Fryzjer by Agnieszka Mrowiec

MINISTERSTWO EDUKACJI i NAUKI

MINISTERSTWO EDUKACJI i NAUKI 514[02]/T-4,SP-2, SP-1/ MEiN/2006.

MODUŁOWY PROGRAM NAUCZANIA TECHNIK USŁUG FRYZJERSKICH 514[02]

Zatwierdzam Minister Edukacji i Nauki

Warszawa 2006

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Autorzy: mgr Kołodziejska Katarzyna mgr Sołtysiak Małgorzata mgr Suligowska Izabela Suligowska Magdalena

Recenzenci: mgr Matuszewska Danuta mgr Sumirska Zuzanna

Opracowanie redakcyjne: mgr Iwanowska Joanna

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Spis treści I.

II. III.

Wprowadzenie Założenia programowo-organizacyjne kształcenia w zawodzie 1. Opis pracy w zawodzie 2. Zalecenia dotyczące organizacji procesu dydaktycznowychowawczego Plany nauczania Moduły kształcenia w zawodzie 1. Podstawy działalności usługowej Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich Stosowanie prawa w działalności usługowej Ocena jakości świadczonych usług Prowadzenie marketingu usług Prowadzenie korespondencji biurowej 2. Anatomia, fizjologia i choroby skóry Charakteryzowanie budowy i fizjologii skóry Rozpoznawanie patologicznych zmian skórnych Rozpoznawanie zaburzeń wzrostu, uszkodzeń i chorób włosów 3. Stylizacja fryzur Charakteryzowanie rozwoju rzemiosła i sztuki fryzjerskiej Stosowanie różnych form kształtowania fryzur Stosowanie form kolorystycznych Wykonywanie rysunków technicznych fryzur Projektowanie fryzur 4. Zabiegi fryzjerskie Organizowanie prac fryzjerskich Planowanie zabiegów pielęgnacyjnych Dobieranie preparatów do pielęgnacji włosów Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych Wykonywanie wodnej ondulacji Strzyżenie włosów Wykonywanie zabiegów trwałego ondulowania i prostowania włosów Rozjaśnianie i odbarwianie włosów Barwienie włosów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4 6 6 7 15 18 18 24 27 30 32 35 37 40 42 45 48 51 54 57 60 63 66 70 73 78 82 85 88 92 95 98 101

5. Podstawy psychologii i dydaktyki Rozpoznawanie psychicznych uwarunkowań procesu nauczania-uczenia się Stosowanie zasad i metod nauczania 6. Praktyka zawodowa Organizowanie pracy w salonie fryzjerskim Wykonywanie usług fryzjerskich 7. Perukarstwo Charakteryzowanie procesów wytwarzania wyrobów perukarskich Wytwarzanie wyrobów perukarskich Wykonywanie zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich Fryzjerstwo artystyczne Kształtowanie fryzur artystycznych Czesanie fryzur artystycznych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

104 106 109 112 114 116 119 121 124 127 130 132 136

Wprowadzenie Celem kształcenia zawodowego jest przygotowanie absolwenta do skutecznego wykonywania zadań zawodowych w warunkach gospodarki rynkowej. Wymaga to dobrego przygotowania ogólnego, opanowania podstawowej wiedzy i umiejętności oraz prezentowania właściwych postaw zawodowych. Absolwent szkoły powinien charakteryzować się otwartością, komunikatywnością, wyobraźnią, zdolnością do ciągłego uczenia się i podnoszenia kwalifikacji, a także umiejętnością oceny swoich możliwości. Kształcenie zawodowe z wykorzystaniem podejścia modułowego, poprzez powiązanie celów i materiału nauczania z procesem pracy i zadaniami zawodowymi umożliwia: – przygotowanie ucznia do wykonywania typowych zadań zawodowych na stanowiskach pracy, – integrację treści nauczania z różnych dyscyplin wiedzy, – stymulowanie aktywności intelektualnej i motorycznej ucznia, pozwalającej na indywidualizację procesu nauczania. Kształcenie modułowe charakteryzuje się tym, że: – preferowane są aktywizujące metody nauczania, które z jednej strony wyzwalają aktywność, kreatywność, zdolność do samooceny uczącego się, z drugiej zaś zmieniają rolę nauczyciela w kierunku doradcy, partnera, projektanta, organizatora i ewaluatora procesu dydaktycznego, – proces nauczania-uczenia się ukierunkowany jest na osiąganie umiejętności intelektualnych i praktycznych, które umożliwiają wykonywanie określonego zakresu pracy w zawodzie, – wykorzystywana jest w szerokim zakresie zasada transferu wiedzy i umiejętności, – program nauczania posiada elastyczną strukturę, a znajdujące się w nim moduły i jednostki można aktualizować, modyfikować, uzupełniać i wymieniać w zależności od potrzeb edukacyjnych. Modułowy program nauczania dla zawodu składa się z modułów kształcenia w zawodzie i odpowiadających im jednostek modułowych, wyodrębnionych na podstawie określonych kryteriów, umożliwiających zdobywanie wiedzy oraz kształtowanie umiejętności i postaw właściwych dla zawodu. W strukturze programu wyróżnia się: – założenia programowo-organizacyjne kształcenia w zawodzie, – plan nauczania, – programy modułów i jednostek modułowych. Moduł kształcenia w zawodzie zawiera: cele kształcenia, wykaz jednostek modułowych, schemat układu jednostek modułowych, literaturę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Program jednostki modułowej zawiera: szczegółowe cele kształcenia, materiał nauczania, ćwiczenia, środki dydaktyczne, wskazania metodyczne do realizacji materiału nauczania, propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia. Dydaktyczną mapę programu nauczania, zamieszczoną w założeniach programowo-organizacyjnych, przedstawia schemat powiązań między modułami i jednostkami modułowymi, która określa kolejność ich realizacji. Mapa ma ułatwić planowanie i organizowanie procesu dydaktycznego. W programie przyjęto system kodowania modułów i jednostek modułowych, zawierający elementy: – symbol cyfrowy zawodu, zgodnie z obowiązującą klasyfikacją zawodów szkolnictwa zawodowego, – symbol literowy, oznaczający grupę modułów: O – dla modułów ogólnozawodowych, Z – dla modułów zawodowych, S – dla modułów specjalizacyjnych, – cyfra arabska dla kolejnej wyodrębnionej w module jednostki modułowej. Przykładowy zapis kodowania modułu: 514[02].Z1 514[02] – symbol cyfrowy zawodu: technik usług fryzjerskich, Z1 – pierwszy moduł zawodowy: Anatomia, fizjologia i choroby skóry. Przykładowy zapis kodowania jednostki modułowej: 514[02].Z1.01 514[02] – symbol cyfrowy zawodu: technik usług fryzjerskich, Z1 – pierwszy moduł zawodowy: Anatomia, fizjologia i choroby skóry. 01 – pierwsza jednostka modułowa wyodrębniona w module Z1: Charakteryzowanie budowy i fizjologii skóry.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

I. Założenia programowo-organizacyjne kształcenia w zawodzie 1. Opis pracy w zawodzie Absolwent szkoły kształcącej w zawodzie technik usług fryzjerskich może być zatrudniony w: – zakładach fryzjerstwa damskiego, – zakładach fryzjerstwa męskiego. Absolwent może prowadzić działalność gospodarczą.

Zadania zawodowe – – – – –

projektowanie fryzur, prowadzenie doradztwa z zakresu stylizacji fryzur, świadczenie usług fryzjerskich, prowadzenie promocji i marketingu usług fryzjerskich, zarządzanie zakładem fryzjerskim.

Umiejętności zawodowe W – – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku kształcenia w zawodzie absolwent szkoły powinien umieć: organizować i wyposażać zakład fryzjerski; stosować metody oceny jakości środków kosmetycznych; dobierać, obsługiwać i konserwować urządzenia i narzędzia fryzjerskie; dobierać zabiegi pielęgnacyjne do rodzaju włosów i skóry; wykonywać w pełnym zakresie usługi fryzjerskie; kontrolować przebieg zabiegów fryzjerskich; stosować nowoczesne techniki fryzjerskie zgodnie z modą; dobierać fryzury zgodnie z zasadami antropometrii; stosować zasady kolorystyki w procesach stylizacji; dobierać barwy odpowiednio do makijażu i typu urody; dobierać peruki, treski, dopinki, tupety; udzielać porad w zakresie zapobiegania chorobom skóry głowy i włosów; wykorzystywać techniki komputerowe w pracy zawodowej; wykorzystywać wiedzę z zakresu najnowszych osiągnięć fryzjerstwa oraz światowych tendencji w stylizacji fryzur; prowadzić działalność promocyjną i marketingową; posługiwać się językiem obcym w zakresie wspomagającym wykonywanie zadań zawodowych; przestrzegać przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska; organizować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii;

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

– stosować przepisy prawa dotyczące działalności gospodarczej; – prowadzić działalność gospodarczą; – stosować przepisy prawa w zakresie wykonywanych zadań zawodowych; – udzielać pierwszej pomocy osobom poszkodowanym w wypadkach przy pracy; – kierować zespołem pracowników; – korzystać z różnych źródeł informacji oraz z doradztwa specjalistycznego.

2. Zalecenia dotyczące organizacji procesu dydaktycznowychowawczego Proces kształcenia według modułowego programu nauczania dla zawodu technik usług fryzjerskich może być realizowany w czteroletnim technikum, w dwuletniej szkole policealnej na podbudowie szkoły dającej wykształcenie średniej oraz w rocznej szkole policealnej na podbudowie liceum o profilu usługowogospodarczym. Program nauczania obejmuje kształcenie ogólnozawodowe, zawodowe i specjalizacyjne. Kształcenie ogólnozawodowe zapewnia orientację w zawodzie, umożliwia opanowanie podstawowych umiejętności z zakresu działalności usługowej oraz ułatwia ewentualną zmianę zawodu. Kształcenie zawodowe ma na celu przygotowanie absolwenta szkoły do realizacji zadań na typowych dla zawodu stanowiskach pracy i stanowi podbudowę do uzyskania specjalizacji zawodowej. Kształcenie specjalizacyjne ma na celu dostosowanie umiejętności absolwenta do potrzeb lokalnego i regionalnego rynku pracy. Treści programowe modułów i jednostek modułowych wyodrębnionych w poszczególnych modułach opracowano zgodnie z obowiązującą metodologią konstruowania modułowego programu nauczania. Moduły są podzielone na jednostki modułowe. Jednostki modułowe zawierają treści programowe stanowiące określoną całość. Realizacja celów kształcenia modułów i jednostek modułowych zapewnia opanowanie umiejętności, umożliwiających wykonywanie określonego zakresu pracy. Ogólne i szczegółowe cele kształcenia wynikają z podstawy programowej kształcenia w zawodzie technik usług fryzjerskich. Czynnikiem sprzyjającym nabywaniu umiejętności zawodowych jest wykonywanie ćwiczeń określonych w programach jednostek. Modułowy program nauczania dla zawodu technik usług fryzjerskich zawiera osiem modułów: jeden ogólnozawodowy, pięć zawodowych i dwa specjalizacyjne (do wyboru). „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Program modułu 514[02].O1 Podstawy działalności usługowej zawiera sześć jednostek modułowych i obejmuje ogólnozawodowe treści z zakresu działalności usługowej, wspólne dla grupy zawodów z tego samego obszaru zawodowego. Program modułu powinien być realizowany w pierwszej kolejności. Program modułu 514[02].Z1 Anatomia, fizjologia i choroby skóry składa się z trzech jednostek modułowych i zawiera treści dotyczące anatomii i fizjologii skóry, rozpoznawania zmian patologicznych oraz określania działań zapobiegających powstawaniu zmian chorobowych na skórze. Program modułu 514[02].Z2 Stylizacja fryzur składa się z pięciu jednostek modułowych i zawiera treści dotyczące zastosowania form przestrzennych i kolorystycznych w projektowaniu fryzur i makijażu. Program modułu 514[02].Z3 Zabiegi fryzjerskie składa się z dziewięciu jednostek modułowych i zawiera treści dotyczące organizowania prac fryzjerskich oraz planowania i wykonywania poszczególnych zabiegów fryzjerskich. Program modułu 514[02].Z4 Podstawy psychologii i dydaktyki składa się z dwóch jednostek modułowych i zawiera treści z zakresu: - planowania działalności szkoleniowej i wychowawczej młodocianych pracowników, uczniów i słuchaczy z uwzględnieniem metodyki procesu nauczania-uczenia się, - podstaw psychologii. Program modułu 514[02].Z5 Praktyka zawodowa składa się z dwóch jednostek modułowych i obejmuje treści ułatwiające uczniom zastosowanie i pogłębienie wiedzy oraz umiejętności zawodowych w rzeczywistych warunkach pracy. W programie nauczania zaproponowano dwa moduły specjalizacyjne Perukarstwo i Fryzjerstwo artystyczne. Szkoła, w zależności od potrzeb rynku pracy, może wybrać jeden z zaproponowanych modułów specjalizacyjnych lub opracować program innej specjalizacji. Program modułu specjalizacyjnego 514[02].S1 Perukarstwo składa się z trzech jednostek modułowych i zawiera treści dotyczące wytwarzania wyrobów perukarskich oraz ich stosowania we fryzjerstwie. Program modułu specjalizacyjnego 514[02].S2 Fryzjerstwo artystyczne składa się z dwóch jednostek modułowych i zawiera treści dotyczące kształtowania i czesania fryzur artystycznych na potrzeby pokazów, fotografii artystycznej, reklamy, filmu i teatru. W trakcie realizacji programu nauczania należy zwracać uwagę na korzystanie z najnowszych osiągnięć z dziedziny fryzjerstwa oraz na ustawiczne doskonalenie umiejętności zawodowych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Związki oraz zależności między modułami i jednostkami modułowymi przedstawiono w wykazie modułów i jednostek modułowych oraz dydaktycznej mapie programu. Wykaz modułów i jednostek modułowych Symbol jednostki modułowej

514[02].O1.01 514[02].O1.02 514[02].O1.03 514[02].O1.04 514[02].O1.05 514[02].O1.06 514[02].Z1.01 514[02].Z1.02 514[02].Z1.03

514[02].Z2.01 514[02].Z2.02 514[02].Z2.03 514[02].Z2.04 514[02].Z2.05 514[02].Z3.01 514[02].Z3.02 514[02].Z3.03 514[02].Z3.04 514[02].Z3.05 514[02].Z3.06 514[02].Z3.07 514[02].Z3.08 514[02].Z3.09

