Mijn AFF • ervaring
Op 17 september 1979 maakte ik mijn eerste sprong, onder leiding van Bram Lasshuijt Jr., bij de ENPC te Hoeven. Ondanks de vrij onstabiele exit was ik zeer enthousiast. Bij de zesde sprong brak ik helaas een been, waardoor ik 10 maanden werd uitgeschakeld. Na mijn herstel volgde ik opnieuw een grondopleiding en ging ik verder met springen. Zo maakte ik jaarlijks zo'n 20 sprongen. Maar de resultaten bleven ver achter op het gemiddelde. Na 70 sprongen was ik nog niet verder gekomen dan hele reeksen 3 en 5 sekonden. Verdere vooruitgang werd voorlopig niet geboekt. Ondanks de wat tegenvallende resultaten had ik toch altijd veel plezier in de sport. Begin juni 1983 ontvingen we van Herman Boerman een brief over een door de ENPC te organiseren springweek te Royan in Frankrijk. Tijdens deze week zou, voor het eerst binnen de ENPC, de mogelijkheid worden geboden tot het volgen van een kursus Accelerated Free Fall. Wat deze kursus inhield, werd in het kort aangegeven. De mogelijkheden die deze kursus bood, waren vrij uniek, zo te lezen. Na deze informatie realiseerde ik me, dat dit voor mij een uitgelezen kans was om echt resultaten te gaan boeken. De springweek te Royan moest ik helaas laten schieten in verband met een in dezelfde periode reeds geplande vakantie. Maar na de vakantie zou de AFF kursus ook op ons centrum worden gegeven, aldus Cees Schoonen. Ik heb me toen direkt aangemeld. Na mijn vakantie werden de inschrijvingsformulieren ingevuld en stelde Jacques Kouwenhoven m'n gemotiveerdheid stevig op de proef. Je diende de zaak zeer serieus op te vatten, anders had het weinig zin de kursus te beginnen, zo verzekerde hij me. Na nog wat heen en weer gepraat werd besloten, dat ik de volgende dag de eerste sprong zou kunnen maken. De weergoden beslisten echter anders. De daaropvolgende weken bleken ook slecht weer op te leveren. Maar donderdag 23 september was het weer beter dan ooit en kon de eerste sprong worden gemaakt. We hadden toen een lang spring-
weekend, georganiseerd rondom het 35jarig bestaan van de ENPC, op het vliegveld Midden Zeeland. Als voorbereiding op de sprong werden alle te volgen veiligheidsprocedures, alsmede het aftellen, de exit en uiteraard het hele verdere programma van de sprong uitvoerig doorgenomen. Na de uitleg moest ik het hele programma nog eens precies navertellen. Voor het springen werd de gelinkte exit verscheidene malen geoefend en alles werd nog eens herhaald. 's Middags was het zover! De vlucht op zich was voor mij als Zeeuw, boven eigen bodem, al een lust op zich. Het uitzicht over het Veersemeer, de Ooster Schelde en de Zeeuwse eilanden was werkelijk fantastisch. De vlucht verliep goed en op 7000 ft vroeg Cees me: "Zeg Ad, vertel eens wat je gaat doen". Na het hele programma te hebben opgedreund, konden we ons klaar gaan maken voor de sprong. Op jumprun aangekomen, werd de deur geopend en kon Jacques gaan spotten, Bij coupé, toch wel gespannen, als tweede naar buiten en op de step. Na het O.K. van beide jumpmasters kon het aftellen beginnen, met daaropvolgend de exit. We waren nu los en lagen in een grote draai tot we uitgestabiliseerd waren. Vervolgens kon het hele programma worden afgewerkt. Achtereenvolgens: eerste circle, drie dummies, tweede circle en verder stabiel doorvallen, tot op 4000 ft het kommando "pull" zou worde gegeven. Aan het eind van de tweede circle had ik al door dat ik alles veel te snel had gedaan. Na het trekken opende de chute zich en zag ik beide instrukteurs onder me door schieten en later ook openen. Na de koepel kontrole en oriëntatie begon ik met sturen om enkele minuten later keurig op de dropzone te landen. Terug bij de hangar konden we met de debriefing beginnen. Nu moest ik in volgorde precies vertellen wat ik allemaal had gedaan. Eén ding was me duidelijk, ik deed alles veel te snel en dat bleek juist. De exit, de dummies, de houding en het trekken waren allemaal O.K., maar het aftellen en de circles waren onvoldoende. Nadat alle fouten nog eens goed waren doorgesproken, konden we met de voorbereiding van de tweede sprong beginnen. Door de ervaring van de eerste sprong en de wetenschap hoe alles in z'n werk ging, vergde de voorbereiding heel wat minder tijd. Zo gingen we later weer omhoog voor de tweede sprong. Alles verliep nu veel beheerster. De hoogtemeter werd nu ook afgelezen.
Konklusie na deze sprong was dan ook: veel beter. Tijdens de daaropvolgende dagen werden nog vier sprongen afgewerkt met als vierde man Jacques Gielen, die alles op de videoband opnam. Na de sprong werden de opgenomen beelden afgedraaid, hetgeen ontzettend leerzaam was, omdat je precies zag wat je allemaal fout deed en wat hiervan de gevolgen waren. Je zou Jacques eigenlijk bij alle sprongen als extra instrukteur moeten laten meevliegen. Aan het eind van deze springweek ervaarde ik, dat ik al een heel eind opgeschoten was; ik zou nu met level vier verder kunnen. De daaropvolgende vier weken speelde het weer ons parten en kon er niet worden gesprongen. Wanneer je dan weer begint, is het toch weer even flink wennen. Je moet als het ware weer een stapje terug. Met het programma van level zes (backloops en tracking) had ik de meeste moeite. Tijdens deze oefening liet m'n concentratie veel te wensen over, waardoor ik het programma maar ten dele kon uitvoeren. Op 3 december waren we zover, dat Cees Schoonen mijn laatste taak level zeven als geslaagd kon aftekenen. Het was toch nog mooi gelukt, vóór het eind van het jaar! Als voordelen zou ik willen noemen: de goede begeleiding door zeer ervaren mensen en het werken met steeds dezelfde instrukteurs die je op een gegeven moment door en door kennen en je over je zwakke punten heen helpen. Verder voordeel is, dat je steeds met hetzelfde materiaal springt. Voorts de snelle vooruitgang, die je zelf per sprong duidelijk ervaart. Het nadeel van deze kursus is, lijkt mij, dat er nog veel te weinig bevoegde instrukteurs voorhanden zijn, waardoor er een wachtlijst van leerlingen ontstaat. De bevoegde instrukteurs hebben zodoende handen vol werk en komen bijna zelf niet aan springen toe. Sommigen vinden deze kursus te duur (zelf vind ik dat niet). Achteromkijkend mag ik konkluderen, dat deze unieke kursus voor mij de juiste is geweest, temeer gezien het verloop van mijn voorgaande 70 sprongen. Ik zou Cees Schoonen en Jacques Kouwenhoven hartelijk willen danken voor al hun tijd en energie die zij in mijn opleiding hebben geïnvesteerd.
Ad Lous, ENPC, NL-AFF 001
SPORTPARACHUTIST 9