Toch veel ‘A

lles goed?’ Geen vraag die meer leugens uitlokt dan deze. Ze wordt argeloos gesteld in het voorbijgaan, en terwijl je met een euh of bwah tijd rekt om je woorden te vinden, wervelt de vraagsteller al uit het zicht. Ik ben iemand die zich hoogst zelden van leugens bedient. Misschien is het een gebrek aan fantasie. Feit is dat ik zelfs al moeite had en heb met het verhaal van de goedheiligman tegenover kinderen en kleinkinderen. Het heeft dan ook even geduurd vooraleer ik zonder gewetensonderzoek gewoon ‘ja, ja’ kon roepen naar de pseudogeïnteresseerde. Weliswaar voeg ik er nog niet ‘En met jou?’ aan toe, want dat zou van te verregaande onverschilligheid getuigen. Ik verkies nog altijd een oprechte ‘Hoe gaat het met jou?’ in een echte ontmoeting. Blijft wel dat de non-vraag vanbinnen altijd nazindert en ik probeer voor mezelf een eerlijk antwoord te geven. ‘Alles goed?’ Neen, natuurlijk niet. Alles? Dat bestaat niet. Er schuurt altijd wel iets in het universum van een mens met relaties, een gezin, werk, vrienden, een huis, een kwetsbaar lichaam, burgerplichten… en al zeker in dat van een perfectionist in een imperfecte wereld. Vreemd genoeg zijn het die meestal kleine onvolmaaktheden die al onze aandacht opeisen en het zo moeilijk maken om volmondig te beamen dat alles goed is. Terwijl er zo veel goed is.

Een half jaar mindfulness leerde me dat het vaak de zelf gecreëerde muizenissen in ons hoofd zijn die blijven knagen, dat we ons allerlei scenario’s inbeelden en veelal de slechtste eerst. Een eyeopener was het, maar wel een die ik mezelf voortdurend opnieuw in herinnering moet brengen.

De media, en bij uitstek de social media, helpen ook al niet. De vele hartjes en duimpjes bij een post zijn even fake als ‘Alles goed?’. Onlangs slaagde iemand erin me proficiat te wensen met de geboorte van mijn kleinkind… vijf jaar geleden. De vuile praat op Facebook en Twitter moeten we met dezelfde grove korrel zout nemen, maar toch krijgen we die moeilijk verteerd.

Ik juich het aanklagen van wantoestanden toe, en al zeker als die in de seksuele of financiële sfeer liggen. Toch vrees ik dat we stilaan in een heksenjacht-maatschappij verglijden. In plaats van te staan roepen aan de schandpaal doen we het nu in de media, allerminst gehinderd door enige kennis van zaken. Hoge bomen vangen alsmaar meer wind. Wie wil er straks nog een zijn als op ieder onverhoeds moment een verwoestende storm boven je hoofd kan losbreken?

Zo had ik veel moeite met de manier waarop een tv-icoon als Matthijs van Nieuwkerk genadeloos werd neergesabeld. ‘Randdebiel, blaaskaak…’ riepen mensen die waarschijnlijk nooit een programma van hem hadden uitgekeken. Ik laat in het midden of zijn omgang met medewerkers al dan niet geoorloofd was. Feit blijft dat hij jarenlang een steengoed programma heeft gemaakt, waaruit wel respect voor zijn gasten bleek. Bovendien: waarom protesteren betrokkenen niet eerder? Is het niet onze evidente plicht om wantoestanden aan te klagen op het moment dat ze zich voordoen, en niet jaren later?

Maar ik dwaal af. De media zijn mijn ‘alles goed’-betoog binnengedrongen, zoals ze overal binnendringen. Het zal een uitdaging blijven om ze niet ons ‘alles goed’-gevoel te laten bepalen. Hier nogmaals een oproep voor een welgemeende offline ‘hoe gaat het met jou?’ bij tijd en wijle.

Maar goed, ik leerde dus al zonder verpinken ‘ja’ te antwoorden op de pseudo ‘alles goed’-vraag. Nu mijn innerlijke stem nog oefenen. Zij zoekt nuance, maar ik leg haar kordaat het zwijgen op. Alles goed? Natuurlijk niet. Maar toch veel, en laat dat nu eens genoeg zijn.