Orientacyjna

Wykaz modułów i jednostek modułowych Moduł 514[02].O1 Podstawy działalności usługowej Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich Stosowanie prawa w działalności usługowej Ocena jakości świadczonych usług Prowadzenie marketingu usług Prowadzenie korespondencji biurowej Moduł 514[02].Z1 Anatomia, fizjologia i choroby skóry Charakteryzowanie budowy i fizjologii skóry Rozpoznawanie patologicznych zmian skórnych Rozpoznawanie zaburzeń wzrostu, uszkodzeń i chorób włosów Moduł 514[02].Z2 Stylizacja fryzur Charakteryzowanie rozwoju rzemiosła i sztuki fryzjerskiej Stosowanie różnych form kształtowania fryzur Stosowanie form kolorystycznych Wykonywanie rysunków technicznych fryzur Projektowanie fryzur Moduł 514[02].Z3 Zabiegi fryzjerskie Organizowanie prac fryzjerskich Planowanie zabiegów pielęgnacyjnych Dobieranie preparatów do pielęgnacji włosów Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych Wykonywanie wodnej ondulacji Strzyżenie włosów Wykonywanie zabiegów trwałego ondulowania i prostowania włosów Rozjaśnianie i odbarwianie włosów Barwienie włosów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

liczba godzin na realizację 468 60 78 85 80 85 80 108 27 54 27 360 23 102 106 51 78 468 19 19 28 36 55 105 69 50 87

514[02].Z4.01 514[02].Z4.02 514[02].Z5.01 514[02].Z5.02

Moduł 514[02].Z4 Podstawy psychologii i dydaktyki Rozpoznawanie psychicznych uwarunkowań procesu nauczania-uczenia się Stosowanie zasad i metod nauczania Moduł 514[02].Z5 Praktyka zawodowa Organizowanie pracy w salonie fryzjerskim Wykonywanie usług fryzjerskich Moduł specjalizacyjny 514[02].S

120 54 66 140

Razem

42 98 96* 1760

*godziny przeznaczone na realizację wybranego modułu specjalizacyjnego

Orientacyjna liczba godzin na realizację programu dotyczy procesu kształcenia w czteroletnim technikum dla młodzieży. Na podstawie wykazu modułów i jednostek modułowych sporządzono dydaktyczną mapę programu nauczania dla zawodu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Dydaktyczna mapa programu 514[02].O1 514[02].O1.01 514[02].O1.02 514[02].O1.03 514[02].O1.04 514[02].O1.05 514[02].O1.06

514[02].Z1 514[02].Z1.01 514[02] Z1.02 514[02] Z1.03 514[02].Z2 514[02].Z2.01

514[02].Z2.03

514[02].Z2.02

514[02].Z2.04 514[02].Z2.05

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

514[02].Z3

514[02].Z3.01

514[02].Z3.02

514[02].Z3.03

514[02].Z3.04

514[02].Z3.05

514[02] Z3.06

514[02].Z3.07

514[02].Z3.08

514[02].Z3.09

514[02].Z4 514[02].Z4.01 514[02].Z4.02

514[02].Z5 514[02].Z5.01 514[02].Z5.02

514[02].S

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Dydaktyczna mapa modułowego programu nauczania stanowi schemat powiązań między modułami oraz jednostkami modułowymi, określa kolejność ich realizacji oraz ułatwia planowanie zajęć dydaktycznych. Ewentualna zmiana kolejności realizacji programu modułów lub jednostek modułowych powinna być poprzedzona szczegółową analizą dydaktycznej mapy programu nauczania oraz treści jednostek modułowych, przy zachowaniu korelacji treści kształcenia. Orientacyjna liczba godzin na realizację, podana w tabeli wykazu jednostek modułowych, może ulegać zmianie w zależności od stosowanych przez nauczyciela metod nauczania i środków dydaktycznych. Nauczyciel realizujący modułowy program nauczania powinien być przygotowany do zintegrowanego nauczania teorii i praktyki. Niezbędne jest przygotowanie w zakresie metodologii kształcenia modułowego, aktywizujących metod nauczania, pomiaru dydaktycznego oraz projektowania i opracowywania materiałów edukacyjnych. W szczególności do zadań nauczyciela należy: – kierowanie procesem dydaktyczno-wychowawczym, – udzielanie pomocy w realizacji zadań, – rozwijanie zainteresowań zawodowych, – wskazywanie możliwości i potrzeb dalszego kształcenia, – kształtowanie postaw zawodowych u uczniów. Ponadto nauczyciel powinien uczestniczyć w organizowaniu bazy techniczno-dydaktycznej oraz ewaluacji programu nauczania, co wynika z dynamicznego rozwoju współczesnego fryzjerstwa. Programy nauczania jednostek modułowych w poszczególnych modułach należy realizować w różnych formach organizacyjnych, dostosowanych do treści i metod kształcenia. Stosowane metody i formy organizacyjne pracy uczniów powinny zapewnić osiągnięcie, założonych w programie nauczania, celów kształcenia. Wymaga to takiej organizacji kształcenia, w którym proces uczenia się uczniów będzie dominować nad procesem nauczania, dlatego też szczególną uwagę należy zwrócić na dobrze zorganizowaną, samodzielną, kierowaną przez nauczyciela pracę uczniów. W realizacji modułowego programu nauczania zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: metody tekstu przewodniego, sytuacyjnej, dyskusji problemowej, samokształcenia kierowanego i ćwiczeń praktycznych. Dominującą formą nauczania powinny być ćwiczenia praktyczne. Prowadzenie zajęć metodami aktywizującymi wymaga przygotowania środków dydaktycznych, w tym: przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, instrukcji stanowiskowych do wykonywania ćwiczeń, tekstu przewodniego. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W trakcie realizacji programu nauczania szczególną uwagę należy zwrócić na samokształcenie uczniów oraz korzystanie z różnych źródeł informacji, jak: podręczniki, poradniki, katalogi, instrukcje i pozatekstowe źródła informacji. Treści kształcenia powinny być na bieżąco aktualizowane i uwzględniać współczesne technologie, materiały, narzędzia oraz sprzęt fryzjerski. Wskazane jest wykorzystywanie filmów dydaktycznych i komputerowych programów symulacyjnych oraz organizowanie wycieczek dydaktycznych na pokazy i targi fryzjerskie. Istotnym elementem organizacji procesu dydaktycznego jest sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych ucznia. Wymaga to od nauczyciela określenia kryteriów oceny, opracowania testów osiągnięć, arkuszy obserwacji, arkuszy samooceny dla ucznia oraz arkuszy oceny postępów. Szkoła realizująca kształcenie w zawodzie technik usług fryzjerskich powinna posiadać odpowiednie warunki lokalowe oraz wyposażenie dydaktyczne i techniczne. Wskazane jest zorganizowanie pracowni: rysunku zawodowego, komputerowej i fryzjerskiej. Pracownie powinny być wyposażone w nowoczesny sprzęt, zapewniający realizację skorelowanych teoretyczno-praktycznych treści programowych. Jeżeli szkoła nie może zapewnić realizacji programu niektórych jednostek modułowych w oparciu o własną bazę, może powierzyć kształcenie salonom fryzjerskim dysponującym dobrą bazą techniczną i dydaktyczną. W kształceniu modułowym niezbędne są systematyczne działania szkoły na rzecz: – organizowania stanowisk pracy wyposażonych w nowoczesny sprzęt, materiały i preparaty fryzjerskie, – współpracy z zakładami i firmami fryzjerskimi w celu dostosowywania treści programowych do zmian powodowanych postępem technicznotechnologicznym i wymogami współczesnego fryzjerstwa, – doskonalenia nauczycieli w zakresie metodologii modułowej, aktywizujących metod nauczania, pomiaru dydaktycznego oraz projektowania pakietów edukacyjnych dla nauczycieli i uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

II. Plany nauczania PLAN NAUCZANIA Czteroletnie technikum Zawód: technik usług fryzjerskich 514[02] Podbudowa programowa: gimnazjum Dla młodzieży

Dla dorosłych

Liczba Liczba Liczba godzin godzin godzin tygodniowo tygodniowo w w w czteroletnim czteroletnim Lp. Moduły kształcenia w zawodzie czteroletnim okresie okresie okresie nauczania nauczania nauczania Semestry I-VIII Klasy I-IV Forma Forma stacjonarna zaoczna 1. Podstawy działalności usługowej 13 9 164 2. Anatomia, fizjologia i choroby skóry 3 2 38 3. Stylizacja fryzur 10 7 126 4. Zabiegi fryzjerskie 15 10 189 5. Podstawy psychologii i dydaktyki 5 4 63 6. Specjalizacja 4 3 50 Razem 50 35 630 Praktyka zawodowa: 4 tygodnie

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

PLAN NAUCZANIA Szkoła policealna Zawód: technik usług fryzjerskich 514[02] Podbudowa programowa: szkoła dająca wykształcenie średnie Dla Dla dorosłych młodzieży Liczba Liczba Liczba godzin godzin godzin w tygodniowo tygodniowo Moduły kształcenia w dwuletnim dwuletnim w dwuletnim Lp. w zawodzie okresie okresie okresie nauczania nauczania nauczania Semestry I-IV Semestry Forma Forma I-IV stacjonarna zaoczna 1. Podstawy działalności usługowej 13 10 177 2. Anatomia, fizjologia i choroby skóry 3 2 41 3. Stylizacja fryzur 10 7 136 4. Zabiegi fryzjerskie 15 11 205 5. Podstawy psychologii i dydaktyki 5 4 68 6. Specjalizacja 4 3 55 Razem 50 37 682 Praktyka zawodowa: 4 tygodnie

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

PLAN NAUCZANIA Szkoła policealna Zawód: technik usług fryzjerskich 514[02] Podbudowa programowa: liceum profilowane o profilu usługowogospodarczym

Lp.

Dla młodzieży Liczba godzin tygodniowo w okresie nauczania

Moduły kształcenia w zawodzie

Semestry I-II 1. 2. 3. 4. 5.

Anatomia, fizjologia i choroby skóry Stylizacja fryzur Zabiegi fryzjerskie Podstawy psychologii i dydaktyki Specjalizacja Razem Praktyka zawodowa: 4 tygodnie

4 9 12 5 2 32

Dla dorosłych Liczba Liczba godzin godzin tygodniowo w w rocznym rocznym okresie okresie nauczania nauczania Semestry I-II Forma Forma stacjonarna zaoczna 3 6 9 4 2 24

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

54 121 163 67 27 432

III. Moduły kształcenia w zawodzie Moduł 514[02].O1 Podstawy działalności usługowej 1. Cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – przestrzegać przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz wymagań ergonomii, – zapobiegać zagrożeniom w pracy, – stosować procedury udzielania pierwszej pomocy w stanach zagrożenia życia i zdrowia, – rozpoznawać potrzeby i oczekiwania klienta, – komunikować się z klientem, – postępować zgodnie z przyjętymi systemami wartości etycznych, – korzystać z aktów prawnych, – stosować przepisy ochrony konsumenta, – stosować normy jakościowe świadczenia usług, – oceniać jakość usług, – planować działania marketingowe, – korzystać z instrumentów marketingowych, – przeprowadzać określone badania marketingowe, – przygotowywać pisma i dokumenty urzędowe, – archiwizować dokumenty urzędowe, – korzystać z urządzeń biurowych.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol jednostki modułowej

