στην Αθήνα μαζί σου Κείμενο: Δέσποινα Νικάνδρου

Μία φορά θέλω να με πας ξανά βόλτα στην Αθήνα, όπως παλιά, χωρίς να μου γκρινιάξεις για το καυσαέριο, την κίνηση, τα σκουπίδια ή τα αδέσποτα. Θα πάρουμε το μετρό, θα μετράμε σε πόσες στάσεις φτάνουμε και θα περιμένουμε μήπως αδειάσει κάποια θέση για να κάτσουμε. «Κοίτα πώς τρέχουν να προλάβουν το βαγόνι, λες και δεν θα ακολουθήσει άλλο...» Θα σου προτείνω να κατέβουμε στη στάση του Ευαγγελισμού, θα παραπονεθείς ότι είσαι κουρασμένος και ότι θα έπρεπε να κατέβουμε στο Σύνταγμα, αλλά ξέρω πως θα χαρείς που θα περάσουμε από το Πολεμικό Μουσείο - σ’ αρέσουν τα αεροπλάνα που προστατεύουν την είσοδό του. Να μη σε νοιάζουν οι κόρνες των αυτοκινήτων - διάλεξε άλλους ήχους της Αθήνας. Να μη σ’ εκνευρίζουν οι τροχονόμοι στα φανάρια - εγώ θα σε τραβήξω από το χέρι και θα περάσουμε την πύλη του Εθνικού Κήπου. «Περπάτα λίγο πιο αργά, δεν βιαζόμαστε. Ενας παράδεισος στη μέση της πόλης... Εδώ μπορείς να ακούσεις το θρόισμα των φύλλων. Κόψε μου ένα λουλούδι». Θα περπατήσουμε λίγο ακόμα μέχρι να φτάσουμε στο Σύνταγμα. Είναι εκστατικός μέχρι και ο τρόπος που σέρνεις τα παπούτσια σου στην Αμαλίας. Κάποτε σου έκανα παρατήρηση. Τώρα απλά απολαμβάνω κάθε βήμα που μοιραζόμαστε. Θα δεις τη θλίψη στα μάτια μου καθώς αντικρίζω εκείνον τον γέρο μόνο του στο παγκάκι και θα μου σφίξεις με δύναμη το χέρι. Θα δώσεις λεφτά στο τσιγγανάκι με τα ξυπόλυτα γδαρμένα πόδια και θα μου αγοράσεις ένα τριαντάφυλλο. Με λουλούδια στα χέρια μου, εγώ και η Αθήνα γινόμαστε ένα. Το φανάρι στο Σύνταγμα αλλάζει τόσο γρήγορα, κόκκινο-πράσινο-κόκκινο- πράσινο, όλοι τρέχουν, κουβαλάνε τσάντες, σακούλες, καροτσάκια με μωρά. Σε παρακαλώ, εμείς ας μη βιαστούμε. Μύρισε το τριαντάφυλλό μου. Δεν έχουμε λόγο να τρέχουμε εμείς. Μα κοίτα τους. Ετσι όπως βαδίζουν με μηχανικούς διασκελισμούς δεν προλαβαίνουν να δουν τίποτα, δεν ζουν την πόλη τους, δεν την ακούν, δεν την καταλαβαίνουν. Γιατί βιάζονται τόσο; Πόσο πολλά χάνουν... Κράτα μου το χέρι σφιχτά και δείξε μου τι σου αρέσει στις βιτρίνες της Ερμού. Πάντα με συγκινούσε ο θαυμασμός σου για τους μουσικούς του δρόμου, σταμάτα λίγο να τους ακούσουμε, αυτό το κομμάτι μου θυμίζει εσένα. Εχει πολλή ζέστη στην Αθήνα τέτοια εποχή, πολλή ζέστη και πολύ

κόσμο. Ομως η μουσική, φερμένη από δρόμους μακρινών ηπείρων, ξετυλίγεται μαγευτική σε όλο τον αθηναϊκό πεζόδρομο. Ας αγοράσουμε ένα παγωτό, ας το μοιραστούμε στα σκαλάκια της Καπνικαρέας. Ομορφη δεν είναι η Αθήνα; Μου ’χε λείψει αυτή η βόλτα. Οταν δεν έχω εσένα, έχω αυτή την πόλη. Οταν μου λες πως δεν έχεις χρόνο να με δεις, μ’ αρέσει να κάνω μόνη μου αυτή τη διαδρομή. Στέκομαι στην ουρά του παγωτατζίδικου και φαντάζομαι ότι ο μπροστινός μου είναι εσύ - αγοράζει παγωτό βανίλια και το τρώμε με το ίδιο κουτάλι κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο της Αθήνας. Σ’ ευχαριστώ που είσαι μέσα μου. «Θα φύγω από αυτή την πόλη, από αυτή τη χώρα, δεν έμεινε τίποτα πια για μένα εδώ», με απειλείς. Σταμάτα να παραπονιέσαι, σήκω να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Σου ’χει κλέψει πολλά η Αθήνα, το ξέρω, νιώθεις να σ’ έχει ρουφήξει, σ’ έχει κουράσει. Είμαι σίγουρη, όμως, δεν αντέχεις να την εγκαταλείψεις. Ακόμα και οι τροχονόμοι που σε εκνευρίζουν και σε κάνουν να καθυστερείς στη δουλειά θα σου λείψουν. Οι μουτζουρωμένοι τοίχοι που μου δείχνεις σήμερα περιφρονητικά και τα ακίνητα αυτοκίνητα που κορνάρουν εκκωφαντικά μπλοκαρισμένα από ένα χαλασμένο σηματοδότη, όλα αυτά που σήμερα σε εκνευρίζουν, όλα θα σου λείψουν. Κοίτα ψηλά, δες τον ουρανό που μας στεφανώνει. Δες τον ήλιο πώς αντανακλά στα γκρίζα κτίρια και τα μεταμορφώνει. Είναι τόσο όμορφη η Αθήνα που της συγχωρείς την τόση της ασχήμια. Στα γενέθλιά σου σού δωρίζει έναν ήλιο μέσα στον χειμώνα. Στην πρωινή σου ακεφιά σου προσφέρει κουλούρι σουσαμένιο και καφέ ελληνικό σε χοντρό φλιτζάνι. Παραδέξου το, είναι μέρες που μέσα στα χαρτιά και τις σημειώσεις σου νοσταλγείς μια βόλτα στην Ηφαίστου. «Μου ’χει λείψει ένας περίπατος στο Κέντρο». Εχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ζαλιστήκαμε από τις φωνές στο Μοναστηράκι. Θέλω να χαθούμε στα στενά. Να γίνουμε τουρίστες στην πόλη μας. Να την ερωτευτούμε από την αρχή. Να μη θες πια να φύγεις. Η Αθήνα σε κάνει να μετανιώνεις που θες να την αφήσεις πίσω. Θέλω να κρυφτούμε πίσω από τις κίτρινες σελίδες των βιβλίων σε κάποιο παλιό βιβλιοπωλείο, να διαλέξουμε αντίκες για το σπίτι μας, να αγοράσουμε δύο βινύλια που δεν θα ακούσουμε ποτέ. Περπατώντας στο Θησείο, θα αρχίσει να αχνοφαίνεται η Ακρόπολη, αιχμή του κάλλους, αέναος και αγέρωχος παρατηρητής, υπενθυμίζοντάς μας τη μειονεξία μας. Δεν θέλω να μου αναλύσεις για ακόμη μία φορά την περίτεχνη αρχιτεκτονική της, σήμερα θέλω απλά να τη χαζέψουμε. Δεν θέλω να γυρίσουμε σπίτι. Ας κοιμηθούμε απόψε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, λίκνο μητρικό, ας μας νανουρίσει ο έναστρος αθηναϊκός ουρανός... Κάποια έκπληξη θα επιφυλάσσει για μας και αύριο η Αθήνα...

Το πρώτο βιβλίο της Δέσποινας Νικάνδρου «Δίδυμα όνειρα σε μαύρο ροζ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Eναστρον.

31.05 - 06.06. 2013

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

31.05 - 06.06. 2013

Πλατφόρμα ταλέντων Ενα φουαγιέ γεμάτο χαμόγελα, νιάτα και δημιουργικότητα αντίκρισα όταν πήγα πριν από λίγες ημέρες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να συναντήσω τις πέντε ομάδες που συμμετέχουν στην 1η Πλατφόρμα Νέων Δημιουργών. Νέα παιδιά γεμάτα όνειρα και φαντασία, που εδώ και τρεις μήνες έχουν κάνει τους χώρους της Στέγης δεύτερο σπίτι τους, μια και εκεί κάνουν πρόβες για τις παραστάσεις τους. Και τώρα όλοι μαζί ρυθμίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για να είναι όλα έτοιμα το Σάββατο το βράδυ, την ημέρα έναρξης του φεστιβάλ.

τές τις ομάδες. Οι no budget παραστάσεις μπορούν να γίνουν για ένα διάστημα, αλλά όχι για πολύ καιρό».

«Θέλαμε να στηρίξουμε τους νέους καλλιτέχνες και το πειραματικό θέατρο, γιατί αντιληφθήκαμε ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη», αναφέρει για την πρωτοβουλία της Στέγης η Κάτια Αρφαρά, θεατρολόγος και καλλιτεχνική υπεύθυνη του Τομέα Θεάτρου και Χορού της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών. «Η ιδέα ήταν να γίνει μια ανοιχτή πρόσκληση, αλλά μια επιτροπή να επιλέξει τις ομάδες που θα συμμετάσχουν. Αυτή είναι και η διαφορά του με άλλα φεστιβάλ. Υπάρχει μια καλλιτεχνική επιμέλεια και οι παραστάσεις που θα παρακολουθήσουμε αφορούν κανονικές παραγωγές, τόσο σε διάρκεια όσο και σε προετοιμασία. Εμείς διαθέσαμε εκτός από τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό και χώρους για πρόβες και στηρίξαμε την προβολή της πλατφόρμας καλώντας επιμελητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό να παρακολουθήσουν τις δουλειές των παιδιών», συνεχίζει η ίδια.

Ενας τέτοιος συνδυασμός τεχνών θα συμβεί στη Μικρή Σκηνή της Στέγης το Σάββατο στις 7 μμ., όπου θα ανοίξει το φεστιβάλ με την παράσταση «Οποιος ερωτεύτηκε. Ερωτεύτηκε», τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει η Μαριάννα Τζανή. Το συγκρότημα των 2L8 θα παίζει ζωντανά την ώρα που ένα ζευγάρι -που έχει ζήσει έναν αβέβαιο ερωτικό μύθο- προσπαθεί κατά τη διάρκεια μιας παράστασης ενός τσίρκου να πείσει έναν επισκέπτη ότι για να προκύψουν οι ερωτικοί μύθοι πρέπει να ξεπεραστούν άλλα πράγματα. «Πρόκειται για μια αντιστροφή της ιστορίας που παρουσιάζεται στο πρώτο άλμπουμ των 2L8 ‘He and She’. Εφυγα από τη μουσική και αντιμετώπισα και τα δύο άλμπουμ των παιδιών σαν κείμενα. Ετσι χρησιμοποιήθηκαν οι στίχοι και μετά μπήκαν τα λογοτεχνικά κείμενα και τα ποιήματα συμπληρωματικά», μου λέει η Μαριάννα, η οποία δοκιμάζει για πρώτη φορά τις σκηνοθετικές της ικανότητες σε αυτό το ιδιόμορφο πειραματικό τσίρκο.

