2ο Νηπιαγωγείο Νικήτης, Χαλκιδική Ελλάδα
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μικρή πόλη με δυο ήλιους που ονομάζεται Έπιντευ, ζούσαν νάνοι εκεί. Ένας από αυτούς είχε το όνομα «Καπελάρας» (= ο άνθρωπος με το μεγάλο καπέλο). Αυτοί οι νάνοι εργάζονταν για ένα γίγαντα που τους ανάγκαζε να δουλεύουν καθαρίζοντας την αυλή του και φτιάχνοντας παιχνίδια που πουλούσε για να κερδίζει χρήματα.
2ο Νηπιαγωγείο Νικήτης, Χαλκιδική Ελλάδα
Αυτός ο γίγαντας ζούσε σε ένα παλάτι και φορούσε ένα μεγάλο χρυσό στέμμα με διαμάντια και σμαράγδια. Ήταν πολύ χοντρός, μεγάλος και πλούσιος και του άρεσε να πίνει καθημερινά 2 ποτήρια κρύο καφέ και να τρώει ένα μεγάλο καρπούζι. Έτρωγε επίσης τα φαγητά όλων των νάνων, με αποτέλεσμα οι νάνοι να είναι φτωχοί και πεινασμένοι.
2ο Νηπιαγωγείο Νικήτης, Χαλκιδική Ελλάδα
Ο γίγαντας ήταν πάντα θυμωμένος. Γινόταν έξαλλος όταν κάποιοι νάνοι τραγουδούσαν χαρούμενα ενώ καθάριζαν την αυλή του, ή όταν κάποιοι από αυτούς δε δούλευαν σωστά. Όταν λοιπόν θύμωνε συνήθιζε να αρπάζει ένα νάνο και να τον τρώει. Ο Καπελάρας ήταν απογοητευμένος, τρομοκρατημένος και φοβόταν για τη ζωή του.
8ο Νηπιαγωγείο Κιλκίς, Ελλάδα
Δεν άντεχε άλλο… Έπρεπε να φύγει μακριά για να γλιτώσει. Δεν είχε τίποτα να χάσει. Θα έβρισκε μια άλλη πατρίδα για να ζήσει μια όμορφη, ήσυχη και ειρηνική ζωή. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να ένιωθε λίγη χαρά. Είπε το σχέδιό του και στους άλλους νάνους κι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πόλη και να δραπετεύσουν όλοι μαζί.
8ο Νηπιαγωγείο Κιλκίς, Ελλάδα
Ο καθένας διάλεξε να πάρει μαζί του ότι πιο σημαντικό είχε. Άλλοι το αγαπημένο τους παιχνίδι, άλλοι λίγα ρούχα… Ο Καπελάρας δεν πήρε τίποτα, εκτός από το καπέλο του. Μόλις έφθασε το βράδυ, την ώρα που ο Γίγαντας κοιμόταν και ροχάλιζε δυνατά, τα νανάκια έφυγαν κρυφά κι αθόρυβα.
8ο Νηπιαγωγείο Κιλκίς, Ελλάδα
Περπατούσαν και περπατούσαν… Πέρασαν βουνά, ποτάμια, δάση. Είχαν κουραστεί να περπατούν και να κουβαλούν τα πράγματά τους κι άρχισαν να τα αφήνουν πίσω τους. Ο Καπελάρας μάζευε μέσα στο καπέλο του φρούτα και καρπούς και τα μοίραζε στους νάνους για να πάρουν δυνάμεις.
8ο Νηπιαγωγείο Κιλκίς, Ελλάδα Θα φτιάξουμε μια βάρκα. Ελάτε να μαζέψουμε ξύλα.
Πέρασαν έτσι 5 νύχτες και 10 μέρες, ώσπου έφτασαν σε μια παραλία. Αποφάσισαν να περάσουν στην απέναντι στεριά. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Αλλά πώς; «Θα φτιάξουμε μια βάρκα», είπε ο Καπελάρας. «Ελάτε να μαζέψουμε ξύλα». Τα ξύλα μαζεύτηκαν και η βάρκα φτιάχτηκε. Ήταν έτοιμοι για το θαλασσινό τους ταξίδι. Ο Καπελάρας έκρυψε κάτι μέσα στο καπέλο του και το φόρεσε στο κεφάλι του και ανέβηκαν στη βάρκα.
