Metropolis Free Press 19.04.13

Το πορνό ενός μπριάμ Να εξηγηθώ. Το έχω άλλωστε γράψει πολλές φορές ότι μου αρέσει αυτή η νέα κουλτούρα της πόλης για το καλοφτιαγμένο, ελληνικό φαγητό σε προσιτές τιμές. Μου αρέσει που καμιά φορά χαζεύοντας εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση μου ξυπνούν γλυκές μνήμες από εκείνη τη μαμαδίστικη κουζίνα με τα υλικά στα ράφια, στα βαζάκια, στο ψυγείο, τις μυρωδιές, τις ζύμες και εμένα στην άκρη του τραπεζιού να χαζεύω κάνοντας όρεξη με εκείνο το αίσθημα της ασφάλειας που έδινε η μητρική παρουσία. Χαλάλι τόση μαγειρική στην τηλεόραση και ας μοιάζει αυτό το πανδαιμόνιο μαγείρων και υλικών με ένα ακατάπαυστο cyber sex. Στιγμιαία ψευδαίσθηση ηδονής και διαρκής πλάνη ότι όλα αυτά τα μπορείς και μόνος σου στην πραγματική ζωή. Μπούρδες. Καμιά τηλεοπτική συνταγή δεν μου βγήκε ποτέ. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου. Είναι ότι έχει αντικατασταθεί αυτό που ξέραμε για την τηλεόραση, η απόλαυση του fiction, η θριλερική αγωνία ενός τοκ σόου, η φρίκη ενός ριάλιτι, τέλος πάντων ό,τι αποκαλούσαμε τηλεόραση, με... μαγειρική on camera. Σε όλα τα δυνατά ντεκόρ κουζίνας, από hi-tec μέχρι εξοχική, από σπιτική-οικογενειακή μέχρι βιομηχανική, με όλα τα πιθανά και απίθανα συμπράγκαλα μαγειρικής -κοινώς βοηθήματα-, ένας θίασος από ειδήμονες των γευστικών συνδυασμών σε βομβαρδίζει με α-πί-θα-νες συνταγές. Και μάλιστα τις διαφημίζουν ως «εύκολες». Εχει τη σημασία του αυτό. Γιατί δεν παρακολουθείς για να τα φτιάξεις όλα αυτά. Είναι τελείως διαφορετική η διαδικασία και απολύτως ταυτισμένη με τη λειτουργία της τηλεόρασης. Είναι ηδονοβλεπτική. Χαζεύεις το μαρούλι και στο κοντινό πλάνο σού μοιάζει με το μαρούλι των παιδικών παραμυθιών, τέλεια πράσινο, υπέροχα σχηματισμένα τα φύλλα. Με άλλα λόγια, βλέπεις ένα απλό μαρούλι σαν σταρ των μαρουλιών και νομίζεις ότι απολαμβάνεις δροσεράδα στη θέα του, τέτοια, που κανένα πραγματικό μαρούλι δεν θα σου την προσφέρει. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα ότι παρακολουθούσα την παρασκευή ενός κοινού, κοινότατου μπριάμ, πλην όμως το σόου ήταν τόσο προκλητικό που τύφλα να ’χε σόου σε στριπτιζάδικο. Ηταν ένα σέξι μπριάμι. Τα κοντινά στις καμπύλες των κολοκυθιών και των πιπεριών οργίαζαν. Και το ντεκόρ, αυτό και αν ερέθιζε τη φαντασία. Ονειρεμένη κουζίνα, με κατσαρόλες, ένα θαύμα του βιομηχανικού ντιζάιν. Ουδεμία σχέση το θέαμα με τη γεύση. Ενα πορνό ήταν. Από πλευράς τεχνικής και αποτελέσματος. Κοντινά πλάνα και λιγούρα για τον θεατή, ο οποίος βεβαίως και απολαμβάνει την ασφάλεια της απόστασης, βεβαίως και προτιμά τη φαντασίωση από την πράξη. Και αλίμονο, αν τύχει και προχωρήσει σε αυτήν, εννέα στις δέκα θα απογοητευτεί από το αποτέλεσμα. Αθηνά Δεληγιάννη