BURGER

De koning in je straat

Zoals in de films

Ook MARIE-LOUISE stond de koning op te wachten. Zij hoefde enkel maar voor haar flat te gaan staan om een glimp van Zijne Majesteit op te vangen. “De koning passeert niet elke dag in je straat, dus natuurlijk ging ik even kijken”, vertelt Marie-Louise. “Ik had me op voorhand voorgenomen om de koning met ‘Sire’ aan te spreken, zoals het protocol het voorschrijft. Toen hij me vroeg hoe het met mij ging, antwoordde ik dus beleefd ‘goed Sire’. Het viel me ook op wat een grote man hij is. Op televisie valt dat natuurlijk minder hard op. Hij vertelde ook dat hij onder de indruk was van al het volk dat hem stond op te wachten.” 

“We hadden niet veel tijd om naar de komst van de koning uit te kijken, want we hoorden pas de dag voordien dat hij zou langskomen”, zegt JINTE. “Onze hele klas was aanwezig en we waren duidelijk niet de enigen. Het was niet gemakkelijk om een plekje te vinden tussen al dat volk! De aankomst was indrukwekkend. Koning Filip werd gevolgd door een stoet van mensen. Er was ook veel beveiligingspersoneel aanwezig. Zij droegen een oortje zoals je soms ook ziet in de films. Gelukkig hoefden we niet achter dranghekkens te staan, maar konden we gewoon langs de kant van de weg gaan staan. Hierdoor passeerde de koning erg dichtbij en heb ik hem zelfs even kunnen filmen.” 

"DANKZIJ DE VILLA WETEN WE NOG BETER WAT GELUK IS"

AAN HET WOORD: MARIJKE EN PIETER, HET ZORGKOPPEL VAN VILLA VIP HERZELE

"DE KLEINSCHALIGHEID EN DE WARMTE MAKEN DE VILLA ZO UNIEK"

Hoog bezoek in onze gemeente. Zijne Majesteit de Koning bracht een bezoek aan Villa Vip, een kleinschalige woning in het zorgdorp van Herzele waar tien volwassenen met een beperking samenwonen met een zorgkoppel. Een hele eer voor de organisatie, de bewoners én voor Marijke en Pieter, het zorgkoppel dat zijn leven, en dat van hun twee kinderen, twee jaar geleden helemaal omgooide.

AMENWONEN MET TIEN MENSEN MET EEN BEPERKING, HOE WERKT DAT PRECIES? Marijke: “Links is het huis van de bewoners, de villa. Rechts is ons huis, de privé. De wasruimte op de benedenverdieping is gezamenlijk. Daar zit een deur die de twee huizen met elkaar verbindt. Ik ben elke dag in de villa, behalve op zaterdag. Ofwel sta ik overdag in de groep, ofwel ’s avonds. En ’s nachts zijn Pieter en ik er natuurlijk altijd.” Pieter: “Ik ga overdag werken als vertegenwoordiger. De villa is dus niet mijn job, zoals bij Marijke. Ik help haar wel met de boekhouding, het papierwerk en de logistiek. En we hebben ook personeel: een team zorgkundigen en opvoeders en soms ook stagiairs. Er zijn dus altijd mensen bij de bewoners.” S

PERSONEEL, BOEKHOUDING... DAT KLINKT ALSOF JULLIE EEN KLEIN BEDRIJF MOETEN RUNNEN. Pieter: “Dat is eigenlijk ook zo! Wat weinig mensen weten, is dat wij dit op zelfstandige basis doen. We huren dit huis en hebben een contract met de oprichters van Villa Vip. In tegenstelling tot de bewoners, die hier in principe blijven wonen tot ze sterven, kunnen wij dus uit dit project stappen. Je weet immers nooit wat het leven brengt. Iemand van ons kan ziek worden bijvoorbeeld. Of één van de twee kan het hier niet meer zien zitten.” Marijke: “Gelukkig hebben we een enorm goed contact met de oprichters. We kunnen veel tegen hen zeggen en ze staan steeds voor ons paraat. Ze willen natuurlijk ook dat dit project slaagt. Maar wij dragen dus wel een grote verantwoordelijkheid. De boel moet hier blijven draaien hé. En elke zes maanden krijgen we de inspectie over de vloer.”

