aNNE eeckels runt met haar dochter roxane een lunchcafé
”Ik had geen idéé hoe ik mijn leven moest inrichten met een Down-kindje. Maar zij wees me de weg” Achttien jaar geleden werd Anne mama van Roxane, een kind met het syndroom van Down. Intussen opende ze haar eigen lunchcafé, waar de klanten bediend worden door mensen met een beperking. Anne [51] is mama van Roxane. Sinds acht jaar baat ze de bistro Bits N Bites uit, intussen is er ook haar winkel Bits N Life. “Ik was zoals elke vrouw die op het punt staat om mama te worden: blij, enthousiast en ongeduldig om mijn kindje te zien. Ik had een gewone zwangerschap achter de rug, een gewone bevalling. Ik was gelukkig, zelfs dolgelukkig met mijn dochter. Toen ik een half uur later te horen kreeg dat Roxane het syndroom van Down had, was dat écht een schok. Ik had tijdens mijn zwangerschap niet gedacht aan complicaties, zeker niet aan Down. Mijn wereld stortte in op dat moment. Ik wist ook niet wat het betekende, Down. Ik kende van ver wel zo iemand, maar wat het inhield, hoe ik mijn verdere leven moest inrichten? Ik had geen idee. Ik vond het moeilijk, iedereen verviel in clichés: over hoe muzikaal ze zijn, die kindjes, en aanhankelijk. Ik ben heel blij dat ik twee dagen na de bevalling een telefoontje kreeg van iemand die zelf mama was van een kind met Down. "Luister, wat je nu denkt en voelt en niet durft uit te spreken, is alleen maar normaal. Voel
je er niet schuldig om, schaam je niet. Het is normaal, het is een verwerkingsproces." Dat gesprek met die vrouw heeft me zo veel deugd gedaan, het bracht rust in de paniek die ik voelde sinds ik het nieuws had gehoord. Het maakte het niet minder erg, maar het zorgde er wel voor dat ik opnieuw kon ademhalen." GEWOON WAT TRAGER "Het eerste jaar na haar geboorte werd ik overstelpt met informatie. Allemaal goed bedoeld, maar ik zag op den duur door de bomen het bos niet meer. Er waren zo veel therapieën, zo veel methodes voor kinderen met Down. Ik wilde – natuurlijk – alles doen voor mijn dochter. Maar wát moest ik dan doen? Onze buurman, een kinderneuroloog, heeft ons toen heel goed geholpen. ‘Die therapieën zijn niet echt nodig voor haar’, zei hij me. Zoals geen mens gelijk is, is ook geen mens met Down gelijk. Roxane zou alles kunnen leren, alleen trager dan anderen. ‘Als jij nu je job opgeeft om bij haar te blijven, ga je verwachtingen scheppen en teleurgesteld worden. Blijf je ding doen, het komt wel goed met Roxan-
ne’, zei hij. Ik heb het geluk gehad een paar mensen op mijn pad tegen te komen die me op het juiste moment de juiste dingen zeiden. Roxane is naar een gewone crèche gegaan, naar een gewone kleuterschool. Ik ging weer aan het werk als beursmakelaar. Toen ze naar de lagere school mocht gaan mits ondersteuning vanuit het bijzonder onderwijs, heb ik een sabbatjaar ingelast. Mijn job was heel intensief, met veel verantwoordelijkheden, daar wilde ik even uitstappen. Back to basics, gewoon zorgen voor mijn dochter en mezelf. Ik hield me bezig met Roxane en richtte mee de vereniging Downsyndroom Vlaanderen op, waar nu vierhonderd families bij zijn aangesloten." Hip en 'anders' "Maar sabbatjaar of niet, ik wil altijd bezig zijn. En zo is Bits N Bites ontstaan, mede dankzij Roxane. Na school gingen we weleens iets drinken in de buurt. Er was een heel lieve serveerster die Roxane af en toe liet helpen met afruimen – dat vond ze fantastisch!
libelle happy!
inspiratie
29