martı* ocak 2013
uzaklardan
Ben Atlas’ı seçtim. Ne en güzeli, ne de en büyüğü, ama en yalnızı... Nüfus bakımından da öyle ada sayısı bakımından da... En tarihi olanı belki de. Belki de en esrarlısı ama emin olduğum tek şey onun çok yalnız olduğu. Odamdan kendisini göremiyorum şu an. Onun için yakınlardaki kasabalara ya da Porto’ya gitmem gerek. Bunu sıklıkla yapıyorum. İkimizin de anlatacak çok şeyi olduğu için, her daim kucaklaşmamız içtendir. Ne ben en güzel halimle giderim ona, ne de o benim için en süslü dalgalarını sırtına alıp da gelir. En yalın halimizle görürüz birbirimizi. O benim makyajsız yüzümü rüzgarlarla okşarken, ben de onun haşin dalgalarının içinde yürürüm. Bana asla kırılmaz. Zaten kırılsa da belli etmez. Çok incedir. Hep susarız ikimiz de. Konuşmanın çoktan anlamını yitirdiğine inanır ve artık susmak gerektiğini düşünürüz. Birlikte çok güzel susarız biz. Ben ve O. Susmak paylaşmanın en güzel yoludur aslında. Susarken sesleri, havayı ve kokuları paylaşırsınız. Özgürce. Ne o senden bir yudum fazla alır ne de sen ondan. Karşılıklı susarken arada tebessüm ederiz birbirimize. Aramızdaki bağı güçlendiren yegane şeydir belki de. Ben ona gülümser susuşuma devam ederim. O ise derin bir iç çeker ve ayağımın dibine birbirinden güzel istiridyeleri bırakır. Çok değil ama, idare et der. Belki bir gün bana içinde inci olan bir midye getirir. Getirmese de canı sağ olsun! Ben onu incisi için mi seviyorum canım…
76