november
LIEFDESBRIEF 39
2016
OPENINGEN NAAR HET LICHT T
EEN ONGELUK, een afschuwelijke diagnose, een financiĂŤle tegenvaller of een relatiebreuk - deze liefdesbrief gaat over de ware betekenis van wat wij doorgaans als ramp of tegenspoed ervaren. pag. 1
Een beter begrip van deze 'rampen' in je leven kan je helpen om in een positieve sfeer te blijven, met vrede in je hart, wat er ook gebeurt.
Albert Jansen
L I E F D E S B R I E F
Dierbare vriend(in), het is een warme zondagmiddag in augustus als we besluiten om een fietstochtje te gaan maken. Om Saint Jean Pied de Port te mijden rijden we de andere kant op, want op zondag is het er al?jd een drukte van belang met dagjesmensen, pelgrims en toeristen die de enige doorgangsweg verstoppen. We fietsen door een groen heuvellandschap met kronkelende weggetjes, omzoomd door tamme kastanjebomen, hazelaars en eiken. We klimmen naar een dorpje dat boven op een heuvel ligt: enkele boerderijen rond een eeuwenoud kerkje, het piepkleine kerkhof ernaast. Het begint te regenen, het stelt niet veel voor, maar toch we trekken een jack aan. Dan daalt de weg met haarspeldbochten naar het volgende dorp. Plots verschijnt er een wit busje in de bocht. In een reflex knijpen we in de remmen. Als in een 'pas de deux' gaan we tegelijker?jd onderuit op het door algen en regen spekglad geworden asfalt. In een flits zie ik dat de fietsen door glijden, het busje kan nog net op ?jd stoppen. Ik krabbel overeind, met pijn in mijn schouder, arm, ribbenkast en heup.
Rinske ligt s?l op het asfalt, ze beweegt niet. Ik zie bloed sijpelen uit een hoofdwond, het lijkt oppervlakkig, veroorzaakt door haar haarklem. Ik spreek haar aan, maar ze reageert niet. Ik voel hoe angst komt opzeLen en probeer me te concentreren. Ik ben arts, geen ?jd nu voor eigen emo?es! Dan begint ze te kreunen, auwauwauwauwauw… Ik vraag waar ze pijn heeO, maar ze geeO geen antwoord, ze kermt alleen maar. Wat kan ik doen? Ik moet een idee krijgen van de ernst van de situa?e en probeer tot haar door te dringen: 'Rinske, hoor je me? Kijk me aan!' 'Auwauwauwauwauw' is het enige dat ze uitbrengt. Dan spreekt een vrouwenstem me aan in het Frans, of ze de pompiers moet waarschuwen ('pompiers' is de brandweer, die hier ook als ambulance fungeert). Ik aarzel, ik hoop dat het misschien meevalt, dat Rinske zo wel weer zal opknappen. Maar het valt niet mee. Ze is verward. Ik wil onderzoeken of ze kan staan en ?l haar op onder haar oksels. Het lukt niet. Ik vrees dat ze haar heup gebroken heeO en leg haar neer aan de kant van de weg. Ik vraag de dame om de pompiers te bellen. Het is moeilijk om
pag. 2
3 9
mijn liefste zo te zien lijden en haar niet te kunnen bereiken. Ze wordt steeds verwarder en erg geagiteerd. Zo ken ik haar helemaal niet. Past dit gedrag nog bij een gewone hersenschudding? Of heeO ze wellicht een schedelbreuk en is er sprake van een intracraniële bloeding? Ik wil haar verder onderzoeken, haar pupillen beoordelen, en vraag of ze me aan wil kijken. Ik zie geen afwijking. Het wachten op de ambulance duurt eindeloos. Dan eindelijk hoor ik in de verte een sirene. Ik heb moeite om Rinske rus?g te houden, ze doet alsmaar pogingen om zich los te rukken en op te staan, wat ze uiteraard niet kan. De brandweerlieden arriveren, ik leg uit wat er gebeurt is, wie ik ben en wat ik vermoed dat er aan de hand. Gezamenlijk proberen we de tegenstribbelende Rinske op de brancard te leggen, kermend van de pijn. Ze vecht als een woest, gewond dier en is voor geen enkele rede vatbaar! De hulpverleners aarzelen, ze hebben dit nog niet eerder meegemaakt. Ook zij vrezen voor een hersenletsel en besluiten om de reddingsheli te laten komen. Langzaam rijdt de ambulance dan achteruit, terug de heuvel op, want het is onmogelijk om op de smalle weg te keren. Eenmaal boven hobbelen we een weiland op, waar plek is voor de helikopter om te landen. Als die na een half uur met oorverdovend lawaai is geland en een EH-arts van het ziekenhuis Rinske onderzoekt en haar vragen stelt, wordt zij eindelijk wat rus?ger.