Μιλώντας με τα παιδιά όλων των ομάδων συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι αυτή η βοήθεια. «Ολα είναι τέλεια και εμείς προσπαθήσαμε σκηνικά να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες όσο το δυνατόν περισσότερο», αναφέρει η Μαριάννα Τζανή, ενώ ο Ηλίας Βογιατζηδάκης τονίζει: «Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δείξεις τη δουλειά σου σε ανθρώπους του χώρου». «Τα πράγματα εδώ είναι όπως θα έπρεπε να είναι», σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Βουδούρης και συνεχίζει η Ειρήνη Σουργιαδάκη: «Ολα τα θέατρα θα έπρεπε να λειτουργούν έτσι. Εδώ είναι πολύ εξυπηρετικοί και πάντα διαθέσιμοι για εμάς». Ακούγοντας τον ενθουσιασμό των παιδιών, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της κ. Αρφαρά σχετικά με τις low budget παραγωγές. «Είμαι αισιόδοξη για τη νέα γενιά, αλλά θα ήθελα να υπάρξουν και κάποια μέσα για να στηρίξουν αυ-

Οσον αφορά το περιεχόμενο των πέντε παραστάσεων, αλλά και συνολικά των 56 που κατατέθηκαν η κ. Αρφαρά τονίζει τον πειραματισμό των παιδιών. «Υπήρχαν προτάσεις από καλλιτέχνες διαφορετικών χώρων, συνδυασμός ομάδων μεταξύ τους και κυρίως δικών τους κειμένων. Τα παιδιά πειραματίζονται σε νέους τρόπους γραφής, αλλά και σκηνοθεσίας και παρουσίασης. Με έντονο χαρακτήρα την επιθυμία να μιλήσουν για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και την Ευρώπη».

Η ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν σύγχρονο εστέτ που φεύγει από το χάος της Αθήνας και μιας χορεύτριας γίνεται η αφορμή για να σχολιάσει την κλιμάκωση της βίας στην Αθήνα η Ειρήνη Σουργιαδάκη, που υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της παράστασης “My first tic tac of all your seconds”. Ενα ταξίδι στη Ζυρίχη έγινε η αφορμή για αυτό το κείμενο, πόλη στην οποία πηγαίνει και ο ήρωας (Κώστας Κορωναίος) αφού πρώτα συναντήσει τη Σόνια Ντόβα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου. (Σάββατο 2/6, 10 μμ.) Μια παράσταση δοκιμίου θα παρουσιάσει ο Γιώργος Καφετζόπουλος την Κυριακή στις 7 μμ. σε σύλληψη και σκηνοθεσία Στάθη Γραφανάκη

και δραματουργία Γιάννη Αμπατζίδη. Το έργο, που αποτελεί μέρος της τριλογίας “Sweet Home Europa” βασίζεται στην προσωπική ιστορία ενός Ελληνα μετανάστη στη Νορβηγία που καταλήγει να δηλώνει πολιτισμικός πρόσφυγας στην Ευρώπη και ξεδιπλώνεται καθώς παρουσιάζονται σε βίντεο στιγμιότυπα του ήρωα που διασταυρώνει τις απόψεις του με πολιτικούς, δημοσιογράφους, μετανάστες κά. Ενας μονόλογος που θέλει να τονίσει την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη, καθώς ο Στάθης Γραφανάκης πιστεύει ότι «η λύση στο πρόβλημα της μετανάστευσης είναι η συμμετοχή στα κοινά». Μια δική τους εκδοχή για το μάθημα της «Ιστορίας Κατεύθυνσης» προτείνουν ο Ηλίας Βογιατζηδάκης, η Μυρτώ Πανάγου και η Νατάσα Παπανδρέου στην ομώνυμη παράσταση (Κυριακή, 10 μμ.). «Εχουμε πάρει υλικό από ειδήσεις που βρήκαμε σε εφημερίδες, ηλεκτρονικό τύπο, blogs ακόμα και Facebook και τις έχουμε συνθέσει ώστε να δημιουργείται ένα ψηφιδωτό από γεγονότα που δεν έχουν στιγματίσει φοβερά τη χώρα, αλλά είναι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων», αναφέρει ο Ηλίας Βογιατζηδάκης, που δεν θέλει να μας αποκαλύψει περισσότερες λεπτομέρειες για την εξέταση του μαθήματος επί σκηνής. Το φεστιβάλ θα κλείσει τη Δευτέρα στις 7 μμ. με την παράσταση «Ζωή» για τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων σε βάθος χρόνου. Αν και με μέσο όρο ηλικίας τα 25 έτη, ο Κωνσταντίνος Βουδούρης, που σκηνοθετεί, και ο Γιώργος Νούσης και η Κατερίνα Πατσιάνη, που παίζουν, παρουσιάζουν τις καθημερινές στιγμές ενός ζευγαριού στο πέρασμα των χρόνων. «Μας φαίνεται ενδιαφέρον και συγκινητικό πώς δύο άνθρωποι βρίσκονται μαζί και στα 25 και στα 60 και μοιράζονται πράγματα. Το βλέπουμε μάλλον σαν προσωπική αγωνία», απαντάει ο Κωνσταντίνος στην απορία μου για το νεαρό της ηλικίας τους σε σχέση με το θέμα της παράστασης. Αγωνία που δεν φαίνεται να έχει ούτε ο Κωνσταντίνος ούτε οι υπόλοιποι συμμετέχοντες για την πορεία που έχουν οι δουλειές τους. «Δεν έχουμε προλάβει να το σκεφτούμε», μου απαντούν οι περισσότεροι και στέκονται στην όσο καλύτερη παρουσίασή τους στο φεστιβάλ. «Να πάνε όλα καλά και να το απολαύσουμε», δηλώνουν και τους το ευχόμαστε!

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφίa: Μίλτος Αθανασίου

Διάλογος δημιουργών Aπό τον πρωτόπλαστο στον πρωτόγονο, από τον Αριστοτέλη στον Αντρέα Μαντένια, τον Σαλβαντόρ Νταλί, τον Τσαρούχη, τον Φράνσις Μπέικον. Οι θεατές της «Πρώτης Υλης» του Δημήτρη Παπαϊωάννου θα πρέπει να είναι έτοιμοι να κάνουν ένα βαθύ ξεφλούδισμα όσων επί σκηνής βλέπουν. Την ώρα που ο γυμνός Μιχάλης Θεοφάνους λειαίνεται και ορίζεται από τον αρχιμάστορα Δημήτρη Παπαϊωάννου επί σκηνής, το κοινό οδηγείται μυστηριακά σε ανάδειξη νέων επιπέδων διαλόγου του Παπαϊωάνου με σημαντικούς δημιουργούς, διαχρονικά. Καθώς αύριο, Σάββατο 1η Ιουνίου, εκκινεί το Φεστιβάλ Αθηνών, με την πρώτη ανάσα να βγαίνει από την «Πρώτη Υλη», θυμόμαστε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στη συνέντευξη Τύπου να θέτει το περίγραμμα της παράστασης που επιστρέφει μετά το πέρασμά της σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Νέα Υόρκη και Εδιμβούργο, διαφορετική, πιο ώριμη και συνάμα πιο κατασταλαγμένη. Στη συνέντευξη, λοιπόν, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είπε πως η «Πρώτη Υλη» έχει περάσει από τον Αριστοτέλη, στον Τσαρούχη και τον Φράνσις Μπέικον. Η εκτυφλωτική, πλαστική αρτιότητα του προηγούμενου χορευτή Tadeu Liesenfeld της παράστασης έχει δώσει τη θέση της στην πιο γήινη, πρωτόγονη ομορφιά του σώματος του Μιχάλη Θεοφάνους, που μπαίνει σε ένα ερ-

γαστήρι όπου τα μέσα είναι πρωταρχικά και ο χειρωνακτικός κόπος μεγάλος. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Νέα Υόρκη στο πλαίσιο residency στο EMPAC πήρε την απόφαση να γίνει το πέρασμα σε νέο χορευτή, προκειμένου να περάσει και η παράσταση σε άλλη φάση. Την πρώτη της εικόνα είδε το κοινό σε ειδική παράσταση στο Εδιμβούργο, ως παράλληλη δράση της έκθεσης “From death to death and other small tales” της Συλλογής Δασκαλόπουλου και της Scottish National Gallery of Modern Art. Η ιδέα του εργαστηριού του Τσαρούχη και των σωμάτων είναι προφανής και παρούσα στην παράσταση (αλλά και η λεπτή γραμμή που διατρέχει όλα τα έργα του Παπαϊωάννου). Ο ίδιος, όμως, μέσω και του Facebook και ενός διαλόγου εικόνων της παράστασης και σημαντικών έργων τέχνης, κλείνει το μάτι στο κοινό και το καλεί να βρει κάποιες κορυφές μέσα στην παράσταση, με ειδικότερες αναφορές στον σουρεαλιστή Σαλβαντόρ Νταλί και τον αναγεννησιακό Αντρέα Μαντένια. Iδιαίτερη είναι η περίπτωση του έργου «Ο θρήνος για τον νεκρό Χριστό» του Aντρέα Μαντένια. Ο αναγεννησιακός Μαντένια σχεδίασε περίπου το 1500 το νεκρό σώμα του Χριστού, με έντονες εναλλαγές φωτός και σκιάς που δημιούργησαν μια αίσθηση πάθους, δραματικότητας, δέους. Ενα λευκό πανί καλύπτει μέρος του σώματος του

Χριστού που κείτεται νεκρός. Στην παράσταση ένα λευκό πανί που φέρει τα αποτυπώματα από τα πόδια του Μιχάλη Θεοφάνους καθώς αυτός κείτεται πάνω σε μια σανίδα, γίνεται η ιερά σινδόνη, η απόδειξη της Υπαρξης στα χέρια του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του έργου του Σαλβαντόρ Νταλί με τον τίτλο «H μεταμόρφωση του Νάρκισσου». Είναι η ερμηνεία του ελληνικού μύθου του Νάρκισσου από τον σουρεαλιστή εικαστικό που χρησιμοποίησε μια άψογη τεχνική που ο ίδιος χαρακτήρισε «φωτογραφία ζωγραφιστή στο χέρι». To διπλό παιχνίδι του Νάρκισσου καθώς εικονίζεται στο νερό αποτυπώνει αγαπημένες έννοιες του Νταλί: παραισθησιογόνο, αυταπάτη, πλάνη. Ηταν ένας πίνακας εξαιρετικής σημασίας για τον ίδιο τον Νταλί. Μάλιστα, έγραψε και ένα ποίημα για αυτό του το έργο, το οποίο εκδόθηκε το 1937. Οταν έναν χρόνο μετά ο Νταλί συνάντησε τον Φρόιντ στο Λονδίνο, πήρε μαζί του τον πίνακα, καθώς και ένα άρθρο που είχε γράψει σε περιοδικό με θέμα την παράνοια. Η αίσθηση των αιωρούμενων ασύνδετων αρθρώσεων του Νάρκισσου διατρέχει σκηνές από την «Πρώτη Υλη», καθώς τμήματα από τα δύο σώματα συγχωνεύονται και αναπληρώνουν σε μια αποτύπωση που σίγουρα φέρει παραισθησιογόνα στοιχεία ντελίριου (όπως και το έργο του Νταλί).

