Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου
27
13 -19.12. 2013
Ποιος ακούει; Πρώτη φορά είδα την Ελεωνόρα Ζουγανέλη τον χειμώνα του 2006, στη μουσική σκηνή Δίπλα στο Ποτάμι και τελευταία την Τρίτη το βράδυ στο Ανοδος Live Stage στο νέο της πρόγραμμα «Κάτι έχω να σου πω». Εκείνο το ντροπαλό κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά μεταμορφώθηκε αυτά τα επτά χρόνια σε μια δυναμική γυναίκα που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετυχαίνει. «Η ζωή μου είναι πολύ έντονη και οι συνθήκες αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ειδικά ύστερα από τόσα χρόνια θα ήμουν πολύ στεναχωρημένη αν δεν είχε αλλάξει κάτι», μου εξομολογείται γελώντας. Τη συνάντησα -εκτός σκηνής αυτή τη φορά- πριν από λίγες ημέρες σε ένα καφέ της Καλλιδρομίου. Χαμογελαστή και χαλαρή, αρκετά διαφορετική από το δυναμικό πλάσμα που ανεβαίνει στη σκηνή και τα σαρώνει όλα. Με μεγάλο ενθουσιασμό για τον τελευταίο της δίσκο -την πιο «δική» της δουλειά-, αλλά και σίγουρη για την πορεία της. «Ηξερες από μικρή τι ήθελες να γίνεις;» τη ρωτάω, αν και υποψιάζομαι την απάντηση λόγω του οικογενειακού περιβάλλοντος. «Δεν είχα προγραμματίσει ακριβώς τι θέλω να κάνω, ήξερα όμως ότι θέλω να τραγουδάω. Πέρασα προσωπικές δοκιμασίες για το αν είμαι ή όχι διατεθειμένη να αφιερώσω τόσο χρόνο από τη ζωή μου για αυτή τη δουλειά», απαντάει και με σαστίζει. Ενα κοριτσάκι που έχει μεγαλώσει στις μουσικές σκηνές και στα θέατρα, που συμμετείχε στη δισκογραφία από τόσο μικρή, πώς είναι δυνατόν να αμφιβάλλει; Και όμως, λίγο μετά τη συνεργασία της με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Αντώνη Ρέμο τη σεζόν 2004-2005 μπήκαν καινούργια δεδομένα στη ζωή της και άρχισε να καταλαβαίνει τις απαιτήσεις του επαγγέλματος. «Ηταν μια εποχή που είχα διάφορα σκαμπανεβάσματα, αλλά αποφάσισα να το κάνω και τελικά μου βγήκε σε καλό», λέει χαρακτηριστικά. Αν και οι δύο γονείς της κινούνται στον καλλιτεχνικό χώρο, δύσκολα μπορούν να καταλάβουν τους ρυθμούς με τους οποίους η Ελεωνόρα δουλεύει. «Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι γονείς μου μπορούσαν να μου μεταφέρουν μόνο μια αίσθηση. Ο μπαμπάς μου πολλές φορές δεν καταλα-
βαίνει πολλά πράγματα που κάνω ή συζητάω, τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Εχουν αλλάξει τα ωράρια, οι απαιτήσεις, τα χρήματα. Εκείνος έπαιζε παλιά πέντε ημέρες την εβδομάδα, επτά μήνες τον χρόνο. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εγώ στήνω μια μεγάλη παράσταση για έξι ή οκτώ live. Του φαίνεται περίεργο, αλλά αυτό είναι μια δική μας καινούργια πραγματικότητα». Με την Ελεωνόρα μπορείς να μιλάς για ώρες. Για τα παιδικά της χρόνια, για τη μουσική, για τους γνωστούς που συναντάς παντού σε αυτή την πόλη. Κάτι που δεν της αρέσει και πολύ. Αλλά η αφορμή αυτής της συνάντησης ήταν οι ζωντανές της συναυλίες στην Ανοδο. Και η αφορμή για αυτές ο καινούργιος της δίσκος που κυκλοφόρησε την άνοιξη. «Η Ανοδος είναι ένα καινούργιος χώρος, αρκετά μεγαλύτερος από τον Σταυρό που με φιλοξενούσε τόσα χρόνια. Εχει κάποιες δυνατότητες για φωτισμούς και προβολή βίντεο, που θέλω να τις εκμεταλλευτώ». Μεγάλος