16
Klaas Vaak Er is niemand in de hele wereld die zoveel verhalen kent als Klaas Vaak – die kan pas vertellen! Zo in de loop van de avond, als kinderen heel keurig aan tafel zitten, of op hun bankje, komt Klaas Vaak. Hij komt heel stilletjes de trap op, want hij komt op kousenvoeten. Hij doet heel zachtjes de deur open en pssst! dan spuit hij de kinde ren zoete melk in hun ogen; o zo weinig, maar nog altijd genoeg om hun ogen dicht te laten vallen, zodat ze hem niet zien. Hij sluipt voorzichtig naar ze toe en blaast ze zachtjes in hun nek, en dan wordt hun hoofd zwaar. Maar het doet geen pijn, hoor, want Klaas Vaak meent het juist goed met de kinderen. Hij wil alleen maar dat ze rus tig zijn en dat zijn ze vooral als ze in bed liggen. Ze moeten stil zijn, want dan kan hij ze een verhaaltje vertellen. Als de kinderen dan slapen, gaat Klaas Vaak op hun bed zitten. Hij is mooi aan gekleed. Zijn jas is van zijde, maar je kunt onmogelijk zeggen wat voor kleur die heeft, want als hij zich draait, verschijnt er een groene, rode of blauwe glans. Onder iedere arm heeft hij een paraplu; één met plaatjes erop, die houdt hij boven de lieve kinderen en dan dromen ze de hele nacht de mooiste verhalen. En hij heeft een para plu waar helemaal niets op staat: die zet hij op boven de stoute kinderen, dan slapen ze zo raar en dan hebben ze ’s morgens als ze wakker worden geen minuutje gedroomd. Nu gaan we horen hoe Klaas Vaak een hele week lang iedere avond bij een kleine jongen kwam, die Hjalmar heette, en wat hij hem vertelde. Het zijn zeven verhalen, want een week heeft zeven dagen. Maandag ‘Nu moet je eens luisteren!’ zei Klaas
128
Vaak ’s avonds, toen hij Hjalmar in bed had. ‘Nu ga ik de kamer versieren!’ En toen werden alle bloemen in de bloempotten grote bomen, die hun lange takken tot aan het plafond en langs de muren uitstaken, zodat de hele kamer eruitzag als het prach tigste prieel. Alle takken zaten vol bloemen en iedere bloem was mooier dan een roos en geurde zo heerlijk, en als je zin mocht hebben om hem op te eten, was hij zoeter dan jam. De vruchten glansden als goud en er waren ook broodjes die barstten van de rozijnen, geweldig was het! Maar op het zelfde ogenblik begon er iets verschrikke lijk te jammeren in de la van de tafel waar Hjalmars schoolboeken lagen. ‘Wat is dat nu?’ zei Klaas Vaak. Hij ging naar de tafel en deed de la open. Het was de lei die zo geplaagd en bedrukt was, want er was een verkeerd getal in een som geslopen, zodat die bijna uit elkaar viel. De griffel wipte en sprong aan zijn touwtje alsof het een hondje was: hij wilde de som helpen, maar hij kon niet! En er kwam ook nog gejammer uit Hjalmars schrift, O, dat was werkelijk afschuwelijk om te horen! Aan de zijkant van iedere bladzijde ston den alle hoofdletters, met een kleine letter naast zich, een hele rij, dat was het voor beeld, en daarnaast stonden wat letters die dachten dat ze er net zo uitzagen. Maar die had Hjalmar geschreven; ze lagen bijna over de potloodstreep heen waar ze hadden moeten staan, alsof ze gevallen waren. ‘Kijk, zo moeten jullie staan!’ zei het voorbeeld. ‘Kijk, zo opzij geleund, met een vlotte zwaai!’ ‘Ja, dat willen we ook zo graag,’ zeiden Hjalmars letters, ‘maar we kunnen het niet, we zijn zo misselijk!’ ‘Dan hebben jullie kinderpoeders nodig,’ zei Klaas Vaak. 129