Ontmoeten & verbinden in Ede In een nieuw ingericht pand, naast inloopcentrum Meet-Inn, praten Katherina Soetendal en Arent Veldhuizen met Anton. Anton leeft door problemen met zijn buurman vooral op straat en wil graag in aanmerking komen voor begeleid wonen. Dan kan hij ook beter van de alcohol afblijven. “Gelukkig had je ons telefoonnummer”, zegt Katherina, “en goed dat je gekomen bent.”
Katherina is maatschappelijk werker bij IrisZorg, Arent sociaal psychiatrisch verpleegkundige (spv’er) bij Leger des Heils Gelderland. Samen geven zij op verzoek van de gemeente Ede vorm aan het project Ontmoeten & Verbinden. Dat is bedoeld om in contact te komen met dak- en thuisloze mensen, maar ook andere kwetsbare doelgroepen, en hen te koppelen aan verschillende vormen van hulp en begeleiding die er mogelijk zijn. Arent: “Het is vooral outreachend werk, maar we hadden behoefte aan wat kantoorruimte en een rustige omgeving om mensen te ontvangen. Deze locatie ligt lekker centraal en pal naast de Meet-Inn, een ontmoetingsplek waar een deel van onze doelgroep ook komt. We delen dit pand onder meer met het Diaconaal Platform en streetpastor Max. Dat komt goed uit, want met Ontmoeten & Verbinden willen we formele en informele zorg bij elkaar brengen. Bij informele zorg moet je denken aan kerken, de moskee, buurthuizen, wijkgerichte eetgroepen en organisaties als Sportservice. Samen kunnen we ervoor zorgen dat mensen die nergens terechtkunnen, weer in de eigen omgeving meedoen aan de samenleving.” Katherina: “Het Leger des Heils en IrisZorg kennen elkaar goed, onder meer doordat we in de opvang van verslaafde daklozen samenwerken. Daarom vroeg de ge-
meente ons om Ontmoeten & Verbinden op te zetten. Als team vullen we elkaar ook aan: een man en een vrouw, spv’er en maatschappelijk werker. We werken hier allebei 12 uur per week. Zo kunnen we wekelijks twee keer op pad om mensen te ontmoeten. Onze doelgroep bestaat uit een ‘harde kern’ van dertig tot vijftig mensen op straat, die makkelijk uit te breiden is tot meer dan honderd, met bewoners van kraakpanden, mensen die uitgezet worden of bijvoorbeeld in de bossen rond Ede leven.” Arent: “Mensen leren kennen is de eerste stap. Je moet tijd investeren om een relatie op te bouwen. En de hulp die je kunt geven, stem je af op die relatie, het wederzijdse vertrouwen dat er op dat moment is.” Katherina: “Je gaat naar ze toe, loopt - letterlijk en figuurlijk - met ze mee en zorgt er vervolgens voor dat ze je kunnen bereiken. Ik krijg net een sms’je van iemand, gewoon om te laten weten waar hij zit en dat het goed gaat. Daar heeft hij de telefoon van een vriend voor geleend! Contact houden, dus. En niet met het vingertje zwaaien. Natuurlijk dragen we ideeën aan, maar pushen helpt niet. Uiteindelijk zullen ze zelf met hun hulpvraag moeten komen. Dan kunnen we samen op zoek naar oplossingen, zoals net met Anton hier.”
die best wat voor een ander willen betekenen, als ze maar een beetje geholpen worden om met die ander in contact te komen. Door onze ogen en oren open te houden, kunnen we dat ‘sociale kapitaal van Ede’ aanboren, zoals de gemeente het formuleerde.”
Sportieve ontmoeting Donderdag 27 maart 2014 nodigden Katharina en Arent mensen uit de doelgroep uit om een potje te komen voetballen en daarna samen te lunchen. Er kwamen er meteen ruim twintig. “Natuurlijk zagen sommigen vooral de lunch wel zitten,” vertelt Arent, “maar ook het voetballen en het elkaar ontmoeten werden met enthousiasme ontvangen. ‘We horen vaak dat we overlast veroorzaken, maar dit is tenminste positief’, zeiden er een paar. En: ‘Eindelijk wordt er eens iets leuks voor ons georganiseerd!’ Wat mij betreft gaan we dit vaker doen. Het is een laagdrempelige en gezonde manier om mensen dichter bij elkaar te brengen.”
