Świat według dziadka

– Bieganie? To nie dla mnie. – [Dziadek] pokiwał głową w zamyśleniu. – Przynajmniej nie teraz. Kiedyś byłem w tym całkiem dobry. Wciąż coś załatwiałem i nigdy nie było mnie w domu. Nic tylko praca, spotkanie, praca, spotkanie… Twoja mama bardzo się na mnie denerwowała. Chciała, żebym czasem usiadł na chwilę, zatrzymał się w biegu, porozmawiał spokojnie. I popatrz, jej życzenie w końcu się spełniło.

– Teraz ona biega za ciebie.

– Może tak właśnie musi być? – Dziadek zamyślił się. – Może trzeba się najpierw wybiegać, żeby nauczyć się tego, jak siedzieć spokojnie?

– Nieprawda! – zawołał Ryś. – Ja umiem i biegać, i siedzieć naraz. To proste. Kiedy chcę, to biegam. A kiedy nie chcę, to siedzę. I już.

– Hmm… – Dziadek popatrzył na niego uważnie. – A gdybyś nie mógł się zatrzymać, to co wtedy?

– Gdybym naprawdę chciał, tobym się zatrzymał.

– A gdybyś już się zatrzymał – pytał dalej dziadek – ale potem nie mógł znowu ruszyć?

– Gdybym naprawdę chciał, tobym ruszył.

Dziadek odchylił głowę na oparcie fotela.

– To nie takie proste – westchnął.

– Dlaczego? – zdziwił się Ryś.

– Widzisz… Kiedy ktoś raz się zatrzyma, nie jest mu łatwo na nowo się rozruszać.

– A ja myślę – powiedział Ryś – że to wszystko przez fotel.

– Jaki fotel?

– Twój, dziadku. Na pewno jest zaczarowany.

– Tak myślisz? – Dziadek uniósł głowę i spojrzał na wytarty materiał. – Jest bardzo stary – powiedział z namysłem. – Pamiętam, kiedy pierwszy raz na nim usiadłem. To było zaraz po tym, jak twoja mama zdenerwowała się na mnie, że nie przyszedłem na jej egzamin. Widzisz, byłem tak zabiegany, że o nim zapomniałem. Powiedziała mi wtedy: – Po prostu usiądź, tato. Może kiedy posiedzisz przez chwilkę, zobaczysz, jak życie ucieka przed tobą, kiedy tak ciągle biegasz.

– I co?

– I wtedy usiadłem. Spojrzałem na twoją mamę i zobaczyłem, że wyrosła na dużą i mądrą pannę.

Spojrzałem na swoje ręce i zauważyłem, że są pomarszczone. Poczułem wielkie zmęczenie. Od tego czasu siadałem coraz częściej i częściej. Z początku było to miłe. Zacząłem rozmawiać z rodziną, miałem czas na wypicie herbaty i rozmyślania. Nie zauważyłem ani tego, że w pewnym momencie prawie przestałem się ruszać, ani tego, że twoja mama zaczęła w tym czasie biegać. Może masz rację, może to rzeczywiście jest zaczarowany fotel?