3.3.1.2.1. Budowa chemiczna i własności fizykochemiczne Insektycydy karbaminowe stanowią estry kwasu karbaminowego o następującym wzorze ogólnym (rysunek 3.2.):
Rys. 3.2. Ogólna struktura pestycydów z grupy pochodnej kwasu karbaminowego (R1, R2 – atom wodoru lub podstawnik alkilowy; X – podstawnik heterocykliczny lub hydroaromatyczny) Insektycydy karbaminowe mają postać krystalicznych proszków, które trudno rozpuszczają się w wodzie, natomiast dobrze w rozpuszczalnikach organicznych. Karbaminiany są nietrwałe i łatwo ulegają hydrolizie, zwłaszcza w środowisku zasadowym. Mimo małej trwałości odznaczają się efektywnym działaniem szkodnikobójczym, przy czym aktywność ta zwiększa się ze wzrostem temperatury. Insektycydy karbaminowe wykazują zróżnicowaną toksyczność dla organizmów stałocieplnych, co wiąże się z ich podatnością na działanie hydrolityczne, która uwarunkowane jest odmienną budową poszczególnych karbaminianów. Ogólnie związki te charakteryzuje niska toksyczność dla ssaków, natomiast duża toksyczność dla pszczół i ryb (co stanowi ich wadę jako ŚOR). 3.3.1.2.2. Mechanizm toksycznego działania i skutki zatrucia Główny kierunek biologicznego działania karbaminianów polega na hamowaniu aktywności cholinoesteraz krwi i tkanek. Związki te należą do
120