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

31.05 - 06.06. 2013

Αυτοπροσώπως Η σύντομη παρουσίαση του Robert (Bob) Wilson στην επίσημη ιστοσελίδα του αναφέρει: «Από τα τέλη των ’60s, οι παραγωγές του Robert Wilson έχουν διαμορφώσει καθοριστικά την όψη του θεάτρου και της όπερας. Μέσω της υπογραφής του: τη χρήση του φωτός, τις έρευνές του για τη δομή μιας απλής κίνησης και την κλασική αυστηρότητα του σκηνικού του και του design, ο Wilson διαρθρώνει συνεχώς τη δύναμη και την πρωτοτυπία του οράματός του. Οι στενοί δεσμοί και οι συνεργασίες του Wilson με κορυφαίους καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικούς συνεχίζουν να συναρπάζουν το κοινό σε όλο τον κόσμο». Αυτός είναι ο Robert Wilson, ένας παγκόσμιος καλλιτέχνης, που όμως χωρίς την πολυσυζητημένη «Οδύσσειά» του φέτος στο Εθνικό Θέατρο το ευρύ ελληνικό κοινό θα συνέχιζε να τον αγνοεί. Τον είχα συναντήσει τον περασμένο Αύγουστο. Κάναμε μια συνέντευξη από την οποία ακόμα θυμάμαι την παροιμιώδη λακωνικότητα των απαντήσεών του. Προετοιμαζόμενος για τη συνέντευξη εκείνη, είχα την ευκαιρία, με τη βοήθεια της

Εύρης Σοφρωνιάδου, ηθοποιού που για χρόνια συνεργαζόταν μαζί του, να γνωρίσω ένα μεγάλο μέρος του έργου του. Ανάλογη ευκαιρία θα έχουν και όσοι παρακολουθήσουν την performance που θα δοθεί από τον ίδιο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 7 Ιουνίου με αφορμή το κλείσιμο της έκθεσής του “Video Portraits”. Εκεί, ο Robert Wilson θα ανατρέξει σε πρωτότυπα έργα του, ορόσημα της καλλιτεχνικής του πορείας, σχηματίζοντας ουσιαστικά την αυτοπροσωπογραφία του. Τρία από αυτά θεωρώ ότι ξεχωρίζουν. Το “Deaf Man Glance” («To βλέμμα του κωφού») ήταν η παράσταση με την οποία ο Robert Wilson κατέκτησε την Ευρώπη και έκανε τους Γάλλους σουρεαλιστές να τον χρίσουν άξιο συνεχιστή τους. Ηταν το φαντασμαγορικό αποτέλεσμα της εισόδου του Wilson μέσα στη σκέψη και τη φαντασία του κωφάλαλου Raymond Andrews, ενός Αφροαμερικανού αγοριού που ο Wilson γνώρισε στους δρόμους της Νέας Υόρκης και που αργότερα μάλιστα υιοθέτησε. Στο “Α Letter του Queen Victoria” («Επιστολή για τη βασίλισσα Βικτόρια») ο Wilson συνεργάστηκε

με ακόμα ένα «ιδιαίτερο» παιδί, τον Christopher Knowles. Ο Knowles, έχοντας έναν ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας, είχε δημιουργήσει μια δικιά του γλώσσα φτιάχνοντας σχέδια με επαναλαμβανόμενα γράμματα και σύμβολα σε γραφομηχανή. Αυτό που οι περισσότεροι έβλεπαν στον Knowles ως ελάττωμα ο Wilson το είδε ως ένα σπάνιο χάρισμα. Το “Einstein on the beach” («O Αϊνστάιν στην παραλία») ήταν για τον Wilson ο πολιορκητικός κριός για το απόρθητο μέχρι τότε κάστρο της παγκόσμιας όπερας. Ο Wilson και ο συνθέτης Philip Glass έκαναν μια όπερα για τον Albert Einstein και ήθελαν να παρουσιαστεί στη Metropolitan Orchestra της Νέας Υόρκης. Το αίτημα απορρίφθηκε. Τελικά, οι πόρτες της Met άνοιξαν για το “Einstein on the Beach”, αφού όμως πρώτα αυτό είχε θριαμβεύσει στο φημισμένο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Μια σειρά σημαντικών πρωτότυπων έργων του Robert Wilson θα παρελάσουν μέσα από την προσωπική του performance με τίτλο «Εχετε ξανάρθει; Οχι είναι η πρώτη φορά». Μετά το τέλος της θα ακολουθήσει διάλογος ανάμεσα στο κοινό και τον δημιουργό. Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά θα είναι λιγότερο λακωνικός...

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Επαμεινώνδας Κουτσούκης

31.05 - 06.06. 2013

Στο βανάκι του Stelarα Παρασκευή 24 Μαΐου και το κέντρο νυχτερινής διασκέδασης Βοτανικός έχει από νωρίς πλημμυρίσει με κόσμο. «Πού είσαι, Στελάρααααα;!» ακούστηκε μια απελπισμένη κραυγή μέσα από το πλήθος που καρτερικά περίμενε την έναρξη του live. Στον χώρο αυτό πριν από λίγο καιρό εμφανιζόταν η Νατάσα Θεοδωρίδου και η Ελενα Παπαρίζου, αλλά ο «Στελάρας» που το κοινό αγωνιούσε να δει δεν ήταν ούτε ο Διονυσίου, ούτε ο Ρόκκος... Ηταν ο Parov Stelar, o Αυστριακός πρωτοπόρος μουσικός και παραγωγός της electro swing μουσικής σκηνής. Ο Marcus Fureder, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ξεκίνησε ως dj στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και έπειτα από διάφορα projects και ψευδώνυμα (Cash Candy, Nola Gray), κατέληξε, γκουγκλάροντας για έναν πρωτότυπο συνδυασμό λέξεων, στο όνομα Parov Stelar. Χάρη στη βοήθεια της χορηγού εταιρείας Γερμανός, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια σύντομη κουβέντα μαζί του λίγη ώρα πριν ανέβει στη σκηνή. «Γεια, είμαι ο Μάρκους», μας είπε μπροστά στο τεράστιο μαύρο -με φιμέ τζάμια- tour bus του συγκροτήματος. Ηταν η πρώτη φορά που θα έμπαινα σε ένα τέτοιο λεωφορείο και ομολογώ ότι, έχοντας στο μυαλό μου διάφορες ταινίες και ντοκιμαντέρ για μεγάλα μουσικά συγκροτήματα, περίμενα να συναντήσω μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ούτε ρούχα πεταμένα από δω κι από κει, ούτε άδεια μπουκάλια στο πάτωμα, ούτε καν γεμάτα σταχτοδοχεία! Στον κύριο χώρο υπήρχαν δύο τεράστιοι δερμάτινοι καναπέδες χωρίς το παραμικρό αντικείμενο πάνω τους. Μοναδικά ευρήματα, μια στοίβα από κάρτες UNO και ένα joypad. Και τα δύο πολύ προσεκτικά τοποθετημένα στις δύο γωνίες ενός μικρού τραπεζίου. «Κάπως έτσι, λοιπόν, είναι ο προσωπικός χώρος επτά οκτώ Αυστριακών», σκέφτηκα και ακούμπησα διακριτικά

το σακίδιό μου σε σημείο που να μη διαταράσσει την προϋπάρχουσα αρμονία. Ολοι όσους συναντήσαμε εκεί ήταν ενθουσιασμένοι χωρίς ίχνος κόπωσης, παρά το γεγονός ότι την προηγούμενη μέρα έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη και την επομένη θα έπαιζαν στην Πάτρα. «Για μας το να επιστρέφουμε στην Ελλάδα είναι πάντα σαν να επιστρέφουμε σπίτι», μας λέει ο Parov Stelar. «Ησασταν από τις πρώτες χώρες στο εξωτερικό που αναγνώρισαν και αγάπησαν τον ήχο και τα τραγούδια μας. Τα παιδιά πάντα με ρωτάνε πότε θα είναι το επόμενο σόου μας στην Ελλάδα. Οταν είμαστε εδώ, νιώθουμε κάτι ιδιαίτερο που δεν περιγράφεται με λόγια». Στη συνέχεια μας μίλησε για τη συνεργασία του με την εταιρεία Γερμανός και την επιλογή του τραγουδιού του “Μatilda” για το διαφημιστικό σποτ της εταιρείας. «Τα τελευταία χρόνια η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει και νομίζω ότι τέτοιου είδους συνεργασίες είναι ιδιαίτερα σημαντικές για εμάς τους μουσικούς. Πρέπει να επιβιώσουμε και τέτοιες συνεργασίες αποτελούν μια καλή ευκαιρία για να διαδώσει κάποιος τη μουσική του». Αναφερόμενος στις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα και στο πώς είναι να εμφανίζεσαι σε χώρες που υφίστανται αυτές τις δυσκολίες μας είπε: «Πολύ φοβάμαι ότι ολόκληρος ο κόσμος ζει σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες όπως η Ελλάδα. Εμείς ως μπάντα λειτουργούμε εκτός θρησκευτικών και πολιτικών πραγμάτων. Αυτό που θέλουμε να δώσουμε στον κόσμο και σε εμάς τους ίδιους είναι η ιδέα να προσπαθούμε να μείνουμε δυνατοί, να γιορτάζουμε τη στιγμή και, αν είναι δυνατόν, να ξεχνάμε για δύο ώρες τι συμβαίνει εκεί έξω. Το καλύτερο που μπορούμε να δώσουμε ως μουσικοί, ως καλλιτέχνες, είναι να γινόμαστε εμείς και ο κόσμος ένα, ζώντας τη στιγμή. Ετσι κι αλλιώς, αύριο μπορεί να είναι το τέλος του κόσμου. Ποιος ξέρει; Στο κάτω κάτω το παν είναι η αγάπη και αυτό είναι που μπορείς να δώσεις».