L I E F D E S B R I E F
Ze krijgt een infuus, pijns?llers. Ik verstrek de arts persoonlijke details en vertel hem dat mijn vrouw overgevoelig reageert op morfine. Hij stelt me gerust, alles komt goed. Dan dragen vier sterke mannen haar naar de helikopter. Voor mij is er echter
geen plaats. Verdrie?g moet toekijken hoe de helikopter daverend ops?jgt en met een ruime boog over de heuvels verdwijnt, op weg naar het ziekenhuis. Wég is de helikopter, wég is mijn professionele houding. Tranen stromen over mijn wangen. Haar pijn, haar lijden en de onzekerheid over haar lot worden me even teveel. De brandweerlieden brengen me in hun ambulance naar huis, de mensen van het wiLe busje zorgen voor de fietsen.
3 9
zich er nu mee: uw vrouw kon vanochtend echt wel bij de wasbak staan! Ik kijk haar stomverbaasd aan. Maar dan besef ik dat ze toen nog onder de pijns?lling zat én ik weet dat Rinske niet kinderach?g is: als ze iets móet doen, dan doet ze het ook, ook al vergaat ze van de pijn.
gepaard gaat met hevige emo?es. Zo'n golf duurt normaliter hooguit één tot enkele minuten en ebt dan langzaam weg. Ik ervoer dat proces toen ik op de voorbank van de ambulance zat tussen twee brandweerlieden in die me thuis brachten. Eerst kwamen de tranen, maar daarna kon ik ook met hen lachen en nog meer toestanden zelfs weer grapjes maken. Dat is toch Uiteindelijk weet ik de arts ervan te eigenlijk wel verbazingwekkend in overtuigen om haar opnieuw te on- zo'n situa?e! Natuurlijk, zodra mijn derzoeken. Een MRI-scan wijst uit gedachten naar Rinske gingen, voeldat mijn vermoeden gegrond is: ze de ik weer de pijn en het verdriet en blijkt een viertal botscheuren in haar kwamen meteen de zorgen weer bekken te hebben! boven. Wat duidelijk aangeeO dat Ze kan niet geopereerd worden, het het mijn gedachten zijn, die de emomoet met (bed)rust genezen. Omdat ?es en het gevoel weer kunnen opde verpleging in het ziekenhuis beroepen en vasthouden. droevend weinig voorstelt en er dag en nacht veel lawaai is, besluit ik op Wij creëren met onze gedachten, de derde dag Rinske mee naar huis gevoelens en daden onze werkelijkde vergeten heup te nemen en haar thuis zelf te verheid. Met andere woorden: wij zijn De daaropvolgende dagen verlopen plegen. We moeten alles cancelen de scheppers van onze werkelijkchao?sch. De dag na het ongeluk voor de komende weken, ook ons heid, ook al zijn we ons daarvan belt Rinske 's ochtends opgewekt bezoek aan Nederland, waar ik les meestal niet bewust. Als je op zoek vanuit het ziekenhuis: ik mag haar zou geven aan therapeuten. Wat bent naar een betrouwbare bron van ophalen, ze kan mee naar huis! Ik een toestand! Er moet op korte ter- informa?e over dit onderwerp, lees kan mijn oren niet geloven, dat bemijn een vervanger voor mij worden dan het boek van Neale Donald staat gewoonweg niet! Als ik die gevonden die de lessen kan geven. Ik Walsch 'Een ongewone gesprek met middag in het ziekenhuis arriveer, realiseer me dat ik Sylvester, onze God' ('het boek dat je leven veranheeO de verpleging inmiddels haar zoon die nu directeur is van Con dert' staat op de omslag - nou, bij infuus verwijderd. Rinske ligt bleek Amore, opzadel met een las?ge taak. mij ging mijn leven ervan op zijn kop, en misselijk in bed en vergaat van de En we moeten over 3 weken ook nog geweldig!) pijn! De morfine (ja, toch gegeven!) eens ons huis uit, de verhuizing staat is inmiddels uitgewerkt, maar de al gepland en de huur is al opgezegd bijwerkingen zijn er nog in alle hevoor het eind van de maand! Wat vigheid. Foto's hebben geen schedel- een ramp! letsel kunnen aantonen, alles lijkt dus mee te vallen. Ze heeO gewoon wat is werkelijk waar? een lichte hersenschudding, zegt de Het is een natuurlijke (aangeleerde) eerstehulp-arts. Dat is mooi, maar ik reac?e om dergelijke schokkende geloof er geen barst van! Het klopt situa?es als een ramp te beschougewoon niet met wat ik weet dat er wen, als een noodlot wat je zomaar gebeurd is en met wat ik nu zie. overkomt. Maar is dat terecht? En is 'HeeO u ook foto's van haar heup dat ook waar? Is het wérkelijk waar gemaakt?' vraag ik. Heup? De arts of is het eerder een product van aarzelt, het ging toch om hoofdletmijn beleving, van mijn gedachten sel? Ik vertel hem dat mijn vrouw (vaak versterkt door de reac?es van ook op haar echter heup is gevallen mensen in mijn nabijheid)? en niet in staat is om haar rechter been te belasten. Mijn ervaring als Na iedere lichamelijke of emo?onele huisarts heeO me geleerd dat er dan schok treedt er een fysiologische sprake moet zijn van een fractuur in (=natuurlijke) reac?e op, een enerdat gebied! De verpleegster bemoeit giegolf die door ons lichaam trekt en