Şcoala Gimnazială nr. 1 Mîrzăneşti, Ρουμανία
Καθώς ήταν έτοιμοι να φύγουν, ένας από τους νάνους παρατήρησε κάτι μεγάλο στην παραλία, λίγα μέτρα μακριά. Ανα διαστήματα ακουγόταν ένας παράξενος ήχος, σαν θρήνος, από κείνο το σημείο. Ο Καπελάρας μαζί με τους νάνους, κατέβηκαν από τη βάρκα, για να δουν τι ήταν αυτό. Ήταν μια τεράστια φάλαινα χτυπημένη με ένα καμάκι. Αποφάσισαν να βοηθήσουν τη φάλαινα. Κάποιοι νάνοι έκοψαν το κοντάρι και οι άλλοι τράβηξαν το καμάκι από το σώμα της φάλαινας. Ο Καπελάρας έβγαλε από το καπέλο του ένα φάρμακο, μια μαγική σκόνη και την έβαλε στην πληγή.
Şcoala Gimnazială nr. 1 Mîrzăneşti, Ρουμανία
Σιγά σιγά η πληγή γιατρεύτηκε και το κλάμα σταμάτησε. Η φάλαινα χάρηκε που σώθηκε κι ευχαρίστησε τους νάνους που τη βοήθησαν. Έτσι η φάλαινα ξαναγύρισε στη θάλασσα και οι νάνοι ανέβηκαν πάνω στη βάρκα για να ξεκινήσουν το ταξίδι τους. Χαρούμενοι πια και με την ελπίδα ότι θα γλιτώσουν από το Γίγαντα, ταξίδεψαν στα ήρεμα νερά της μεγάλης θάλασσας. Όμως ξαφνικά φάνηκε στο πέρασμά τους ένα πειρατικό καράβι που ήθελε να τους επιτεθεί. Η μικρή βάρκα των νάνων έσπασε από την επίθεση των πειρατών.
Şcoala Gimnazială nr. 1 Mîrzăneşti, Ρουμανία
Καθώς έπεσαν στη θάλασσα, οι νάνοι άρχισαν να κλαίνε. Αμέσως δίπλα τους εμφανίστηκε η φίλη τους η φάλαινα, που είχαν σώσει νωρίτερα. Χτύπησε μερικές φορές με την ουρά της το καράβι των πειρατών και το βούλιαξε. Οι πειρατές έπεσαν στο νερό και μερικοί πνίγηκαν. Οι νάνοι σκαρφάλωσαν στην πλάτη της φάλαινας και μ’ αυτό τον τρόπο συνέχισαν το ταξίδι τους.
Şcoala Gimnazială nr. 1 Mîrzăneşti, Ρουμανία
Σύντομα έφτασαν στην απέναντι στεριά. Ο Καπελάρας παρατήρησε ένα παράξενο βουνό, που το σχήμα του ήταν σαν κεφάλι λιονταριού. Θυμήθηκε τότε έναν παλιό μύθο που του έλεγε ο παππούς του, όταν ήταν μικρός, για μια κρυμμένη πόλη όπου ζούσαν νάνοι ειρηνικά και πλούσια. Από το μαγικό του καπέλο, εμφάνισε το αντικείμενο που είχε κρύψει πριν ξεκινήσουν το ταξίδι με τη βάρκα. Ήταν ένας χάρτης μιας μυστηριώδους πόλης. Κοιτώντας το χάρτη ο Καπελάρας παρατήρησε ότι στο χάρτη ήταν σχεδιασμένο ένα βουνό, ακριβώς σαν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους.
Primary school Velika Dolina, Σλοβενία
Ο Καπελάρας έδειξε το χάρτη στους άλλους νάνους. Τους μίλησε για το θρύλο που του είχε διηγηθεί ο παππούς του. Αν ήθελαν να φτάσουν στην κρυμμένη πόλη, έπρεπε να περπατήσουν πολύ δρόμο. Έπρεπε να αντιμετωπίσουν πολλές προκλήσεις και απειλές. Η διαδρομή ήταν η εξής: να διασχίσουν το βουνό με το σχήμα κεφαλιού λιονταριού, μετά να περάσουν το μαγεμένο δάσος, μετά την έρημο, ύστερα τη γη του απρόβλεπτου καιρού, μετά τη γη των πουλιών και τέλος τη γη των επικίνδυνων φυτών. Αν ξεπερνούσαν όλα αυτά, θα έφταναν στην κρυμμένη πόλη.
