Chemia ogólna i nieorganiczna

(Reguła Hunda – elektrony tak obsadzają równo cenne orbitale, tzn. o takim samym poziomie energetycznym, aby osiągnąć jak największą ilość niesparowanych elektronów).

Orbitale atomowe 2px tworzą wiązanie 2px i antywiązanie *2px.

Elektrony ulokowane są na orbitalu wiążącym, antywiążący pozostaje pusty.

Orbitale atomowe 2py i 2pz tworzą orbitale cząsteczkowe typu-π, 2py i 2pz o poziomie energetycznym wyższym niż 2px i są obsadzone przez pozostałe 4-y elektrony z orbitali 2p atomów.

Orbitale antywiążące *2py i *2pz pozostają również puste.

Tlen – rys 5b. Na orbitalach atomowych 2p znajduje się w sumie osiem elektronów. Sześć z nich w cząsteczce, są rozmieszone po dwa na orbitalach 2px, 2py i 2pz. Pozostałe dwa, przeniesione są na orbitale antywiążące *2py i 2pz, zgodnie z regułą Hunda po jednym na każdym orbitalu.

Przewaga w cząsteczce elektronów zajmujących orbitale wiążące wskazuje, że takie wiązanie jest możliwe.

Obecność dwóch niesparowanych elektronów na orbitalach antywiążących wskazuje, że cząsteczka jest paramagnetyczna (tzn., że jest wciągana przez jednorodne pole magnetyczne).

Fluor – rys 5c. Na dwóch orbitalach atomowych 2p znajduje się łącznie dziesięć elektronów. Sześcioma obsadzone są w cząsteczce orbitale wiążące 2px, π2py i π2pz. Pozostałe cztery muszą przejść na orbitale antywiążące π*2py i π*2pz, osłabiając powstałe wiązanie.

W wiązaniach kowalencyjnych rozróżniamy: 1a). Kowalencyjne (atomowym) niespolaryzowane – gdy różnica elektroujemności atomów wchodzących w skład cząsteczki jest mniejsza od 0,4.

Przykładem takich połączeń może być cząsteczka wodoru; H:H czy chloru; Cl:Cl. Cząsteczki z tym typem wiązań są najczęściej gazami, z wyjątkiem, gdy wiązaniem kowalencyjnym niespolaryzowanym połączone są atomy substancji stałej (np. węgiel), wówczas powstała cząsteczka posiada dużą twardość – diament.

1b). Wiązanie kowalencyjne – spolaryzowane – pomimo, że wiązanie kowalencyjne tworzą wspólne elektrony, to przy różnicy w elektroujemności 23