strategia reklamowa firmy, która przedstawiała swój wyrób jako idealny „wybór dżentelmena”. W 1957 roku koncern – ówcześnie już pod nazwą Fuji Heavy Industries – otworzył oddział firmy w San Francisco i skuter zaczął podbijać rynek amerykański. Dziennikarze z czasopisma „Cycle World” zachwycali się dwukolorowym malowaniem, płynnością przyspieszenia i tym, z jaką gracją zawieszenie tylnego koła „bierze” spore nierówności nawet z cięższym pasażerem. Niedługo potem kanadyjski biznesmen Malcolm Bricklin rozpoczął dystrybucję Rabbita w Kanadzie. Ten sam człowiek w późniejszym okresie stał się jedynym importerem Subaru na rynek kanadyjski i sprowadził słynną „trzystasześćdziesiątkę” już spod znaku „Plejad”. Rynek Ameryki Północnej okazał się chłonny i skuter osiągnął duży sukces. W niektórych kręgach
nazywany był nawet „Caddilakiem na dwóch kołach” ze względu na solidną budowę, elegancję i udogodnienia, którymi dysponował. Niewątpliwie swój udział miała także reklama ukazująca rosłego zawodnika sumo na niepozornym Rabbicie. W latach 60. boom eksportowy zaczął się w najlepsze, ale mimo to koncern FHI zakończył produkcję skutera i skoncentrował swoją uwagę na zaprojektowaniu taniego samochodu – Subaru 360, uważając, że jest to bardziej potrzebne Japonii. Ostatni model Fuji Rabbit zjechał z taśm montażowych 29 czerwca 1968 roku. W sumie wyprodukowano około pół miliona sztuk w 40 wersjach z silnikami od 90 do 250 cm³. „Królik” zajął ważne miejsce w japońskiej popkulturze, pojawił się nawet w kilku serialach japońskiej animacji, a po zakończeniu produkcji stał się jednym z ulubionych modeli dla kolekcjonerów. Do dziś zachowało się niewiele sprawnych modeli,
jednak nadal Rabbit traktowany jest z nostalgią jako symbol sukcesu powojennej Japonii.
51