LEUKE AFSLUITING
NKP...
TOM VERSCHOOR BOKAAL DOOR REMCO DE BORST Op 30 september werd, na de FS-3 wedstrijd op Rotterdam, de Tom Verschoor Bokaal voor de 18de keer uitgereikt. Tom Verschoor was een echte pionier en begon in 1958 in Canada met springen, Veel kennis over springen was er niet en men moest alles zelf ontdekken. Eenmaal terug in Nederland, bleek dat vrije val verboden was in ons land. Tom Verschoor, Steve Groff en Bert Wijnands waren het daar niet mee eens en mede dankzij hen mogen we nu gelukkig zogezegd 'buiten spelen'!
WIM DE GIER - Bij aankomst op Texel, voor onze L8 sprongen op de NKP, opperde Oortje dat het hem een leuk idee leek om weer eens een staticline ronde bol sprong te maken. Meteen waren er een groot aantal enthousiastelingen, waaronder ondergetekende, die dit fenomeen wel weer eens zouden willen meemaken. In 1981 begonnen, hoor ook ik inmiddels tot de bijna uitgestorven generatie die van ronde bol via een PC pas na ruim 100 sprongen aan een square is gaan hangen. Onze huidige coach Bert Hajée verteld mij zo nu en dan dat deze historie mij soms nog is aan te zien. De dag na de 8way hebben we (Eric van der Kroft, Hans Keiler, Jaap Keuter, Leo en ikzelf) deze sprong gemaakt. In eerste instantie was de groep groter maar als het puntje bij het paaltje komt ... Eerst natuurlijk de voorbereidingen met betrekking tot de reserveprocedures die wat verder gingen dan normaal met de vele 'oude kreten' als: knieën optrekken, armen door de lijnen, May West malfunctie, crossconnector, tapeweIls en capeweiis. Nadien onder veel belangstelling en hilariteit werden we door Jo Oosterveer in onze harnassen gesnoerd. Jo en Hans horen 'btw' echt tot de prehistorie in het springen met hun eerste sprongen in respectievelijk de jaren zestig en zeventig. Hoe strakker, hoe beter, volgens Jo, maar hoe krommer van de pijn in je rug je gaat lopen. Voor dat we het wisten, zaten we op de 2000 ft en konden we uitstappen. Na een heerlijk rustige vlucht onder die ronde bol landden drie van de vijf met een stand up, alleen het landingskruis was al krabbend niet te halen. Hiervoor misten we toch die rechthoekige zakdoek boven ons hoofd. Alles werd door Jo op een 'first jump video' gezet en ook het fototoestel zat aan de JAS wat schitterende nostalgische beelden heeft opgeleverd. Al met al een leuke afsluiting zo lang het nog kan, want ook Texel zal, neem ik aan, een keer stoppen met die ronde bollen. Ook al begreep ik van Simon dat nog steeds vele militairen (vooral Duitsers) hieraan nog graag willen hangen, dus wie weet kan het over 20 jaar nog steeds op Texel. En dat Duits (RECHTS UM BITTE, RECHTS UM!!!) hebben we tijdens de NKP 8way duidelijk uit de keel van Herman gehoord om een Duits ronde bol 'bombardement' op de Let te voorkomen. •
Tom Verschoor was een van de grondleggers van skydiving in Nederland. Op Seppe startte hij een school, maakte al heel snel film- en foto-opnames in vrije val en deed met succes mee aan internationale wedstrijden. Door een springongeval in 1974 kwam hij om het leven. Zijn vrienden hebben toen de wisselbokaal ingesteld. Niet alleen ter nagedachtenis, rnaar ook om jonge springers te stimuleren zich hard te maken voor de parasport. Op 30 september kreeg ik, Remco de Borst, deze Bokaal uitgereikt. Ik was er behoorlijk overdonderd en ontdaan van. Ik heb veel respect voor degenen die reeds op de plaat gegraveerd staan. Ik zie de Bokaal als de grootste onderscheiding die je als skydiver kunt krijgen. Om mijn eigen naam er nu bij te zien staan, maakt me apetrots. Alles wat ik tot nu