Τον περασμένο Αύγουστο o Parov Stelar είχε ανεβάσει στο διαδίκτυο μια φωτογραφία του με τον 30 ημερών γιο του. Από κάτω έγραφε: «Επιτρέψτε μου να συστήσω το νέο μέλος της μπάντας μας. Φωτογραφία από την πρώτη μας πρόβα». «Η μουσική ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, μέχρι τον ερχομό του», μας λέει. «Ακόμα είναι, αλλά πλέον υπάρχει κάτι ακόμα σημαντικότερο. Δεν μπορείς να τα συγκρίνεις. Ενα παιδί σού δίνει απίστευτη ενέργεια. Αλλάζει, βέβαια, τη ζωή σου εντελώς, οπότε πρέπει να οργανωθείς, για να χωρέσεις μέσα στη μέρα σου και την οικογένεια και τη μουσική. Πάντως, όταν πλέον μπαίνω στο στούντιο, το απολαμβάνω πολύ περισσότερο. Πριν το να μένω εκεί για ώρες ήταν το σύνηθες, αλλά τώρα ο χρόνος εκεί είναι ένα διαμάντι. Η γέννηση του γιου μου είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί». Βγαίνοντας από το λεωφορείο και εισερχόμενος στον χώρο της συναυλίας αντιλαμβάνομαι έναν έντονο ενθουσιασμό στο κοινό για αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Το support group οι The Speakasies Swing Band διασκευάζουν το «Εσύ είσαι η αίτια που υποφέρω». Τελικά, έρχεται η ώρα για τον Parov Stelar και την μπάντα του. Εμφανίζονται στη σκηνή ατσαλάκωτοι και στην τρίχα, όπως ακριβώς σε προδιέθετε και το εσωτερικό του λεωφορείου τους. Δεν πέρασαν όμως δύο τραγούδια και όλη αυτή η εικόνα πάει περίπατο. Ο Parov Stelar, ένας μαέστρος πίσω από κονσόλες και υπολογιστές, συντονίζει την μπάντα του σε τρελούς ρυθμούς, πετυχαίνοντας αυτό για το οποίο μας μιλούσε λίγο νωρίτερα. Μπάντα και κόσμος γίνονται ένα ζώντας τη στιγμή και ξεχνώντας για λίγη ώρα τι συμβαίνει εκεί έξω. Αν μάλιστα δεν υπήρχε η δίωρη αναμονή και ο προβληματικός εξαερισμός, το κοινό σίγουρα θα μπορούσε να ζήσει τη στιγμή ακόμα περισσότερο.

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

31.05 - 06.06. 2013

Σήμερα, η Ιλιάδα Η «Ιλιάδα», το αρχαιοελληνικό έπος του Τρωικού Κύκλου, είναι η απαρχή της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και η βάση της νεότερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Πρόκειται για έργο απαράμιλλης λογοτεχνικής δύναμης και αισθητικής ωριμότητας, που απασχολεί τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό. Αυτό το καλοκαίρι, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, μαζί με τους 15 ηθοποιούς του αφηγούνται την ιστορία του πιο βίαιου πολέμου όλων των εποχών και μετατρέπουν το εμπνευσμένο αυτό κείμενο σε μια σειρά από ποιητικές εικόνες σκληρές, αλλά και τρυφερές, με μια απολύτως σύγχρονη θεματική. Η «Ιλιάδα» παρουσιάζεται από την Polyplanity Productions σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260 (Χώρος Δ) από 4 έως και 8 Ιουνίου στις 8 μμ. «Η αλήθεια είναι», μας εξηγεί ο Στάθης Λιβαθινός, «πως η ‘Ιλιάδα’ θα μπορούσε να είναι ακόμα και μια 24ωρη παράσταση. Ομως το θέατρο είναι μια άλλη γλώσσα, που περιέχει διαφορετικά εκφραστικά μέσα και σκοπός μου δεν είναι να εξαντλήσω τον θεατή - μπορεί να το κάνω άθελά μου, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Και εδώ, όπως σε όλες τις παραστάσεις με τις οποίες καταπιάνομαι, επιθυμώ καταρχήν να πω την ιστορία. Αυτό είναι αρχή μου κατά κάποιον τρόπο, γιατί είναι και το δυσκολότερο. Μπορείς να δομήσεις, να αποδομήσεις, να προβάλεις, να κρύψεις, αλλά ο άνθρωπος θέλει πάντα από παιδί να ακούει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος». «Μοιάζει αντισυμβατικός ο Ομηρος σήμερα;» αναρωτιέμαι και ο Στάθης Λιβαθινός απαντά: «Ο Ομηρος είναι πάντα αντισυμβατικός, με την έννοια ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εμείς έχουμε προσλάβει ως ιλιαδικό μύθο, ως τρωικό μύθο. Γιατί ο ιλιαδικός μύθος είναι ένα δικό του έργο, ένα έργο τέχνης εκατό τοις εκατό. Το οποίο σίγουρα περιέχει και στοιχεία αυτοσχεδιασμού και μεγαλοφυείς σκέψεις που καταφέρνουν να συμπυκνώνονται σε 24 ραψωδίες και να αναποδογυρίζουν όλο τον τρωικό μύθο. Δηλαδή ο τρωικός μύθος έχει συγκεκριμένα περιστατικά -την καταστροφή της Τροίας- που ήταν γνωστά εκεί-

νη την εποχή, με αυτά μεγάλωναν τα παιδιά και άκουγαν την ιστορία σαν παραμύθι. Ο Ομηρος δεν έχει σχέση με αυτό. Ως γνήσιος καλλιτέχνης παίρνει την ιστορία, τη γυρίζει ανάποδα και, αντί να βλέπουμε την πολιορκία της Τροίας, βλέπουμε την πολιορκία των Αχαιών. Βλέπουμε την πολιορκία αυτών που πολιορκούν, βλέπουμε ένα τρομερό σχέδιο των θεών σε εξέλιξη και βλέπουμε τα αποτελέσματα ενός τρομακτικού ανθρώπινου αισθήματος που λέγεται θυμός». Η Ιλιάδα ξεκινάει με αυτή την ισχυρή φράση: «Ψάλλε, θεά, τον τρομερόν θυμόν του Αχιλλέως» και για τον σκηνοθέτη αυτό είναι ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της ιστορίας. «Αρχίζει μια ιστορία ο Ομηρος, που την τελειώνει με τον πιο παράδοξο τρόπο. Χωρίς πόλεμο, χωρίς νικητή και χωρίς νικημένο. Εαν αυτό δεν είναι μοντέρνα σκέψη, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Ο θυμός στον Ομηρο δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, είναι μια ολόκληρη πραγματικότητα, διότι αφορά καταρχήν τον Αχιλλέα - αλλά όχι μόνο. Αφορά και τον Αγαμέμνονα, αφορά και τους Τρώες και όλο τον κόσμο. Είναι ένα από αυτά τα συναισθήματα που στην πραγματικότητα τιμωρούν τον άνθρωπο, διότι από κάποια στιγμή και μετά ξεπερνάς το μέτρο και σε οδηγεί η ζωή στην απώλεια, που είναι και το μεγάλο μάθημα. Αν δεν χάσεις, δεν μαθαίνεις. Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ με τον Ομηρο, συμβαίνει κατά κόρον, θα έλεγα, ειδικά στην ‘Ιλιάδα’ και με τον Αχιλλέα και με τόσους επώνυμους και ανώνυμους ανθρώπους - τα ονόματά τους τα ξέρουμε μόνο και μόνο επειδή πέθαναν στο πεδίο της μάχης και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Από εκεί και μετά η κατανόηση, η γενναιοδωρία, η φιλία, η αξιοπρέπεια, είναι κάποιες αξίες που συνθέτουν τον ιλιαδικό κόσμο. Ο σεβασμός, η επίγνωση της ήττας, όλα αυτά». «Με αυτό σαν οδηγό», εξηγεί, «ξεκινήσαμε με τους ηθοποιούς την εργασία μας πάνω στην ‘Ιλιάδα’ και θα επιχειρήσουμε να πούμε την ιστορία της με έναν σύγχρονο τρόπο, χωρίς καμία πρόθεση να κάνουμε φιλολογική δουλειά και να προβάλουμε τα κοινώς αποδεκτά όμορφα στοιχεία, αλλά να δείξουμε μερικά πράγματα που μπορεί να αφορούν τον σύγχρονο θεατή, για να πλησιάσει σήμερα τον Ομηρο».

Ο Στάθης Λιβαθινός αγαπά να ασχολείται με τα μεγάλα έργα, βάζοντας ένα πολύ δύσκολο στοίχημα κάθε φορά. «Νομίζω ότι η δουλειά ενός καλλιτέχνη με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο οφείλει να περιστρέφεται γύρω από μεγάλα κείμενα ή να τα πιάνει μικρά και να τα κάνει μεγάλα. Δεν αναρωτιέμαι αν τα κείμενα είναι μικρά ή μεγάλα. Προσπαθώ να ασχολούμαι με πράγματα που με συγκινούν και με αγγίζουν. Πιστεύω ότι, αν δεν ασχοληθείς με αυτά τα κείμενα, δεν μετράς τον εαυτό σου, δεν τον μαθαίνεις, δεν αντιμετωπίζεις τα μεγάλα θέματα της ζωής και δεν αξίζει να κάνεις αυτή τη δουλειά. Θα μπορούσα να ασχοληθώ και με ένα κείμενο πιο σύγχρονο, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε τέτοια φάση. Και αν με ικανοποίησε η προηγούμενη χρονιά, είναι γιατί άγγιξα σπουδαία κείμενα. Ο ‘Ερωτόκριτος’, η ‘Φόνισσα’, ο ‘Ηλίθιος’... Θέλεις να ζήσεις μετά διαφορετικά. Εντάξει, δεν μπορείς να τα κάνεις τέλεια, αφήνεις τεράστια ερωτηματικά, φαίνεσαι πολλές φορές ανεπαρκής, αυτό όμως είναι η τέχνη έτσι και αλλιώς». «Με την ‘Ιλιάδα’ δεν συμβαίνει αυτό», διευκρινίζει. «Είναι ένα έργο που δεν έχει ανέβει στο θέατρο από όσο ξέρω, εκτός από τον Βασίλιεφ, ο οποίος έχει κάνει την πρώτη ραψωδία. Σίγουρα όλα τα στοιχεία που περιέχει είναι και θεατρικά. Για μένα ο ραψωδός ήταν ένας ικανός performer, αν μπορώ να το πω έτσι, ο οποίος ήξερε να κρατάει την προσοχή του κοινού, να μιλάει και να τον ακούνε, να παρουσιάζει εικόνες και οι άλλοι να τις βλέπουν με τον λόγο του, γενικά να είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, να κρέμεσαι από τα χείλη του και να μην μπορείς να ξεκολλήσεις. Εμείς δεν κάνουμε ένα είδος ποιητικού θεάτρου. Θα μπορούσε κανείς να το κάνει αυτό, αλλά είναι μια άλλου είδους κατεύθυνση, εγώ δεν ακολουθώ αυτό, δεν με ενδιαφέρει η ποιητικότητα του κειμένου. Με ενδιαφέρει η όποια ποίηση να προκύπτει μέσα από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, μέσα από συγκρούσεις, συμπεριφορές των ανθρώπων και να ανακαλύψω έναν κώδικα υποκριτικό που ανατρέπει. Και λέω ‘ανακαλύψω’, γιατί προσπαθώ σε κάθε έργο να βρω κάτι καινούργιο για μένα, άλλοτε το καταφέρνω, άλλοτε όχι, αλλά αυτή είναι η πρόθεσή μου».

