Ein liten krafselyd. Ein liten kattepote som klorer på kartong. At ein lyd kan gjera ein så glad. Tyra ligg ei lita stund og kjenner korleis krafselyden blandar seg med dagslyset. Lyset kjem inn gjennom dei lange gule gardina. Alt saman er ei lita krafsande lyslykke i henne. Men så klarer ho ikkje liggja lenger. Ikkje eit sekund. Ho fer opp og tek den vesle kattepusen med seg oppi senga. Nett det har ho ikkje lov til. Men nå er ho ikkje der som lov og ikkje-lov er. Ho er i gleda. I det livs levande klorelivet saman med kattepusen. Mjuke, vene, viltre leikande pusen. Han ligg litt stille og bare kjenner dyna under seg. Så rører Tyra på handa og han fer laus på henne. Klorer og bit og leikeslåss. Han rikkar hovudet fram og tilbake. – Så søt du er! seier Tyra. Katten snur seg mot stemma hennar og ser på henne med dei blåaste augo Tyra har sett. Brått har noko endra seg. Ho er ikkje bare Tyra lenger. Ho er Tyra og katten.
Fru Berg hadde sett at dei såg over hekken på den vesle pusen som hoppa rundt på plenen kring mora si. – Ja, det er synd, hadde fru Berg sagt. – Kva då? spurte mor til Tyra. Tyra sa som vanleg ingenting. Ho sa aldri noko når dei var ute. – Det er synd at den ikkje kan få leva, sa fru Berg. Alle tre følgde den vesle pusen med blikket. – Kan den ikkje? sa mor til Tyra. – Nei. Eg hadde tre, og to fekk eg gitt bort. Og Berg sjølv, sa ho og nikka opp mot huset, han seier at ein katt er nok. Så då kjem han nok til å slå denne her i hel ein av dagane. Fru Berg fanga inn den vesle pusen i armane sine i det ho sa det. Han var raud og kvit i pelsen. Ho strauk han varsamt over hovudet og ryggen, før ho lét han gli over hekken og inn i armane til Tyra. Tyra såg inn i eit par spill levande augo. Kattungen lukka augo då ho strauk han mellom øyro. Tyra sa heilt stilt: – Pusen, vesle pusen! Mor til Tyra såg på katten. Så såg ho på Tyra. Tyra hadde store vidopne auge. Først såg mor til Tyra at augo hennar var fulle av skrekk. Så såg ho at dei var fulle av bøn. Tyra bad med begge sine store augo, om at den vesle kattepusen måtte få eit liv. Eit liv hjå henne.
– Kanskje me kan ta den, sa mor til Tyra brått. – Kan de? stemma til fru Berg var uvanleg glad. Mor til Tyra vendte seg ned til Tyra og sa lågt: – Eg skal snakke med pappa om det. Tyra såg på katten og hadde tårer i augo. – Du får lov av meg, sa mor til Tyra, men eg må snakke med pappa først.
Då det vart mørkt i huset den kvelden og alle skulle sova, høyrde faren til Tyra at mora til Tyra kremta. Då visste han at han ikkje fekk sova ganske ennå. – Ja? sa han. – Kva? sa ho. – Du kremta. Er det noko du vil snakka om? – Nei. Gjorde eg det? Å, ja. Det er ein ting forresten. Du hugsar før me fekk Tyra, så hadde me undulaten Kjell. – Ja visst. Kva med den? – Nei, bare det at då den døydde … det hadde jo vore så mykje graps og styr og støv med den, at me vart samde om at me aldri skulle ha verken fugl, fisk eller andre dyr. – Ja, heldigvis, sa far til Tyra. – Mmmm, sa mora, og så vart det stille ei stund. – Jaaa? sa faren spørjande med ein litt utålmodig tone. – Kva med det? – Nei, altså, Tyra har sett ein kattunge. Det kom eit djupt sukk frå faren. – Det er fru Berg. Ho hadde tre kattungar, og nå har ho fått gitt bort to, men den tredje, ja, det er visst ingen som vil ha den, og så seier ho at Berg kjem til å slå den i hel. Og Tyra har nok veldig lyst på den. Mor til Tyra reiv seg litt ut av ei stemning ho hadde vore i. – Me skal sjølvsagt ikkje ha den viss du ikkje vil, sa mor til Tyra, men du veit kor vanskeleg ho har det på skulen. Det hadde kanskje vore bra for henne?
Faren sukka litt tyngre. Og vart heilt stille. – Eg har sagt at det er i orden for meg, sa mora. – Å, din snik! sa faren. Det var stille ei stund. Så lente faren seg over til mora og gav henne ein klem og sa: – Klart Tyra skal få kattunge! Mor til Tyra vart glad. – Men då vil eg ikkje ha noko klaging og syting om at det luktar kattepiss, sa far. – Nei då, nei då, svara mora raskt. Og så sov dei. På rommet sitt låg Tyra vaken og såg på dei lange gardina som rørte seg lett i nattebrisen. Ho tenkte på kattepusen med heile kroppen. Å, som ho ønskte seg den! Men tenk om far sa nei. Han sa heilt, heilt sikkert nei. Skulle ønske han var like snill som bestemor. Ho hadde heilt sikkert sagt ja. Tusen gonger sikkert var det at far ville seia nei. Der ho låg kunne ho nesten høyra lyden av røysta til faren: Nei! sa han. Nei! Nei! Nei! Men då sov ho.
Og nå var pusen hennar. For alltid. Og det var sommar. Og ferie. Tyra kunne vera saman med pusen kvar einaste dag som kom inn gjennom gardina. Heile dagane. Ho laga tråd med papirsløyfe og erta han med denne. Pusen sprang som ein minitiger gjennom graset og kasta seg over papirsløyfa. Ho trilla ein ball bortover golvet. Pusen låg og lurte bak eit stolbein og hoppa fram som ei løve. Ho sat bare og såg på han lenge når han slikka seg på potane og vaska seg og var så søt som bare kattungar som vaskar seg kan vera. Men han måtte få eit namn. – Nå, sa mora og smilte. – Har du funne namn til pusen då? – Nei, svarte Tyra, eg har ikkje det. Ho ville at det bare skulle bli klart kva han heitte. Som om han nesten hadde sagt det sjølv. Og så var det som om tida stod stille når ho ikkje gav han namn. Som om ferien aldri tok slutt, og det ho ikkje ville tenkja på aldri ville byrja igjen.
Tyra prøvde å høyra namnet. Ho kunne stå og sjå på kattungen når dei var ute i hagen. Ho la seg ned i det varme graset. Og lytta. Som om ho ville høyra kva graset kalla han. Ho gjekk inn blant ripsbærbuskane. Stod heilt stille. Som om ho kunne høyra kva buskane kalla katten. Og ho såg opp på kjøttmeisen i plomme treet. Lytta på den skarpe, klare songen. Som om ho kunne høyra kva meisen kalla katten. – Kva driv du på med? sa mora som var komen ut på verandaen. – Eg gir katten namn, svara Tyra. – Å ja, sa mora. Mora rista litt på hovudet då ho kom inn i stova att. Og ein dag låg Tyra i graset med katten på magen. Katten låg og mol. Og den dirrande lyden fylte heile Tyra. Ho låg og lukka augo og kjende at det ikkje var plass til ein einaste tanke i henne. Ein malande katt på magen, og alle tankar vert borte. Då ho opna augo, såg ho rett opp på ei sky. – Vivaldi! sa skya. Og Vivaldi vart katten heitande. Sommaren gjekk. Vivaldi voks.