IS HET DIE COMBINATIE DIE JULLIE OVER DE STREEP HEEFT GETROKKEN OM DIT PROJECT IN HANDEN TE NEMEN: DE ZORG VOOR MENSEN EN HET ONDERNEMERSCHAP? Pieter: “Dat denk ik wel. Marijke werkte al in de zorgsector en dat was echt haar ding, maar ze had daar haar plafond bereikt. Ofwel bleef ze dat doen, ofwel ging ze een hele dag achter een bureau zitten, maar dat laatste is niets voor haar. Dankzij Villa Vip combineert ze het beste van

twee werelden.” Marijke: “Ik ga zwemmen met de bewoners en sta samen met hen te koken, maar tegelijk moet ik ook alles managen. Dat is een echte uitdaging, die ik eigenlijk supertof vind. Ik kan hier ook veel van mezelf in kwijt. In een traditionele instelling moet je meer de regels volgen. Hier bepaal ik zelf hoe ik alles wil organiseren, in samenspraak met de bewoners natuurlijk. Zo hebben we allemaal samen de voorbije twee jaar kunnen bepalen wie hier uiteindelijk is komen wonen. Het moet klikken hé. Met ons, maar ook met de andere bewoners. Zij wonen hier immers 24 op 24."

HOE ZIJN DE OPRICHTERS VAN VILLA VIP EIGENLIJK BIJ JULLIE TERECHT GEKOMEN? Marijke: “Het was een persoonlijke vraag van mijn vroegere werkgever. Zij heeft Villa Vip opgericht, samen met iemand van De Zilvertorens. De villa in Herzele was de allereerste. Het pilootproject zeg maar. Zij dacht: dat is iets voor Marijke. Pieter: “We zijn zeker niet over één nacht ijs gegaan toen de vraag kwam. We gingen op prospectie bij gelijkaardige projecten en hebben heel veel vragen gesteld. Het concept was tenslotte helemaal nieuw. Maar ook nu nog, nu er meerdere villa’s zijn in het land, ben ik ervan overtuigd dat een zorgkoppel deze beslissing niet halsoverkop neemt.” Marijke: “Ondertussen zijn er al vier andere villa’s in Vlaanderen. In Bredene, Wondelgem, Wevelgem en Brugge.”

CHAPEAU! VINDEN JULLIE DAT ZELF OOK? Marijke: “We onderschatten het zeker niet, maar wij hebben echt nog wel onze privé. Het blijven twee werelden, al vloeien die wel in elkaar over. Als ik vrij ben, dan ben ik ook effectief vrij. Om 22.00 uur moeten we wel thuis zijn, want dan begint de nachtshift en daarvoor zijn wij verantwoordelijk. Eigenlijk hebben we een soort van avondklok (lacht).”

"WIJ HEBBEN EEN SOORT VAN AVONDKLOK. OM 22.00 UUR MOETEN WE ALTIJD THUIS ZIJN"

Pieter: “Dat voelt niet aan als een opoffering, want we zitten in een fase van ons leven die ons daar sowieso toe verplicht. We hebben kinderen van 4 en 2 jaar. Die moeten om 22.00 uur in hun bed. En stel dat we bijvoorbeeld naar een trouwfeest willen gaan, dan kunnen we rekenen op een slapende nachtploeg. En ja, wij kunnen echt nog wel op vakantie gaan hoor.” Marijke: “Al mis ik de bewoners dan wel hoor. Na twee jaar begin je al die mensen ontzettend graag te zien. Je bouwt een unieke band op. Het voelt niet aan als werken. Het is een evidentie.”

MAAR HET HEEFT JULLIE LEVEN WEL VERANDERD, TOCH? Pieter: “We hebben nu sowieso een ander leven dan twee jaar geleden. En in het begin legde dit project enorm beslag op onze sociale contacten. De eerste zes maanden hebben we in de cocon van de villa geleefd. Logisch, want we moesten alles regelen. Nu kunnen we die sociale contacten opnieuw opnemen.” Marijke: “Villa Vip heeft ons anders in het leven doen staan. We zijn ons nu veel meer bewust over wat geluk is. De bewoners maken ons gelukkig. En als je ziet hoe gelukkig zij zijn, dan denk ik vaak: waar klagen jullie allemaal over. Ik kan nog moeilijk geduld of begrip opbrengen voor mensen die negatief in het leven staan.”