χώρος, αλλά η Ελεωνόρα ανησυχεί περισσότερο για το αν θα τον γεμίσει και όχι αν θα χαθεί η επικοινωνία. Η λογική και η διάθεση παραμένει εξάλλου η ίδια. Πρώτο μέλημά της είναι να επικοινωνεί με το κοινό της, να ανταλλάσσει συναισθήματα και να διασκεδάζει. Οσον αφορά το πρόγραμμα, περιλαμβάνει προηγούμενες επιτυχίες της, ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου της δίσκου «Μετακόμιση τώρα», αλλά και παλιότερα τραγούδια λίγο πειραγμένα. Καθώς η συζήτηση περνάει στον δίσκο, παρατηρώ ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στον ήχο και η Ελεωνόρα συμφωνεί. «Ηταν μια έντονη ανάγκη μου εδώ και πολύ καιρό. Τελικά αγαπώ πολύ το live. Βασίζομαι πολύ στην μπάντα μου και αυτοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν την οποιαδήποτε παλαβομάρα μου. Από το να χορέψουν μέχρι να κάνουν ακροβατικά». Για αυτό και ο δίσκος έγινε με λογική προετοιμασίας μιας συναυλίας. Οι μουσικοί που έπαιξαν ήταν όλοι μέλη της μπάντας της Ελεωνόρας και ο Ευριπίδης Ζεμενίδης βοήθησε στο κλίμα που η ίδια ήθελε να περάσει. Φυσικά μεγάλο μέρος ευθύνης για αυτή την ανανέωση έχουν και όλοι οι δημιουργοί των τραγουδιών. Οι περισσότεροι, νέοι σε ηλικία, αλλά και
φίλοι της, της έδωσαν την ευκαιρία να βρίσκεται πολλές ώρες στο στούντιο και να το απολαμβάνει. «Αυτός ο δίσκος έχει πάει πάρα πολύ καλά και σε πωλήσεις, αλλά και σε απήχηση. Ισως το ‘Ελα’ να είναι μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά δεν μου άφησε πολύ υλικό. Αντίθετα, αυτός ο τελευταίος δίσκος έχει πολλά τραγούδια που έχουν αγαπηθεί. Το «Να ’σαι καλά» σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, η «Μετακόμιση τώρα» και το «Η επιμονή σου» του Κώστα Λειβαδά - τραγούδι που δεν περίμενα να έχει τόσο μεγάλη απήχηση και εντυπωσιάστηκα». Μια και η κουβέντα ήρθε στις πωλήσεις, αναρωτιέμαι αν την αγχώνει η πτώση στις αγορές που παρατηρείται γενικότερα. «Ολοι έχουμε το άγχος των πωλήσεων, γιατί αν δεν έχουμε καθόλου πωλήσεις οι εταιρείες δεν θα συνεχίσουν να μας στηρίζουν. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν μόνοι τους μια παραγωγή. Οσο μια εταιρεία μπορεί να καλύψει αυτά τα έξοδα είναι πολύ σημαντικό». Ωστόσο δεν πιστεύει ότι η δισκογραφία μπορεί να εξαφανιστεί έτσι απλά. «Ο δίσκος είναι μια διαδικασία που στην ουσία την κάνουμε για εμάς. Αποτυπώνουμε καινούργιο υλικό για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τραγούδια που ο κόσμος θα αγαπήσει και θα αρχίσει να μας ταυτίζει με αυτό που παρουσιάζουμε. Αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει με οποιονδήποτε τρόπο. Ο καθένας από εμάς θα φροντίσει μόνος του. Πάντως ο τρόπος να επικοινωνούμε θα βρεθεί!» Ετσι αισιόδοξη την αποχαιρετώ προσωρινά. H επόμενη φορά που την είδα ήταν στη σκηνή της Ανόδου, τέσσερις ημέρες πριν από την πρεμιέρα του προγράμματος. Σε μια ειδική βραδιά που μας έδωσε μια γεύση για όσα θα συμβαίνουν εκεί κάθε Σάββατο. Δεν αποκαλύπτω τα δυνατά σημεία του προγράμματος για να ανακαλύψει ο καθένας τις δικές του αγαπημένες στιγμές, αλλά να ξέρετε ότι η Ελεωνόρα εμπιστεύεται τα παλιά καλά λαϊκά τραγούδια. Τα αγαπάει, τα τραγουδάει και το χαίρεται!