Doe maar normaal dan ben je al gek genoeg...

Vanuit Friesland naar Maasdijk ben je zowat 3 uur onderweg met het openbaar vervoer. Op avontuur, hypothetisch dan. Mocht je dat daadwerkelijk uitvoeren elke week, dan ben je namelijk best gek. Als 17-jarig meisje richting Rotterdam. Vreemde mensen, een nieuw (t)huis, een nieuwe school en een totaal onbekende omgeving. Zou ik dat nou wel doen?

Ik begrijp ze daar wel, daar niet van. Ik had namelijk nog nooit gehoord, van wat ik nu ken, als dat leuke dorpje in gemeente Westland, Maasdijk. Maar wat had ik te verliezen? Ik was wel in voor dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven. ‘Je bent jong en je wilt wat!’ Ik wilde verder in de muziek, zingen. Dus daar ging ik. Onderweg naar de kassen, de windmolens, ganzen en andere dieren die ze bij mijn gastgezin hadden. Nou moet ik bekennen dat ‘t niet allemaal zo soepel ging, als ik hierboven omschreef.

Ik was namelijk van te voren nogal zenuwachtig. De hele ochtend had ik voor de spiegel gestaan om mijn haar netjes te doen en de juiste kleding te vinden. Door alle haast, vergat ik de helft, maar zodra we (mijn ouders en ik) onderweg waren, was ik dit alweer vergeten. Eenmaal in Maasdijk aangekomen, reden we een soort industrieterrein op. Waardoor mijn eerste beeld van het dorp vrij ongezellig was. Tot ik op de plaats van bestemming was en de auto verliet. Waar het mooie weer, de levendige oprit en de bloemen mij welkom heetten. Hierdoor waren ook mijn gedachten snel bijgekleurd. Ik werd overspoeld door de dieren en openheid die ik die dag in Maasdijk aantrof. Uren hebben we kennis gemaakt met het gezin waarbij ik zou gaan wonen. Het voelde goed. Achteraf was dit zeker niet iets om zenuwachtig voor te zijn en had ik mezelf veel rampscenario’s kunnen besparen. Op de terugweg fantaseerde ik rijkelijk over hoe ik een bijbaantje zou vinden en vele vrienden uit Friesland zou vertellen over het leven daarbuiten. Ik voelde me in Maasdijk gelijk thuis.

De weken daarna ging het snel. Doordeweeks in zoals mijn vader ‘t noemde ‘Maaskantje’ en in het weekend weer naar Friesland, waar ik regelmatig optredens had met mijn band. Ik ging naar school (Internationale Hogeschool voor muziek en dans - Codarts) met de fiets door de Oranjepolder naar de metro en van daaruit naar Rotterdam. En ik kreeg een bijbaan bij de Plus supermarkt in Maasdijk. In die tijd leerde ik veel nieuwe mensen kennen. Ik voelde me steeds meer op mijn plek, wat ook te zien was aan mijn kamer die niet elke dag meer netjes opgeruimd was, maar er steeds meer uit ging zien zoals in mijn ouderlijk huis. Bij de Plus was ik aangenomen achter de kassa en ik werd 18…. Op mijn 18e verjaardag kwam mijn eerste singel uit (Sweat van Sono, te vinden op Spotify), een hoogtepunt in mijn leven. Ik was