Primary school Velika Dolina, Σλοβενία
Οι νάνοι αποφάσισαν να πάνε. Πρώτα πήγαν στο βουνό με το σχήμα λιονταριού. Περπάτησαν και περπάτησαν και τελικά έφθασαν στην κορυφή. Εκεί υπήρχε μια είσοδος (στο στόμα του λιονταριού) , όπου υπήρχε μια επιγραφή που έγραφε ότι η είσοδος επιτρέπεται μόνο σ’ αυτούς που έχουν καλή καρδιά και θα ταΐσουν το λιοντάρι. Όλοι οι νάνοι άφησαν όλο το φαγητό που είχαν μαζί τους στην είσοδο. Το τούνελ για το βουνό φωτίστηκε και έτσι πέρασαν εύκολα. Όταν βγήκαν από το τούνελ, τους περίμενε μια έκπληξη. Φαγητό και νερό για όλους. Βρήκαν επίσης και μια επιγραφή: Καλωσορίζουμε όλους όσους έχουν καλή καρδιά.
Primary school Velika Dolina, Σλοβενία
Ύστερα προχώρησαν σύμφωνα με το χάρτη. Ο Καπελάρας οδήγησε τους νάνους στο μαγεμένο δάσος. Το δάσος ήταν σκοτεινό και τρομακτικό. Οι νάνοι ένιωθαν ότι τα δέντρα τους παρακολουθούσαν με τα μυστηριώδη μάτια τους. Ύστερα τα δέντρα άρχισαν να κινούνται, στάθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο και σχημάτισαν έναν φράκτη γύρω από τους νάνους. Οι νάνοι προσπάθησαν να ξεφύγουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Έμειναν μέσα στο φράκτη μερικές μέρες. Ήταν απελπισμένοι. Ύστερα ένας νάνος άρχισε να τραγουδάει. Τραγούδησε ένα τραγούδι για αγάπη, οικογένεια, ελευθερία και φιλία. Κι οι άλλοι νάνοι άρχισαν να τραγουδούν μαζί του. Έτσι… άρχισε να γίνεται ένα θαύμα. Τα δέντρα άρχισαν να αλλάζουν. Άνοιξαν το φράκτη και οι νάνοι βρήκαν τον τρόπο να ξεφύγουν. Τα μαγεμένα δέντρα ευχαρίστησαν τα νανάκια για το θαυμάσιο τραγούδι. Για αντάλλαγμα τους έδωσαν ένα μαγικό αντικείμενο που θα το χρειαζόντουσαν στη συνέχεια του ταξιδιού τους. Ο Καπελάρας έβαλε το μαγικό αντικείμενο στο καπέλο του.
Theo-Betz-Schule Neumarkt i. d. OPf. Γερμανία
Έτσι οι νάνοι έφτασαν στην έρημο. Είχε πολύ ζέστη και δεν είχαν τίποτα να φάνε και να πιούν. Εξαντλημένοι και διψασμένοι, σταμάτησαν για να ξεκουραστούν. Ξαφνικά άκουσαν ένα δυνατό κλάμα. Με ότι δύναμη τους είχε απομείνει άρχισαν να ψάχνουν από πού ακούστηκε. Έτσι είδαν μια καμήλα. Πονούσε πάρα πολύ. Είχε μια πληγή που έτρεχε αίμα στο πόδι της. Γι’ αυτό και δεν μπορούσε να ακολουθήσει το καραβάνι της. Ο Καπελάρας σκέφτηκε για λίγο. Έβγαλε το μαγικό αντικείμενο από το καπέλο του και ακούμπησε την πληγή. Αμέσως το πόδι γιατρεύτηκε. Με ευγνωμοσύνη η καμήλα έβαλε τα νανάκια στη ράχη της και τα οδήγησε μέχρι την όαση. Εκεί υπήρχε άφθονο νερό και φρέσκα φρούτα.
Theo-Betz-Schule Neumarkt i. d. OPf. Γερμανία
Οι νάνοι συνέχισαν το ταξίδι τους και μετά από μερικές μέρες έφτασαν στη γη με τον απρόβλεπτο καιρό. Βρήκαν καταιγίδες, όλη η γη ήταν πλημμυρισμένη και οι νάνοι δεν ήξεραν πώς να ξεφύγουν. Ξαφνικά άκουσαν ένα δυνατό αναφιλητό και κλάμα. Τα νανάκια βρήκαν ένα μικρό παιδί. Έδειχνε τη στέγη ενός σπιτιού που εξείχε από το νερό. Έκλαιγε κι έλεγε: «Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου». Οι νάνοι αμέσως έφτιαξαν μια σχεδία από κλαδιά δέντρων. Έπλευσαν προς το πλημμυρισμένο σπίτι και έσωσαν τους γονείς του παιδιού. Καθώς οι γονείς χαρούμενοι αγκάλιαζαν το παιδί τους, η γη ρούφηξε το νερό και ένα πράσινο γρασίδι εμφανίστηκε.
