Cyklonopedia
Reza Nagestrani
cej, jako osobliwość pnąca się ku zagładzie. Az wszakże, działający w sferze planetarnej (na płaszczyźnie ograniczeń), porusza się wzdłuż odchylających się i rozbieżnych linii. Słońce toczy się torem podwójnej helisy, wężowej spirali, w pionowym ruchu napędowym (dającym się odwzorować w postaci spopielającej osi), wiodącym je, jako dążącą wiecznie całość, ku Zeru bądź całkowitej zagładzie. Wszelako, ponieważ ta pionowa oś sama przynależy do helisy, synergicznie wzmaga ona drugą linię spirali (linię działania Aza), która celem przekształcenia pionowego napędowego ruchu Słońca w ruch śrubowy pozostać musi w skrętnym ruchu wirowym. Rozbieżna spirala, jako odchylająca oś Aza, wywołuje zmianę toru napędowego ciała Słońca w wyniku wprawienia go w ruch śrubowy. Przekształcenie to – wznoszenia się, czyli osiowości na odchylenie, czyli przekątność – obdarza słoneczną władzę pochłaniania nową mocą, czerpiącą już nie z dążenia ku krańcowi, lecz ze spiralnej nieoznaczoności, niewyczerpanego procesu stawania się odchyleń i zboczeń, buntowniczej chęci tworzenia. Ponieważ ruchy względne obdarzone są zawsze przeciwstawną prędkością (bowiem ich ruchów nie rozpatruje się w ramach jakiegoś układu współrzędnych, lecz jedynie we względnym odniesieniu wobec siebie), wężowa spirala nie może zaprowadzić do stanu całkowitego bezruchu czy domknięcia; jest zawsze nie-
dokonana, gotowa rozbić dowolny blok, oderwać każdy skończony element od reszty. W śrubowej maszynerii wężowej spirali wszelki ruch wznoszący (w tym wypadku ruch właściwy Słońcu) sam się zaburza, bowiem automatycznie przenosi się on na odśrodkową rozbieżność drugiej linii spirali. Oto katalityczne przeznaczenie wszelkich ruchów wznoszących, dominujących funkcji i linii, dążących do utrwalenia dominującego kierunku w śrubowym ruchu wężowej spirali, której wicie się wskazuje na postępujący rozkład. Parsani zauważa, że Rzymianie nazywali tę otchłannie żarłoczną istotę (Az) o wężowo-spiralnych przymiotach Voragon, nie wiążąc jej jednak z bezgraniczną żarłocznością (vorax) Słońca, lecz z otchłanią (vorago) buntu i heretyckich nowinek. W jednym z wywiadów Hamid Parsani odniósł tę śrubokształtną maszynerię, znaną pod mianem wężowej spiralności czy voragon do relacji między islamem a kapitalizmem. W roli Aza występuje tutaj rozpościerające się odśrodkowo ciało islamu, wątku słonecznego zaś (jako linii dominującej) napędowe i globalne ciało panującego technokapitalizmu. Skutkiem jego petropolitycznego skażenia przezeń globalnych systemów polityczno-ekonomicznych, jego zuchwałego uciekania się do takijji, czyli muzułmańskiego hiperkamuflażu, jako strategii w większym stopniu niż taktyki, wraz z panoszeniem się komunikacji w miejsce transgre-
146
147