Kemal tahir yorgun savaşçı

yormuş, btınu kendi gözleri önünde erkeklik onurunu kır­ mak için inadına yapıyorıpyş gibi geldi, atılmak için davrandı.

Bir yandan, el yordamıyla yere düşürdüğü yağmur* luğu arıyor, bir yandan, iki şarförle neler yapabileceğin! kestirmeye çalışıyordu.

Birden, sıcak bir odada sevdiği kadının dizi dibin­ de, dürbünle çevresine bakan adamın sorumsuz rahatlı­ ğından Reşit Bey'in kıstırılmışlığına geçtiğini anladı. «Kaç kişidir evi basanlar?... Beş, on. on beş... Hadi diyelim yirmi... Nazmi olsa, Patriyot, Atıf, Maksut olsa, ya *Ja savaşlarda denediğim bir çavuşla üc dört Memetçik...

Sezdirmeden yanaşır, basardık herifleri... Bitirirdik...»

Makedonya'da böyle küçük baskınları kazandıktan sonra duyulan kibirli sevinci birkaç kere tatmıştı. «Bası­ lıp tepelenenlerin yerinde olabileceği neden aklına hic gelmez adamın? Yirmi yaşın iyimserliğinden m i?» Elini yüzünden geçirdi: Nazmi olsaydı. Bırakır mıydı karısını düşmana?... Tek başına dalıp dağıtıp, kızı bileğinden tu­ tarak çekip çıkarmaz mıydı?

Nazmi’nin çok körpeyken ölmesinde güçlü bir ölüm­ süzlük vardı. Bunun nasıl bir ölümsüzlük olduğunu araş­ tırdı. Böyle bir şey. Nazmi’yi bu kadar iyi tanıyon topçu Cemil yaşarsa, söz konusu edilebilirdi. Yağmurluğu ol­ mak için çömeldiğini, sonra da öylece kaldığını farkadince bunun ne kadar sürdüğünü, yılgınlığın sınır çizgi­ sinde bocalayıp bocalamadığını şiddetle araştırdı. Evden bir bağırtı gelirse tabancasını çekip naratanarak saldıra­ cak mı? «İyi ama, düpedüz aptallık b u ...» Arada pir so­ luklarını tutup eve kulak vererek, her gecen dakikayla erkeklik onuru biraz daha yaralanarak bekledi..

Neden sonra, sesler duyulmaya baş’dyınca, ne dav­ randı, ne de daha cok üzüldü. Sanki rüyada gibiydi.

Sessiz gelenler gürültüyle defolup gittikleri halde ciğerlerini sıkıştıran ağırlık göğsünden kalkmamıştı. Bir an eve gitmeyi geçirdi aklından, sonra, düişmâr: karşısın­ da yüzüstü bıraktığı Neriman'la karşılaşmayı göze alama­ dı.