De gevoelige jongen met gitaar. De rebel vol woede. De introverte dromer. Het losgeslagen feestbeest. De twitteraar met de ongezouten mening. Case Mayfield is het allemaal. Maar wie is de singer/songwriter nou echt? Met die vraag zocht LiveXS hem op. Al wisten we na afloop eigenlijk nog niets. Tekst Milo Lambers, Beeld Casper Rila “In de hele wereld gaat het alleen maar om geld. Geld is de bron van al het ongeluk: van oorlog, van crisis, van geweld”, verzucht Case, geboren als Kees Veerman in Volendam. Hij maakt zich er kwaad om. Bijvoorbeeld in het liedje Builder van de nieuwe plaat 10, de sterke en weer zeer gevarieerde opvolger van het nog geen jaar oude The Many Colored Beast. “Politici fluisteren ons allemaal dingen in. Ze hersenspoelen ons en wij geloven het. Dat zou niet zo moeten zijn.” Dit is de eerste Case die ik vandaag ontmoet: fel en vastberaden om iets aan al die oneerlijkheid te doen. Al weet hij niet hoe. “Daar denk ik over na.” Hier komt Case nummer twee om de hoek kijken. De Case die vooral heel cynisch is. “Nee, ik ga niet stemmen. Nog nooit gedaan. Heeft toch geen zin. Je burgerrecht? Geloof jij dat? Als er al iemand is die het systeem wil veranderen, lukt het toch niet.”
vriend om de plaat te maken en PIAS wilde hem uitgeven. ”Het is echt een rollercoaster. Ik merk dat ik nu niet kan schrijven. Al maak ik me daarover geen zorgen. Het komt wel weer terug. Weet je wat fijn zou zijn? Als ik binnen nu en een half jaar weer echt verliefd word. En dat het dan weer uitgaat. Dan kan ik weer een nieuwe plaat schrijven, haha!” Het is dus net een droom. “Zo voelt het ook. Ik kreeg zelfs de producer die ik wilde, Reyn Ouwehand. Hij zei meteen toen hij ons hoorde: ‘die rhytm and blueskant vind ik niet zo interessant, dat kan iedereen.’ Toen zijn we als een gek gaan werken. We hadden drie dagen om
Case wisselt zijn cynische kant gemakkelijk in voor een kant vol humor, platte humor. “Mijn eerste albums zijn alle twee opgenomen met een band. Ik ben al bezig met plaat drie en vier. De derde wordt alleen mij op gitaar. Op de vierde wil ik werken zoals Wilco, met allerlei gekke instrumenten. Dertien babykontjes om op te trommelen.” Hij giert het uit. Maar dan, nog geen vijf minuten later: “Ik kan altijd liedjes schrijven, behalve als ik me druk om zaken ga maken als: Blaudzun’s clubtour is al uitverkocht, die van mij niet.” Wat krijgen we nou? “Het interesseert me niet, maar ik word constant gehersenspoeld. Ik word geacht me druk te maken om dat soort zaken, net als dat ik geacht word om interviews te doen en op Facebook mezelf te promoten. Dat zijn concessies die ik moet doen als muzikant.” Case durft niet te zeggen wie hij is. “Ik weet zelf niet goed wie ik ben. Dat komt ook terug in het liedje Schizophrenia.
Als ik wakker word, weet ik vaak niet hoe ik me voel. Het kan bij mij zo omslaan. Ik zoek nog naar mezelf.” Na driekwartier duizel ik. De enige bindende factor tussen alle verschillende versies van Case is dat hij zo direct is. Dat blijkt maar weer na het interview als hij charmant een arm om de stagiair van de platenmaatschappij heen legt. Nog geen tien tellen later begint ie te vertellen over masturberen onder de douche. Fascinerend blijft hij.