Orientacyjna liczba godzin na realizację

Nazwa jednostki modułowej

514[02].O1.01

Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej

514[02].O1.02

Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich

514[02].O1.03

Stosowanie prawa w działalności usługowej

514[02].O1.04

Ocena jakości świadczonych usług

514(02].O1.05

Prowadzenie marketingu usług

514[02].O1.06

Prowadzenie korespondencji biurowej

80 Razem

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

468

3. Schemat układu jednostek modułowych 514[02].O1 Podstawy działalności usługowej

514[02].O1.01 Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej

514[02].O1.02 Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich

514[02].O1.03 Stosowanie prawa w działalności usługowej

514[02].O1.04 Ocena jakości świadczonych usług

514[02].O1.05 Prowadzenie marketingu usług

514[02].O1.06 Prowadzenie korespondencji biurowej

4. Literatura Albin K.: Reklama. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000 Argyle M.: Psychologia stosunków międzyludzkich. Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 1999 Bangs D.G.PIan marketingowy. PWE, Warszawa 1999 Bank J.: Zarządzanie przez jakość. Fleberg SJA, Warszawa 1999 Barlow J., Móller C.: Reklamacja, czyli prezent. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001 Bierach A.: Sztuka czytania z twarzy. Wyd. ASTRUM, Wrocław 1997 Bierach A.J.: Mowa ciała kluczem do sukcesu. Wyd. ASTRUM, Wrocław 2001 Birkenbihl V.F.: Vademecum psychologii społecznej. Wyd. ASTRUM, Wrocław 2000 Bloos J.: Marketing praktyczny. Buyar Marketing, Warszawa 1992 „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Bonstingl J.J.: Szkoły jakości. Wprowadzenie do TQM w edukacji. CODN, Warszawa 1999 Brocki M.: Język ciała w ujęciu antropologicznym. Wyd. ASTRUM, Wrocław 2001 Bryś J.: Podstawy biurowości. Format - AB. Warszawa 1999 Buchfelder M. A.: Podręcznik pierwszej pomocy. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1999 Bułhak A.: Obsługa komputera. Help, Warszawa 1997 Corman D.Mc.: Sztuka sprzedaży. Wyd. ASTRUM, Wrocław 2000 Czarnecki A., Korsak R.: Planowanie mediów w kampaniach reklamowych. PWE, Warszawa 2001 Dahlgaard J.J., Kristensen K., Kanji G.K.: Podstawy zarządzania jakością. PWN, Warszawa 2000 Daszkowska M.: Usługi – produkcja, rynek, marketing. Warszawa PWN 1998 Denisson D., Tobey L.: Podręcznik reklamy. M & A Communications, Lublin 1994 Dmowski S., Rudnicki S.: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga pierwsza – Część ogólna. Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 2001 Dobek-Ostrowska B.: Podstawy komunikowania społecznego. Wyd. ASTRUM, Wrocław 1999 Duliniec E.: Badania marketingowe w zarządzaniu przedsiębiorstwem. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995 Foxall G.R., Goldsmith R.E.: Psychologia konsumenta dla menadżera marketingu. PWN, Warszawa 1998 Garbarski L., Rutkowski l., Wrzosek W.: Marketing. Punkt zwrotny nowoczesnej firmy. PWE, Warszawa 2001 Geffroy G.K.: Ciienting – jedyne, co przeszkadza to klient. Agencja Wydawnicza Placet, Warszawa 1996 Hamrol A., Mantura W.: Zarządzanie jakością. Teoria i praktyka. PWN, Warszawa-Poznań 1998 Hansen A.: Bezpieczeństwo i higiena pracy. WSiP, Warszawa 1998 Holtz L: Technika doskonalenia jakości ISO 9000. WSiP S.A., Warszawa 1999 Jachnis A.,Terelak J.F.: Psychologia konsumenta i reklamy. Oficyna Wydawnicza Branta, 1998 Kachniewska M.: Jak odnieść sukces w turystyce. Kultura jakości. Wydawnictwo Eurosystem, Warszawa 2002 Kaczmarczyk S.: Badania marketingowe. PWE, Warszawa 2002 Kall J.: Reklama. PWE, Warszawa 2002 Kamiński B., Dziak A.: Postępowanie w stanach zagrożenia życia Podręcznik dla szkół medycznych. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1997 Karasiewicz G.: Marketingowe strategie cenowe. PWE, Warszawa 1997 Kidyba A.: Prawo handlowe. Wyd. CH Beck, Warszawa 2001 „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Kienzler l.: Korespondencja handlowa w języku polskim. Wzory pism, umów i innych dokumentów. IVAX Sp. z.o.o, Gdynia 1996 Killisch H.J.: Logistyka sposobem na osiągnięcie jakości totalnej w przedsiębiorstwie. Systemy Logistyczne kluczem do rozwoju gospodarczego. Wyd. Polskie Towarzystwo Logistyczne, Warszawa 1996 Kinel K.,Mikołajewska G.: Piszę na maszynie. Ćwiczenia. Ethos, Warszawa 1996 Kinel K.: Pisze na maszynie. Podręcznik. Ethos, Warszawa 1996 Kopmeyer M.: Praktyczne metody osiągania sukcesu. Bellona, Warszawa 1994 Kosikowski C.: Prawo działalności gospodarczej – komentarz. Wydawnictwa Prawnicze, Warszawa 2000 Kothler Ph., Dubois B.: Marketing Management. Publi – Union Editions, Paris 1989 Kothler Ph.: Marketing. Analiza, planowanie, wdrażanie i kontrola. Gebethner & Ska, Warszawa 1994 KramerT.: Podstawy marketingu. PWE, Warszawa 1994 Król-Fijewska M.: Stanowczo, łagodnie, bez lęku. Intra, Warszawa 1995 Król-Fijewska M.: Trening asertywności. PTP, Warszawa 1994 Kuciński J., Trzciński Z.: Prawo gospodarcze. Wyd. CH Beck, Warszawa 2002 Leland K., Bailey K.: Obsługa klienta. Wydawnictwo RM, Warszawa 1999 Leszczyński W., Zakrzewska K.: Bezpieczeństwo i higiena pracy. PROEGRO, Warszawa 1993 Lewandowski J.: Elementy prawa. WSiP, Warszawa 1994 Łazarska T.: Pisanie na maszynie w języku polskim i w językach obcych Część 1-4. FBC, Warszawa 1993 Łętowska E.: Podstawy prawa cywilnego. ECOSTAR Warszawa 1993 Łętowska E.: Prawo umów konsumenckich. C.H. Beck, Warszawa 1999 Łętowska E.: Ustawa o ochronie niektórych praw konsumentów – komentarz. Wyd. CH Beck, Warszawa 2000 Markowski W.J.: ABC smali business'u. Wyd. Marcus s.c., Łódź 1998 Maslow A.: Motywacja i osobowość. Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1996 Muller R., Rupper P.: Proces reengineering. Optymalizacja procesów zorientowanych na klienta. Wyd. ASTRUM, Wrocław 2000 Pease A.: Język ciała. Wyd. Gernini, Kraków 1992 Pietkiewicz E. Asystentka menedżera. CIM, Warszawa 1995 Pietkiewicz E.: Nowoczesny menedżer. Wydawnictwo Infor, Warszawa 1996 Pietrzykowski K. (red.): Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Wydawnictwa Prawnicze, Warszawa 1998 Rączkowski B.: BHP w praktyce. ODDK, Warszawa 2003

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rączkowski B.: Omówienie zmian w zakresie przepisów bhp. ODDK, Warszawa 2003 Rogoziński K.: Usługi rynkowe. AE, Poznań 2000 Russel J. TH., Lane W.R.. Reklama. Fleberg SJA, Warszawa 2000 Sarna P.: Kultura zawodu dla ekonomistów. Wyd. eMPi2, Poznań 1996 Simon H.: Zarządzanie cenami. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 Sobczak K.: Działalność gospodarcza. Uregulowania prawne. Wydawnictwa Prawnicze PWN, Warszawa 2001 Sommer J., Stoga K., Potrzeszcz R.: Prawo działalności gospodarczej – komentarz. Twigger, Warszawa 2000 Stankiewicz J.: Komunikowanie się w organizacji. Wyd. ASTRUM, Wrocław 1999 Sternberg R.: Wprowadzenie do psychologii. WSiP, Warszawa 1995 Tatarkiewicz Ł.: Excel 5.0 opis działania. Exit, Warszawa 1996 Tautz-Wiessner G.: Savoir-vivre w życiu. Dobre obyczaje kluczem do sukcesu. Wyd. ASTRUM, Wrocław 2000 Thomson P.: Sposoby komunikacji interpersonalnej. Zysk i S-ka, Poznań 1998 Wiśniewski A.: Marketing. WSiP, Warszawa1997 Wiśniewski M.: Technika biurowa. eMPi2, Poznań 1993 Withers J., Vipperman C.: Na czym polega i jak robić marketing usług. M & A Communications, Lublin 1994 Witkowski S. (red.): Psychologia sukcesu. PWN, Warszawa 1994 Woiciechowski E.: Pierwsza pomoc w nagłych wypadkach. Ośrodek Doradztwa i Doskonalenia Kadr Sp. z o.o. Gdańsk 1998 Wołowik A. M.: Jakościowe badania marketingowe. PWE, Warszawa 1999 Zdyb M.: Publiczne prawo gospodarcze. Zakamycze, Kraków 1998 Zdyb M.: Prawo działalności gospodarczej – komentarz. Zakamycze, Kraków 2000 Ziembiński Z.: Logika praktyczna. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 Zimbardo P. G., Ruch F. L.: Psychologia i życie. PWN, Warszawa 1994 Żurawik B., Żurawik W.: Zarządzanie marketingiem w przedsiębiorstwie. PWE, Warszawa 1996 Poradnik opracowania, wdrożenia systemu jakości wg ISO-9000. Polskie Forum ISO 9000, Warszawa 1996 Praktyczne zarządzanie jakością. ALFA-WEKA, 1997 Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26.09.1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Dz. U. Nr 129, poz. 884

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 3.11. 1992 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów, Dz. U. Nr 92, poz. 460 oraz Dz. U. z 1995 r. Nr 102, poz. 507 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28.07.1998 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy, Dz. U. Nr 115, póz. 744 Czasopisma: Sekretarka, ENTER, Chip Czasopismo: Bezpieczeństwo Pracy: nauka i praktyka. CIOP Czasopisma prawne Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].O1.01 Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – zastosować przepisy prawa dotyczące obowiązków pracownika i pracodawcy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, – określić wymagania nadzoru państwowego nad warunkami pracy w Polsce, – zastosować podstawowe zasady higieny i fizjologii pracy oraz wymagania ergonomii, – określić skutki negatywnych czynników w środowisku pracy, – zapobiec zagrożeniom życia i zdrowia pracowników, – rozpoznać źródła i czynniki niebezpieczne w środowisku pracy, – dobrać środki ochrony osobistej, – zabezpieczyć się przed czynnikami szkodliwymi w pracy, – zinterpretować przepisy, regulaminy, zasady i procedury związane z bezpieczeństwem poza pracą, – rozpoznać przyczyny i okoliczności wypadków poza pracą, – zareagować w przypadku zagrożenia pożarowego zgodnie z instrukcją przeciwpożarową, – zastosować procedury udzielania pierwszej pomocy w stanach zagrożenia zdrowia i życia.

2. Materiał nauczania Prawna ochrona pracy. Higiena pracy. Klasyfikacja czynników szkodliwych w środowisku pracy. Zagrożenia życia i zdrowia pracownika. Metody i środki zapobiegania czynnikom szkodliwym. Środki ochrony osobistej. Zagrożenia poza pracą: techniczne, organizacyjne i ludzkie. Wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy oraz bezpieczeństwa przeciwpożarowego w zakładach usługowych. Pierwsza pomoc.

3. Ćwiczenia · Dobieranie środków ochrony osobistej stosownie do rodzaju pracy. · Stosowanie sprzętu podręcznego i środków gaśniczych do gaszenia zarzewia pożaru.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Wykonywanie sztucznego oddychania na fantomie zgodnie z obowiązującymi zasadami. · Wykonywanie masażu zewnętrznego serca na fantomie zgodnie z zasadami udzielania pierwszej pomocy w stanach zagrożenia życia i zdrowia.

4. Środki dydaktyczne Instrukcje i teksty przewodnie do ćwiczeń. Kodeks pracy. Wzory regulaminów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej, przeprowadzania ewakuacji w zakładzie usługowym. Filmy dydaktyczne dotyczące udzielania pierwszej pomocy oraz sprzętu i środków gaśniczych. Środki ochrony osobistej. Apteczka pierwszej pomocy. Fantom do nauki resuscytacji. Plany ewakuacyjne przykładowych zakładów usługowych. Podręczny sprzęt gaśniczy. Techniczne środki kształcenia.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności rozpoznawania źródeł i czynników niebezpiecznych w środowisku pracy, dobierania środków ochrony osobistej, reagowania w sytuacjach zagrożenia życia i zdrowia oraz udzielania pierwszej pomocy osobom poszkodowanym. Program powinien być realizowany przez nauczyciela specjalistę do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy. Szczególną uwagę należy zwrócić na samodzielne wykonywanie przez uczniów ćwiczeń dotyczących udzielania pierwszej pomocy osobie poszkodowanej oraz przeprowadzania reanimacji w sytuacjach zagrożenia życia. Niezwykle ważne jest kształtowanie postawy odpowiedzialności, sumienności i umiejętności współdziałania w grupie. Zajęcia należy prowadzić aktywizującymi metodami nauczania: tekstu przewodniego, inscenizacji oraz ćwiczeń. Grupy ćwiczeniowe mogą liczyć do 6 osób. Ważne jest, aby każdy uczeń wykonał ćwiczenie udzielania pierwszej pomocy na fantomie. Wskazane jest, by uczniowie korzystali z różnych źródeł informacji: instrukcji, poradników, norm. Realizację programu jednostki modułowej może ułatwić zorganizowanie zajęć dydaktycznych w straży pożarnej i punktach pomocy medycznej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się na podstawie określonych kryteriów w trakcie i po zakończeniu realizacji programu jednostki. Sprawdzanie umiejętności praktycznych może odbywać się przez obserwację czynności uczniów podczas wykonywania zadań zawodowych. Szczególną uwagę należy zwrócić na poprawne wykonywanie ćwiczeń. Oceniając osiągnięcia uczniów należy zwracać uwagę na: – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, – stosowanie procedur udzielania pierwszej pomocy w stanach zagrożenia życia i zdrowia pracowników, – dobór środków ochrony osobistej, – wykonywanie reanimacji na fantomie. W procesie sprawdzania i oceniania osiągnięć można zastosować testy dydaktyczne oraz sprawdziany ustne i pisemne. Podstawą do uzyskania przez ucznia pozytywnej oceny jest przede wszystkim poprawne i samodzielne wykonanie ćwiczeń. Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć uczniów powinno być dokonywane z uwzględnieniem obowiązującej skali ocen.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].O1.02 Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić potrzeby klienta, przewidzieć oczekiwania klienta, pokonać bariery w procesie komunikowania, porozumieć się skutecznie z klientem, przeprowadzić konstruktywną dyskusję, zastosować argumentację racjonalną i emocjonalną do określonej sytuacji, rozwiązać konflikty międzyludzkie, podjąć decyzje w trudnych sytuacjach zawodowych, zastosować ogólnie przyjęte normy etyczne, zastosować zasady kodeksu etyki zawodowej.

2. Materiał nauczania Klasyfikacja potrzeb. Charakterystyka potrzeb. Komunikacja interpersonalna. Język i style komunikowania się. Techniki komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Bariery komunikacji. Dyskusja konstruktywna, zasady dyskusji. Rodzaje argumentacji. Konflikt. Rozwiązywanie konfliktów. Negocjacje. Techniki negocjacji. Systemy wartości etycznych. Kodeks etyki zawodowej.

3. Ćwiczenia – – –

Prowadzenie z klientem rozmowy bezpośredniej, telefonicznej. Prezentowanie klientowi wybranej oferty zakładu usługowego. Przekonywanie klienta do określonej oferty.

4. Środki dydaktyczne Instrukcje i teksty przewodnie do ćwiczeń. Filmy dydaktyczne dotyczące mowy ciała, autoprezentacji, asertywności, psychologii obsługi klienta, obsługi klienta przez telefon. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Programy na płytach CD: Profesjonalna obsługa klienta, Telefon w firmie.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Jednym z najważniejszych warunków efektywnej działalności usługowej, jest właściwa relacja między usługodawcą a usługobiorcą. Kształtowanie umiejętności nawiązywania kontaktów interpersonalnych w oparciu o właściwe rozpoznanie potrzeb i oczekiwań klienta, jest głównym celem realizacji programu jednostki. Program jednostki powinien być realizowany przez nauczyciela psychologii. Podczas realizacji programu wskazane jest, aby nauczyciel dążył do ukształtowania następujących postaw: – tolerancji, – odpowiedzialności za skutki własnych zachowań w kontakcie z drugim człowiekiem, – akceptacji zachowań klientów, – asertywności, – dążenia do profesjonalnego rozpoznawania potrzeb klientów. Przed przystąpieniem do realizacji programu jednostki, nauczyciel powinien dokładnie przeanalizować treści zawarte w programie nauczania, określić związki między podstawowymi pojęciami: potrzeba, kontakt interpersonalny, dyskusja, konflikt, argumentacja, negocjacja, mowa ciała. Na podstawie powyższej analizy, powinien dobrać metody nauczania oraz środki dydaktyczne. Dobór odpowiedniej metody nauczania ma służyć osiągnięciu aktywności uczniów na zajęciach. Wśród metod aktywizujących zaleca się: metodę tekstu przewodniego, dyskusję dydaktyczną, ćwiczenia, zajęcia warsztatowe, psychodramę, inscenizację. Wskazane jest także wykorzystywanie nowoczesnych środków dydaktycznych, w tym multimedialnych oraz wzbogacenie zajęć o prezentację wideokaset lub płyt CD z nagraniami dotyczącymi różnych form treningu umiejętności społecznych. Zasadnicze znaczenie dla kształtowania umiejętności nawiązywania kontaktów interpersonalnych mają ćwiczenia. Grupy ćwiczeniowe powinny liczyć do 6 osób. W trakcie realizacji programu powinno się unikać stresu, szczególnie tego związanego z ocenianiem, a umiejętności psychologiczne powinny być nabywane w atmosferze zaufania i akceptacji w relacji uczeńnauczyciel.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno być dokonywane według podanych kryteriów i zgodne z obowiązującą skalą ocen. W procesie sprawdzania i oceniania można zastosować obserwację ukierunkowaną. Obserwując pracę uczniów podczas wykonywania zadań, należy zwrócić uwagę na: – opanowanie umiejętności porozumiewania się, – wykorzystanie teorii w praktyce, – postawę i zachowanie na zajęciach, – stosowanie technik komunikacji werbalnej i niewerbalnej, – samoocenę uczniów. Poprawność realizacji wykonywanych ćwiczeń należy oceniać zarówno w trakcie, jak i po ich wykonaniu. Wskazane jest, aby nauczyciel na bieżąco analizował popełniane błędy oraz zachęcał uczniów do poszukiwania prawidłowych rozwiązań. Podstawą do uzyskania pozytywnej oceny przez ucznia jest poprawne i samodzielne wykonanie ćwiczeń zaproponowanych w programie jednostki modułowej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].O1.03 Stosowanie prawa w działalności usługowej 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – zastosować obowiązujące przepisy kodeksu cywilnego, – zastosować przepisy prawa pracy dotyczące praw i obowiązków pracodawcy, – zastosować przepisy prawa pracy dotyczące praw i obowiązków pracownika, – określić organy ochrony konsumenta, – zastosować przepisy dotyczące ochrony praw konsumenta, – zastosować przepisy dotyczące rękojmii i gwarancji, – zastosować procedury określone przepisami o rękojmii i gwarancji, – wykonać czynności związane ze świadczeniem usługi, – sporządzić umowę o świadczenie usług z konsumentem, – sporządzić umowę o świadczenie usług z przedsiębiorcą, – zaspokoić uzasadnione roszczenia konsumenta związane ze świadczeniem usług.

