ﺑﯽﺧﱪﮐﻪ ازﮐﺠﺎ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﮑﺠﺎ ﻣﯽرودو ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪﮐﺮدن ﭼﻮن از اﻃّﻼع اﺣﻮال ﺧﻮد ﻋـﺎﺟﺰی ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺗﻮﻗّـﻊ ﻣـﯽ داری ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد ﻣﻄﻠّﻖ ﮔﺮدی ،ﻗﺤﺒﻪ ﺧﻮاﻫﺮزن ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪﮐـﻪ در آﺳـﻤﺎن ﻧﯿﺴـﺖ ای ﺳـﮓ ﭼـﻮن ﻣـﯽداﻧـﯽ ﮐـﻪ
ﻧﯿﺴﺖ آری آﺳﻤﺎن را وژه وژه ﭘﯿﻤﻮدی ﻫﻤﻪ را ﮔﺮدﯾﺪی ﺧﱪ ﻣﯽدﻫﯽ ﮐﻪ درو ﻧﯿﺴﺖ ﻗﺤﺒﮥ ﺧﻮد را ﮐﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ داری
ﻧﺪاﻧﯽ آﺳﻤﺎن را ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﯽ داﻧﺴﱳ ﻫﯽ آﺳﻤﺎن ﺷﻨﯿﺪۀ و ﻧﺎم ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و اﻓﻼک ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ اﮔﺮ ﺗﻮ از آﺳﻤﺎن ﻣَﻄّﻠﻊ ﻣﯽﺑﻮدی ﯾﺎ ﺳﻮی آﺳﻤﺎن وژۀ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺘﯽ ازﯾﻦ ﻫﺮزهﻫﺎ ﻧﮕﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺣـﻖّ ﺑـﺮ آﺳـﻤﺎن ﻧﯿﺴـﺖ
ﻣﺮاد ﻣﺎ آن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﺳﻤﺎن ﺑﺮو ﻣﺤﯿﻂ ﻧﯿﺴـﺖ و او ﻣﺤـﯿﻂ آﺳﻤﺎﻧﺴـﺖ ﺗﻌﻠّﻘـﯽ دارد ﺑﺂﺳـﻤﺎن
ازﯾﻦ ﺑﯿﭽﻮن و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﮏ ﺑﺘﻮ ﺗﻌﻠّـﻖ ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ ﺑﯿﭽـﻮن و ﭼﮕﻮﻧـﻪ و ﻫﻤـﻪ در دﺳـﺖِ ﻗـﺪرتِ اوﺳـﺖ و ﻣَﻈﻬـﺮِ اوﺳﺖ ودر ﺗﺼﺮّف اوﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﲑون از آﺳﻤﺎن و اَﮐﻮان ﻧﺒﺎﺷـﺪ و ﺑﮑﻠّـﯽ در آن ﻧﺒﺎﺷـﺪ ﯾﻌﻨـﯽ ﮐـﻪ اﯾﻨﻬـﺎ ﺑـﺮو ﻣﺤـﯿﻂ
ﻧﺒﺎﺷﺪ و او ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺎﺷﺪ.
ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از آﻧﮏ زﻣﲔ و آﺳﻤﺎن ﺑﻮد وﮐﺮﺳﯽ ﺑﻮد ﻋﺠﺐ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﯿﻢ اﯾﻦ ﺳﺆال از اوّل ﻓﺎﺳﺪﺳﺖ زﯾﺮا ﮐﻪ ﺧﺪای آﻧﺴﺖ ﮐﻪ او را ﺟﺎی ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﭘﯿﺶ ازﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد آﺧﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﯿﺰﻫـﺎی ﺗـﻮ ﺑـﯽﺟﺎﺳـﺖ اﯾـﻦ
ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﮐﻪ در ﺗﺴﺖ ﺟﺎی آن را داﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﺎی او را ﻣﯽﻃﻠﺒﯽ ﭼﻮن ﺑـﯽﺟﺎﯾﺴـﺖ اﺣـﻮال و اﻧﺪﯾﺸـﻬﺎی ﺗـﻮ ﺟـﺎی
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺼﻮّر ﺑﻨﺪد آﺧﺮ ﺧﺎﻟﻖ اﻧﺪﯾﺸﻪ از اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻟﻄﯿﻔﱰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻼً اﯾﻦ ﺑﻨّﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ آﺧﺮ او ﻟﻄﯿﻔﱰ ﺑﺎﺷﺪ ازﯾﻦ
