Het is druilerig en donker als we tegen de avond de Abdij naderen. Deze ligt groot, stil en stoer aan de Loire bij een Romaanse brug, die verdwijnt in de mist naar de vage overkant. Binnen krijgen we de sleutel van kamer 3 en aanwijzingen hoe we er moeten komen. De receptionist wuift ons weg en we begrijpen waarom: een ellenlang gang met hier en daar zware meubelen, doordringende Georgische muziek leidt ons naar een trap. De treden zijn aan de rechterkant uitgesleten. We volgen het spoor en vinden cel 3. In het kamertje staat een dubbel bed, een fauteuil en achter een deur een badkamer. Menko installeert zich in de cel en kijkt op een flat screen naar de Olympische Spelen. Ik raak in de ban van de muziek en blijf in de gangen over de uitgesleten treden lopen, die de monniken als levenspad aanhielden. Als het cdtje met de zware Georgische muziek uitgespeeld is, begint het weer opnieuw terwijl ik over de treden blijf lopen, terug in de tijd tot ik uiteindelijk naast Menko in het kingsize bed kruip. Hij heeft de gordijnen dichtgeschoven. De brug is weg. Het is donker. Voordat ik ga slapen zijn mijn gedachten bij de uitgesleten treden van de trap en de monniken die daar in perpetuum mobile door de eeuwen heen overheen liepen. Enkele uren later, het moet 3 uur geweest zijn, schrik ik wakker. Zou er een monnik hebben aangeklopt, mij hebben gewekt om de trap te tonen, die naar hogere sferen leidt en om mij te bevrijden van de angsten der onwetendheid? Heeft hij plaats genomen in de fauteuil? Ik luister aandachtig, hoor de stem van een Amerikaan, die
onder ons raam met een veel te harde stem belt op zijn mobiele telefoon. De beurs blijkt in Hong Kong net geopend te zijn en hij behandelt de aandelen alsof hij met een overlevingsslag bezig is. Ik overweeg om het gordijn te openen, een glimp van de brug op te vangen, het gesprek af te luisteren en te hopen op een gouden tip. Maar ik aarzel, ik zou dan langs de fauteuil moeten gaan en zou daar misschien toch een monnik in hebben plaatsgenomen? Er ontstaat een belangenverstrengeling. De volgende morgen vervolgen wij onze weg naar het Zuiden. Wij rijden door en langs eindeloze velden met zonnebloemen. Alle bloemen zijn gericht naar dezelfde kant en in elk hart van elke bloem herken ik een monnik in een donkerbruine pij met een aureool van gouden blaadjes. Nergens ontdekte ik een telefonerende Amerikaan.