2. Materiał nauczania Kodeks cywilny. Kodeks pracy. Konsument. Ochrona konsumenta. Organy ochrony konsumenta: Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Inspekcja Handlowa, Rzecznik Praw Ubezpieczonych, Rzecznik Konsumentów, Organizacje Konsumenckie. Rękojmia i gwarancja – procedury. Roszczenia. Przedawnienie roszczeń. Prawa i obowiązki pracownika. Prawa i obowiązki pracodawcy. Rodzaje umów o pracę. Rodzaje umów cywilno-prawnych: o dzieło, zlecenia, sprzedaży, agencyjna.

3. Ćwiczenia · · · ·

Dobieranie podstawy prawnej do określonej sytuacji lub problemu. Sporządzanie umowy z klientem dotyczącej sprzedaży usługi. Analizowanie praw i obowiązków pracownika. Analizowanie praw i obowiązków pracodawcy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. Środki dydaktyczne Ustawy i rozporządzenia. Wzory umów cywilnoprawnych. Foliogramy: wzorów umów. Prawnicze programy komputerowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest opanowanie umiejętności związanych z formalnoprawną obsługą i organizacją usług. Znajomość zagadnień cywilnoprawnych jest niezbędna w pracy zawodowej pracownika świadczącego usługi. Zaleca się, aby zajęcia prowadził nauczyciel specjalista z zakresu prawa. Wskazane metody realizacji zajęć to: wykład, pogadanka, dyskusja dydaktyczna, ćwiczenia. Realizację programu jednostki modułowej może ułatwić zorganizowanie zajęć dydaktycznych z udziałem specjalistów z zakresu prawa cywilnego i prawa pracy oraz przedstawiciela Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Zaleca się także zorganizowanie wycieczki dydaktycznej do sądu, kancelarii prawniczej lub dużego przedsiębiorstwa. Program jednostki modułowej powinien być realizowany w grupach ćwiczeniowych do 6 osób, w pracowniach wyposażonych w stanowiska komputerowe z zainstalowanymi programami prawniczymi.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzenie i ocenianie osiągnięć uczniów powinno dostarczać informacji dotyczących zakresu i poziomu opanowania umiejętności określonych w programie jednostki modułowej. Podczas oceniania należy zwrócić uwagę na: – stosowanie zasad ochrony prawa konsumentów w Polsce, – korzystanie z aktów prawnych dotyczących obowiązków i praw producenta i konsumenta, – postępowanie wobec konsumentów niezadowolonych z zakupu towaru lub usługi, – sporządzanie umów cywilnoprawnych. Poziom opanowania umiejętności należy oceniać na podstawie przeprowadzonych testów, sprawdzianów pisemnych, odpowiedzi ustnych, wykonanych projektów. Podczas oceniania należy stosować obowiązującą skalę ocen.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].O1.04 Ocena jakości świadczonych usług 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: wyjaśnić podstawowe pojęcia dotyczące jakości, zastosować normy jakościowe w sferze usług materialnych, zastosować normy jakościowe w sferze usług niematerialnych, zastosować normy ilościowe, ocenić jakość usług według określonych kryteriów, posłużyć się narzędziami do badania jakości usług, zaplanować działania doskonalące jakość usług.

2. Materiał nauczania Jakość. Wyznaczniki jakości. Kryteria oceny jakości usług. Jakość usług materialnych. Jakość usług niematerialnych. Norma. Normy ilościowe. Normy jakościowe. Procesy tworzenia jakości. Koszty jakości. Certyfikaty jakości. Zarządzanie przez jakość TQM.

3. Ćwiczenia · Ocenianie jakości określonej usługi zgodnie z normami. · Opracowywanie narzędzi do badania jakości usługi. · Badanie jakości usługi z zastosowaniem narzędzi pomiaru.

4. Środki dydaktyczne Filmy dydaktyczne dotyczące zapewnienia jakości usług i jakości wewnętrznej. Plansze i foliogramy: terminologia ISO 8402: terminy i definicje używane w normach dotyczących jakości; normy ISO – podział i charakterystyka; zestawienie elementów systemu zapewnienia jakości według normy ISO 9001; wzajemne zależności między normami ISO serii 9000; system kompleksowego zarządzania jakością TQM. Normy ISO serii 9000 i 10000. Materiały Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji. Instrukcje i teksty przewodnie do ćwiczeń.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Program jednostki modułowej obejmuje treści dotyczące jakości świadczonych usług oraz oceny tej jakości. Należy uświadomić uczniom, że system zapewnienia jakości prowadzi do pełnego zaspokojenia wymagań klienta i spełnienia jego oczekiwań. Realizując program jednostki modułowej, należy zwrócić uwagę na opanowanie przez uczniów podstawowych pojęć dotyczących jakości. Globalne zarządzanie jakością, stanowi dzisiaj podstawowy sposób spełniania oczekiwań klienta i zwiększania zysków przedsiębiorstw. Pracownicy poszczególnych działów przedsiębiorstwa usługowego powinni traktować siebie jak klientów wewnętrznych. Należy uświadomić uczniom, że na jakość usług decydujący wpływ ma praca całego personelu, wzajemna komunikacja i zaangażowanie. Zaleca się realizację programu metodami aktywizującymi: dyskusji dydaktycznej, projektu, tekstu przewodniego i ćwiczeń. Należy stosować zarówno indywidualną, jak i grupową formę pracy. Praca w grupie sprzyja efektywności procesu kształcenia, pozwala na ukształtowanie umiejętności komunikowania się, współpracy w zespole, prezentowania wyników. Wykonanie ćwiczeń praktycznych powinno być poprzedzone analizą jasno sformułowanej instrukcji ich wykonania. Należy zwracać uwagę na posługiwanie się przez uczniów poprawną terminologią dotyczącą jakości towarów i usług. Szczególną uwagę należy poświęcić procedurom zapewnienia jakości z uwzględnieniem norm ISO 9000. Wskazane jest zorganizowanie wycieczki dydaktycznej do firmy usługowej wprowadzającej normy jakościowe lub firmy certyfikującej. Ćwiczenia powinny odbywać się grupach od 3 do 6 osób.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć uczniów powinno odbywać się przez cały okres realizacji jednostki modułowej, na podstawie ustalonych kryteriów. Należy uwzględnić obowiązującą skalę ocen. Sprawdzanie osiągnięć uczniów powinno dostarczyć informacji dotyczących zakresu i poziomu opanowanych umiejętności określonych w programie jednostki modułowej. Osiągnięcia edukacyjne uczniów należy oceniać na podstawie sprawdzianów ustnych i pisemnych oraz prezentowanych projektów. Podczas oceniania należy sprawdzać umiejętność posługiwania się przyswojoną wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi oraz poprawność wnioskowania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sprawdzanie umiejętności praktycznych może być realizowane poprzez obserwację czynności uczniów podczas wykonywania zadań zawodowych. Proces oceniania powinien obejmować umiejętności: – posługiwania się podstawowymi pojęciami dotyczącymi jakości, – oceny jakości usług według określonych kryteriów, – posługiwania się narzędziami do badania jakości usług, – planowania działań zmierzających do poprawy jakości usług. W końcowej ocenie osiągnięć uczniów należy uwzględnić uzyskane wyniki sprawdzianów oraz poziom i zakres wykonywanych ćwiczeń. Nauczyciel powinien systematycznie sprawdzać postępy i oceniać jakość wykonywanych ćwiczeń.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].O1.05 Prowadzenie marketingu usług 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: zdefiniować podstawowe pojęcia marketingowe, zaplanować działania marketingowe, scharakteryzować koncepcje marketingowe, określić kryteria segmentacji rynku, określić instrumenty marketingu mix, określić cel badań marketingowych, dobrać metody badań marketingowych do programu promocji usług, przeprowadzić analizę marketingową, opracować strategię działania firmy.

2. Materiał nauczania Podstawowe pojęcia marketingowe. Analiza marketingowa. Segmentacja rynku. Strategie marketingowe. Badania marketingowe. Planowanie działalności marketingowej.

3. Ćwiczenia · · ·

Określanie orientacji marketingowych dla wybranych podmiotów gospodarczych. Prezentowanie różnych rodzajów reklamy produktów i usług. Charakteryzowanie segmentu odbiorców dla określonego rodzaju usług.

4. Środki dydaktyczne Filmy dydaktyczne dotyczące marketingu, mowy ciała, obsługi klienta przez telefon, sukcesu w sprzedaży, psychologii obsługi klienta, savoir-vivre’u w biznesie, technik negocjacji, telemarketingu, czyli sprzedaży przez telefon. Programy na płytach CD: Profesjonalna obsługa klienta, Telefon w firmie, Projekt Management. Plansze: Marketing mix, Piramida potrzeb, Model gościnności. Foliogramy: Marketing mix, Elementy promocji usług. Techniczne środki kształcenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest ukształtowanie umiejętności posługiwania się regułami i działaniami marketingowymi w praktyce. Należy zwrócić uwagę na rolę zarządzania w procesie gospodarowania zasobami, ze szczególnym uwzględnieniem zarządzania jakością. Wskazane jest kształtowanie umiejętności wykorzystywania miar statystycznych i działań marketingowych w procesie podejmowania decyzji. Poznanie i zrozumienie działalności marketingowej jest kluczowym elementem gospodarki rynkowej nie tylko w sferze produkcyjnej, ale i usługowej. Szczególną uwagę należy zwrócić na piąty element marketingu mix - pracownika w sektorze usług. Zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: dyskusji dydaktycznej, projektu, tekstu przewodniego, ćwiczeń. Wszystkie ćwiczenia powinny być wykonywane w małych grupach 3-6 osobowych.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć uczniów powinno dostarczyć informacji dotyczących zakresu i poziomu opanowania umiejętności określonych w programie jednostki modułowej. Nauczyciel powinien przedstawić na początku zajęć kryteria oceniania. Podczas oceniania, szczególną uwagę należy zwrócić na: – planowanie działań marketingowych, – promocję produktu, usługi i firmy, – wyszukiwanie i selekcję informacji, – opracowanie strategii firmy. Obserwując uczniów podczas ćwiczeń, należy zwracać uwagę na samodzielne wykonywanie ćwiczeń, aktywność oraz zaangażowanie podczas zajęć. Opanowanie umiejętności można oceniać na podstawie: odpowiedzi ustnych, prac pisemnych, wykonanych grupowych projektów. Podczas oceniania należy stosować obowiązującą skalę ocen.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].O1.06 Prowadzenie korespondencji biurowej 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – zorganizować stanowisko pracy biurowej zgodnie z wymaganiami ergonomii, przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, – posłużyć się urządzeniami technicznymi w pracy biurowej, – wykonać czynności związane z przyjmowaniem i wysyłaniem korespondencji, – zastosować zasady redagowania pism i dokumentów, – zastosować zasady archiwizacji dokumentów, – odebrać i przekazać informacje za pomocą poczty elektronicznej i innych nośników informacji, – posłużyć się wyszukiwarką internetową oraz pozyskać informacje zawarte w portalach internetowych.

2. Materiał nauczania Stanowisko pracy biurowej. Eksploatacja urządzeń biurowych. Rodzaje dokumentów biurowych. Zasady redagowania pism. Zasady prowadzenia korespondencji. Zastosowanie komputera w pracy biurowej.

3. Ćwiczenia · Projektowanie stanowiska pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii i estetyki, przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. · Przyjmowanie i wysyłanie korespondencji. · Sporządzanie protokołu, notatki, sprawozdania. · Pozyskiwanie informacji z sieci Internet.