Κείμενο: Μανώλης Κιλισμανής

Ο φίλος μου ο Στιβ Μπορεί να τον είδα και να (μην) τον άκουσα για πρώτη φορά σε εκείνη την ιστορική συναυλία στο Αλσος μαζί με τους Anti Troppau Council (όπου κόπηκε ο ήχος μετά το πρώτο κομμάτι και η μπάντα γύρισε στον κόσμο τα μόνιτορ της σκηνής για να ακούνε), αλλά χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να τον γνωρίσω από κοντά. Ηταν το τελευταίο βράδυ στο Ρόδον της Μάρνη και ο Steve Wynn επελέγη να κλείσει μια για πάντα το ιστορικό στέκι, όντας ένας από τους πλέον σταθερούς του επισκέπτες, με τα διάφορα σχήματα που κατά καιρούς έχει δημιουργήσει. Χάρη στην ιδιότητά μου ως εργαζόμενου της εταιρείας που μεσολάβησε για την μετάκλησή του, κατάφερα (επιτέλους!) να περάσω λίγες ώρες μαζί του εκτός σκηνής, χωρίς πάντως να τον ρωτήσω όλα αυτά τα δεκάδες πράγματα που ήθελα όλα αυτά τα χρόνια. Με είχαν προειδοποιήσει πως πρόκειται για έναν απλό άνθρωπο, αλλά άλλο να σου το λένε και άλλο να το βιώνεις... Κρατήσαμε επαφή μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για τα τυπικά και, όταν οι πρώην εργοδό-

τες μου μου είπαν, με όχι και τόσο κομψό τρόπο, πως δεν με χρειάζονται άλλο, αποφάσισα, εντελώς αυθαίρετα φυσικά και χωρίς να το πω ποτέ στον ίδιο, να γίνω κάτι σαν τον αντιπρόσωπό του στην Ελλάδα. Ο Στιβ δεν νοιάστηκε ποτέ για το αν εργαζόμουν ή όχι σε κάποιο «καθώς πρέπει» γραφείο κάθε φορά που αλληλογραφούσαμε με αφορμή τις εδώ εμφανίσεις του στο Tiki Bar. Κάθε φορά έλεγε πόσο χαρούμενος είναι που επιστρέφει στη χώρα μας, ενημέρωνε για τις (αστείες σε σχέση με κάτι τάχα μου μεγάλα ονόματα) απαιτήσεις του, ερχόταν, ένιωθες πως τον είχες δει χθες για τελευταία φορά, έπαιζε, ευχαριστούσε και έφευγε. Πάντα ευγενής, πάντα προσιτός, πάντα πρόθυμος να εκτελέσει μια «παραγγελιά» (στο Tiki ήταν το “My old haunts”). Στα (πολύ) υγρά μου όνειρα φανταζόμουν μια επανασύνδεση των Dream Syndicate, κατά την οποία θα ήμουν υγιής ώστε να μπορέσω να συνεισφέρω στον ερχομό τους εδώ. Τα απωθημένα ετών βλέπετε. Εκείνο το βράδυ στο Αλσος, η απόλυτη εμφάνισή τους στο Ρόδον με τους δικούς μας Last Drive και η αίσθηση πως η Ιστορία δεν φέρθηκε με τη δέουσα ευγένεια σε μια

πραγματικά μεγάλη μπάντα. Οταν έμαθα πέρσι πως είναι και πάλι μαζί, άρχισα να αναρωτιέμαι σοβαρά μπας και υπάρχει Θεός. Οταν οριστικοποιήθηκαν οι τρεις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη 30 Μαΐου, Λάρισα 31 Μαΐου και Αθήνα 1 Ιουνίου), προσπαθώ να φανταστώ πώς θα νιώσω όταν ξεκινήσουν με το “Tell me when it’s over” (γιατί, δεν μπορεί, με αυτό θα ξεκινήσουν!), όπως τότε στο Αλσος πριν χαθεί ο ήχος. Απέχοντας συνειδητά από το τσίρκο που ονομάζεται συναυλίες εν Ελλάδι και έχοντας ανακαλύψει ξανά την πραγματική χαρά του να παρακολουθείς μια συναυλία σαν απλός ακροατής, χαίρομαι πραγματικά που μπορώ να θυμάμαι το παρελθόν μια στις τόσες με αφορμή έναν καλό φίλο, ο οποίος έτυχε να γράψει έναν από τους δίσκους που έχω λιώσει στο παίξιμο, το “The days of wine and roses”, που θα παιχτεί ολόκληρο. Το γεγονός πως στην εν Αθήναις εμφάνισή τους θα πλαισιωθούν από τους έχοντες (τα 30ά τους) γενέθλια φέτος Last Drive και τους Jaywalkers μόνο τυχαίο δεν είναι βέβαια.

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

31.05 - 06.06. 2013

Πάρτι στον ήλιο Ενα street party την τελευταία Κυριακή του Μαΐου γέμισε με μουσική και καλή διάθεση τον πεζόδρομο της Μαυροκορδάτου στα Εξάρχεια. Τη διοργάνωση του πάρτι ανέλαβε το Street Outdoors σε συνεργασία με το Komma Bar. Το Street Outdoors, που αποτελείται από τους Γιώργο Ζάμπα, Γιάννη Πατελιώτη, Αποστόλη Παλάντζα και Κωνσταντίνο Πολατίδη, ξεκίνησε να διοργανώνει πάρτι σε στοές, ταράτσες και πεζόδρομους το 2012 με στόχο το gathering. «Σε Λονδίνο, Μάντσεστερ και Βερολίνο γίνονται πάρτι σε εξωτερικούς χώρους από τη δεκαετία του ’90, ενώ εδώ βλέπαμε ότι γίνονταν μόνο σε εσωτερικούς χώρους και βράδυ, παρά το γεγονός ότι έχουμε 300 ημέρες τον χρόνο ήλιο. Θέλαμε, λοιπόν, να δώσουμε περισσότερη ελευθερία στον κόσμο και να εκμεταλλευτούμε τον ήλιο της Ελλάδας. Κάθε πάρτι ξεκινάει στις 4-5 μμ. και τελειώνει αυστηρά στις 12 πμ. Το “Summer Friends Gathering” είναι η όλη ιδέα πάνω στην οποία στηριχτήκαμε. Θέλουμε κάτι απλό, σαν να μαζευόμαστε στην αυλή ενός φίλου».

Η ελεύθερη είσοδος και τα φτηνά ποτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των πάρτι τους. «Υπάρχει πολύ μεγάλη πίεση, ακόμα και στα πάρτι. Τα δικά μας είναι χωρίς είσοδο, ώστε να μπορεί κάποιος να περάσει και αν δεν του αρέσει να φύγει. Είναι εύκολο για εμάς να το κάνουμε, επειδή δεν περιμένουμε να ζήσουμε από αυτό. Δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, επειδή δεν αγχωνόμαστε να βγουν τα νούμερα». Η μουσική είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την επιτυχία ενός πάρτι και ως επαγγελματίες djs το γνωρίζουν πολύ καλά. «Σε κάθε πάρτι παίζουμε μουσική εμείς μαζί με άλλους Eλληνες djs. Το φάσμα της μουσικής είναι ηλεκτρονικό και σίγουρα χορευτικό. Κάθε πάρτι έχει το δικό του ύφος. Εξαρτάται από τους djs αν θα είναι πιο disco, πιο techno ή πιο house. Συνήθως τα δένουμε. Επειδή όμως πρόκειται για gathering, φροντίζουμε η ένταση της μουσικής να επιτρέπει την επικοινωνία». Τα παραπάνω στοιχεία των πάρτι τους έχουν ως αποτέλεσμα την ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση όλων. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει και η προ-

σεκτική επιλογή των συνεργασιών τους. «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση του κόσμου, αλλά και των επιχειρηματιών. Συνεργαζόμαστε με μαγαζιά, αφού πρώτα τα δούμε, προκειμένου να διαπιστώσουμε αν έχουν κατάλληλο χώρο για τα πάρτι μας. Επίσης, βλέπουμε και αν οι επιχειρηματίες είναι στην ίδια φάση με εμάς. Συνήθως κινούμαστε μεταξύ φίλων, αλλά τελευταία μας έχουν προσεγγίσει και από άλλα μαγαζιά. Δεν θέλουμε αυστηρούς επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται μόνο για τα χρήματα. Είναι ωραίο να υπάρχει και λίγο ρομάντζο». Στα άμεσα σχέδιά τους είναι η διοργάνωση πάρτι σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, καθώς και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ωστόσο, οι βλέψεις τους ξεπερνούν τα σύνορα. «Στόχος μας είναι από τον επόμενο χρόνο να διοργανώνουμε street party στο εξωτερικό», μας λένε και μας δίνουν ραντεβού την Κυριακή 9 Ιουνίου στη στοά Λέκκα 1012 για να ανταλλάξουμε απόψεις, να μιλήσουμε για τις διακοπές μας, να χαλαρώσουμε και να διασκεδάσουμε πίνοντας οικονομικά ποτά και ακούγοντας καλή μουσική.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

31.05 - 06.06. 2013

Οι δημιουργοί της Πειραιώς Οταν ένας κύκλος ολοκληρώνεται, κάτι νέο γεννιέται. Στην περίπτωση των αποφοίτων του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, το αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης των σπουδών τους φιλοξενείται στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» στο συγκρότημα της οδού Πειραιώς. Κοιτάζοντας τα έργα, ζωγραφικά, βίντεο, γλυπτά κά., βλέπεις βαθιά μέσα στην ψυχή των σπουδαστών, των αυριανών καλλιτεχνών που με τη σειρά τους θα κληθούν να ταράξουν τα νερά της τέχνης, να διαδώσουν ένα μήνυμα, προσωπικό ή συλλογικό, να αφήσουν το στίγμα τους. Ακόμα και να αλλάξουν τον κόσμο. Στέκοντας μπροστά τους, έχεις την πολυτέλεια να χαζέψεις το μέλλον μέσα από ένα άνοιγμα στον τοίχο του παρόντος. Το τέλος μιας συγκεκριμένης διαδρομής, όπως αυτής, αποτελεί στην ουσία την αφετηρία για την επόμενη. Και την άλλη που θα ακολουθήσει. Το ταξίδι στον κόσμο της τέχνης δεν ολοκληρώνεται - ίσως ποτέ, φοβάμαι. Εκεί έγκειται και η ομορφιά του. Μπορούμε μόνο να μαθαίνουμε, συνεχώς. Ακόμα και η πιο αφελής γραμμή, η