ﺧﺎﻧﻪ زﯾﺮا ﮐﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﲔ و ﻏﲑاﯾﻦ ﺑﻨّﺎﯾﯽ ﮐﺎرﻫـﺎی دﯾﮕـﺮ و ﺗـﺪﺑﲑﻫﺎی دﯾﮕـﺮﮐـﻪ ﯾـﮏ ﺑﯿـﮏ ﻧﻤﺎﻧـﺪ آن ﻣـﺮد ﺑﻨّـﺎ ﺗﻮاﻧـﺪ
ﺳﺎﺧﱳ ﭘﺲ او ﻟﻄﯿﻔﱰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ از ﺑِﻨﯽ اﻣّﺎ آن ﻟﻄﻒ در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻮاﺳﻄﮥ ﺧﺎﻧـﻪ و ﻋﻤﻠـﯽ ﮐـﻪ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺣﺲ درآﯾﺪ ﺗﺎ آن ﻟﻄﻒ او ﺟﻤﺎل ﻧﻤﺎﯾﺪ ،اﯾﻦ ﻧﻔﺲ در زﻣﺴﺘﺎن ﭘﯿﺪاﺳﺖ و در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﭘﯿـﺪا ﻧﯿﺴـﺖ ﻧـﻪ آﻧﺴـﺖ ﮐـﻪ در
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﻔﺲ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ و ﻧﻔﺲ ﻧﯿﺴﺖ اِﻟّﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻟﻄﯿﻔﺴﺖ و ﻧﻔـﺲ ﻟﻄﯿﻔﺴـﺖ ﭘﯿـﺪا ﻧﻤـﯽﺷـﻮد ﺑﺨـﻼف زﻣﺴـﺘﺎن
ﻫﻤﭽﻨﲔ ﻫﻤﻪ اوﺻﺎف ﺗﻮ و ﻣﻌﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﻟﻄﯿﻔﻨﺪ در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﯾﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻮاﺳﻄﮥ ﻓﻌﻠﯽ ﻣـﺜﻼً ﺣﻠـﻢ ﺗـﻮ ﻣﻮﺟﻮدﺳـﺖ اﻣّـﺎ در
ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﭼﻮن ﺑﺮﮔﻨﺎه ﮐﺎر ﺑﺒﺨﺸﺎﯾﯽ ﺣﻠﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﺴﻮس ﺷﻮد و ﻫﻤﭽﻨﲔ ﻗﻬّﺎری ﺗﻮ در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﭼﻮن ﺑﺮ ﻣﺠﺮﻣﻲ
ﻗﻬﺮ راﻧﻲ و او را ﺑﺰﻧﻲ ﻗﻬﺮ ﺗﻮ در ﻧﻈﺮ آﻳـﺪ و ﻫﻤﭽﻨـﲔ اﱃ ﻣﺎﻻﻧﻬﺎﯾـﻪ ﺣـﻖّ ﺗﻌـﺎﱃ از ﻏﺎﯾـﺖ ﻟﻄـﻒ در ﻧﻈـﺮ ﻧﻤـﯽآﯾـﺪ
آﺳﻤﺎن و زﻣﲔ را آﻓﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﻗﺪرت او وﺻﻨﻊ او در ﻧﻈﺮ آﯾﺪ و ﻟﻬﺬا ﻣﯿﻔﺮﻣﺎﯾﺪ اَﻓَﻠَﻢْ ﯾَﻨْﻈُﺮَوْا اِﻟَﯽ اﻟﺴّﻤَﺎءِ »ﻓَـﻮْﻗَﻬُﻢْ« ﮐَﯿْـﻒَ
ﺑَﻨَﯿْﻨَﺎﻫَﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ و ازﯾﻦ رو ﻣﯽرﻧﺠﻢ زﯾﺮا ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎن را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮔـﻮﯾﻢ و ﺳـﺨﻦ ﻣﻨﻘـﺎد
ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮد ازﯾﻦ رو ﻣﯽرﻧﺠﻢ اﻣّﺎ از آن رو ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻣﻨﺴﺖ و ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻮم وﯾـﻢ ﺷـﺎد ﻣﯿﺸـﻮم زﯾـﺮا ﮐـﻪ
ﺳﺨﻨﯽ را ﮐﻪ ﺣﻖّ ﮔﻮﯾﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ رﺳﺪ زﻧﺪه ﮐﻨﺪو اﺛﺮﻫﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﮐﻨﺪ وَﻣَﺎ رَﻣَﯿْﺖَ اِذْ رَﻣَﯿْﺖَ وَﻟﮑِﻦﱠ اﻟﻠّـﻪَ رَﻣـﯽ ﺗـﲑی ﮐـﻪ
