Profi el van een KNMC lid

Richard (72) en Yvonne (69) Everdij uit Huissen bij Arnhem varen op een Linden Spiegelkotter, de IJsvogel. Richard studeerde tandheelkunde in Nijmegen en had later een praktijk in Arnhem. Huissen ligt in de gemeente Lingewaard. Yvonne werkte in de ziekenverzorging. Ze hebben samen twee kinderen, een zoon en een dochter, en inmiddels een vijftal kleinkinderen. Richard kende Dick van de Pol en kwam in contact met Tjaco Biesheuvel en werd in 2017 lid van de KNMC. Ook Yvonne is lid. Richard is lid van de Commissie Nautische Techniek.

In de aanlooptocht naar het openingsfeest naar Den Bosch uit het noordwesten bevonden zich interessante deelnemers. Opvallend was dat sommigen van hen lange zeetochten hadden gemaakt met motorboot of zeilboot. Niet alleen Richard en Yvonne Everdij hebben een rijk en interessant maritiem verhaal. Ook Lex Steenkist, met partner Johanna Krauth met hun plezierjacht hebben veel zeereizen gemaakt. Voorts, Paul en Wil Dinant, die veel op zee hebben gezeild, alsook Gerrit en Nel Grootveld, die zo’n beetje overal in Europa zijn geweest. Het was een interessant gezelschap met onder meer deze deelnemers aan de aanlooptocht.

We spraken Richard en Yvonne Everdij over hun maritieme leven tijdens het openingsfeest in Den Bosch. Zij bevaren nu een Linden spiegelkotter, die de Houtribhaven in Lelystad als thuishaven heeft. Vandaar dat zij mee voeren met de aanlooptocht uit het noordwesten onder leiding van Ineke en Rob Hessing. Van hun rijke en uitgebreide ervaringen met het zeilen, kunnen we hier slechts een deel van weergeven. Je kan er wel een boek over schrijven!

Varen is Richard met de paplepel ingegoten. Zijn ouders waren op ondernemende wijze al actief met het bouwen van schepen. Zo bouwden ze zelf hun eerste scheepje, een Spanker zeilboot. Toen Richard zijn vrouw Yvonne in 1973 leerde kennen pakte ze het varen met de Spanker op. Dat was voor hen het begin van een intensief varend leven op zeilschepen. Natuurlijk naast hun werk. Ze kochten in 1974 een Waarschip 600SV en knapten dit schip zelf helemaal op. Pech hadden ze in die beginjaren ook toen de winterstalling afbrandde met hun schip erin. Een net zelf afgebouwde stalen Zeebonk. Het echte zeezeilen begon met de aanschaf van een aluminium Koopmans 32. Dat was in 1979 en hun eerste tocht ging naar Kristiansand in Noorwegen, waar ze te maken kregen met een zware storm. Voor de navigatie had Richard een sextant geleend met een radio richtingzoeker van een Urker visser. Ondertussen behaalden Richard en Yvonne de benodigde diploma’s: kustnavigatie 1 en 2, alsook de van toepassing zijnde Marifoondiploma’s. En Yvonne zat ondertussen ook nog in de gemeenteraad van Huissen om de belangen van de inwoners te behartigen. Je kan wel zeggen, dat er in huize Everdij met het werk als tandarts, de gemeenteraad en alle maritieme activiteiten het dynamisch niveau behoorlijk hoog moet zijn geweest!

Maar terug naar het zeilen. Richard en Yvonne zijn op vele plaatsen geweest. Je kan hen beter vragen waar ze niet geweest zijn. Wedstrijdzeilen nam een prominente plaats in. Ze namen deel aan vele wedstrijden. Een paar voorbeelden:

in 1981 de Fastnet race, die weer plaatsvond nadat in 1979 deze race uitliep op een ramp. Meer dan 300 jachten werden 14 uur lang blootgesteld aan zware stormen. Zo’n 75 boten kapseisden. Vijftien bemanningsleden kwamen tijdens die race om het leven. Ook deden Richard en Yvonne diverse keren mee mee aan de North Sea Regatta en de Yeoman Cup, die vertrok uit Breskens, alsook in 1985 de 2-mans wedstrijd ‘Round Britain and Ireland’ race. Tijdens Plymouth - Vilamoura - Plymouth race (zuid Portugal) was het weer zo slecht, dat 5 schepen zonken. Als je dit verhaal aanhoort en je probeert je er een voorstelling van te maken, dan is dat behoorlijk heftig, om het voorzichtig uit te drukken. Misschien met dit soort incidenten in het hoofd werd na een tocht van IJmuiden naar Guernsey de Koopmans 32 verkocht.