EN JULLIE ZIJN MOETEN VERHUIZEN NAAR HERZELE.

Marijke: “Wij woonden in Gentbrugge, maar onze familie is afkomstig uit deze streek, dus we kenden Herzele al een klein beetje. Wij wonen hier supergraag. Het aanbod is enorm. Zowel voor de bewoners als voor ons en onze kinderen. Vrijetijdsactiviteiten, scholen, kinderopvang, … Alles is zo toegankelijk. Ik denk dat veel mensen die hier al langer wonen dat soms vergeten. Tegelijk hebben de Herzelenaren ons heel snel opgenomen in hun gemeenschap. Zeker hier in het zorgdorp. Één van onze bewoonsters gaat bijvoorbeeld elke week naar de koffietafel in het appartementsblok hiernaast. En als de mensen op hun terras zitten, slaan ze een praatje met onze bewoners. Onze bewoners worden enorm positief benaderd en dat is fijn. Tegelijk is er ook een vorm van sociale controle op die manier. Ook dat is belangrijk.” Pieter: “Ondertussen zijn wij een beetje bekende Herzelenaren geworden. Ik schrik er nog altijd van als mensen ons begroeten of aanspreken, terwijl we die helemaal niet kennen. Of naar de broodjeszaak gaan en jouw foto daar zien hangen uit de krant. Dat is een beetje gek.” Marijke: “Villa Vip Herzele is het pilootproject, dus daar komt ook heel wat marketing bij kijken natuurlijk. Dat hadden we een beetje onderschat. We werden een soort van uithangbord, maar eigenlijk staan wij allebei niet graag in de belangstelling. We werken liever op de achtergrond.”

EN DAN KOMT DE KONING LANGS! HOE BELANGRIJK WAS DAT BEZOEK VOOR JULLIE? VOELDE DAT AAN ALS EEN SOORT BEKRONING VAN JULLIE WERK?

Marijke: “Het was zeker een hele eer, maar het zorgde ook voor een drukke periode. Al die voorbereidingen. Want zeg nu zelf: wie zou er zijn huis nu niet kuisen als de koning komt (lacht). Een dikke dankjewel aan al het personeel dat heeft geholpen. Het bezoek zelf was heel leuk. Zeker als je dan ziet hoeveel Herzelenaren daarmee meeleven. Al die mensen die hier voor ons huis stonden. De kinderen van de scholen, de bewoners van het rusthuis. Wow!” Pieter: “Voor de overkoepelende organisatie was dat bezoek natuurlijk schitterend én belangrijk. Het is een erkenning voor het initiatief. Wij zijn het idee van Villa Vip ook enorm genegen en hopen dat er nog veel meer villa’s zullen komen. Zo’n bezoek van de koning zal dat zeker stimuleren. Al zullen de traditionele zorginstellingen altijd blijven bestaan hoor, naast initiatieven zoals Villa Vip. In een Villa Vip wonen is immers niet voor iedereen weggelegd.” HOE HEBBEN DE BEWONERS DAT BEZOEK ERVAREN? Marijke: “Gelukkig waren onze bewoners toevallig een weekje naar zee. Speciaal voor de koning zijn we teruggekomen. Het zou voor hen anders veel te druk geweest zijn en zij zijn erg gesteld op hun rust. Ik wilde ze daar ook voor beschermen. Ik heb ook geprobeerd om sommige bewoners, die daarvoor openstonden, iets speciaals te laten doen die dag. Een cadeautje afgeven, hun kamer tonen. Één bewoonster mocht de koning begeleiden van de auto naar hier. Maar ik heb ze daar geen vijf weken op voorhand voor voorbereid. De stress was nu al groot genoeg.” Pieter: “De koning heeft de bewoners wel echt op hun gemak gesteld. Hij stelde ook veel vragen en toonde interesse. In het echt is hij eigenlijk veel sympathieker dan op televisie (lacht).” Marijke: “Maar amai, die man wordt echt geleefd. Alles was tot in de puntjes getimed. De speeches, de vragen, de rondleiding. En al die pers en protocollaire toestanden. Neem dat weg en onze koning wordt een vlotter mens. Sowieso.” TOT SLOT: WAT MAAKT VILLA VIP VOLGENS JULLIE ZO UNIEK? Marijke: “De vertrouwde gezichten en de continuïteit. Dat is voor onze bewoners enorm belangrijk. Zij weten dat ze hier constant op iemand kunnen rekenen en dat zijn steeds dezelfde mensen. Tegelijk is Villa Vip een open huis. De deuren gaan hier niet op slot." Pieter: “Ook de kleinschaligheid en de warmte maken de villa zo uniek. Het gebouw op zich is al een grote troef. Het is een gezellig huisje dat hedendaags werd ingericht." Marijke: “Eigenlijk is elke Villa Vip uniek, anders, terwijl traditionele zorginstellingen veel meer op elkaar lijken. Dat komt door het zorgkoppel, maar ook door de bewoners en hun ouders. Wie ze zijn en hoe ze in het leven staan, bepalen de dynamiek van dit huis.”  "WIE ZOU ER ZIJN HUIS NU NIET KUISEN ALS DE KONING KWAM"