πλέον κοινότοπη πινελιά έχουν κάτι να πουν. Κάτι να προσθέσουν, κάποιον να προβληματίσουν, κάποιον να εμπνεύσουν. Στη φετινή έκθεση, που ολοκληρώνεται στις 8 Ιουνίου, βλέπουμε πολλά και πραγματικά αξιόλογα έργα, προϊόντα σκληρής δουλειάς, τόσο από τους ίδιους τους νέους καλλιτέχνες, όσο και από τους καθηγητές και το διδακτικό προσωπικό των εργαστηρίων της Σχολής. Οπως αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα στον κατάλογο της έκθεσης και ο πρύτανης της ΑΣΚΤ Γιώργος Χαρβαλιάς, «με δεδομένο τον θετικό και ελπιδοφόρο χαρακτήρα του, ο θεσμός της ετήσιας έκθεσης αποφοίτων αποτελεί πάντα σημείο και στιγμή απολογισμού, αποτίμησης και κριτικής του έργου που επιτελείται και των αλλαγών που συντελούνται σε μια περίοδο που το αυτονόητο της τέχνης έχει χαθεί». Η μαγική σφαίρα που μέσα της μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις τάσεις του αύριο έχει τοποθετηθεί αυτές τις ημέρες στους τοίχους και στο πάτωμα της έκθεσης. Η πρόσκληση/πρόκλησή της είναι μοναδική.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά αυτή την εβδομάδα, Κριέ. Πράγμα, βέβαια, που θα σου στοιχίσει σε κούραση και ενέργεια, αλλά πίστεψέ με θα αξίζει τον κόπο. Η δε πειθώ σου χτυπάει κόκκινο, οπότε, αν έχεις κάποιο μέγα σατανικό σχέδιο, μήπως είναι ώρα να το βάλεις σε λειτουργία; Και για να το κάνω πιο περίπλοκο, επειδή και τα του σπιτιού σου είναι στα πάνω τους, μείνε λίγο μέσα να το χαρείς.

Θα είσαι καλός ακροατής αυτή την εβδομάδα, Ζυγέ. Θα τα λένε, θα τα ακούς και θα είναι όλοι χαρούμενοι, γιατί θα είναι ωραία αυτά που θα ακούς. Και αν όλη αυτή τη μικρή ιεροτελεστία τη συνδυάσεις με πολύ καφέ στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, ακόμα καλύτερα. Μακροπρόθεσμα, ετοιμάσου όλα όσα μάθεις να διευρύνουν τους ορίζοντές σου.

Θα μπουν λεφτάκια στα χέρια σου, Ταύρε, ζεστά ζεστά. Και έτσι ζεστά θα φύγουν, σε χρόνο ρεκόρ. Οχι ότι θα λυπηθείς, εξάλλου τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση του να ξοδεύεις λεφτά που κέρδισες εύκολα. Κάνε το «ανεμομαζέματαδιαολοσκορπίσματα» το σλόγκαν της εβδομάδας λοιπόν, θα σου ταιριάζει γάντι. Και μην το σκέφτεσαι καθόλου.

Κάποιο πρόσωπο γύρω σου θα γίνει έξτρα πειστικό, με αποτέλεσμα χωρίς να το καταλάβεις να συμμετέχεις στα τρελά σχέδιά του. Τουλάχιστον απόλαυσέ το, Σκορπιέ, και γιατί όχι; Καλοκαίρι μπαίνει, δεν χρειάζεται να λείπουν τα μπάχαλα. Απλά μετά φρόντισε να λείπεις από τη χώρα καιρό, έτσι μπουρδέλο που θα έχεις αφήσεις πίσω σου.

Η κοινωνική ζωή σου αυτή την εβδομάδα θα έχει φοβερές εξελίξεις, Δίδυμε, προς το πολύ χειρότερο. Και στο σπίτι σου να κρυφτείς, πάλι θα πέφτουν χλέπες από τον ουρανό, απλά δέξου το. Και μακάρι να σου έλεγα ότι τα ερωτικά σου θα είναι καλύτερα. Αλλά καλύτερα να μην πω τίποτα. Απλά μην κατηγορείς τον αγγελιαφόρο, αυτό να θυμάσαι.

Οι φίλοι και οι έξοδοι έχουν ικανότητες πια για να σε κάνουν να χαρείς αρκετά τις ημέρες σου, Τοξότη. Τώρα κιόλας που τέλειωσε η μανία καταδίωξης που σε διαπότιζε, μπορείς χαλαρούλης να γευτείς τα ωραία της ζωής. Είναι πάντα καλύτερα όταν δεν φοβάσαι ότι έχει φίδια στο πιάτο με τη σούπα σου, έτσι δεν είναι;

Στις επάλξεις, Καρκίνε, από δω και μπρος, το καλοκαίρι μπαίνει δυναμικά. Ταξίδια, επαφές με το εξωτερικό που θα ταράξουν το εσωτερικό σου, μικρές ελαφρές βροχές από λεφτάκια κατά καιρούς, έτσι για το μικροξελάσπωμα. Πρόσεξε μόνο να μη χτυπάς το πιπιλίνι του ποδιού σου στην άκρη της καρέκλας, έχεις μια τάση να το κάνεις αυτό τελευταία. Εβδομάδα γεμάτη δουλειές και τρεχάματα μπαίνει για σένα, Λέοντα, για αυτό καλύτερα να βάλεις τα αθλητικά παπούτσια σου. Τα καλά σου μπορεί να πηγαίνουν πιο καλά με τα σακάκια και τα φουστάνια, να δω όμως πώς θα κάνεις όλα αυτά τα δρομολόγια με το δερμάτινο. Κατά τα άλλα, η δουλειά θα είναι δουλειά και η διασκέδαση θα είναι πολύ διασκεδαστική. Κάνε λίστα με τα θέματα που θέλεις να γίνουν σίγουρα αυτή την εβδομάδα, Παρθένε, γιατί έτσι που θα τρελαθείς στη δημιουργικότητα και την κωλοπιλάλα, θα καταφέρεις να κάνεις καμιά εκατοστή πράγματα, οπότε φρόντισε να γίνουν και τα σημαντικά. Και φύλαξε λίγο από τον χρόνο σου για να σώσεις τα ερωτικά σου που θα μπουν σε δεύτερο πλάνο και δεν τους αρέσει αυτό γενικά.

Η δουλειά και η υγεία πάνε καλά αυτή την εβδομάδα, Αιγόκερε, οπότε καλά πας με τα βασικά. Το ότι θα βρεθείς όμως περίπου την Τρίτη σε μακρές διαπραγματεύσεις με το έτερον ήμισυ ή με το υποψήφιο έτερον ήμισυ είναι κάτι που δεν θα σου είναι ευχάριστο και που μάλλον δεν θα μπορείς να αποφύγεις. Τουλάχιστον φάε κανένα παγωτό παραπάνω, τώρα που μπορείς. Εσύ, Υδροχόε, θα βρεθείς στο κέντρο του φλερτ, οπότε ντύσου και χτενίσου καλά. Φαντάσου να είναι το φλερτ σαν ένα σπίτι και εσύ να κάθεσαι στο σαλόνι. Φαντάσου το φλερτ να είναι η Αθήνα και εσύ να κάθεσαι στο Σύνταγμα. Τόσο καλά, που ίσως να χρειαστεί να μετακινηθείς στην κουζίνα ή στο Μοναστηράκι για να κόψεις λίγη κίνηση. Η διασκέδαση θα είναι το μεσαίο σου όνομα, Ιχθύ. Ξεκίνα να παίρνεις βιταμίνες και να κοιμάσαι όλη μέρα, γιατί οι νύχτες θα είναι μεγάλες και έντονες. Και μαζί με αυτά έρχεται και ο έρωτας, Ιχθύ. Θυμάσαι τον έρωτα, Ιχθύ; Ωραία δεν ήταν τότε που θυμόσουν τον έρωτα, Ιχθύ; Ε, ώρα να τον θυμηθείς καλά.

Free Thinking Zone

A Liar Man

Χαμηλά στην οδό Σκουφά βρίσκεται το Free Thinking Zone, ένας οίκος ανοχής σκέψης. Ενα πρότυπο βιβλιοπωλείο που σκέφτεται, δρα, αντιδρά, ακούει, επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και διαμορφώνει ιδεολογίες. Ενας τόπος συνάθροισης που διοργάνωνει συζητήσεις με συμμετέχοντες bloggers, πολιτικούς, καλλιτέχνες και συγγραφείς σαν να βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού τους.

Bar-εστιατόριο με καλλιτεχνικές τάσεις και funky μουσικές στο Γκάζι που έχει αναδειχθεί και παραμένει σταθερά ένα από τα πλέον ψαγμένα στέκια στην περιοχή. Funky μουσική που δίνει ρυθμό, αλλά χωρίς να σε εμποδίζει να μιλήσεις με την παρέα σου, προσεγμένα κοκτέιλ, νόστιμα πιάτα σε έναν ιδιαίτερο χώρο που φιλοξενεί εκθέσεις, συνήθως φωτογραφίας, και εκδίδει το δικό του περιοδικό.

Σκουφά 64, Αθήνα

Σωφρονίου 2, Αθήνα

Σημειώσεις

Κλουβί

Η Batagianni Gallery παρουσιάζει τέσσερα έργα του Γιώργου Χατζημιχάλη με τίτλο «Σημειώσεις». Στην ενότητα αυτή ανήκουν 11 κεντρικά έργα μεγάλων διαστάσεων και αρκετά μικρά. Τα τέσσερα έργα που εκτίθενται εδώ και που κλείνουν αυτή την ενότητα έγιναν τη διετία 2012-2013. Ενα γλυπτό του Βάσου Καπάνταη «παρατηρεί» τα τέσσερα αυτά έργα στην έκθεση που θα διαρκέσει εως τις 22 Ιουνίου.

Το Κλουβί είναι απο τα πρώτα μπαρ της περιοχής των Πετραλώνων και θα μπορούσε κανείς να πει πως, ως τέτοιο, συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη της περιοχής σε hot spot της πόλης. Μικρό και ανεπιτήδευτο, το Κλουβί στα Ανω Πετράλωνα είναι μια πολύ καλή πρόταση για να απολαύσεις το ποτό σου σε χαλαρή ατμοσφαίρα. Επιβάλλεται να δοκιμάσεις τα ιδιαίτερα κοκτέιλ του.