Theo-Betz-Schule Neumarkt i. d. OPf. Γερμανία
Οι νάνοι χαρούμενοι έφυγαν από κει και συνέχισαν κάνοντας αρκετό δρόμο. Ξαφνικά ένα μεγάλο σμήνος πουλιών φωνάζοντας πέταξε πάνω από τα κεφάλια τους. Εδώ ήταν ο χώρος προσγείωσης. Αλλά δεν μπορούσαν να προσγειωθούν. Γιατί; Οι νάνοι ανακάλυψαν έναν τεράστιο γκρίζο λύκο στο μονοπάτι προσγείωσης. Παραφυλούσε για να αρπάξει τίποτα για φαγητό. Οι νάνοι φοβήθηκαν το θηρίο. Τότε ο Καπελάρας έβγαλε από το καπέλο του το μαγικό αντικείμενο. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με να νικήσω το λύκο», παρακάλεσε. Ξαφνικά το μαγικό αντικείμενο μεταμορφώθηκε σε ένα μαγικό σπαθί και ασπίδα. Ακολούθησε μια άγρια μάχη ανάμεσα στο λύκο και στον Καπελάρα. Τελικά ο λύκος νικήθηκε και τα πουλιά κατάφεραν να προσγειωθούν. Το μαγικό σπαθί και η ασπίδα ξαναέγιναν ένα μικρό μαγικό αντικείμενο. Τα πουλιά για να ξεπληρώσουν το καλό που τους έκαναν οι νάνοι, τους μετέφεραν στη χώρα των επικίνδυνων φυτών.
Grunnskóli Bolungarvíkur Ισλανδία
Όταν έφθασαν στη χώρα των επικίνδυνων φυτών συνάντησαν το σκύλο Ρέμπι και τη γάτα Γκούλμπραντουρ. Ο Ρέμπι και η Γκούλμπραντουρ ήταν πολύ καλοί φίλοι και τους είπαν πώς μπορούν να γλιτώσουν από τη χώρα αυτή. Ο Καπελάρας πήρε πάλι το μαγικό αντικείμενο από το καπέλο του και το μεταμόρφωσε σε ένα κουνάβι, γιατί τα φυτά ήταν αλλεργικά στα κουνάβια, …αλλά τίποτα δε συνέβη. Ύστερα το κουνάβι έφαγε πολλά σάπια αυγά και ππφφφφ…. Σιγά σιγά τα φυτά λιποθύμησαν και η κρυμμένη πόλη εμφανίστηκε.
Grunnskóli Bolungarvíkur Ισλανδία
Όταν είδαν την κρυμμένη πόλη μπροστά τους, σταμάτησαν και σκέφτηκαν τι πρέπει να κάνουν. «Πρέπει να πάμε εκεί και να δούμε πώς είναι», είπε ο Καπελάρας. Καθώς άρχισαν να περπατούν στην πόλη, τα νανάκια ανακάλυψαν μερικά αδειανά σπίτια. Οι κάτοικοι της πόλης τους υποδέχτηκαν με χαρά και τους έδωσαν φαγητό να φάνε, δουλειές για να δουλέψουν και άδεια σπίτια για να μείνουν, όσο θα ζούσαν εκεί.
Grunnskóli Bolungarvíkur Ισλανδία
Τα νανάκια και οι κάτοικοι έγιναν πολύ καλοί φίλοι και έμαθαν πολλά ο ένας για τον άλλο. Ο Καπελάρας ήταν πολύ έξυπνος και τους βοηθούσε όλους. Καθώς τα νανάκια ζούσαν εκεί, έμαθαν σιγά σιγά να μιλούν τη γλώσσα της κρυμμένης πόλης, η οποία ήταν αρκετά δύσκολη. Πέντε χρόνια αργότερα οι άνθρωποι διάλεξαν τον Καπελάρα για Δήμαρχο και όλοι τον αγάπησαν. Αποφάσισαν να δώσουν στην πόλη ένα άλλο όνομα. Την ονόμασαν «Η όαση των δικαιωμάτων του παιδιού» και καλωσόριζαν όποιον ήθελε να ζήσει με ΕΙΡΗΝΗ και ΑΡΜΟΝΙΑ !
Collaborative tale for the activity “I deserve a fair chance in life”
eTwinning project 2015-16 “User name: children, Password: rights”
Απόδοση, μετάφραση: Μαρία Ιωαννίδου, 8ο Νηπιαγωγείο Κιλκίς