Zarys toksykologii żywności

chloropochodne węglowodorów (chlorofenole), heksachlorobenzen (HCH), a także inne związki chemiczne, wychodzące poza zakres tego opracowania.

Należy nadmienić, że ze względów na poważne zagrożenie zdrowia i życia zwierząt i ludzi, fungicydy rtęciowe są obecnie całkowicie wycofane z użytkowania w ochronie roślin.

Obecnie, z punktu widzenia zagrożenia toksykologicznego, istotne znaczenie mają pochodne kwasu ditiokarbaminowego.

3.3.3.1. Ditiokarbaminiany Ditiokarbaminiany należą do głównych grup fungicydów, jakkolwiek posiadają także własności owadobójcze. Związki te są powszechnie stosowane i wypierają drogie i bardziej niebezpieczne fungicydy metaloorganiczne. Oprócz rolnictwa ditiokarbaminiany stosowane są do leczenia grzybic i świerzbu, a także wykorzystywane są w przemyśle gumowym.

Pochodne kwasu ditiokarbaminowego można podzielić na trzy klasy chemiczne: 1) sole kwasu dimetyloditiokarbaminowego (np. ferbam, ziram), 2) sole kwasu etylenobisditiokarbaminowego (np. maneb, zineb) oraz 3) disiarczki (tiuram). Jako przykłady preparatów zawierających te związki można podać: Cynkotox (zineb), Dithane D-14 (nabam) oraz Sadoplon-75 (tiuram). Ditiokarbaminiany są związkami o małej toksyczności ostrej dla ssaków.

3.3.3.1.1. Budowa chemiczna i własności fizykochemiczne Poniżej przedstawiono budowę kwasu ditiokarbaminowego (rysunek 3.8.A) oraz dwóch wybranych fungicydów ditiokarbaminowych (rysunki 3.8.B – ziramu, oraz 3.8.C – tiuramu).

132