Ietsje energie redde mij

Rond half twaalf fietste ik door de Broedertraat richting park de stad uit. Halverwege de straat haalde ik drie opgeschoten aangeschoten jongens in.

Één van hen riep, “hij wel met z’n elektrische fietsie”. Een ander riep, “hee ouwe heb je vuur?” Dit was werkelijk de eerste keer in mijn bestaan dat men mij “ouwe” noemde en ik was er niet blij mee. “Nee” riep ik terug en fietste door. He stop even man, dan kunnen we vuur maken met jouw accu. Ik fietste stug door en hoorde achter mij dat de voorste knaap een spurtje trok om mij te bereiken en achter hem schreeuwden zijn maten, “pak ‘m, trek ‘m van z’n fiets”. Op dat moment vlogen er allerlei foute scenario’s door mijn hoofd en werd ik écht bang voor wat er gebeuren kon. Zo’n puistige puber alleen kon ik nog wel aan, maar drie tegelijk zou mij te veel worden. Dat goddelijke jonge atletische lichaam is niet meer zo flexibel als dat het ooit was. Goddelijk nog wel, maar dan moet je meer aan Boeddha denken. Hoe vaak lees je niet of zie je op het nieuws dat iemand finaal in elkaar is geslagen zonder ook maar enige aanleiding daartoe. Daar had ik geen zin in. Het enge jong kwam akelig dichtbij en ik had echt geen zin in een confrontatie. Er waren nog twee versnellingen over die ik kon inschakelen, op display stond nu 3 en ik zette ‘m op 5 en vloog vooruit, en bleef ruim buiten bereik van het gespuis. Wat was ik blij met dat kleine beetje extra energie dat ik nog te besteden had. Inmiddels al wat minder angstig fietste ik heel hard naar huis. Voor hetzelfde geld kregen ze mij te pakken, sloegen mij verrot en gingen er met mijn fiets vandoor. Wat een nare belevenis was dat zeg. Ooit eerder heb ik voor mijn leven moeten fietsen. We kwamen terug van een schoolfeest, mijn brugklasgenootje en ik moesten door het park naar huis fietsen. In dat park lag een laantje waar mannen met elkaar de liefde bedreven, het heette dan ook het homolaantje in de volksmond. Nu zou dat de LHBTI allee of het roze laantje heten, toen niet, toen was het nog gewoon het homolaantje. Wij fietsten door het laantje en plotseling hoor ik achter mij een man rennen en roepen “he jongens stop eens even ik heb wat leuks voor jullie”. Wij klommen beide in de pedalen en maakten dat wij weg kwamen. Ook hier zijn tal van grensoverschrijdende gevallen van bekend die een gewelddadige afloop hadden, walgelijk, ik moest er niet aan denken.

Ongeveer een kilometer verder kreeg ik mijn broek tussen de ketting, die er dan ook prompt afliep. De volgende dag kreeg ik een nieuwe kettingkast.

Free Fratser www.zoerverhuizingen.nl

Wij bieden altijd vakkundig personeel en verhuismateriaal. Hierin gaan we zover als onze klant wenst. Van verhuislift tot speciaal opgeleide mensen voor kunst of kostbaarheden, onze verantwoording is aangeven wat u het beste kunt doen.

Ben je op zoek naar een adres waar je zeker bent van zorgeloos verhuizen? Zoer Verhuizingen is je partner voor alle soorten verhuizingen.