Afscheid van Wim, Charles en Henk Wim Velthuizen, een blijvende bron van energie
Wim na de exit op een van de eerste vrije val foto's van Tom Verschoor.
Zoals hij zelf zegt en door zijn vrouwen kinderen volmondig wordt beaamd, leidt hij een "waanzinnig" leven. Naast zijn beroep als leraar Engels op de MTS in Amersfoort heeft hij nog zoveel bezigheden dat 24 uur per dag ons maar nauwelijks voldoende lijken voor deze energieke man. Naast de parasport en werkelijk alles wat daarmee te maken heeft, staan surfen, skiën, vroeger motorrijden, atletiek en judo (ooit op nationaal nivo!). Maar ook aktiviteiten rond Stedenspel, Zeskamp, Spel Zonder Grenzen en muziek slokken heel wat uurtjes op. Zijn parahistorie begint in 1967 op de Seppe Parachute Club (later Eerste Nederlandse Parachutisten Club) waarvan hij maar gelijk sekretaris werd. In 1968 werd dat Paraclub Icarus inklusief sekretariaat. In dat jaar sprong hij zijn eerste internationale wedstrijden met Tom Verschoor, Bert Wijnands en Koos Verhaar. Dat woordje eerste geldt voor Wim voor heel wat parazaken: Hij was de eerste gesponsorde springer in '69; hij staat op de eerste vrije val foto's van Tom Verschoor (een linkup met Bert Wijnands); Paul Koudijs en hij waren de eersten aan een Wing; hij was de eerste die in de tuin van Paleis Soestdijk sprong; de 500ste sprong van Charles Pellens werd door Wim vereeuwigd en dat was de eerste vrije val foto met méér dan twee springers; in 1970 behaalde hij met Jaap Havekotte in Lebach een van de eerste grote internationale successen (de tweede prijs batonpass + PA, achter het 7th Army Team maar vóór de rest van Europa); enz. De beginjaren rond 1970 vormden een tijd vol afwisseling. Zijn plakboek ge-
14 SPORTPARACHUTIST
tuigt daarvan. Om maar eens wat te noemen: Zijn eerste demo was in '67 met een onbestuurbare koepel op Terlet ter gelegenheid van een KNVvL jubileum; een tijdje daarna waren er van de 6 PC's in Nederland twee van Wim; veel demo's aan PC's uit de Beaver; met 6 PC springers in een F-27; een groot artikel in Panorama; stuntwerk voor de Tros; de oprichting van een Rode Kruis Para Team; demo's met een breakaway set; enz. Uit dat alles blijkt dat Wim altijd in is geweest voor bijzondere dingen, gewild of ongewild: Op een luchtvaartevenement op Voikei maakte Wim volgens de krant tijdens een massadropping zijn laatste sprong, want zijn afgekoppelde hoofdchute na een malfunktie deed het publiek het ergste vrezen. De demonstratie van de capaciteiten van de Paraplane ten opzichte van de ronde bolletjes viel hiermee in het water. De krant haalde hij dus wel maar voor de juiste publiciteit werd het belang van een omroeper door dit voorval wel bewezen. Zijn huis staat ook altijd open voor springers, ook als hij er niet is en dit resulteerde een keer, na een onverwachte thuiskomst van een vakantie, in het feit dat hij zelf er nauwelijks nog bij kon! Bert en Wim hadden eens een mooi plan om de respektievelijke vrouwen, die toch "niets" te doen hadden, hun chutes te laten vouwen! Met twee sets de man zou het aantal sprongen per dag flink kunnen oplopen! Nadat de eerste sprong volgens dit systeem een malfunktie opleverde, werd er toch maar weer van afgezien! In de loop der tijd heeft Wim vele bijzondere ervaringen opgedaan, waardoor hij vaak in kontakt kwam met bekende personen, zoals o.a. Joe Levine ("een Brug te Ver"), Trix Terwindt en leden van het Koninklijk Huis. De verjaardag van Prins Bernhard wordt al tien jaar lang gevierd met een sprong in de paleistuin. Ook buiten het springen om heeft hij kontakten met de Koninklijke Familie: Zijn vrouwen hij hebben les
gegeven aan de prinsjes en hij heeft met zijn Band op het Paleis gespeeld. Hij heeft heel veel mensen leren kennen en met velen van hen zijn de kontakten gebleven, ook al springen deze mensen niet of niet meer. Dat vindt hij heel bijzonder. Een voorbeeld daarvan is Tineke Wuisman die zijn vorige verjaardag nog mee vierde. Wim heeft nu zo'n 1500 sprongen in zijn logboek staan. Van het aantal verschillende typen vliegtuigen waaruit hij heeft gesprongen, loopt het water je als springer in de mond en onder de namen van dropzones is zelfs Hawaï te vinden! Sinds '69 is hij instrukteur en in die hoedanigheid heeft hij lange tijd veel werk bij Paraclub Icarus verricht. De laatste jaren heeft dat praktisch stil gelegen, hoewel hij nu weer aktief aan de instruktiegroep verbonden is en bezig is een kursus vrije val via de computer op papier te zetten. Vele leden van de oude garde zijn door hem opgeleid zoals: Jaap Havekotte, Sjaak Gielen, Paul Koudijs en Ellen Bussemaker. Springers die zelf allang hun sporen hebben verdiend. Verweven in deze historie zijn zijn aktiviteiten op het bestuurlijke vlak, want in het begin der zeventiger jaren, om precies te zijn op 4 januari 1974, werd Wim gevraagd voorzitter te worden van de KNVvL Afdeling Parachutespringen en hij werd gekozen. "Het was wel even wennen, maar met deskundige steun van Karst Sikkens, gestimuleerd door de altijd aktieve Bert Wijnands en met de volledige steun van de toenmalige clubs durfde ik het wel aan." Namens de Afdeling nam hij ook zitting in het Hoofdbestuur van de KNVvL. Beide funkties hielden veel, veel werk in. Ook daaruit kunnen we slechts een bloemlezing geven: Het opzetten van een opleiding voor instrukteur tot de TC deze taak overnam; het aanpassen van de Regeling Valschemspringen aan de ontwikkelingen zoals demo's binnen de bebouwde kom en nachtsprongen; het