Kείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου
27
15 -21.11. 2013
Gypsy jazz made in Greece Η προηγούμενη Δευτέρα δεν ήταν η πιο κατάλληλη ημέρα για συνέντευξη και ειδικά για φωτογράφιση. Ο καιρός απειλούσε από το πρωί για βροχή και πήγα στο ραντεβού μου με τους Gadjo Dilo με έναν κόμπο στο στομάχι και το βλέμμα στα σύννεφα. Μισή ώρα μετά έγινε ξαφνικά ένα θαύμα. Ο Κώστας Μητρόπουλος, ο Σωτήρης Πομόνης, ο Νίκος tattoo, ο Σέργιος Χρυσοβιτσάνος, ο Γιώργος Τσιατσούλης και η Ηλιάνα Τσαπατσάρη είχαν μεταμορφωθεί σε ένα gypsy jazz γκρουπ που τραγουδούσε «Σου σφυρίζω» στη μέση της Βρυσακίου -έξω ακριβώς από το Βρυσάκι- στην Πλάκα. Κάτι η συννεφιά, κάτι η θέα της Ακρόπολης, κάτι η ξεσηκωτική μουσική είχαν πάρει από το μυαλό μας την πιθανότητα βροχής και έκαναν τους θαμώνες στο Βρυσάκι να χορεύουν swing στην αυλή έτοιμοι να ξεκινήσουν ένα πάρτι. Ενα τέτοιο πάρτι θα στήνουν οι Gadjo Dilo και σήμερα, Παρασκευή 15 Νοεμβρίου, το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Και από το λίγο που τους άκουσα να παίζουν ζωντανά είμαι σίγουρη πως θα είναι πετυχημένο. Λίγη ώρα αργότερα πίναμε ζεστό καφέ και ακούγαμε την καταιγίδα. «Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;» αναρωτιέμαι και ο Κώστας Μητρόπουλος αναλαμβάνει να εξηγήσει. «Ξεκίνησε από εμένα, τον Σωτήρη και τον Νίκο το 2009. Μας άρεσε η μουσική του Django Reinhardt που είναι πολύ ιδιαίτερη και θέλαμε να την εξερευνήσουμε». «Το κάναμε για να γίνουμε πλούσιοι!» πετάγεται γελώντας ο Σωτήρης και η αφήγηση συνεχίζεται. «Σιγά σιγά προστέθηκαν και τα υπόλοιπα άτομα που είναι από το φιλικό μας περιβάλλον περισσότερο. Υπάρχουν σχεδόν συγγενικές σχέσεις στο συγκρότημα». Ζητώ περισσότερες πληροφορίες, αλλά μένω στο «σαν τσιγγάνοι που είμαστε παντρευόμαστε μεταξύ μας και κάνουμε διάφορα» του Σωτήρη. «Ο Σωτήρης εννοεί ότι δεν μαζευτήκαμε εδώ μόνο λόγω δουλειάς», προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους η Ηλιάνα, αλλά δεν την αφήνουν σε ησυχία. «Δεν πήραμε τους καλύτερους, πήραμε αυτούς
που γουστάραμε», την πειράζει ο Νίκος, για να ακούσει τη συνέχεια από τον Κώστα: «Είμαστε οι καλύτεροι, απλά έτυχε να είμαστε και φίλοι». Περνάμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι και αναρωτιέμαι πώς από τον Django Reinhardt έφτασαν στο «Πέφτεις σε λάθη» του Βασίλη Τσιτσάνη, τραγούδι που περιλαμβάνεται στον πρώτο τους δίσκο “Manouche de Grec”. «Manouche είναι το όνομα μιας φυλής τσιγγάνων που ζει στην κεντρική Ευρώπη. Το όνομά της όμως από πολύ νωρίς, γύρω στο ’50, ταυτίστηκε με ένα είδος τζαζ που είχε κύριο εκφραστή της τον Django Reinhardt», αναφέρει ο Κώστας και συνεχίζει: «Γενικότερα όλοι ασχολούμαστε με τα είδη της τζαζ και τους αυτοσχεδιασμούς. Οπότε με την ονομασία αυτή προσδιορίζεται το ύφος αυτό που είναι η σχολή του Django». Τζαζ λοιπόν και μάλιστα ευρωπαϊκή. «Αυτή η τάση έφυγε από τα φώτα της δημοσιότητας