4. Środki dydaktyczne Film dydaktyczny: Sekretariat menadżera. Wzory dokumentów biurowych. Wzory protokołów. Wzory układów pism. Książka korespondencji. Instrukcja dotycząca pracy kancelarii. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Słownik poprawnej polszczyzny. Słownik ortograficzny. Materiały biurowe: papier, teczki, skoroszyty, segregatory. Techniczny sprzęt biurowy: telefax, kserokopiarka, telefon z automatyczną sekretarką, komputer, laminator, gilotyna do cięcia papieru, bindownica, termobindownica. Techniczne środki kształcenia.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu Celem realizacji programu jednostki modułowej jest nabycie umiejętności obsługi i eksploatacji urządzeń biurowych, redagowania treści i formatowania tekstu różnych pism, prowadzenia rejestru i archiwizowania korespondencji. Przed przystąpieniem do wykonywania ćwiczeń, należy zapoznać uczniów z zasadami bezpiecznej pracy, instrukcjami obsługi urządzeń na stanowisku pracy, a także poinformować o systemie i kryteriach oceniania. Program jednostki modułowej powinien być realizowany metodą tekstu przewodniego, pokazu z objaśnieniem i ćwiczeń praktycznych. Nauczyciel powinien rozpocząć ćwiczenia od instruktażu, a w trakcie ich realizacji udzielać pomocy i na bieżąco sprawdzać poprawność wykonania. Ważnym zadaniem nauczyciela jest zwrócenie uwagi na dokładność i staranność wykonywanych prac biurowych. Ćwiczenia powinny odbywać się w grupach do 6 osób, na stanowiskach pracy biurowej. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia konieczne jest wyposażenie stanowiska pracy w komputer z niezbędnym oprogramowaniem. Realizację programu jednostki modułowej może ułatwić zorganizowanie wycieczki dydaktycznej do sekretariatu wybranej firmy usługowej.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć uczniów powinno odbywać się przez cały okres realizacji programu jednostki modułowej, według kryteriów podanych na początku zajęć. Należy uwzględnić obowiązujący system oceniania i skalę ocen. Ocenianie osiągnięć uczniów powinno dostarczyć informacji dotyczących zakresu i poziomu nabytych umiejętności określonych w programie jednostki modułowej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Umiejętności praktyczne należy sprawdzać poprzez obserwację czynności wykonywanych przez uczniów podczas realizacji zadań oraz stosowanie testów praktycznych z zadaniami typu próba pracy. Obserwując czynności ucznia i dokonując oceny jego pracy, należy zwrócić szczególną uwagę na: – organizowanie stanowiska pracy biurowej, – eksploatację urządzeń biurowych, – wykonywanie czynności biurowych, – redagowanie i formatowanie pism, – sporządzanie dokumentów biurowych. Nauczyciel powinien systematycznie obserwować pracę uczniów i oceniać jej efekty.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Moduł 514[02].Z1 Anatomia, fizjologia i choroby skóry 1. Cele kształcenia W – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: charakteryzować budowę skóry, charakteryzować procesy fizjologiczne zachodzące w skórze, określać właściwości skóry, charakteryzować choroby skóry, diagnozować zmiany patologiczne włosa, rozpoznawać typy łysienia u mężczyzn i kobiet.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol jednostki Orientacyjna Nazwa jednostki modułowej modułowej liczba godzin 514[02].Z1.01 Charakteryzowanie budowy i fizjologii skóry 27 514[02].Z1.02 Rozpoznawanie patologicznych zmian skórnych 54 Rozpoznawanie zaburzeń wzrostu, uszkodzeń 514[02].Z1.03 i chorób włosów 27 Razem 108

3. Schemat układu jednostek modułowych 514[02].Z1 Anatomia, fizjologia i choroby skóry

514[02].Z1.01 Charakteryzowanie budowy i fizjologii skóry

514[02].Z1.02 Rozpoznawanie patologicznych zmian skórnych

514[02].Z1.03 Rozpoznawanie zaburzeń wzrostu, uszkodzeń i chorób włosów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. Literatura Marcinkowski J.T.: Podstawy higieny. Wolumen, Wrocław 1997 Marek Z.: Fryzjerstwo. Wyd. WSiP, Warszawa 1999 Rudowska I.: Higiena pracy fryzjera. WSiP, Warszawa 1987 Schmidt W. (red.): Fryzjerstwo wraz z poradami kosmetycznymi. Podręcznik do nauki zawodu. Wydawnictwo REA s. j., Warszawa 2000 Sumirska Z. (red.): Nowoczesne fryzjerstwo, chemia, technologie, techniki. Wyd. P.P.H.U „ SUZI”, Warszawa 2005 Sumirska Z.: Bezpieczeństwo i higiena pracy w zawodzie fryzjer. Podręcznik dla zasadniczych szkół zawodowych. P.P.H.U. „SUZI”, Warszawa 2002 Czasopisma specjalistyczne: Świat fryzjerstwa, Zdrowie, Samo zdrowie Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z1.01 Charakteryzowanie budowy i fizjologii skóry 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: scharakteryzować budowę skóry, określić cechy skóry, scharakteryzować funkcje skóry, scharakteryzować gruczoły skóry, scharakteryzować budowę korzenia włosa, określić warstwy trzonu włosa, scharakteryzować barwnik włosa, wyjaśnić proces siwienia włosów, określić rodzaje włosów ludzkich, scharakteryzować cykl wzrostu włosa, określić kierunki porastania włosów na ciele człowieka, scharakteryzować właściwości włosów, określić wpływ żywienia na stan skóry i włosów.

2. Materiał nauczania Warstwy skóry: naskórek, skóra właściwa, tkanka podskórna. Cechy i funkcje skóry. Barwnik skóry. Twory nabłonkowe skóry. Korzeń włosa. Łodyga (trzon) włosa: łuski, kora, rdzeń. Budowa keratyny. Barwnik włosa: eumelanina, feomelanina. Zmiany barwnikowe włosów. Rodzaje włosów ludzkich. Rodzaje owłosienia: pierwotne, wtórne, ostateczne. Fazy wzrostu włosa. Kierunki porastania włosów na ciele człowieka. Właściwości włosów. Podstawy żywienia.

3. Ćwiczenia · · · ·

Określanie warstw skóry i analizowanie budowy naskórka. Określanie funkcji gruczołów potowych i łojowych. Określanie funkcji skóry. Analizowanie budowy korzenia włosa na podstawie i preparatów mikroskopowych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

fotografii

· Analizowanie budowy łodygi na podstawie rysunków przekroju podłużnego trzonu włosa. · Wykonywanie rysunków poprzecznego i podłużnego przekroju włosa. · Określanie faz wzrostu włosa. · Określanie zawartości melaniny we włosach blond i brąz. · Rozpoznawanie rodzajów włosów na podstawie próbek analitycznych. · Analizowanie wpływu pożywienia na stan skóry i włosów.

4. Środki dydaktyczne Tablice poglądowe, fotografie obrazujące budowę skóry i włosów. Schematy. Próbki włosów. Slajdy i filmy dydaktyczne. Tabele wartości odżywczej produktów spożywczych.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest opanowanie wiedzy z zakresu anatomii i fizjologii skóry. Opanowanie tych treści jest niezbędne do realizacji programów pozostałych jednostek modułowych. Podczas realizacji programu jednostki nauczyciel powinien zwrócić szczególną uwagę na: budowę korzenia i trzonu włosa, rodzaje włosów i ich właściwości, fazy wzrostu włosa, proces tworzenia barwnika oraz wpływ pożywienia na stan skóry i włosów. Ponadto należy nawiązywać do doświadczeń uczniów oraz wskazywać przykłady zastosowania nabytej wiedzy w działalności zawodowej. Zaleca się, aby podczas realizacji programu jednostki modułowej stosować następujące metody nauczania: wykładu informacyjnego, dyskusji dydaktycznej oraz ćwiczeń praktycznych. Utrwalenie treści programowych ułatwi zastosowanie fotografii, slajdów i filmów dydaktycznych obrazujących budowę skóry i włosów. Zajęcia powinny być prowadzone w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie bądź w zespołach 2-3 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny uwzględniać poziom wiadomości oraz zakres opanowania przez uczniów umiejętności zawartych w szczegółowych celach kształcenia. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Podczas realizacji treści programowych proponuje się oceniać uczniów na podstawie: – sprawdzianów ustnych , – sprawdzianów pisemnych, – testów dydaktycznych, Oceny można dokonywać również podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Oceniając wypowiedzi uczniów należy zwracać uwagę na: merytoryczną jakość wypowiedzi, operowanie wiedzą, poprawne posługiwanie się terminologią, wnioskowanie. Ważnym elementem sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych uczniów jest umiejętność sporządzania schematów obrazujących budowę skóry i włosów. Szczególnej ocenie powinny podlegać umiejętności rozpoznawania rodzajów włosów oraz określania ich właściwości. Kontrolę poprawności wykonania ćwiczenia należy przeprowadzać w trakcie jego realizacji oraz po wykonaniu. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z1.02 Rozpoznawanie patologicznych zmian skórnych 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: rozpoznać zmiany barwnikowe i naczyniowe skóry, określić rodzaje trądziku, scharakteryzować choroby ropne skóry, scharakteryzować choroby wirusowe i bakteryjne, rozpoznać choroby grzybicze i pasożytnicze skóry, scharakteryzować choroby łojotokowe i łuszczycowe, określić rodzaje alergii i reakcji alergicznych organizmu, określić rodzaje uszkodzeń skóry, scharakteryzować nowotwory skóry i określić sposoby zapobiegania, scharakteryzować zasady pielęgnacji skóry.

2. Materiał nauczania Zmiany i choroby barwnikowe skóry. Zmiany naczyniowe skóry. Trądzik pospolity i różowaty. Choroby bakteryjne: stany zapalne mieszków włosowych, liszajec, róża, czyrak. Choroby wirusowe: opryszczka, ospa, brodawki skórne. Grzybice i drożdżyce. Choroby pasożytnicze: wszawica, świerzb. Choroby łojotokowe. Łuszczyca i nadmierne rogowacenie. Rybia łuska. Alergie. Mechaniczne uszkodzenia skóry. Oparzenia termiczne i środkami chemicznymi. Odmrożenia. Uszkodzenia wywołane promieniami słonecznymi i nadfioletowymi. Znamiona i nowotwory.

3. Ćwiczenia · · · ·

Rozpoznawanie zmian barwnikowych skóry. Porównywanie różnych obrazów zaburzeń barwnikowych. Określanie czynników wywołujących choroby skóry. Rozpoznawanie zmian skórnych na fotografiach, i filmach. · Różnicowanie zmian chorobowych na skórze. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

slajdach

· · · · · ·

Określanie czynników sprzyjających rozwojowi chorób pasożytniczych. Rozpoznawanie reakcji alergicznych organizmu. Charakteryzowanie uszkodzeń skóry. Rozpoznawanie zmian skórnych spowodowanych odmrożeniem. Określanie stopni poparzenia skóry. Analizowanie sposobów zabezpieczania skóry przed działaniem promieni nadfioletowych. · Analizowanie objawów sygnalizujących rozwój czerniaka.

4. Środki dydaktyczne Tablice poglądowe obrazujące budowę skóry. Atlasy dermatologiczne. Fotografie przedstawiające zmiany i choroby skóry. Slajdy i filmy dydaktyczne.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności rozpoznawania patologicznych zmian skórnych. Wiedza z tego zakresu znajdzie zastosowanie podczas realizacji programów jednostek modułowych związanych z wykonywaniem zabiegów fryzjerskich. Szczególną uwagę należy zwrócić na zagadnienia dotyczące rozpoznawania i przenoszenia zakaźnych chorób skóry oraz na wynikające z tego zagrożenie zdrowia fryzjera i klientów. Ważne jest także kształtowanie cech niezbędnych do wykonywania zawodu, jak dokładność i odpowiedzialność za zdrowie własne oraz klienta. Należy również zwrócić uwagę na kształtowanie umiejętności porozumiewania się i samodzielnego podejmowania decyzji. Zaleca się, aby podczas realizacji programu jednostki modułowej stosować następujące metody nauczania: wykładu informacyjnego, dyskusji dydaktycznej oraz ćwiczeń praktycznych. Utrwalenie treści programowych ułatwi zastosowanie fotografii, slajdów i filmów dydaktycznych obrazujących zmiany patologiczne skóry. Zaleca się również zorganizowanie wycieczki do poradni dermatologicznej. Zajęcia powinny być prowadzone w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie bądź w zespołach 2-3 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny uwzględniać poziom wiadomości oraz zakres opanowania przez uczniów umiejętności zawartych w szczegółowych celach kształcenia. Podczas realizacji treści kształcenia proponuje się oceniać uczniów na podstawie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych, Oceny można dokonywać również podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: - rozpoznawania zmian patologicznych na skórze, - określanie dróg przenoszenia zakażeń, - określanie sposobów zapobiegania i eliminowania zakażeń skóry. Kontrolę poprawności wykonania ćwiczenia należy przeprowadzać w trakcie i po jego wykonaniu. Na zakończenie realizacji programu jednostki modułowej proponuje się zastosowanie wielostopniowego testu dydaktycznego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wyboru wielokrotnego, na dobieranie, typu prawda-fałsz).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z1.03 Rozpoznawanie zaburzeń wzrostu, uszkodzeń i chorób włosów 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić przyczyny uszkodzeń włosów, rozpoznać rodzaje uszkodzeń włosów, scharakteryzować sposoby zapobiegania uszkodzeniom włosów, scharakteryzować uszkodzenia trzonu włosa, scharakteryzować postacie łupieżu, rozpoznać łupież suchy i tłusty, określić przyczyny łojotoku, scharakteryzować grzybice, rozpoznać rodzaje grzybicy skóry głowy, scharakteryzować właściwości włosów zdrowych, suchych, zniszczonych i przetłuszczających się, określić przyczyny nadmiernego wypadania włosów, wskazać sposoby redukcji wypadania włosów, sklasyfikować rodzaje łysienia, scharakteryzować typy łysienia, wyjaśnić mechanizm łysienia u mężczyzn i łysienia u kobiet, określić sposoby leczenia łysienia odwracalnego, określić przyczyny nadmiernego owłosienia, zdefiniować hirsutyzm i atawizm.

2. Materiał nauczania Uszkodzenia włosów: mechaniczne, termiczne i chemiczne. Uszkodzenia trzonu włosa: włosy bambusowate, tulipanowate, skręcone, obrączkowate, rozszczep włosa. Przyczyny, obraz kliniczny, przebieg i profilaktyka: łojotoku, łupieżu suchego, tłustego i pstrego. Zmiany ropne i pasożytnicze. Wygląd i właściwości włosów normalnych (zdrowych), suchych, zniszczonych i przetłuszczających się. Wypadanie włosów – przyczyny egzogenne i endogenne. Łysienie odwracalne: plackowate, miejscowe, spowodowane chorobami skórnymi, wypadanie włosów po ciąży, po przebytych chorobach i zażywanych lekach, po radioterapii. Rodzaje łysienia nieodwracalnego: androgenowe męskie, wrodzone, miejscowe, plackowate. Mechanizm łysienia u mężczyzn. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Mechanizm łysienia u kobiet. Sposoby leczenia łysienia odwracalnego. Przyczyny nadmiernego owłosienia. Nadmierne owłosienie u kobiet. Hirsutyzm. Atawizm.

3. Ćwiczenia · Identyfikowanie uszkodzeń włosów spowodowanych czynnikami mechanicznymi, termicznymi i chemicznymi. · Charakteryzowanie zmian patologicznych w obrębie trzonu włosa. · Określanie przyczyn powstawania rozszczepu końcówek włosów. · Porównywanie właściwości włosów zdrowych i zniszczonych. · Rozpoznawanie chorób owłosionej skóry głowy na podstawie fotografii. · Charakteryzowanie metod profilaktyki chorób włosów. · Określanie dróg przenoszenia wszawicy. · Analizowanie obrazu klinicznego łupieżu suchego i tłustego na podstawie fotografii. · Charakteryzowanie cech włosów suchych i przetłuszczających się. · Określanie przyczyn przetłuszczania się skóry głowy. · Charakteryzowanie egzogennych i endogennych czynników powodujących wypadanie włosów. · Wskazywanie przyczyn odwracalnego łysienia rozproszonego. · Wskazywanie chorób skórnych, którym towarzyszy łysienie. · Charakteryzowanie łysienia plackowatego. · Określanie sposobów redukcji nadmiernego wypadania włosów. · Określanie przyczyn występowania nadmiernego owłosienia u kobiet. · Określanie stopni łysienia androgenowego u kobiet i mężczyzn. · Porównywanie przyczyn występowania hirsutyzmu i atawizmu.