De kleine Michel

lein en statig staat hij erbij, voor het grote witte herenhuis dat ook vandaag nog het uitzicht van de Markt mee domineert. De jongen rechts, in het marinepakje, is Michel Vergucht. De foto dateert van rond 1910 en wordt dan nog benoemd als ‘Villa doctoor Gabriels’. In 1946, 36 jaren later, is de kleine jonge een ondernemende man die met zijn familie en zaak zelf zijn intrek neemt in deze woning. K

Michel Maurice Florent Vergucht werd geboren in Herzele op 14 januari 1900. Zijn ouders hadden een winkel op de Groenlaan, schuin tegenover het Schepenhuis. Ze verkochten er zowat alles, behalve stads- en feestkledij en voedingswaren. Deze postkaart is er ook één van vele die door hen werden uitgegeven en die vandaag een schat aan historisch beeldmateriaal over Herzele vormen. Michel stapte al snel mee in de zaak en nam deze later over. Hij trouwde met Julia Wijnant en samen kregen ze één dochter. Deze dochter, Diane, trouwde later met dokter Paul Van Tittelboom, de vader van onze huidige burgemeester. Michel ontdekte op latere leeftijd het plezier en zijn talent voor het schilderen. Vooral aquarelleren of schilderen met waterverf op papier, genoot zijn voorkeur. Hij schilderde talloze landschappen en gebouwen in Herzele en omgeving en stelde er ook mee tentoon. Brouwerij De Ryck bracht in de jaren 1970 een reeks bierviltjes uit met daarop een aantal van zijn werken. Op zijn beurt heeft hij dus, net als zijn ouders, ons mooie tijdsbeelden nagelaten van Herzele.

Meer weten over kunstschilder Michel Vergucht? In het tijdschrift van heemkundige kring De Hellebaard van maart 2018 vind je meer informatie.

3X BIJZONDER WONEN

Wie de straten van ons land doorkruist, zal zien dat geen enkel huis gelijk is. De locatie, de samenlevingsvorm, de geschiedenis, … al deze factoren bepalen het unieke karakter van een woning. Onze redactie ging op huisbezoek bij drie Herzelenaren en polste naar de verhalen achter de voordeur.

Kangoeroewoning

“Toen mijn beide ouders ziek werden, stond ik dag en nacht aan hun deur om hen te helpen. Ik bedacht toen dat het om logistieke redenen handig zou zijn als mijn ouders bij mij kwamen inwonen. We hebben dan de daad bij het woord gevoegd en bouwden een deel bij aan ons huis”, vertelt LEEN. “Dat verhuizen verliep erg spontaan. Ook voor mijn kinderen. Mijn ouders maakten echt deel uit van het gezin. Het was dan ook moeilijk toen mijn vader overleed en het hier plots een pak stiller werd.” Bij dat inwonen komt ook heel wat kijken. “Ik neem het volledige huishoudelijke pakket voor mijn rekening: wassen, koken, strijken, poetsen enzovoort. Enkel voor de dagdagelijkse verzorging komt er een verpleegster langs. Maar voor mijn mama doe ik dat met plezier!” 