από το ’50 και μετά, όταν πέθανε ο Django, και έμεινε να ασχολείται μόνο αυτή η φυλή. Μετά το ’80 όμως άρχισε να επεκτείνεται και να ξαναβγαίνει προς τα έξω και τώρα το ονομάζουν manouche jazz ή gypsy jazz», διευκρινίζει ο Σωτήρης. Για το πρώτο σκέλος του τίτλου του δίσκου “manouche” είναι όλα ξεκάθαρα. Αγαπάμε αυτή τη μουσική και μαζί τους υπάρχει μια μικρή σκηνή στην Ελλάδα που ακολουθεί. Τα ελληνικά όμως πώς προέκυψαν; «Μας ενδιέφερε να μπορεί αυτό το πράγμα που κάνουμε να ακουστεί στο εξωτερικό. Θέλαμε να παίξουμε σε φεστιβάλ έξω και όσοι είχαμε παρακολουθήσει κάποιο είχαμε παρατηρήσει πως κάθε συγκρότημα αναδεικνύει το διαφορετικό στοιχείο της χώρας του. Ετσι οργανώθηκε η ιδέα να παρουσιάσουμε και εμείς σε ένα κοινό έξω από την Ελλάδα αυτή τη μουσική με στοιχεία ελληνικά», μου λέει ο Κώστας. «Εχουμε δοκιμάσει και άλλα τραγούδια, αυτές ήταν κάποιες από τις επιλογές που κάναμε», σχολιάζει η Ηλιάνα, για να συμπληρώσει ο Σέργιος: «Είναι λίγο δύσκολο να ταιριάξουν όλα τα τραγούδια με αυτή
τη μουσική». «Πειραματιστήκαμε με διάφορα, γιατί μας αρέσει να τσεκάρουμε», αναφέρει ο Γιώργος. Οσο για τον κόσμο στα live, αυτός αντιμετωπίζει πολύ θερμά αυτά τα τραγούδια. «Είναι κάποια που ξέρει αλλά τα ακούει με άλλον τρόπο, πιο εύθυμο. Του δημιουργεί ωραία συναισθήματα και κάποιες φορές του αρέσει περισσότερο», αναφέρει ο Σέργιος. Μιλώντας μαζί τους συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω με έξι μουσικούς που λατρεύουν αυτό που κάνουν και δεν το αντιμετωπίζουν ερασιτεχνικά. Ολοι τους ζουν από τη μουσική -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- και πιο πολύ τους αρέσει να παίζουν ζωντανά. Από την αρχή μού ξεκαθαρίζουν ότι ο δίσκος είναι απλώς μια στιγμή του προγράμματός τους, καθώς παίζουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Γνωστά τζαζ κομμάτια, οργανικά, ελληνικές διασκευές και κυρίως αυτοσχεδιασμούς. Για αυτό και όταν τους ρωτάω ποιο θα ήθελαν να είναι το επόμενο βήμα τους η απάντηση που παίρνω είναι να μπορούν να παίζουν μουσική. «Το σχήμα ασχολείται πολύ με το παίξιμο και τους αυτοσχεδιασμούς. Το δυνατό του σημείο είναι να παίζει ζωντανά και να αυτοσχεδιάζει ακόμα και στα δικά του πράγματα, να τα επαναπροσδιορίζει, να υπάρχει μια ζωντανή επαφή, γιατί αυτό είναι και το παιχνίδι που μας ευχαριστεί», τονίζει ο Κώστας και συνεχίζει: «Δεν είμαστε μουσικοί που γράφουμε μουσική στον υπολογιστή και συνθέτουμε. Ή δεν είμαστε μόνο αυτό. Μας αρέσει να παίζουμε ζωντανά και να το ευχαριστιόμαστε». Και αυτό φαίνεται. Σε όλες τις πτυχές τους. Στην προθυμία τους να παίξουν μουσική για εμάς στην Πλάκα χωρίς να τους νοιάζουν οι περαστικοί που κοιτούσαν. Στον τρόπο με τον οποίο αυτοσχεδιάζουν σε κάθε τους τραγούδι. Στον τρόπο με τον οποίο περιγράφουν αυτό που κάνουν. Για να το διαπιστώσετε, μπορείτε να πάτε απόψε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα χάσετε.