toksycznych, za co uznawany jest powszechnie za „ojca współczesnej toksykologii”. Nie należy jednak zapominać o wkładzie polskiego uczonego – prof. Józefa Markowskiego, który w tych samych czasach co Orfila dokonał wielu badań toksykologicznych, czego owocem była „Rozprawa o Toksykologii” (1829 r.). W pracy tej została również podana definicja trucizny: „Przez truciznę rozumiemy ciało, które wzięte w małych ilościach, gwałtownie i nader niebezpiecznie dla życia człowieka, zwierzęcia, a nawet rośliny sprawuje skutki”. Niestety jednak z uwagi na opublikowanie prac w języku polskim, jako "ojca toksykologii współczesnej" uznano José’a Matteo Bonaventure Orfila. Rozwój toksykologii we wspomnianych czasach był związany głównie z nurtem badań poświęconych potrzebom wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania (toksykologia sądowo-lekarska). W 1836 r. stosowanie trucizn w celach zbrodniczych zostało ujarzmione dzięki opracowaniu tzw. próby Marsha (metoda wykrywania arsenu w materiale sekcyjnym), metodom identyfikacji alkaloidów (Stass i Otto – 1850 r.), jak również dzięki badaniom umożliwiającym wykrycie innych trucizn metalicznych (Fresenius i Babo – 1884 r.). Wydawać by się mogło, że rozwój toksykologii, prawa, jak również wiedzy z zakresu medycyny, umożliwiłoby wyeliminowanie trucizn z życia codziennego, jednakże dalsze karty historii pokazują, że każda epoka związana jest z określonymi truciznami.
12