in de sport heb meegemaakt, is mede te danken aan de mensen op de FD, teammaatjes, coaches en overige vrienden in de sport. Zij hebben mij veel geleerd en niet alleen over springen. Op de FD werd ik al snel door anderen geholpen en gemotiveerd. Zo kreeg ik een videocamera te leen, werd geholpen met het fabriceren van een helm en kreeg waardevolle tips. Dat sociale gevoel, waarbij we elkaar helpen om samen de sport te beoefenen, is het mooiste van skydiving. Zonder die onderlinge samenwerking is het denk ik snel afgelopen met onze sport. In 1996 begonnen we met het team Tranquilos (FS4). Met Irma van den Burg, Ina Hoogerdijk, Meüs van der Poel, Marc Hoornweg (coach + video) en later Mike Pennock (video). Mijn motto was 'het mag niet te veel kosten, 's avonds moeten we een biertje kunnen drinken en 's morgens niet te vroeg opstaan'. Op den duur werd ik hier gelukkig wat rnakkelijker in. Voor ik het wist, maakten we heel veel sprongen met coaching en stonden we om 6AM al op om te gaan rekken en strekken. Het motto veranderde met de jaren meer in 'keihard knallen!'. En die biertjes, ach één of twee rnoet nog steeds kunnen hoor. Na drie jaar Tranquilos werd Meüs weggekaapt door Dutch Fource (FS4). Hij bewees in staat te zijn om binnen een paar maanden vijf punten gemiddeld rneer te kunnen scoren. Een zeer bijzondere prestatie. Ik ben toen Peter Leemeijer met freestyle gaan video'en. Met hern heb ik ook een waanzinnige tijd mogen beleven. Naast een kamp in Florida konden we op onze eigen club trainen en heb ik mijn eerste WK versprongen. Peter kreeg in dat jaar de Tom Verschoor Bokaal uitgereikt, tijdens de NKP. Vervolgens ben ik mijn camera op Dutch Fource gaan
Remco met de Bokaal: een bronzen vijfmanster. De foto is gemaakt door Ronny Dumay.
richten en ging tegelijkertijd met Dutch Flight (FS8) op pad. Tijdens een stage afgelopen rnei moest ik van Pim Pennock rnijn videohelm afzetten, ik mocht op zijn plek in de vierman springen. Mike heeft daarop tijdens de NKP de video verzorgd. Drie ex-Tranquilos springers weer bij elkaar. Bert Hajee stelde voor om de teamnaam dan ook te veranderen in Tranquilos Fource. Maar zo ver is het nooit gekomen. Een heel verhaal en wat ik er eigenlijk mee wil aangeven, is het volgende. De eerste keer dat we in 1996 meededen aan de NKP nationale categorie, was een hele belevenis. De sfeer was fantastisch, ik heb de video nog vaak teruggekeken. We werden geen kampioen, maar dat we hiermee verder wilden gaan, was duidelijk. Dit werd voor ons het begin van wedstrijdspringen. In eerste instantie alleen voor de gezelligheid, maar ongemerkt stijgen de prestaties. Met de jaren ga je de lat steeds hoger leggen. De gezelligheid, naar elkaar kunnen lachen in de vrije val en high fiven na de landing hoort hier nog steeds bij. Toch wordt het aantal deelnemers op een NKP minder en minder. Als je vraagt waarom mensen twijfelen over deelname, is het antwoord vaak 'we zijn nog niet goed genoeg'. Maar ja, wanneer ben je dan wel goed genoeg? Bij deze wil ik de twijfelaars oproepen om toch mee te doen. Het is echt leuk, kampioen wordt je niet de eerste keer, daar moetje best veel voordoen. Hoewel het raar kan lopen. Goed, nu is het tijd voor een jaartje sparen en met Meüs concentreren op AFF. In augustus dit jaar hebben we allebei onze rating behaald. Een jaar rustig aan is hard nodig, want het jaar daarop willen we weer knallen! Er is nog veel te doen. FD leden, teammaatjes, coaches en overige paravrienden, bedankt voor de mooie tijd tot nu toe.. Hopelijk zijn de komende jaren net zo mooi.
a