LIVEDATA 26 oktober De Spot, Middelburg 27 oktober Studentenkapel, Eindhoven 30 oktober Ancienne Belgique, Brussel 1 november 013, Tilburg 15 november Luxor Live, Arnhem 16 november Asteriks, Leeuwarden 30 november De Kelder, Amersfoort 27 december Tivoli, Utrecht
alles op te nemen, vier liedjes per dag. Alles in zijn studio en we waren allemaal zo gefocust. Ze belden me de dag erna op, en zeiden: we hebben nog nooit eerder een jetlag gehad na een opnamesessie. Maar zelfs daarna was ik nog onzeker. Ben ik wel goed genoeg, haal ik wel alles uit mijn stem? Totdat ik bij het terugluisteren kippenvel zag verschijnen bij de anderen. Toen wist ik: ja, dit is goed.”
LIVEDATA 16 november Red Shoe Sessions, Nijmegen 18 november Paradiso, Amsterdam (support Beth Hart) 21 november Tivoli, Utrecht (support Beth Hart) 13 januari Mezz Café, Breda 17 januari Effenaar, Eindhoven 14 april A Small own Music Walk, Hoorn
Na een Europese tour in het voorprogramma van Anneke van Griesbergen en een volgeboekte agenda in de vorm van een nationale clubtour, ligt nu het debuutalbum A Modern Scenery van het Roermondse Kill Ferelli in de winkels. Frontvrouw Kelly Kockelkoren vertelt over het genot van herrie en het doorbraakmoment. Tekst Erwin van ’t Hof, Beeld I Am Kat De band bestaat naast de zangeres uit Ferry ‘Punto’ Duijsens. Ferelli is dan ook een samenvoeging van beide voornamen. “Kill staat ervoor omdat dat nu eenmaal cooler klinkt dan Kell”, vertelt de blonde frontvrouw. Het album staat vol met een pittig en dik Amerikaans gitaargeluid, maar er is ook ruimte voor ballads en een enkel popnummer: “De songs zijn het resultaat van twee jaar schrijven. Eigenlijk spelen we punkrock met soms een zacht randje.
We wilden laten zien hoe veelzijdig we zijn. Daar komt bij dat ik meer van het rammen ben en de stijl van Punto meer binnen de popmuziek valt.” Overigens staan Punto en Kelly natuurlijk niet met zijn tweeën op de bühne. Live worden ze versterkt door bassist Rob van Elmpt en drummer Roy Moonen. Een groot deel van de nummers schreef Kelly zelf. Haar inspiratie is vooral haar eigen ervaring. Zo gaat July over een jong meisje dat in haar stad is overleden. “Ik kende haar niet zo goed, maar het raakte me ontzettend. Op dat soort momenten krijg ik gelijk de inspiratie om er een nummer van te maken.” Andere keren is het een toevallige samenloop van omstandigheden die haar naar de pen doet grijpen. “Zo heb ik een nummer geschreven over Billy the Kid. Ik las er toevallig een artikel over en vond hem fascinerend. In de tekst stond dat hij 21 mensen had vermoord en ik was toen zelf ook 21. De link slaat eigenlijk nergens op, maar toch werkt het bij mij soms wel zo.”
Op een Muzikantendag, een conferentie waar muzikanten en muziekprofessionals samenkomen, werd de muziek van Kill Ferelli opgepikt door Suburban Records. Kelly denkt dat dit komt door een flinke dosis ‘ongenuanceerde girlpower’. “Er zijn in Nederland niet veel pittige bands met een vrouw die zingt en gitaar speelt aan het roer. Daar hebben wij waarschijnlijk ons voordeel mee gedaan.” De marketing rond de band legt daarom het op de Roermondse. De albumcover wordt volledig in beslag genomen door een foto van de frontvrouw. “Daar moet ik eigenlijk nog steeds aan wennen. Je schrikt je rot als je ineens je kop zo groot in een winkel ziet liggen. Ik denk dat je er niet aan ontkomt, elke grote band waar ik naar luister heeft wel een type die de smaak bepaalt. Dat betekent niet dat ik in mijn eentje Kill Ferelli wil zijn. We doen het met zijn allen.”
LIVEXS NOVEMBER 2012 29