4. Środki dydaktyczne Tablice i schematy dotyczące rodzajów i typów łysienia. Fotografie obrazujące rodzaje łysienia. Atlasy dermatologiczne. Slajdy i filmy dydaktyczne.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest kształtowanie umiejętności rozpoznawania różnego rodzaju uszkodzeń włosów, chorób i zmian spowodowanych zaburzeniami w ich wzroście. Podczas realizacji treści programowych nauczyciel powinien nawiązywać do doświadczeń uczniów oraz wskazywać możliwości

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

zastosowania nabytej wiedzy podczas realizacji programu specjalizacji z zakresu perukarstwa oraz w działalności zawodowej. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia polecane jest zastosowanie następujących metod nauczania: pokazu z objaśnieniem, studium przypadku oraz ćwiczeń praktycznych. Ważne jest również zapewnienie uczniom możliwości analizowania zdjęć i slajdów obrazujących różne rodzaje zaburzeń, uszkodzeń i chorób włosów. Utrwalenie wiedzy z tego zakresu ułatwi prezentacja filmów dydaktycznych. Zajęcia powinny być prowadzone w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie bądź w zespołach 2-3 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny uwzględniać poziom wiadomości oraz zakres opanowania przez uczniów umiejętności zawartych w szczegółowych celach kształcenia. Do pomiaru osiągnięć intelektualnych uczniów zaleca się stosowanie: - sprawdzianów ustnych, - sprawdzianów pisemnych, - testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny wiedzy uczniów należy zwracać uwagę na umiejętność: - charakteryzowania właściwości włosów, - określania przyczyn i rodzajów uszkodzeń włosów, - charakteryzowania różnego rodzaju chorób skóry, - charakteryzowania zaburzeń wzrostu włosów, Ponadto należy zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi i właściwe stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne proponuje się sprawdzać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na rozpoznawanie i różnicowanie chorób, uszkodzeń i zaburzeń wzrostu włosów. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się zastosowanie wielostopniowego testu dydaktycznego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wyboru wielokrotnego, na dobieranie, typu prawda-fałsz).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Moduł 514[02].Z2 Stylizacja fryzur 1. Cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/ słuchacz powinien umieć: charakteryzować typowe fryzury minionych epok, charakteryzować współczesne style fryzjerskie, określać proporcje sylwetki ludzkiej, charakteryzować kształt głowy i twarzy ludzkiej, rozpoznawać deformacje głowy i twarzy, charakteryzować sposoby kształtowania form fryzury, charakteryzować sposoby upiększania fryzur, określać podział barw wykorzystywanych we fryzjerstwie, określać zasady doboru koloru w stylizacji wyglądu klienta, charakteryzować indywidualne cechy wyglądu klienta, określać zasady projektowania fryzur, czytać rysunki żurnalowe oraz instruktażowe, wykonywać rysunki instruktażowe fryzur, projektować różne rodzaje fryzur.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol jednostki modułowej 514[02].Z2.01 514[02].Z2.02 514[02].Z2.03 514[02].Z2.04 514[02].Z2.05

Nazwa jednostki modułowej Charakteryzowanie rozwoju rzemiosła i sztuki fryzjerskiej Stosowanie różnych form kształtowania fryzur Stosowanie form kolorystycznych Wykonywanie rysunków technicznych fryzur Projektowanie fryzur Razem

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Orientacyjna liczba godzin 23 102 106 51 78 360

3. Schemat układu jednostek 514[02].Z2 Stylizacja fryzur

514[02].Z2.01 Charakteryzowanie rozwoju rzemiosła i sztuki fryzjerskiej

514[02].Z2.02 Stosowanie różnych form kształtowania fryzur

514[02].Z2.03 Stosowanie form kolorystycznych

514[02] Z2.04 Wykonywanie rysunków technicznych fryzur

514[02].Z2.05 Projektowanie fryzur

4. Literatura Buscher Ch.: Znajdź swój kolor. Wyd. MUZA S.A., Warszawa 1992 Cieślak F.: Rysunek zawodowy dla zasadniczych szkól fryzjerskich. WSiP, Warszawa 1994 Dylewska-Grzelakowska J.: Kosmetyka stosowana. WSiP, Warszawa 1999 Hartliński A.: Pięć wieków cechu fryzjerskiego w Poznaniu. Wyd. RSW. „PRASA”, Poznań 1989 Junge J., Jürgens A.: 255 nowych fryzur. Oficyna wydawnicza Kalliope, Warszawa 1996 Kuss E., Sedlmaier S.: Stylizacja twarzy. Grupa wydawnicza Bertelsman Media Diagenes, Warszawa 2001 Schmidt W. (red.): Fryzjerstwo wraz z poradami kosmetycznymi. Podręcznik do nauki zawodu. Wyd. REA s.j., Warszawa 2000 Schmidt W., Schneider J.: Wiedza o stylach fryzjerskich i kształtowaniu fryzur. Zeszyt ćwiczeń do nauki zawodu. Wyd. REA s.j., Warszawa 20001 Sheybal S.: Kompozycja plastyczna. PZWS, Warszawa 1964 „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sumirska Z.: Stylizacja. P.P.H.U. „SUZI”, Warszawa 2004 Walde R.: Odkryj swój styl i kolory. Grupa wydawnicza Bertelsman Media Diogenes, Warszawa 2001 Czasopisma specjalistyczne: Paryska fryzura, Świat fryzjerstwa, LAURENT – fryzury, Kosmetyka i kosmetologia Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z2.01 Charakteryzowanie rozwoju rzemiosła i sztuki fryzjerskiej 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – scharakteryzować czynniki wpływające na rozwój fryzjerstwa, – określić obszary działania polskich i zagranicznych organizacji fryzjerskich, – scharakteryzować rozwój rzemiosła fryzjerskiego, – określić zadania cechów fryzjerskich, – przedstawić historię rozwoju sztuki fryzjerskiej, – scharakteryzować style fryzur minionych epok, – scharakteryzować formy zarostu popularne w różnych epokach historycznych, – scharakteryzować zmiany wyglądu sylwetki kobiecej, męskiej i dziecięcej zachodzące w różnych epokach historycznych, – przedstawić dokonania zawodowe mistrzów sztuki fryzjerskiej.

2. Materiał nauczania Wyznaczniki rozwoju fryzjerstwa. Związek fryzjerstwa z projektowaniem ubiorów i kosmetyką. Organizacje fryzjerskie w kraju i za granicą. Rozwój rzemiosła fryzjerskiego. Cechy fryzjerskie i ich zadania. Historia fryzjerstwa. Zmiany proporcji sylwetki człowieka na przestrzeni wieków. Style fryzur i ubioru oraz popularne formy zarostu w różnych epokach historycznych. Historia trwałej ondulacji i koloryzacji włosów. Dorobek zawodowy znaczących postaci w historii fryzjerstwa.

3. Ćwiczenia · · · · ·

Charakteryzowanie czynników wpływających na rozwój fryzjerstwa. Charakteryzowanie znaczenia stylizacji we fryzjerstwie. Przedstawianie najważniejszych krajowych imprez fryzjerskich. Rozpoznawanie fryzur historycznych na podstawie zdjęć lub ilustracji. Charakteryzowanie stylów fryzur, ubioru i form zarostu na podstawie dzieł malarskich. · Charakteryzowanie sposobów upiększania fryzur historycznych. · Przedstawianie osiągnięć zawodowych Antoniego Cierplikowskiego. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Charakteryzowanie krajowych organizacji fryzjerskich. · Opracowywanie prezentacji na temat historii koloryzacji włosów. · Opracowywanie prezentacji na temat historii trwałej ondulacji.

4. Środki dydaktyczne Ilustracje fryzur historycznych. Albumy dzieł sztuki. Żurnale. Fotografie fryzur. Schematy sylwetek ludzkich. Tablice i schematy poglądowe. Filmy dydaktyczne, instruktażowe, z pokazów.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest zapoznanie uczniów z historią rzemiosła i sztuki fryzjerskiej, stylami fryzur, ubioru i form zarostu w poszczególnych epokach historycznych oraz organizacjami fryzjerskimi działającymi w kraju i za granicą. W czasie realizacji treści programowych jednostki należy zachęcać uczniów do poznawania dokonań zawodowych mistrzów sztuki fryzjerskiej, działających w przeszłości i współcześnie, a także skłaniać do wyszukiwania i analizowania informacji o krajowych i międzynarodowych imprezach fryzjerskich. Ważne jest również wzbudzanie emocjonalnego zaangażowania uczniów w realizację prac i rozwijanie zainteresowania zawodem oraz wskazywanie możliwości rozwoju w przyszłej pracy zawodowej. Do osiągnięcia założonych celów poleca się stosowanie następujących metod nauczania: pogadanki, studium przypadku, pokazu z objaśnieniem oraz ćwiczeń praktycznych. Wskazane jest wykorzystanie filmów dydaktycznych związanych z podejmowaną tematyką. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie lub w zespołach 2 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Podczas oceniania osiągnięć uczniów szczególną uwagę należy zwrócić na umiejętność rozpoznawania stylu fryzur i form zarostu charakterystycznych dla określonej epoki oraz określanie zadań współczesnego fryzjerstwa. Do pomiaru intelektualnych osiągnięć uczniów poleca się stosowanie: - sprawdzianów ustnych, - sprawdzianów pisemnych, - testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny wypowiedzi uczniów należy zwracać uwagę na: - merytoryczną jakość wypowiedzi, - operowanie zdobytą wiedzą, - posługiwanie się terminologią zawodową, - poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można sprawdzać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich zastosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z2.02 Stosowanie różnych form kształtowania fryzur 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić zasady kompozycji przestrzennych, zastosować zasadę złotego podziału, określić proporcje sylwetki damskiej, męskiej i dziecięcej, scharakteryzować proporcje głowy i twarzy osób w różnym wieku, rozpoznać kształty poszczególnych elementów twarzy, rozróżnić rodzaje deformacji głowy i twarzy, rozróżnić linie profilu, naszkicować głowę ludzką w różnym ułożeniu, naszkicować elementy twarzy, scharakteryzować elementy fryzury, scharakteryzować fryzurę symetryczną i asymetryczną, scharakteryzować rodzaje tekstury włosów, rozpoznać linie i kontrasty we fryzurze, określić linie konturu wewnętrznego i zewnętrznego we fryzurze, określić znaczenie kontrastów w kształtowaniu fryzury, zastosować zasadę złudzenia optycznego w projektowaniu fryzur, naszkicować fryzurę i jej elementy.

2. Materiał nauczania Zasady tworzenia kompozycji przestrzennych. Złoty podział. Proporcje sylwetek damskiej, męskiej i dziecięcej. Proporcje głowy i twarzy człowieka. Kształty części twarzy. Linie profilu: klasyczna, wklęsła, wypukła, okrągła i ukośna. Deformacje głowy i twarzy. Sposoby korygowania deformacji głowy. Rysunek głowy, twarzy i jej elementów. Geometryczne elementy stylizacji. Symetria i asymetria fryzur. Tekstura włosów: gładka, strukturalna, przestrzenna. Rodzaje linii: proste, łamane, półokrągłe. Rodzaje linii konturowych. Zasady doboru linii fryzury i tekstury włosów do kształtu twarzy. Elementy fryzur. Proporcje fryzur. Kontrasty we fryzurze: kierunku, kształtu, wielkości i długości. Rytm i światłocień. Zjawisko złudzenia optycznego – zastosowanie w projektowaniu fryzur. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Optyczna zmiana kształtu twarzy i proporcji sylwetki fryzurą.

3. Ćwiczenia · Określanie proporcji sylwetek damskich, męskich i dziecięcych. · Analizowanie proporcji głowy i twarzy na podstawie zdjęć oraz ilustracji. · Wskazywanie poszczególnych części głowy na schemacie. · Szkicowanie twarzy osoby dorosłej. · Rozpoznawanie deformacji głowy. · Określanie cech poszczególnych kształtów twarzy. · Rozpoznawanie linii profilu na zdjęciach lub ilustracjach. · Szkicowanie głowy w ułożeniu en face, profil, en trois quarts. · Analizowanie rysunków żurnalowych określonych fryzur. · Rozróżnianie fryzur symetrycznych i asymetrycznych. · Wyznaczanie na schematach linii konturowych fryzur. · Rysowanie elementów fryzury z uwzględnieniem światłocienia. · Dobieranie kształtu grzywki do linii profilu. · Dobieranie linii fryzury i tekstury włosów do kształtu twarzy. · Wykonywanie szkicu określonej fryzury.

4. Środki dydaktyczne Tablice obrazujące proporcje sylwetki ludzkiej, kształty głowy i twarzy oraz formy kształtowania fryzur. Materiały i przybory do rysowania. Schematy ilustrujące różne kształty twarzy oraz różne linie profilu. Fotografie i katalogi fryzur. Żurnale. Filmy dydaktyczne, instruktażowe i z pokazów fryzjerskich.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest zapoznanie uczniów z zasadami kształtowania formy fryzury. Podczas realizacji programu jednostki należy zwrócić uwagę na zjawisko złudzenia optycznego i jego wykorzystanie w projektowaniu fryzur, tuszowaniu wad oraz w podkreślaniu piękna twarzy fryzurą. Szczególną uwagę nauczyciel powinien zwrócić na kształtowanie u uczniów poczucia estetyki i harmonii w kreowaniu obrazu sylwetki człowieka, rozwijać wyobraźnię przestrzenną i zdolność obserwacji. Istotne znaczenie w kształceniu przyszłych techników usług fryzjerskich ma zainteresowanie tematyką z zakresu kształtowania formy fryzury, dlatego podczas realizacji programu jednostki należy odnosić się

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

do doświadczeń uczniów z życia codziennego oraz wskazywać przykłady zastosowania nabytej wiedzy w pracy zawodowej. Do osiągnięcia założonych celów zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: metody sytuacyjnej, dyskusji dydaktycznej, gier dydaktycznych oraz ćwiczeń praktycznych. Dla utrwalenia treści, wskazane jest zaprezentowanie filmów dydaktycznych oraz instruktażowych. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie bądź w zespołach 2 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób. Praca w grupach wspomaga kształtowanie postaw uczniów jak: komunikowanie się, podejmowanie decyzji oraz ponoszenie odpowiedzialności za wykonaną pracę, niezbędnych do wykonywania zawodu.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie postępów uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Do pomiaru osiągnięć intelektualnych uczniów poleca się stosowanie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny należy zwracać uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – właściwe stosowanie pojęć, – poprawność wnioskowania. Oceny i kontroli umiejętności praktycznych można dokonywać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – dobór materiałów i przyborów do rysowania, – stosowanie zasad kompozycji przestrzennej, – zachowanie proporcji sylwetki i głowy, – estetykę wykonania szkiców, – kreatywność, – dobór form kształtowania fryzury. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich zastosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z2.03 Stosowanie form kolorystycznych 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: scharakteryzować podział barw stosowanych, określić cechy koloru, scharakteryzować pojęcie względności barw, rozróżnić rodzaje kontrastów kolorystycznych, scharakteryzować palety kolorystyczne stosowane we fryzjerstwie, określić naturalne kolory włosów, scharakteryzować typy kolorystyczne urody, rozpoznać typ kolorystyczny urody klienta, udzielić klientowi porady w zakresie doboru formy kolorystycznej, zastosować zasady doboru i wykorzystania koloru w stylizacji fryzur, zaprojektować zestawienia kolorystyczne fryzur, dobrać kolorystykę makijażu do urody, fryzury oraz ubioru klienta.