pag. 3
L I E F D E S B R I E F
We creëren dus alle ervaringen die we op doen, ook de zogenaamd ongewenste toestanden en rampen. Het 'ongewenste' ontstaat alleen maar door onze beleving, door onze gedachten en verlangens over hoe iets zou móeten zijn, hoe ons leven er idealiter uit zou moeten zien. Dat is de inkleuring door onze ego-gestuurde, bewuste wil. Maar gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een grote, 'geheime' wil, een diep gewortelde (en meestal onbewuste) wijsheid, die ons als een onzichtbare gids begeleidt ?jdens het leven. Deze gids geeO ons voortdurend liefdevolle tekens. Soms uiten die zich als personen of zaken die ons dwars ziLen, als tegenspoed of als persoonlijke rampen. Meestal willen we die liever niet (her)kennen. Het voelt alsof je leven dan een krak krijgt, alsof je breekt. Zo voelde het aanvankelijk ook voor ons, toen we dat ongeluk kregen. Maar toen herinnerde ik me dat prach?ge lied van Leonard Cohen: There is a crack in everything, that's where the light comes in! (Bekijk en beluister hem via hLps://www.youtube.com/watch? v=6wRYjtvIYK0)
3 9
Daarnaast kregen we ?entallen hartverwarmende reac?es van Franse kennissen en van Neder-
tekens van betrokkenheid en van liefde, niet van onverschilligheid of an?pathie!'
…opgetild boven het niveau van het alledaagse
landse vrienden, die helemaal naar Zuid-Frankrijk reisden om ons te helpen. We kregen therapeu?sche behandelingen voor traumaverwerking en daadwerkelijke hulp rondom de verhuizing. Het was alsof er een vloed van licht over ons heen spoelde, zoveel dat we achteraf deze ?jd hebben ervaren als een weliswaar las?ge, maar buitengewoon zegenrijke periode. Het gebroken bekken van Rinske (in het Frans: bassin, dat verwant is aan het woord basis) heeO gezorgd voor een extra stevige basis van ons leven hier in Baskenland, voor een hecht netwerk aan nieuwe Nou, die krak heeO Rinske leLerlijk vrienden waardoor we ons hier nu gevoeld en het licht hebben we ge- echt 'thuis' voelen. lukkig ook opgemerkt. Elke dag (!) kwamen onze lieve buren even In diezelfde ?jd lazen we trouwens langs op ziekenbezoek, met een een indrukwekkend boek (De jeugd opbeurend woord of een potje van Jezus), waarvan de inhoud aan huisgemaakte jam. We spraken de schrijver Jakob Lorber werd geover allerlei onderwerpen, we lach- dicteerd door een innerlijke stem ten heel wat met elkaar en we (boek te bestellen via o.a. smeedden plannen voor leuke uit- bol.com). Hierin komt een scene stapjes en wandelingen wanneer voor, waarin een hooggeplaatste Rinske weer helemaal gezond zou figuur, de broer van keizer Auguszijn. We bouwden zo niet alleen tus, aan Jezus vraagt waarom hij een hechte vriendschap met hen zoveel toestanden in zijn leven op (een vriendschap die na onze moet meemaken, die het hem zo verhuizing alleen maar verder is moeilijk maken. Hierop geeO Jezus opgebloeid), maar konden tegelij- hem als antwoord: ker?jd ook ons Frans oefenen, dat 'Omdat God zo van je houdt! Benu met sprongen vooruit ging. schouw het als kleine plagerijtjes, pag. 4
Het zijn dus juist de moeilijke zaken die je als een golf even op?llen boven het niveau van het alledaagse uit, zodat je kunt beseffen dat je werkelijk gedragen wordt! Dit besef is ten diepste een godsbewustzijn, een bewustzijn waardoor je je verbonden kunt voelen met je 'Geheime wil', met je levenslot. Je kunt hierin geloven of niet, dat is natuurlijk in alle vrijheid aan jou. Maar ik kan je uit eigen ervaring vertellen: het helpt werkelijk als je echt gelooO dat je ál?jd, juist bij die zogenaamde tegenspoed, geholpen en geleid wordt door Liefde (of wat voor naam je daaraan ook wilt geven). Tegenspoed is een ui,ng van goddelijke liefde, een opening naar het Licht. Het is echter aan jou om, in alle vrijheid, te beslissen of je dit wilt erkennen en het Licht wilt omarmen. Dit wilde ik graag met je delen. Hartegroet! Albert Jansen Wil je reageren of je uitschrijven? stuur me een mailtje: albertjansen4@gmail.com