Er kwam een groter schip: een 45 voet aluminium boot met dubbele roeren, waterballast en met een van 3 m tot 1,15 m ophaalbare kiel. Ook met dit in Hindeloopen bij Aluboot gebouwde schip werden wedstrijden gevaren, zoals de Colin Archer Memorial Race van Lauwersoog naar Larvik (Noorwegen). De naam van het schip was Magic Machine. Bijzonder was ook de wedstrijd IJmuiden - Lissabon die startte met ongeveer 120 schepen en waar er maar 14 regulier finishten vanwege de harde wind in de eerste nacht na de start. ZW-9 a 10. Dick van de Pol deed ook mee aan deze race.

Intussen waren beide kinderen ook groter geworden en voeren tot hun 16/17 jaar mee. Dat waren tochten maar Lissabon, Cork en La Rochelle. Zo hebben ze vrijwel overal gevaren: Van Zuid-Portugal tot Noorwegen, Zweden en Denemarken en Schotland.

En hoe ging dat thuis dan met het werk? Yvonne en Richard konden hun vrije tijd op elkaar afstemmen, zeker toen Yvonne ook als assistente het tandarts vak indook.

Bij een Round - Britainrace in 1993 overkwam Richard en zijn zeilmaat een ramp. Een harde knal – het was windkracht 6 -7, maar niets werd ontdekt. Tot het schip geheel omsloeg en onderste boven kwam te liggen. De complete kiel was afgebroken… Gelukkig waren Yvonne en de kinderen niet aan boord maar wel onderweg met de auto naar de finishplaats Plymouth om daar aan boord te gaan voor de reis naar huis. Dan lig je daar. De Epirb noodzender konden ze losrukken uit de houder en hun positie werd bekend. Onder hectische wind-omstandigheden konden ze aan boord van een ferry worden gehesen. Het schip werd opgepikt door een berger en uiteindelijk gerenoveerd en vaart nog steeds. Een jarenlang traject met de verzekeraar met bijbehorende juridische procedures leidde uiteindelijk tot een acceptabele overeenkomst. Maar dat was niet makkelijk! Diverse artikelen werden hierover in de vakbladen geschreven en de verzekeraar was daar niet altijd blij mee… De grote vraag was natuurlijk wie er aansprakelijk was voor het afbreken van de kiel? Tot 2010 voeren ze met de Magic Machine zowel in lange afstandswedstrijden, alsook toertochten, waarna het verkocht werd. Het werd toen een Hanze 430, maar die leverde niet wat Richard en Yvonne ervan verwachtten, dus in 2015 stopte het zeilen. En toen? Zoals bij meer leden van de KNMC volgde toen een motorjacht. Maar het contrast met het zeezeilen was wel groot. De 12 meter lange Gillissen stevenvlet – De IJsvogel – werd in 2020 vervangen door een 14,5 meter Linden spiegelkotter. Dit schip werd door hen geheel onderhanden genomen met nieuwe navigatie-apparatuur, geschilderd en technisch opnieuw ingericht. Een mooi en robuust schip.

Ondertussen zijn ze al in Noord Duitsland, Oostzee, Polen, Berlijn geweest. Van die tocht gaven ze een presentatie bij de KNMC.

Het zeilen heeft hen veel gebracht en ze hebben er veel van geleerd. Je leert de natuurkrachten kennen en je moet als bemanning elkaar helemaal kunnen vertrouwen. Je bent immers helemaal op elkaar aangewezen. Mooi om Richard en Yvonne met hun ervaring en maritieme passie als lid te hebben!

Peter Bezemer.