ازﮐﻤﺎن ﺣﻖّ ﺟَﻬﺪ ﻫﯿﭻ ﺳﺮﭙی و ﺟﻮﺷﻨﯽ ﻣﺎﻧﻊ آن ﻧﮕـﺮدد ازﯾـﻦ رو ﺷـﺎدم ﻋﻠـﻢ اﮔـﺮ ﺑﮑﻠّـﯽ در آدﻣـﯽ ﺑـﻮدی و ﺟﻬـﻞ
ﻧﺒﻮدی آدﻣﯽ ﺑﺴﻮﺧﺘﯽ و ﻧﻤﺎﻧﺪی ﭘﺲ ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻮب آﻣﺪ ازﯾﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻘﺎی وﺟﻮد ﺑﻮﯾﺴﺖ و ﻋﻠﻢ ﻣﻄﻠﻮﺑﺴﺖ از آن رو
ﮐﻪ وﺳﯿﻠﺖ اﺳﺖ ﺑﻤﻌﺮﻓﺖ ﺑﺎری ﭘﺲ ﻫﺮ دو ﯾﺎری ﮔﺮ ﻫﻤﺪﮔﺮﻧﺪ و ﻫﻤﻪ اﺿﺪاد ﭼﻨﲔاﻧﺪ ،ﺷﺐ اﮔﺮ ﭼـﻪ ﺿـ ّﺪ روزﺳـﺖ
اﻣّﺎ ﯾﺎری ﮔﺮ اوﺳﺖ وﯾﮏ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﮔﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺐ ﺑﻮدی ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪی و ﺑﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪی و اﮔﺮ ﻫﻤﯿﺸـﻪ روز ﺑﻮدی ﭼﺸﻢ و ﺳﺮ و دﻣﺎغ ﺧﲑه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪی و دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪی و ﻣﻌﻄّﻞ ﭘـﺲ در ﺷـﺐ ﻣـﯽآﺳـﺎﯾﻨﺪ و ﻣـﯽﺧﺴـﺒﻨﺪ و
ﻫﻤﻪ آﻟﺘﻬﺎ از دﻣﺎغ و ﻓﮑﺮ و دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﻮّﺗﯽ ﻣﯿﮕﲑﻧﺪ و روز آن ﻗﻮّﺗﻬﺎ را ﺧـﺮج ﻣـﯽﮐﻨﻨـﺪ ،ﭘـﺲ
ﺟﻤﻠﮥ اﺿﺪاد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻤﺎﺿ ّﺪ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺤﮑﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﺿـ ّﺪ ﻧﯿﺴـﺘﻨﺪ در ﻋـﺎﻟﻢ ﺑﻨﻤـﺎ ﮐـﺪام ﺑَـﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺿﻤﻦ آن ﻧﯿﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﮐﺪام ﻧﯿﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺿﻤﻦ آن ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺜﻼً ﯾﮑﯽ ﻗﺼﺪﮐﺸﱳ ﮐـﺮد ﺑﺰﻧـﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ آن ﺧﻮن ازو ﻧﯿﺎﻣﺪ ازﯾﻦ رو ﮐﻪ زﻧﺎﺳﺖ ﺑﺪﺳﺖ ازﯾﻦ رو ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻗﺘﻞ ﺷﺪ ﻧﯿﮑﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﺪی و ﻧﯿﮑﯽ ﯾﮏ
ﭼﯿﺰﻧﺪ ﻏﲑ ﻣﺘﺠﺰّی و ازﯾﻦ رو ﻣﺎ را ﺑﺤﺚ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺠﻮﺳﯿﺎن ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪﮐﻪ دو ﺧﺪاﺳﺖ ،ﯾﮑـﯽ ﺧـﺎﻟﻖ ﺧـﲑ و
ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻟﻖ ﺷﺮّ اﮐﻨﻮن ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎ ﺧﲑ ﺑﯽ ﺷﺮ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻣﻘﺮّ ﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪای ﺷﺮّ ﻫﺴﺖ و ﺧﺪای ﺧﲑ و اﯾﻦ ﻣﺤﺎﻟﺴﺖ زﯾﺮا ﮐﻪ ۹۱