2. Materiał nauczania Podział barw: barwy podstawowe, pochodne, komplementarne. Koło barw. Cechy koloru: chromatyczność, walor, nasycenie i temperatura. Barwy złamane i zgaszone. Barwy neutralne. Wzajemne oddziaływanie barw: harmonia i kontrast. Gamy barw. Relatywizm barw. Podstawowe pojęcia: kolor, barwnik, pigment, kolorant. Skala odcieni włosów. Palety kolorów. Kierunek i głębia koloru. Kontrasty kolorystyczne. Warianty harmonizowania kolorów. Kolor a światło. Kolor a przestrzeń.

3. Ćwiczenia · · · · ·

Definiowanie pojęć: kolor, barwnik, pigment, kolorant. Wskazywanie barw podstawowych i pochodnych na wzornikach barw. Określanie temperatury kolorów. Definiowanie pojęć: chromatyczność, walor i nasycenie koloru. Wykonywanie prób mieszania barw w celu uzyskania barw złamanych i barw zgaszonych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Rozpoznawanie kontrastów kolorystycznych na fotografiach fryzur. · Analizowanie względności barw. · Analizowanie zależności między kolorem a światłem oraz kolorem a przestrzenią we fryzurze. · Rozpoznawanie ciepłych i zimnych odcieni włosów. · Określanie głębi i kierunku koloru na podstawie palety kolorystycznej farb fryzjerskich. · Określanie zasad doboru koloru włosów do ich tekstury. · Projektowanie zestawów kolorystycznych fryzur.

4. Środki dydaktyczne Wzorniki barw. Wzorniki naturalnych kolorów włosów. Palety fryzjerskie. Fotografie fryzur. Zastawy farb. Próbki farb fryzjerskich. Żurnale. Czasopisma zawodowe. Filmy dydaktyczne i instruktażowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest zapoznanie uczniów z podstawową wiedzą o kolorach i paletach farb fryzjerskich oraz kształtowanie umiejętności projektowania kolorystyki włosów. Szczególną uwagę należy zwrócić na zagadnienia związane z zastosowaniem teorii barw we fryzjerstwie. Istotne jest również rozbudzenie zamiłowania do piękna, estetyki i harmonii w kreowaniu obrazu całej sylwetki oraz umożliwienie rozwoju kreatywności uczniów. Równie ważne jest rozwijanie zdolności obserwacji i analizowania danych oraz kształtowanie umiejętności komunikowania się i podejmowania decyzji podczas rozmowy konsultacyjnej z klientem. Zaleca się, aby podczas realizacji programu jednostki modułowej stosować następujące metody nauczania: inscenizacji, dyskusji dydaktycznej, tekstu przewodniego, metaplanu oraz ćwiczeń praktycznych. Metoda tekstu przewodniego wymaga przygotowania materiałów do wykonania ćwiczenia: pytań prowadzących i formularzy do wypełnienia. Przyswajanie treści ułatwi zastosowanie wzorników barw, fotografii i slajdów, palet farb fryzjerskich oraz filmów dydaktycznych i instruktażowych. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni rysunku. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie bądź w zespołach „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2-3 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Do pomiaru intelektualnych osiągnięć uczniów zaleca się stosowanie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Podczas bieżącej kontroli i oceny należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz podczas kontroli efektów ich pracy. Szczególną uwagę należy zwrócić na przestrzeganie zasad projektowania form kolorystycznych fryzur i makijażu. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się zastosowanie testu dydaktycznego wielostopniowego lub wykonanie zadania praktycznego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wyboru wielokrotnego, na dobieranie, typu prawda – fałsz). Zadanie praktyczne może dotyczyć opracowania projektu kolorystyki włosów dla klienta w określonym wieku i typie urody.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z2.04 Wykonywanie rysunków technicznych fryzur 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku realizacji programu jednostki uczeń/słuchacz powinien umieć: – określić zastosowanie rysunku technicznego w pracy technika usług fryzjerskich, – rozróżnić rodzaje i grubość linii rysunkowych, – zastosować techniki kopiowania rysunków, – zastosować zasady skalowania fryzur i jej fragmentów, – zastosować oznaczenia techniczne na rysunkach, – odczytać rysunek żurnalowy, – sporządzić rysunek złożeniowy fryzury, – sporządzić rysunek instruktażowy fryzury.

2. Materiał nauczania Zastosowanie rysunku technicznego we fryzjerstwie. Linie rysunkowe. Znaczenie normalizacji w rysunku technicznym. Czytanie rysunków technicznych. Techniki kopiowania rysunków. Złożeniowy rysunek fryzury. Rysunki instruktażowe fryzury.

3. Ćwiczenia · Rozpoznawanie linii i symboli rysunkowych zastosowanych w dokumentacji fryzury. · Kopiowanie rysunku fryzury różnymi technikami. · Skalowanie rysunku fryzury. · Odczytywanie symboli określających zabiegi fryzjerskie, zastosowanych na rysunku złożeniowym fryzury. · Sporządzanie rysunku złożeniowego fryzury. · Sporządzanie rysunków instruktażowych fryzur.

4. Środki dydaktyczne Tablice i schematy ilustrujące rodzaje linii rysunkowych oraz techniki kopiowania rysunków. Fotografie fryzur. Czasopisma zawodowe. Materiały i przybory do rysowania. Wzorcowe rysunki złożeniowe i instruktażowe.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności czytania i sporządzania rysunków instruktażowych i złożeniowych fryzur, niezbędnych w procesie kształcenia techników usług fryzjerskich. Szczególną uwagę należy zwrócić na konieczność rzetelnego i precyzyjnego sporządzania dokumentacji technicznej, co w przyszłej pracy zawodowej ułatwi i usprawni wykonywanie usług fryzjerskich. Zaleca się, aby podczas realizacji programu jednostki modułowej stosować następujące metody nauczania: dyskusji dydaktycznej, pokazu z objaśnieniem oraz ćwiczeń praktycznych. Osiągniecie założonych celów kształcenia ułatwi prezentowanie przykładowych rysunków złożeniowych i instruktażowych określonych fryzur. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni rysunku. Zaleca się indywidualną realizację ćwiczeń.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Do pomiaru intelektualnych osiągnięć uczniów zaleca się stosowanie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Podczas bieżącej kontroli i oceny należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz podczas kontroli efektów ich pracy. Szczególną uwagę należy zwrócić na umiejętność czytania dokumentacji oraz wykonywania rysunków złożeniowych i rysunków instruktażowych określonych fryzur, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się przeprowadzić testy pisemne, z zadaniami zamkniętymi (wielokrotnego wyboru) i otwartymi (krótkiej lub rozszerzonej odpowiedzi), testy praktyczne z zadaniami typu próba pracy, dotyczące wykonania rysunku złożeniowego i instruktażowego określonej fryzury.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W ocenie zastosowanych uczniów.

końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z2.05 Projektowanie fryzur 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: scharakteryzować współczesne style fryzjerskie, scharakteryzować kolorystyczne typy urody, dokonać analizy wyglądu klienta, przeprowadzić rozmowę z klientem, określić styl fryzury i ubioru, określić kształt głowy i twarzy, określić typ kolorystyczny urody, uwzględnić typ urody, kształt głowy i twarzy w projektowaniu fryzury, dobrać rodzaj fryzury do typu urody i osobowości, udzielić klientowi porady w zakresie doboru formy kolorystycznej, dobrać makijaż do urody, fryzury, ubioru oraz okoliczności, określić metody stylizacji fryzur, scharakteryzować zasady upiększania fryzur, określić dodatki fryzjerskie, scharakteryzować wyroby z włosów, zastosować specjalistyczne programy komputerowe do projektowania fryzur.

2. Materiał nauczania Style fryzjerskie: klasyczny, sportowy, awangardowy. Aktualne trendy mody fryzjerskiej. Elementy kształtowania fryzur: forma, kolor, materiał. Typy fryzur. Kolorystyczne typy urody. Rodzaje makijażu. Zasady komunikowania się z klientem. Harmonizowanie fryzury i makijażu z typem urody, oraz osobowością klienta. Metody stylizacji. Upiększanie fryzur. Dodatki fryzjerskie. Wyroby z włosów: peruki, tupety, tresy, dopinki. Programy komputerowe do doboru i projektowania fryzur.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

ubiorem

3. Ćwiczenia · · · · · · · · ·

Charakteryzowanie trendów mody fryzjerskiej. Charakteryzowanie stylów fryzjerskich. Analizowanie metod stylizacji fryzur. Określanie rodzajów makijażu. Rozpoznawanie indywidualnych cech wyglądu klienta na podstawie rozmowy i analizy sylwetki. Projektowanie fryzury odpowiednio do typu urody i kształtu twarzy klienta, z wykorzystaniem programów komputerowych. Projektowanie fryzur wieczorowych z wykorzystaniem fryzjerskich środków upiększających. Projektowanie fryzur okolicznościowych. Dobieranie kolorystyki makijażu do typu urody.

4. Środki dydaktyczne Wzorniki barw. Palety fryzjerskie. Akcesoria zdobnicze. Materiały i przybory do rysowania. Palety barw kosmetyków kolorowych. Fotografie fryzur i rodzajów makijażu. Żurnale. Filmy dydaktyczne i instruktażowe z pokazów fryzjerskich. Czasopisma zawodowe. Programy komputerowe z zakresu doboru fryzur.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest kształtowanie umiejętności wykonywania projektów fryzur, uwzględniających kształt twarzy, typ urody i osobowość klienta oraz doboru kolorystyki i rodzaju makijażu. Podczas realizacji treści programowych szczególną uwagę należy zwrócić na kształtowanie umiejętności rozpoznawania kolorystycznych typów urody oraz harmonizowania fryzury i makijażu z ubiorem. Ważne jest również kształtowanie poczucia piękna i estetyki w kreowaniu obrazu sylwetki człowieka oraz rozwijanie wyobraźni i zdolności obserwacji. Zaleca się, aby podczas realizacji programu jednostki modułowej stosować następujące metody nauczania: dyskusji dydaktycznej, pokazu z objaśnieniem oraz ćwiczeń praktycznych. Dla ułatwienia zrozumienia realizowanych treści, wskazane jest wykonywanie ćwiczeń związanych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

z działalnością zawodową. Podczas ich wykonywania uczeń powinien: – opanować umiejętność rozpoznawania typów urody, – wykonywać projekty różnych typów fryzur, – dobierać rodzaj i kolorystykę makijażu do typu urody, – wykorzystywać trendy mody fryzjerskiej w stylizowaniu fryzur. Uczniowie powinni mieć możliwość korzystania z programów komputerowych z zakresu doboru kształtu i kolorystyki fryzury. Osiągnięcie założonych celów kształcenia ułatwi prezentowanie filmów dydaktycznych, instruktażowych z pokazów fryzjerskich. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni rysunku. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie lub w zespołach 2 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób. Praca w grupach wspomaga kształtowanie umiejętności niezbędnych do wykonywania zawodu, jak: komunikowanie się, podejmowanie decyzji oraz ponoszenie odpowiedzialności za wykonaną pracę.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Na początku zajęć należy dokonać diagnozy stanu wiedzy uczniów dotyczącej znajomości zasad doboru form przestrzennych i form kolorystycznych do projektu fryzury oraz umiejętności sporządzania rysunków technicznych. W toku realizacji programu jednostki należy dokonywać bieżącej oceny pracy uczniów. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – rozpoznawanie indywidualnych cech wyglądu klienta, – stosowanie zasad komunikacji międzyludzkiej podczas rozmowy z klientem, – dobór projektu fryzury do kształtu twarzy, osobowości i typu urody klienta, – uwzględnianie fryzjerskich środków upiększających w projektach fryzur. Do pomiaru intelektualnych osiągnięć uczniów zaleca się stosowanie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Podczas bieżącej kontroli i oceny należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

na merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się przeprowadzić testy pisemne, z zadaniami zamkniętymi (wielokrotnego wyboru) i otwartymi (krótkiej lub rozszerzonej odpowiedzi), testy praktyczne z zadaniami typu próba pracy, dotyczące wykonania projektu określonej fryzury. Dokonując oceny projektu należy brać pod uwagę jego wartość estetyczną oraz sposób prezentacji. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich zastosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Moduł 514[02].Z3 Zabiegi fryzjerskie 1. Cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: rozróżniać narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie, dokonywać oceny stanu włosów, organizować stanowisko pracy do zabiegu fryzjerskiego, stosować metody i techniki mycia głowy, charakteryzować rodzaje i techniki masażu owłosionej skóry głowy, stosować metody i techniki strzyżenia włosów, określać zasady strzyżenia zarostu, określać zasady golenia, określać zasady strzyżenia i czesania dzieci, stosować metody i techniki czesania włosów, określać zasady czesania fryzur damskich i męskich, rozróżniać sposoby suszenia włosów, określać rodzaje i techniki wykonywania trwałej ondulacji, stosować sposoby prostowania włosów, stosować metody i techniki rozjaśniania i odbarwiania włosów, stosować metody i techniki farbowania włosów, rozróżniać techniki dekorowania włosów.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol jednostki modułowej 514[02].Z3.01 514[02].Z3.02 514[02].Z3.03 514[02].Z3.04 514[02].Z3.05 514[02].Z3.06 514[02].Z3.07 514[02].Z3.08 514[02].Z3.09

