Drenusha Zajmi Hoxha
Ky mendim sikur e lëkundi pak dhe ndjeu një shqetësim të lehtë. A ishte e mundur se kishte gjetur dikë tjetër? Ndoshta dikë më të re, ndoshta dikë që nuk ia përkujtonte dhimbjet dhe pikëllimin. Tundi kokën sikur dëshironte ta flakte çdo mendim të tillë. “Do t’i bie ziles” tha me vete dhe i mëshoi butonit disa herë. Një kohë të gjatë nuk u lajmërua askush. Besa provoi edhe një herë, ndërsa me dorën tjetër shtrëngonte fort çelësat brenda xhepit. Mu atëherë kur po mendonte se nuk ishte askush brenda, dëgjoi ca hapa në oborr. Zemra i rrahu më shpejt derisa po përpiqej të përmblidhte veten. Ç’t’i thoshte Bujarit? Pse kishte ardhur? Do t’i thoshte se e ka dërguar Diamanti, se është brengosur, se... - Besa! - dëgjoi zërin që nuk ishte i Bujarit dhe, megjithëse sytë po i shihnin mirë, truri nuk po ia pranonte dot fotografinë e një njeriu tjetër në derën e saj. - Shpëtim! Po ti nga këtu? - e pyeti dukshëm e befasuar. - Besa, oh Besa, eja brenda. është muhabet i gjatë. eja njëherë brenda. Besa u fut në oborr, duke ecur sikur dikush po e komandonte me telekomandë; ndjehej komplet e robotizuar. - Sa moti nuk të kam parë, Besa, eja brenda, mirë se ke ardhur! Më fal, ndoshta ke pritur shumë jashtë, por isha ende në gjumë, mbrëmë nuk kam fjetur mirë dhe sot mbeta mjaft vonë. Pastaj ne pensionistëve nuk na pret kush, e kemi të gjithë kohën për vete,- u përpoq të bënte pak shaka Shpëtimi përderisa Besa e ndiqte e befasuar e pa kuptuar asgjë. Tanimë ishte vërtetë shumë e brengosur. Diçka kishte ndodhur me të vërtetë, megjithëse rreth e përqark dukej thuajse nuk 256