Ηρακλείτου 3, Kολωνάκι

Κυδαντιδών & Δημοφώντος 57, Ανω Πετράλωνα

Hytra

Δέρμα

Η Hytra, τον χειμώνα στον 6ο όροφο και το καλοκαίρι στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, δίνει το δικό της στίγμα στην προσιτή, ποιοτική διασκέδαση. Ο σεφ Νίκος Καραθάνος μαγειρεύει ελληνική κουζίνα, για την οποία έχει ήδη ένα Αστέρι Michelin, ενώ δίπλα από το γκουρμέ εστιατόριο βρίσκεται το μπιστρό με πιο απλές γεύσεις, όπου μπορείτε να χαλαρώσετε στην μπάρα του με μοναδικά κοκτέιλ και finger food.

Μια site specific performance από την ομάδα OΔC Ensemble, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου. Μια ξενάγηση στον βιομηχανικό χώρο του Βυρσοδεψείου από τη λίμνη του Αχέροντα μέχρι ένα βυρσοδεψείο ανθρώπινου δέρματος! Μια performance για τη μονοτονία, το πένθος, την ακινησία και ένα εξουσιαστικό κράτος, που καταδυναστεύει τους πολίτες του.

Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος

Ορφέως 174, Αθήνα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Δράσεις για την οικογένεια Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών και τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ οργάνωσε ένα συναρπαστικό τριήμερο δράσεων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τους μικρούς και μεγάλους φίλους του. Περισσότεροι από 400 επισκέπτες επισκέφτηκαν κατά τη διάρκεια του τριημέρου το Μουσείο και συμμετείχαν σε τέσσερις διαφορετικές θεματικές ενότητες διαδραστικών ενεργειών και ειδικών

Καφές παντού

ξεναγήσεων. Οι μικροί φίλοι του Μουσείου είχαν την ευκαιρία να «ζήσουν» την ιστορία των τηλεπικοινωνιών και της ανθρώπινης επικοινωνίας γενικότερα, ενώ οι γονείς συμμετείχαν σε σεμινάρια για την ανάπτυξη αποδοτικής επικοινωνίας με τα παιδιά τους. Παράλληλα, για πρώτη φορά, το Μουσείο φιλοξένησε μια πρωτότυπη εκπαιδευτική και εικαστική εμπειρία, με τη συμμετοχή παιδιών ηλικίας 7-11 ετών και των γονιών τους.

Αν ψάχνεις κάτι τονωτικό, μπορείς να βρεις τον καφέ illy issimo σε νέες συσκευασίες μπουκαλιών των 250 ml. Η γεύση CAPPUCCINO, αλλά και η νέα γεύση CAFFE MACCHIATO κυκλοφορούν τώρα στην καινούργια και πρακτική συσκευασία μπουκαλιού. Το επανασφραγιζόμενο καπάκι του σου επιτρέπει να απολαμβάνεις τον αγαπημένο σου καφέ όπου και αν βρίσκεσαι. Τέλος, η γεύση CAFFE διατίθεται στη συσκευασία κουτιού των 200 ml.

Ασφαλές επιχειρείν Οι επιχειρήσεις και οι επαγγελματίες έχουν έναν λόγο περισσότερο να αισθάνονται ασφαλείς, καθώς η WIND εμπλουτίζει τις υπηρεσίες cloud που προσφέρει, λανσάροντας την υπηρεσία Business Antivirus. Η νέα υπηρεσία εντάσσεται στις υπηρεσίες Business Cloud της εταιρείας, οι οποίες αποδεσμεύουν τις επιχειρήσεις από το κόστος αγοράς και συντήρησης εξοπλισμού, χρησιμοποιώντας την εφαρμογή ως συνδρομητική υπηρεσία με ένα χαμηλό μηνιαίο κόστος. Η WIND παρέχει την υπηρεσία στις εκδόσεις Business Office Antivirus και Business email Antivirus. Μέσα από ένα φιλικό και εύχρηστο οnline περιβάλλον, με τη μορφή μηνιαίας συνδρομής, καλύπτει πλήρως τις ανάγκες μιας επιχείρησης για προληπτική προστασία από ιούς και κακόβουλες επιθέσεις, προσφέροντας ταυτόχρονα ασφάλεια και αξιοπιστία, οικονομία, ευελιξία και ταχύτητα υλοποίησης.

Κοντά στην οικογένεια Η ελληνική οικογένεια εμπιστεύεται τα προϊόντα της εδώ και αρκετές δεκαετίες. Σήμερα, η Nestlé ανταμείβει αυτή την εμπιστοσύνη με το πρόγραμμα ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, προσφέροντας δημοφιλή προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας σε εξαιρετικά συμφέρουσες τιμές. Μπορείτε, λοιπόν, να αναζητήσετε τα αγαπημένα προϊόντα της εταιρείας με την ειδική σήμανση στα ράφια των super market σε όλη την Ελλάδα, για να επωφεληθείτε και εσείς. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν προϊόντα που έρχονται πρώτα στις προτιμήσεις των Ελλήνων κατανα-

λωτών όπως τα Λουμίδης, Nescafé, Fitness, Maggi, Nesquik, Kit Kat, τα παιδικά γάλατα Neslac και Junior και πολλά άλλα. Εσείς απολαμβάνετε τις αγαπημένες σας γεύσεις και παράλληλα κερδίζετε στην ποιότητα, στη σωστή και ισορροπημένη διατροφή και φυσικά στην οικονομία. Παράλληλα, η Nestlé φροντίζει να προσφέρει πιο υγιεινά τρόφιμα, μειώνοντας μεγάλες ποσότητες ζάχαρης, λιπαρών, κορεσμένων λιπαρών και αλατιού από τα προϊόντα της, έτσι ώστε να εναρμονίζονται με τις νέες διατροφικές τάσεις, καθώς και τους κανόνες μιας σωστής και ισορροπημένης διατροφής.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ανακύκλωση τώρα Αναγνωρίζοντας την αξία της ανακύκλωσης και τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει στην καθημερινότητα όλων των Αθηναίων, ο Δήμος Αθηναίων, σε συνεργασία με την Εταιρεία Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης (ΕΣΕΔ), διοργανώνει ένα ξεχωριστό Φεστιβάλ Ανακύκλωσης, παρέχοντας τη μοναδική ευκαιρία στο κοινό να ενημερωθεί για την ανακύκλωση και τα σημαντικά οφέλη της στο περιβάλλον, την οικονομία και την κοινωνία. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει τέσσερις ημέρες και θα πραγματοποιηθεί από τις 3 έως και τις 6 Ιουνίου στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (αίθουσα Δ7-Νέοι Φούρνοι), με τη συμμετοχή των μελών της ΕΣΕΔ. Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, κάθε Σύστημα Εναλλακτικής Διαχείρισης θα υποδέχεται τους πολίτες και θα τους ενημερώνει για το πώς μπορούν να συμμετέχουν σωστά και χωρίς κόπο στη διαδικασία της ανακύκλωσης και θα λύνει κάθε απορία τους, όπως α) πώς μπορούν οι πολίτες να χρησιμοποιήσουν σωστά και αποτελεσματικά τον μπλε κάδο και ποια υλικά δέχεται ο μπλε κάδος, β) με ποιον τρόπο ανακυκλώνονται οι μπαταρίες, γ) τι γίνεται με τα παλιά οχήματα και πώς διαγράφονται, δ) πού καταλήγουν τα άχρηστα ελαστικά οχημάτων, πώς γίνεται η διαχείρισή τους και τι πρέπει να γνωρίζουν όλοι όσοι θέλουν να απορρίψουν παλαιά ελαστικά, ε) τι πρέπει να κάνουν οι πολίτες για να ανακυκλώσουν τις ογκώδεις ηλεκτρικές συσκευές και τις άχρηστες μικροσυσκευές και λάμπες τους και στ) πώς γίνεται η ανακύκλωση των συσσωρευτών. Στόχος του Φεστιβάλ είναι να μεταδοθεί το μήνυμα της ανακύκλωσης σε όλους τους επισκέπτες, προτρέποντάς τους να την εντάξουν στην καθημερινότητά τους και να πάρουν την προστασία του περιβάλλοντος στα χέρια τους. Επίσης, στο πλαίσιο του φεστιβάλ, την Τετάρτη 5 Ιουνίου (Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος), θα πραγματοποιηθεί στις 9 το βράδυ συναυλία των Imam Baildi, στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ο Vader στο ράφι Ρέπλικες όλου του κόσμου, προσκυνήστε! Η Sideshow Collectibles ανακοίνωσε ότι πρόκειται να λανσάρει μια λεπτομερέστατη φιγούρα του διασημότερου κακού όλων των εποχών, του Darth Vader, που στράφηκε στη σκοτεινή πλευρά της Δύναμης εξαπατημένος από τον σατανικό Αυτοκράτορα. Η φιγούρα ύψους 34 εκ. φαίνεται πως θα έχει τα πάντα: πλακέτα στήθους και ζώνη με ένα σωρό φωτάκια, αποσπώμενο

κράνος, μια συλλογή από εννέα χέρια με διαφορετική χειρονομία το καθένα -μην ξεχνάς ότι ο ήρωας είχε χάσει το δεξί του χέρι σε μονομαχία και χρησιμοποιούσε τεχνητό- και, βεβαίως, το θρυλικό του φωτόσπαθο. Η φιγούρα είναι ήδη διαθέσιμη για προπαραγγελία, με την τιμή να φτάνει τα 250 δολάρια.

Φωτοτέρας Μπορεί να μη σου γεμίζει το μάτι αυτό το μια σταλιά πράγμα, αλλά το Tiny Monster TM26 είναι ο μικρότερος φακός με τόσο μεγάλη ισχύ: 3.500 lumens. Πέραν της δυνατότητας να φωτίσει ένα μικρό γήπεδο, το Tiny Monster διαθέτει οθόνη OLED στην οποία απεικονίζονται στοιχεία όπως το τρέχον επίπεδο φωτεινότητας, η θερμοκρασία λειτουργίας του φακού και η κατάσταση της μπαταρίας του.

www.sideshowtoy.com www.amazon.com

Το tablet του Μίδα

Μίνι ηλιακός

Ηχοι υποβρύχιοι

Το Ντουμπάι είναι ένα μέρος όπου η εξτραβαγκάντζα είναι ψηλότερη και από τους ουρανοξύστες του. Και αν νομίζεις ότι η χρήση Lamborghini και Ferrari από την τοπική αστυνομία για το ταπεινό καθήκον της περιπολίας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα υπερβολής, για ρίξε μια ματιά και στις παροχές του ξενοδοχείου Burj Al Arab: ο πελάτης μεταφέρεται από το αεροδρόμιο με Rolls-Royce. Δεν αρκεί, όμως, κάτι τέτοιο. Πλέον, ο πελάτης θα έχει στη διάθεσή του ένα iPad από χρυσό 24 καρατίων κατά τη διάρκεια της διαμονής του. Το iPad λειτουργεί σαν προσωπικός βοηθός, έχοντας ειδικό software για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τις υπηρεσίες του ξενοδοχείου. Αν ο πελάτης «ερωτευτεί» τη χλιδάτη συσκευή, μπορεί να αγοράσει μία από την μπουτίκ του ξενοδοχείου έναντι 10.200 δολαρίων.

