Colofn yr Esgob Wrth i ni edrych ymlaen at ddathlu presenoldeb Duw yn ein plith yn yr Adfent a’r Nadolig, mae’n hyfryd bod y rhifyn hwn o Croeso yn canolbwyntio ar hygyrchedd a’n dealltwriaeth gynyddol o’r hyn y gallai ei olygu i groesawu pawb yn ein heglwysi a’n cymunedau. Croeso sydd wrth galon ein ffydd ac efallai mai’r ymgnawdoliad – y syniad fod Duw yn ein caru ni gymaint bod Duw yn byw yn ein plith fel bod dynol yn Iesu – yw’r mynegiant eithaf o sut beth yw croeso a chynhwysiant. Rydyn ni’n Gristnogion yn credu bod Duw yn Iesu yn dangos i ni sut beth yw rhoi pŵer o’r neilltu a dangos cariad hunan wag, i estyn allan at y rhai sydd efallai angen cymorth a chysylltiad i wybod mai cariad ydyn nhw a’u derbyn. Mae ymarfer cariad hunan-wacáu mor anodd. Mewn cymaint o feysydd o’n bywydau rydym wedi ein hyfforddi a’n cyflyru i edrych ar ein hanghenion ein hunain yn gyntaf, ac i fesur ein hunain yn erbyn eraill yn hytrach na rhoi pobl eraill yn gyntaf. Gall y syniad y gallem gael ein cyfoethogi gan eraill a’r ddealltwriaeth bod cariad yn adnodd anfeidrol, un sy’n tyfu fwyaf y caiff ei rannu, gymryd oes i’w amgyffred a cheisio byw allan. Mae’r math hwn o ddysgu yn ein galw i ddysgu’n gyson a maddau dro ar ôl tro
– thema wych i’r Adfent, sy’n cael ei neilltuo gan yr eglwys fel cyfnod o symud ymlaen mewn gobaith. Mae’r rhai sydd wedi cofleidio’r daith o geisio estyn allan at eraill ac ehangu’r croeso a gynigir ganddynt, fel arfer yn darganfod bod hon yn daith lawen ac yn un lle maent yn dysgu mwy amdanynt eu hunain. Gall dysgu am sut y gallai fod angen i ni newid fod yn waith caled hefyd. Nid wyf erioed wedi dod ar draws cymuned eglwysig nad yw’n credu ei bod eisoes yn groesawgar, ac eto mae’r rhai sy’n croesi ein trothwyon am y tro cyntaf, a’r rhai sydd naill ai nad ydynt am ddod i mewn, neu nad ydynt yn gallu cael mynediad yn hawdd yn aml yn cael llawer. i’n dysgu. Rydyn ni’n gwella’n raddol wrth sylwi ar y rhwystrau ffisegol sy’n gallu gwneud eglwysi’n anhygyrch. Gall fod yn fwy heriol sylwi ar rwystrau sy’n llai amlwg. Mae yna alwad i ni fod yn sylwgar i eraill, i fod yn effro i bethau y gallem fod wedi methu â sylwi arnynt yn flaenorol, ac i fod yn ystwyth ac yn hyblyg yn wyneb yr anghenion y gallwn ddod ar eu traws. Wedi’r cyfan, dyma’n union sut mae Duw yn ein croesawu, gydag amynedd, gyda chariad mawr a chydag awydd mor dwfn am gysylltiad a bendith.
Bishop’s Column The Rt Rev’d Mary Stallard As we look forward to celebrating God’s presence in our midst at Advent and Christmas, it is wonderful that this issue of Croeso is focussing upon accessibility and our growing understanding of what it might mean to welcome everyone in our churches and communities. Welcome is at the heart of our faith and the incarnation – the idea that God loves us so much that in Jesus, God lived amongst us as a human – is perhaps the ultimate expression of what welcome and inclusion can be like. We Christians believe that God in Jesus shows us what it is like to put aside power and to show selfemptying love, to reach out to those who may need help and connection to know that they are loved and accepted. Practising self-emptying love ourselves is so difficult. In so many parts of our lives we are trained and conditioned to look to our own needs first, and to measure ourselves against others rather than putting other people first. The idea that we might be enriched by others and the understanding that love is an infinite resource, one that grows the more it is shared, can take a lifetime to fathom and to try and live out. This type of learning calls us to be constantly learning and forgiving – a great theme for Advent, which is dedicated by the church as a time of moving forward in hope. Those who have embraced the journey of seeking to reach out to others and to broaden the welcome that they offer, usually discover that this is a joyful journey and one in which they learn more about themselves.
2
Learning about how we might need to change can also be hard work. I have never yet encountered a church community which does not believe that it is welcoming, and yet those who cross our thresholds for the first time, and those who either don’t want to come in, or who cannot easily gain access often have much to teach us. We are gradually getting a little better at noticing the physical barriers that can make churches inaccessible. Perhaps it is more challenging to notice barriers that are less obvious. There is a call here for us to be attentive to others, to be on the lookout for things we may previously have failed to notice, and to be adaptable and flexible in the face of the needs we may encounter. This is after all exactly how God welcomes us, with patience, with great love and with a deep desire for connection and blessing.