Arent: “Elk verhaal is anders. Dat geldt dus ook voor de dingen die we voor deze mensen kunnen doen. De één gaat eindelijk met zijn klachten naar een dokter, de ander schuift aan bij een eetgroep in de wijk. En als ik erin geslaagd ben om een DigiD voor iemand aan te vragen, is dat soms al een feestje waard! Het zijn allemaal stappen om - zoals dat zo mooi heet - de kwaliteit van leven te verbeteren. En er zijn heel wat mensen en organisaties
Oma en pleegmoeder tegelijk De dochter van Jos zat door psychische problemen al op jonge leeftijd in de jeugdzorg. Toen zij op veertienjarige leeftijd zwanger werd, kon ze nergens terecht. Ze kreeg zelfs het advies om het kindje te laten weghalen. Maar dat wilde ze niet, tot blijdschap van Jos die nu ‘pleeggrootmoeder’ van haar kleinzoon is. Jos krijgt daarbij begeleiding van Monica van Vliet, pleegzorgmedewerker bij het Leger des Heils.
‘Het is een feestje om voor hem te zorgen’
Jos: “Eerlijk gezegd wist ik niet dat het Leger des Heils dit werk deed, maar ze hadden snel iemand beschikbaar en het voelde goed. Toch vond ik het in het begin niet zo leuk. Omdat ik niet de voogdij heb - die ligt bij Jeugdzorg - moest ik over van alles en nog wat eerst overleggen. Dat botste wel eens. Ik wist gewoon niet dat pleegzorg zo werkte.” Monica: “Het is eerst natuurlijk aftasten. Ook - of juist - als het kind binnen de eigen familie wordt opgevangen, moeten we een zogenoemd ‘netwerkonderzoek’ doen om te kijken of het wel een goede plek voor het
kind is. Maar vervolgens zijn we er om de pleegouders te ondersteunen. Ik doe dat hier nu sinds een jaar of twee en heb vooral een rol als coach: bereikbaar, maar zonder iets op te leggen.” Jos: “Toen mijn dochter zwanger was, ging het super. We waren echt samen in verwachting. Maar direct na de bevalling, moest ze niet veel van de kleine hebben. Het ziekenhuis wilde hem ook niet laten gaan, omdat ze de situatie niet vertrouwden. Ik heb toen uitgelegd dat ik de zorg op me zou nemen. Eenmaal thuis, deed mijn dochter inderdaad heel weinig. Ze
was depressief. Ik zei dat het zo niet ging en toen is er voor haar een plek in de psychiatrie geregeld. Toch vond ik dat ook weer moeilijk.” Monica: “Jos is oma en pleegmoeder tegelijk. Maar ook de moeder van haar dochter. Daar moet je rekening mee houden. En wat pleegzorg binnen de eigen familie vaak ingewikkeld maakt, is dat het kind in zekere zin dicht bij de problematiek blijft. Het is dan belangrijk dat pleegouders in staat zijn om zelf kritisch naar die situatie en hun eigen rol te kijken. Om hen daarbij te kunnen begeleiden is vertrouwen het allerbelangrijkste.”
ter erbij, is het een feestje om voor hem te zorgen. Het is een vrolijk ventje, nieuwsgierig, sociaal. En hij doet het erg goed op school.” Monica: “Het is zo’n voordeel dat hij bij Jos kan wonen! Daardoor is hij nooit uit zijn vertrouwde omgeving weggehaald. Hij heeft bijvoorbeeld geen hechtingsproblemen.” Jos: “Ik heb hem van het begin af aan lekker veel kunnen knuffelen. En nu hoop ik dat ik tot zijn achttiende voor hem kan blijven zorgen en dat het een stevige jongen wordt die het goed doet en van het leven geniet.”
Jos: “Ja, daar had ik wel tijd voor nodig. Het moet klikken en je moet eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Maar ik vind het nu prettig werken. Ik weet dat ik met vragen bij Monica terechtkan. Bijvoorbeeld over de manier waarop ik met mijn dochter om moet gaan, over regels stellen, enzovoort. Kijk, mensen in mijn omgeving kiezen altijd voor mij, maar je hebt iemand nodig die van buiten meekijkt.” Monica: “Ik vind het erg knap dat Jos steeds beter met de situatie omgaat. En dat is des te belangrijker nu haar kleinzoon op een leeftijd komt dat hij vragen gaat stellen.” Jos: “Joshua is een denkertje. En het doet pijn om te zeggen, maar zonder mijn doch-
Jaarkrant Leger des Heils Gelderland
Joshua
5