Το βραστό νερό έχει αμέτρητες χρήσεις, ακόμη και όταν βρίσκεσαι εκτός σπιτιού. Αν είσαι ριψοκίνδυνος σαν τον Bear Grylls (ο κύριος “Man vs. Wild”), μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να πλύνεις πιθανά τραύματα - και είναι ασφαλώς προτιμότερο από το να χρησιμοποιήσεις άλλα υγρά. Αν πάλι είσαι πιο μερακλής, μπορείς να το αξιοποιήσεις για να ετοιμάσεις τον καφέ ή το τσάι σου σε κάποιο από τα κάμπινγκ που σκοπεύεις να οργανώσεις. Το να καταφέρεις να βράσεις νερό χωρίς πρόσβαση σε ρεύμα είναι δύσκολη υπόθεση. Επιτέλους, το Solar Kettle δίνει τη λύση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα θερμός, το οποίο διαθέτει μίνι ηλιακά πάνελ που ανοίγουν σαν φτερά δεξιά-αριστερά του. Τα πάνελ αυτά συσσωρεύουν ηλιακή ενέργεια για να θερμάνουν το υγρό που βρίσκεται μέσα στο θερμός. Τώρα που οι λογαριασμοί της ΔΕΗ έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, είναι καλή ιδέα να αγοράσεις ένα τέτοιο για να ζεσταίνεις νερό και στο σπίτι.

Δεν είναι απλό πράγμα να ακούς μουσική όσο κολυμπάς. Ακόμη και τα αδιάβροχα ακουστικά που καταφέρνουν να μείνουν στη θέση τους λειτουργούν μεταφέροντας τον ήχο μέσω του αέρα στο τύμπανο - και δεν υπάρχει πολύς αέρας κάτω από το νερό. Υπάρχει εναλλακτική λύση; Υπάρχουν δύο! Η πρώτη είναι να μην ακούς μουσική όσο κολυμπάς. Αλλωστε, πόση ώρα να κάνεις μακροβούτι; Δύο, τρία λεπτά; Μετά πλατσουρίζεις στα ρηχά, μιλάς με τους φίλους σου και «θάβεις» τους άλλους λουόμενους. Η δεύτερη λύση απευθύνεται σε αυτούς που «οργώνουν» για περισσότερη ώρα τις θάλασσες και τις πισίνες. Πρόκειται για την εκπομπή των ηχητικών κυμάτων στα οστά του προσώπου - με τον ίδιο, δηλαδή, τρόπο που μπορούσε ο Μπετόβεν να «ακούει» τις συνθέσεις του. Αυτή τη μέθοδο της οστικής αγωγιμότητας χρησιμοποιεί το Neptune, το αδιάβροχο MP3 player της Finis, προκειμένου να καταστήσει δυνατή την ακρόαση μουσικής στους κολυμβητές. Η συσκευή έχει μνήμη 4GB και επαναφορτιζόμενη μπαταρία που εξασφαλίζει οκτώ ώρες λειτουργίας με μία φόρτιση, ενώ είναι αδιάβροχη έως τα τρία μέτρα.

www.ohgizmo.com

contemporaryenergy.co.uk

www.finisinc.com

Training Ground

Πρεσβευτές Από σέντερ μπακ καλά πάμε. Προς Λίβερπουλ οδεύει ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, προς Ντόρτμουντ ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Κοινά τους σημεία; Ούτε πολύ ψηλοί είναι, ούτε πολύ τεχνίτες, ούτε πολύ μπαλαδόφατσες. Ο Κυριάκος ειδικά έως και «μπούλης» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Αλλά τα καταφέρνουν μια χαρά και η πορεία τους είναι σταθερά ανοδική. Ακόμη και εκείνη του Παπασταθόπουλου, που μπορεί να μοιάζει ότι «υποβιβάστηκε» από το ιταλικό στο γερμανικό πρωτάθλημα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης πήγε στη Μίλαν όταν η ομάδα του Μπερλούσκα πέρναγε φάση καρναβαλική. Τα πιο σημαντικά κοινά σημεία τους; Είναι σοβαροί και εργάτες. Δεν παραμυθιάζουν τον κόσμο, δεν πουλάνε μούρη, δεν λένε μεγάλα λόγια. Το κεφάλι κάτω και δουλειά. Ισως για αυτό να πρόκοψαν τόσο πολύ στη Γερμανία, τη χώρα που εκτιμά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη το εργασιακό ήθος. Με τους Γερμανούς, ως γνωστόν, δεν παίζεις. Δουλεύεις σκληρά; Θα αμειφθείς καλά. Ξύνεσαι; Θα πας σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Τελεία και παύλα και άσε τον παλιόκοσμο να λέει. Πιο τυχερός από τους δύο; Ο Παπασταθόπουλος μάλλον, διότι θα πέσει πάνω σε προπονηταρά. Αν καταφέρει να συγκρατήσει λίγο τα νεύρα του (τα έπαιρνε πολύ συχνά στο κρανίο την περασμένη σεζόν), νομίζω ότι θα γράψει ιστορία στο πλευρό του Κλοπ. Ο Παπαδόπουλος από την άλλη ταιριάζει πολύ στο τέμπο του αγγλικού πρωταθλήματος, δεν ξέρει όμως τι θα του ξημερώσει από πλευράς προπονητικής. Μπορεί να του φέξει, μπορεί και να μπλέξει. Το γεγονός πάντως ότι είναι λευκός και ροδαλός, μόνο φίλους (και κυρίως φιλενάδες!) μπορεί να του φέρει στο νησί... Τα γράφω παρεμπιπτόντως όλα αυτά και διαβάζω στον αθλητικό Τύπο ότι «ψήνεται» για επιστροφή στην ΑΕΚ ο Μπρούνο Τσιρίλο. Στα 36 του χρόνια, παρακαλώ, και ενώ υποτίθεται ότι η γαλλική Μετς τού προσφέρει έναν ακόμη χρόνο συμβολαίου. Επ’ αυτού ένα και μοναδικό έχω να σημειώσω: Μπρούνο γερά, το βράδυ στον Καρρά! Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

American beauty Ενα γκράντε κτίριο έχουμε στην Αθήνα και πάμε να το ξηλώσουμε. Ή μάλλον σβήστε το αυτό το «γκράντε» και βάλτε στη θέση του «πανέμορφο». Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, το ομορφότερο κτίριο στο λεκανοπέδιο της Αττικής είναι εκείνο που στεγάζει την Αμερικανική Πρεσβεία. Το ομορφότερο σύγχρονο κτίριο, για να είμαι ακριβής. Ας αφήσουμε τις αρχαιότητες απέξω, μια και ούτως ή άλλως είναι εντελώς εκτός συναγωνισμού. Εξηγούμαι, για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο φορτισμένο είναι για λόγους ιδεολογικούς, κοινωνικούς, πατριωτικούς το συγκεκριμένο κτίσμα. Στην Ελλάδα ζω και έχω δει τον πρόεδρο Κλίντον σε ζωντανή μετάδοση να ζητάει συγγνώμη για τις παρεμβάσεις (βλέπε Απριλιανή Χούντα) των συμπατριωτών του στη χώρα μας. Τα ξέρουμε όλοι αυτά, όσοι τουλάχιστον επιλέγουμε να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά. Αλλο το ένα, όμως, και άλλο το άλλο. Γνωρίζω, επίσης, πολύ καλά ότι το κτίριο της Αμερικανικής Πρεσβείας (σκέτο «Πρεσβείας» για τους φίλους) δεν είχε κάγκελα μπροστά του επί σειρά ετών. Από τότε που στεγάστηκαν οι υπηρεσίες οι διπλωμα-

τικές στην αρχή της δεκαετίας του ’60 ως την ώρα που μπουκάρισαν οι αγανακτισμένοι διαδηλωτές το 1975 ήταν ελεύθερο και ανοιχτό για το κοινό. Παίρνανε, μάλιστα, οι γονείς τα πιτσιρίκια τους (ο γονέας τουλάχιστον εκείνης που κοιμάται πλάι μου) και τα πηγαίνανε στο γκαζόν να παίξουνε και να χαζολογήσουνε. Τόσο τρυφερά. Και ύστερα ήρθαν τα καταραμένα τα “security reasons” και φυτέψανε σιδερένιο περίβλημα στο καταπληκτικό κτίσμα. Ακόμη και έτσι, όμως, ξεχωρίζει για την αρμονία του, την ελαφράδα του, τη χάρη με την οποία στέκει στη Βασιλίσσης Σοφίας. Σκεφτείτε ότι απέναντί του βρίσκεται μία από αυτές τις αστείες ιδέες του Ηλία Μπαρμπαλιά («διορθωμένη» πλέον από τους νέους ενοίκους) και πλάι του αυτή η γκουμούτσα του Μεγάρου Μουσικής («ο νέος Παρθενών», σύμφωνα με τη Δήμητρα Λιάνη) και θα με καταλάβετε. Να σημειώσω, επίσης, ότι εξίσου όμορφο είναι και το εσωτερικό του κτιρίου. Η πίσω όψη του, για να το πω καλύτερα, που περιλαμβάνει σιντριβάνι και λιμνούλα - άνευ βατράχων πάντως, μια και μιλάμε για Αμερικανούς και όχι για Βρετανούς. Μια φορά που πήγα

να βγάλω βίζα, το είδα και εντυπωσιάστηκα. Εκείνη, πάλι, που δεν βλέπετε είναι η προσθήκη στο πίσω μέρος της Πρεσβείας, το καινούργιο κτίριο των 5.000 μέτρων που υποτίθεται ότι «βρίσκεται σε διάλογο» με την έμπνευση του Γκρόπιους. Πρόκειται σαφώς περί κακόγουστου αστείου. Και τώρα; Τώρα, λοιπόν, θα αλλάξει όψη το κτίριο το πανέμορφο, μετά τον διαγωνισμό που πραγματοποίησε το Τμήμα Διεθνών Κτιριακών Εγκαταστάσεων των ΗΠΑ. Εγινε ο διαγωνισμός, βγήκε το short list, τρία γραφεία από Βοστόνη, ένα από Σαν Φρανσίσκο, να μη σας ζαλίζω τώρα. Υποθέτω ότι κατέθεσαν ενδιαφέρουσες προτάσεις, εμπεριστατωμένες και τακτοποιημένες. Εχω, ωστόσο, την εντύπωση πως, όσο καλές και να είναι οι ιδέες τους, μάλλον θα ζημιώσουν παρά θα βελτιώσουν το κτίριο. Διότι το αριστούργημα εξ ορισμού δεν βελτιώνεται. Είναι αυτό που είναι, it is what it is, που λένε και οι Αμερικάνοι, τελεία και παύλα. Εκτός και αν πρόκειται περί απλού «πανωσηκώματος», οπότε θα τιμηθεί τουλάχιστον η ελληνοαμερικανική φιλία. Χρήστος Ξανθάκης