Kemal tahir yorgun savaşçı

— Ona mı gülüyorlar bu herifler?..

— Ona! — Sür de sıyrılmaya bakalım!

Cemil, sarhoş deniz erlerinin'çarşafı farkedip edep­ sizlik edebileceklerini düşünerek, elini tabancasına attı, güven tetiğini acarken arabd dikkati çekmeden kalaba­ lığı sıyırdı.

Boğaz'ın burdan görünen parçası düşman teknele­ riyle doluydu. Tipi dinmiş, bulutlar yükselmişti. Denizin kat kat kurşuniliklerine ıslak bir şubat akşamı iniyordu.

Patriyot, dalgın, so rd u : — Nereye gidiyoruz? .

•— Erenköy'üne...

— Kimin evi?

— Doktor Münür'ün...

— • Münür'ün mü? Ne münasebet?

— Ahbabımdtr.

— Gördün mü son zamanlarda?

— Bugün...

— Nerde gördün?

— Evine gittik 'M aksutla...

— «Patriyot’u getireceğim» dedin... «Olur» mu dedi?, — Evet...

— Şaşılacak şey... Duraklamadı mı? Bir şey söyle­ medi mi hiç?

— Ne gibi?

— Bilmem... Evde başka kim yar?

— Halil Paşa...

— Gördünüz demek... Ben götürdümdü, oraya...

— Yok canimi..

— Ne yaptı,' bizim deli Arap «Patriyot'u Münür'ün evinde saklayalım» deyince?

— Kıyametleri kopardı. Sonuna kadar direndi. Şim­ di bile, Halil Paşa’yı gördüğü halde, yüreği kuşkudadır, eminim!

— Ben de az direnmedim... Paşa sonunda, tersledi bizi...