In gesprek met Caroline Fiévez, advocaat en deken van de Curaçaose Orde van Advocaten ‘Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik advocaat wilde worden. Misschien al vanaf mijn vierde.’ Caroline Fiévez, advocaat bij HBN Law, is sinds december vorig jaar deken van de Curaçaose Orde van Advocaten. Een gesprek over de kick van een gewonnen zaak, discussies over zaakwaarneming en het belang van een voortdurende opleiding voor advocaten.
IN GESPREK MET...
ADVOCAAT IN HART EN NIEREN
TEKST Margo Groenewoud BEELD Marika Ringnalda
‘Sinds ik hoorde over het werk van een oom die advocaat was, wilde ik dat ook worden. Op mijn vraag “wat is een advocaat?” legde mijn vader mij uit dat een advocaat bijvoorbeeld iemand die verdacht wordt van moord buiten de tralies kan houden door feiten volledig aan de rechter te presenteren. Ik zal er als kleuter lang niet alles van begrepen hebben, maar het maakte grote indruk op me.’
En wat zijn dan bij jou die bepalende aspecten in je karakter?
En wat doe je nu, heb je een specialiteit?
Je hebt een mooie Franse achternaam, wat is eigenlijk jouw achtergrond?
‘Het strafrecht is het niet geworden. Ik ben een echte civilist, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar het procede ren.Bijvoorbeeld over aandelen, leningsovereenkomsten of faillissementen. Ons kantoor is vooral gericht op grotereondernemingen, nationaal en internationaal. Daarnaast adviseer ik veel. Onder meer over maritieme en daaraan verwante aangelegenheden en over finan cieel toezicht. Hoe leuk ik procederen ook vind, het voor komen van een procedure heeft altijd de voorkeur.’
Is het werk van advocaten op Curaçao anders dan elders?
‘Ik weet niet of het echt veel anders is dan bijvoorbeeld in Nederland, waar ik overigens zelf nooit als advocaat gewerkt heb. Wat altijd genoemd wordt, is het aspect van schaalgrootte. Ik vraag me af of dat werkelijk relevant is. Natuurlijk heb je in het buitenland massale advocatenkantoren. Maar betekent dat per definitie dat je als advocaat daar ergens op de zesde verdieping een grijze muis wordt? Ik denk het niet. Grijze muizen heb je overal, net als initiatiefnemers. Je neemt jezelf mee, waar je ook woont en werkt. Het is je achtergrond, en ik denk vooral je karakter, dat bepaalt hoe je in een context gedijt.’
‘Ik ben altijd een regelaar geweest, iemand die zich graag met alles bemoeit. Nou ja, niet gelijk in de nega tieve zin, misschien kun je beter zeggen: die graag bij alles betrokken is. En van huis uit heb ik meegekregen dat als je ergens aan begint, je je moet inzetten en het moet afmaken.’
‘Ik heb zes jaar in Frankrijk gewoond, maar dat heeft niets met die Franse achternaam te maken. Mijn moeder is Curaçaose en mijn vader Nederlands. Hij was midden jaren zestig op Curaçao als marineofficier gestationeerd en zo hebben mijn ouders elkaar ontmoet. Na mijn geboorte in december 1969 woonden we een tijdje in Washington D.C. In 1971 keerden we terug naar Neder land om in 1976 als gezin naar Curaçao te verhuizen. Ik woonde in Julianadorp en ging naar school op het Pire College, bij juffrouw Engelbrecht. Later werd mijn vader voor de Verenigde Naties uitgezonden naar Israël. Toen we daarna weer in Nederland woonden, kwam ik gemid deld nog zeker een keer per jaar op Curaçao.’
Stond het al lang vast dat je je op Curaçao zou vestigen?
‘Nee, helemaal niet. In mijn studietijd was het vaste patroon van de jaarlijkse trips naar Curaçao niet meer zo vanzelfsprekend, dus dacht ik na over een manier waar op ik iets kon regelen om weer eens op Curaçao te zijn. Zo ontstond het idee om tijdens mijn studie hier stage te lopen. Toen dat lukte dacht ik: dat is mooi, twee vliegen in een klap. Verder niets. Maar na mijn afstuderen in
Coaching 4 2013
31