„NIE ŻYJE DLA GÓR, TYLKO DLA ŻYCIA”- HALINA KRUGER-SYROKOMSKA Maria Wolska Pierwotnie miałam umieścić we wstępie zupełnie inne słowa. Dla wielu kontrowersyjne, szokujące, nawet bolesne. Chciałam pisać o niesprawiedliwości, zapomnieniu i straszliwym pominięciu, a także zazdrości i okrajaniu faktów. Sądzę, że w przypadku Haliny KrügerSyrokomskiej miałabym do tego pełne prawo. Pokazałabym, że pamiętamy jej niesamowite osiągnięcia i równie fascynujący życiorys. Jak również to, że nie znosiła nieuczciwości.
dziewczynka mieszkała przez rok u rodziny wuja - Jana Krauze, gdzie nazywano ją „Jagódką”. W grudniu 1940 roku Maria Krüger, kuzynka ówczesnego opiekuna Haliny, zainteresowała się sprawą osieroconej dziewczynki i zapragnęła wziąć ją do siebie. Listownie starała się przekonać krewnego, że jest w stanie zadbać o jej edukację i wychowanie. Maria nie miała dzieci, ale była zamężna, podczas gdy Jan Krauze posiadał liczną rodzinę. Bardzo chciała wejść w rolę kochającej matki. Po adoptowaniu Haliny spełniła się w niej absolutnie i wraz z Henrykiem Krügerem starali się córce przychylić nieba.
W tym miejscu nie mam jednak zamiaru rozpamiętywać dawne czyny i wybory ludzi, których wielu nie ma już dzisiaj z nami. Większość z nich zginęła w górach, los dopadł ich tam, gdzie zabrał również Halinę. Zjednoczeni wspólną pasją, żyli burzliwie i na krawędzi. Wanda i Edmund Krzyśkowie, rodzice Haliny, w latach trzydziestych dwudziestego wieku zamieszkiwali kamienicę przy ulicy Mazowieckiej 3 w Warszawie. Straszliwy pech chciał, że 25 września 1939 roku świeżo upieczone małżeństwo znajdowało się w mieszkaniu. Podczas bombardowania na dom Krzyśków spadła bomba, od której zginęli rodzice dziewczynki oraz jej babcia - Wanda. Ocalała jedynie niespełna półtoraroczna Halina, ponieważ szczebelki jej łóżeczka ułożyły się nad nią w rodzaj namiotu i uratowały dziecko przed spadającym gruzem. Sama często mówiła potem, że żyje na kredyt. Po tragedii 3
