W stanie wojennym do „trójkowego” zespołu Andrzeja Turskiego (według dokumentów IPN – KO o nr rej. 675823) trafiła Beata Michniewicz, członek najpierw SZSP, a później PZPR24, rodzinnie powiązana ze Służbą Bezpieczeństwa. Rodzice jej ówczesnego męża Roberta Michniewicza, radcy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, byli wysokimi rangą funkcjonariuszami komunistycznej bezpieki, którzy pracę zaczynali jeszcze w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego25. Jej teść Romuald Michniewicz rozpoczął pracę w MBP w roku 1949, w wieku 20 lat, później przeszedł do SB (Wydz. VIII Departamentu II), a w latach 1971–1978 był delegowany służbowo do ZSRS, gdzie pełnił m.in. funkcję kierownika grupy operacyjnej „Wisła” ds. łączności z KGB26. Z kolei jej teściowa Zofia Osińska, jak wynika z materiałów komunistycznej bezpieki, w latach 40. i 50. „brała udział w walce z bandami i reakcyjnym podziemiem”, a w latach 80. pracowała m.in. w Departamencie IV (do walki z Kościołem); jej szefem był gen. Zenon Płatek27, oskarżony o sprawstwo kierownicze zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki. Beata Michniewicz w latach 90. zaczęła prowadzić „Puls Trójki” oraz „Śniadanie w Trójce”. Za wybitne zasługi dla Polskiego Radia 27 września 2011 roku została odznaczona przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski28.
Dyplom ukończenia kursu doskonalenia SB kpt. Romualda Michniewicza (IPN BU 0949/10 [15789/V])