Nazwa jednostki modułowej Organizowanie prac fryzjerskich Planowanie zabiegów pielęgnacyjnych Dobieranie preparatów do pielęgnacji włosów Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych Wykonywanie wodnej ondulacji Strzyżenie włosów Wykonywanie zabiegów trwałego ondulowania i prostowania włosów Rozjaśnianie i odbarwianie włosów Barwienie włosów. Razem

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Orientacyjna liczba godzin 19 19 28 36 55 105 69 50 87 468

3. Schemat układu jednostek 514[02].Z3 Zabiegi fryzjerskie

514[02].Z3.01 Organizowanie prac fryzjerskich

514[02].Z3.02 Planowanie zabiegów pielęgnacyjnych

514[02].Z3.03 Dobieranie preparatów do pielęgnacji włosów

514[02].Z3.05 Wykonywanie wodnej ondulacji

514[02].Z3.04 Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych

514[02].Z3.06 Strzyżenie włosów

514[02].Z3.07 Wykonywanie zabiegów trwałego ondulowania i prostowania włosów

514[02].Z3.09 Barwienie włosów

514[02].Z3.08 Rozjaśnianie i odbarwianie włosów

4. Literatura Chorek Z.: Fryzjerstwo. WSiP, Warszawa 1999 Schmidt W.(red.): Fryzjerstwo wraz z poradami kosmetycznymi. Wyd. REA, Warszawa 2000 Łaziński J.: Pielęgnacja włosów. Biuro Wydawnictw MHWiU, Warszawa 1973 Marek Z.: Fryzjerstwo. Wyd. WSiP, Warszawa 1999 Sumirska Z. (red.): Nowoczesne fryzjerstwo chemia, technologie, techniki. Wyd. P.P.H.U „ SUZI”, Warszawa 2005 Sumirska Z. (red.): Stylizacja. Wyd. P.P.H.U. „SUZI”, Warszawa 2004 Sumirska Z.: Bezpieczeństwo i higiena pracy w zawodzie fryzjera. Wyd. P.P.H.U. „SUZI”, Warszawa 2002 „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Gannon M., Thompson R.: Mahogany: techniki strzyżenia, farbowania i modelowania włosów. Wydaw. Zysk i S-ka, Warszawa 2003 Pielęgnacja włosów. Zeszyt ćwiczeń: Wyd. REA, Warszawa 2000 Technologie i techniki fryzjerskie. Zeszyt ćwiczeń: Wyd. REA, Warszawa 2000 Czasopisma specjalistyczne: Świat fryzjerstwa, LAURENT – fryzury, Wiadomości diagnostyczne, Kosmetyka i kosmetologia Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.01 Organizowanie prac fryzjerskich 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić zasady projektowania salonu fryzjerskiego, określić zasady działania instalacji w salonie fryzjerskim, określić normy powierzchniowe dotyczące zakładów fryzjerskich, sporządzić zamówienie sprzętu i środków fryzjerskich, posłużyć się bazą danych salonu fryzjerskiego, sporządzić kartotekę dostawców, określić etapy obsługi klienta, określić zasady pracy w salonie fryzjerskim, dokonać klasyfikacji narzędzi i przyborów fryzjerskich, scharakteryzować budowę i określić zastosowanie podstawowych narzędzi i przyborów fryzjerskich scharakteryzować maszynki i aparaty fryzjerskie, zastosować zasady aseptyki i antyseptyki, zastosować zasady dezynfekcji i sterylizacji narzędzi fryzjerskich, określić zasady konserwacji i przechowywania narzędzi oraz aparatów fryzjerskich, dobrać bieliznę fryzjerską i określić zasady jej przechowywania, określić zasady przechowywania środków fryzjerskich, dobrać środki ochrony indywidualnej, określić prawidłową postawę ciała fryzjera przy pracy, scharakteryzować choroby zawodowe fryzjera i określić zagrożenia związane z realizacją zadań zawodowych, zorganizować stanowisko pracy zgodnie z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej wymaganiami ergonomii.

2. Materiał nauczania Zasady projektowania salonu fryzjerskiego. Dostęp do salonu. Normy powierzchniowe. Oświetlenie. Instalacje: elektryczna, wodna, kanalizacyjna, wentylacyjna i klimatyzacyjna, przeciwpożarowa, antywłamaniowa. Zasady zamawiania sprzętu i środków fryzjerskich. Karty obsługi klientów, baza danych. Kartoteka dostawców sprzętu i materiałów fryzjerskich. Zasady pracy w salonie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Etapy obsługi klienta: powitanie, wywiad, wykonanie usługi, pobranie należności za usługę, pożegnanie. Podstawowe narzędzia: tnące (nożyczki, brzytwy, tempery, noże chińskie, pazury fryzjerskie), grzebienie. Przybory fryzjerskie. Aparaty fryzjerskie: suszarki (ręczne i stojące), nawilżacze i sauny, promienniki podczerwieni, aparaty do sterylizacji, aparaty wielofunkcyjne. Prostownice. Maszynki do strzyżenia włosów. Bielizna fryzjerska. Aseptyka i antyseptyka. Dezynfekcja i sterylizacja. Konserwacja i przechowywanie sprzętu, bielizny oraz materiałów fryzjerskich. Postawa ciała fryzjera przy pracy. Choroby zawodowe fryzjera. Zagrożenia w miejscu pracy. Organizacja stanowiska pracy.

3. Ćwiczenia · Analizowanie projektów salonów fryzjerskich. · Określanie rodzajów instalacji niezbędnych w salonie fryzjerskim. · Wyszukiwanie norm powierzchniowych obowiązujących w salonie fryzjerskim. · Sporządzanie zamówienia dotyczącego wyposażenia salonu fryzjerskiego. · Opracowywanie karty klienta. · Przedstawianie etapów obsługi klienta. · Określanie czynników sprzyjających stworzeniu przyjaznej atmosfery pracy w salonie. · Rozróżnianie narzędzi, przyborów i aparatów fryzjerskich. · Rozróżnianie maszynek do strzyżenia włosów. · Określanie zasad aseptyki i antyseptyki w zakładzie fryzjerskim. · Określanie zasad dezynfekcji i sterylizacji w zakładzie fryzjerskim. · Określanie zasad przechowywania bielizny ochronnej i preparatów fryzjerskich. · Planowanie ułożenia narzędzi i przyborów na stanowisku pracy, z uwzględnieniem rodzaju świadczonej usługi fryzjerskiej. · Prezentowanie prawidłowej postawy ciała fryzjera przy pracy. · Analizowanie przyczyn występowania chorób zawodowych. · Określanie drogi zakażenia żółtaczką i HIV.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. Środki dydaktyczne Plansze architektoniczne salonów fryzjerskich. Tablice poglądowe dotyczące zasad projektowania, zarządzania i pracy w salonie oraz rodzajów instalacji. Katalogi wyposażenia salonu fryzjerskiego. Katalogi sprzętu fryzjerskiego. Katalogi preparatów fryzjerskich. Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Środki dezynfekcyjne. Bielizna ochronna. Karty klientów. Programy komputerowe do sporządzania baz danych. Filmy dydaktyczne i instruktażowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest zapoznanie uczniów z zasadami organizowania pracy w salonie fryzjerskim, wymaganiami sanitarnymi oraz wymaganiami ergonomii. Ważne jest również kształtowanie umiejętności: – racjonalnego wykorzystywania powierzchni użytkowych w salonie, – planowania, zamawiania i przechowywania sprzętu, środków, bielizny fryzjerskiej, – sporządzania baz danych ułatwiających funkcjonowanie salonu i obsługę klienta. W czasie realizacji treści nauczania nauczyciel powinien zwrócić szczególną uwagę na: – rodzaje instalacji niezbędnej w salonie, – normy powierzchniowe oraz przepisy dotyczące wykończenia powierzchni użytkowych (ścian i podłóg), – postawę fryzjera podczas obsługi klienta, – identyfikowanie narzędzi, przyborów i aparatów fryzjerskich, – stosowanie zasad aseptyki i antyseptyki, dezynfekcji i sterylizacji, – stosowanie zasad konserwacji i przechowywania narzędzi aparatów fryzjerskich. Istotne jest również wpojenie uczniom zasad ergonomicznego wyposażenia salonu, i przygotowywania stanowiska pracy. Podczas realizacji zajęć należy umożliwić uczniom analizowanie przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska oraz architektonicznych projektów wnętrz salonów i obsługiwanie programów komputerowych tworzących i przechowujących bazy danych. Nauczyciel powinien uświadomić uczniom, że prawidłowo i estetycznie zaaranżowane wnętrze salonu współdecyduje o komforcie pracy, a właściwa „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

organizacja miejsca pracy stanowi podstawę planowania i wykonywania usług fryzjerskich. Osiągnięcie założonych celów kształcenia wymaga stosowania następujących metod nauczania: metody przypadków, pokazu z objaśnieniem, dyskusji dydaktycznej oraz ćwiczeń praktycznych. Realizację założonych celów może ułatwić prezentowanie filmów dydaktycznych oraz zorganizowanie wycieczki do wybranego salonu fryzjerskiego. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie lub w zespołach 2-3 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Na początku realizacji zajęć należy dokonać diagnozy stanu wiedzy uczniów z zakresu znajomości przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej opanowanych podczas realizacji programu jednostki modułowej 514[02].O1.01 Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. W toku realizacji programu jednostki należy dokonywać bieżącej oceny pracy uczniów. Ważne jest identyfikowanie ich postępów oraz rozpoznawanie trudności w osiąganiu założonych celów. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – organizację stanowiska pracy, – racjonalne wykorzystanie powierzchni użytkowej salonu fryzjerskiego, – planowanie i sporządzanie zapotrzebowania na sprzęt, środki i bieliznę fryzjerską, – rozróżnianie narzędzi, przyborów i aparatów fryzjerskich, – stosowanie zasad aseptyki i antyseptyki, – postawę ciała ucznia podczas wykonywania zadań. Do pomiaru osiągnięć intelektualnych uczniów poleca się stosowanie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny bieżącej należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi, stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń.. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się zastosowanie testu dydaktycznego wielostopniowego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wyboru wielokrotnego, na dobieranie, typu prawda-fałsz). W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich zastosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.02 Planowanie zabiegów pielęgnacyjnych 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/ słuchacz powinien umieć: rozróżnić rodzaje zabiegów pielęgnacyjnych, zdiagnozować stan włosów i skóry głowy klienta,, opracować indywidualną kartę diagnozy stanu włosów i skóry głowy, określić cechy i właściwości włosów zdrowych, suchych, zniszczonych i przetłuszczających się, scharakteryzować metody badania właściwości włosów, dobrać metody mycia włosów, scharakteryzować techniki i przebieg mycia głowy na mokro, określić rodzaje masażu skóry głowy, dobrać rodzaj masażu do potrzeb skóry głowy, określić przeciwwskazania do wykonania masażu, scharakteryzować metody pielęgnacji włosów, określić zasady pielęgnacji włosów suchych, przetłuszczających się, zniszczonych i normalnych, dobrać rodzaj zabiegu pielęgnacyjnego do potrzeb włosów, określić częstotliwość wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych, określić zasady pielęgnacji włosów u osób dorosłych i u dzieci.

2. Materiał nauczania Rodzaje zabiegów pielęgnacyjnych: kondycjonowanie, regeneracja, ochrona, stymulacja i regulacja procesów fizjologicznych skóry głowy. Analiza wyglądu włosów i skóry głowy klienta. Karta diagnozy stanu włosów i skóry głowy. Cechy i właściwości włosów zdrowych, suchych, zniszczonych i przetłuszczających się. Metody badań właściwości włosów. Metody i techniki mycia włosów. Przebieg mycia włosów na mokro. Masaż skóry głowy – wskazania i przeciwwskazania. Rodzaje masażu: pobudzający, relaksujący, aromaterapeutyczny, leczniczy. Zasady pielęgnacji włosów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. Ćwiczenia · Opracowywanie karty diagnozy stanu włosów klienta. · Sporządzanie zestawienia cech i właściwości włosów zdrowych, suchych, zniszczonych i przetłuszczających się. · Przeprowadzanie rozmowy z klientem pod kątem ustalenia wskazań do pielęgnacji włosów. · Określanie wskazań do mycia włosów na sucho. · Określanie przeciwwskazań do wykonania masażu pobudzającego. · Dobieranie rodzaju zabiegu pielęgnacyjnego do potrzeb włosów. · Opracowywanie programu pielęgnacji włosów zniszczonych częstymi zabiegami chemicznymi. · Określanie wskazań do stymulacji procesów fizjologicznych skóry głowy. · Wyszukiwanie firmowych zabiegów pielęgnacyjnych dla różnego rodzaju włosów. · Opracowywanie wskazań pielęgnacyjnych dla różnego rodzaju włosów, do samodzielnego wykonywania w domu.

4. Środki dydaktyczne Plansze i tablice poglądowe dotyczące zasad pielęgnacji włosów. Karty diagnozy stanu włosów i skóry głowy. Instrukcje wykonania firmowych zabiegów pielęgnacyjnych. Schematy obrazujące wykonywanie masażu owłosionej skóry głowy. Aparat do badania wytrzymałości mechanicznej włosów. Filmy dydaktyczne i instruktażowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest kształtowanie umiejętności planowania zabiegów pielęgnacyjnych, a w szczególności diagnozowania stanu włosów, przeprowadzania wywiadu z klientem oraz dobierania zabiegów pielęgnacyjnych do potrzeb włosów i skóry głowy. Opanowanie tych umiejętności jest niezbędne do realizacji zadań z zakresu pielęgnacji włosów. Podczas realizacji zajęć należy zapewnić uczniom możliwość analizowania wyglądu włosów i skóry głowy oraz badania i porównywania właściwości włosów zdrowych i uszkodzonych. Nauczyciel powinien uświadomić uczniom, że właściwa ocena stanu włosów ułatwia wykonywanie usług oraz ogranicza ilość popełnianych błędów. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: pogadanki, pokazu z objaśnieniem, metody przypadków oraz ćwiczeń praktycznych. Ćwiczenia i pokazy, „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

umożliwiające łączenie teorii z praktyką, należy wykonywać zgodnie zasadami higieny, wykorzystując właściwie dobrane środki dydaktyczne. Realizację programu jednostki ułatwi prezentowanie filmów dydaktycznych i instruktażowych oraz zorganizowanie pokazów z zakresu wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych, prowadzonych przez pracowników renomowanych firm fryzjerskich. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie lub w zespołach 2 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób. Praca zespołowa jest szczególnie polecana podczas realizacji treści dotyczących diagnozowania stanu włosów i skóry głowy oraz podczas wywiadu z klientem. Kształtuje, bowiem umiejętności komunikowania się, współdziałania, podejmowania zespołowych decyzji oraz ponoszenia odpowiedzialności za wykonaną pracę.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny uwzględniać poziom wiadomości oraz zakres opanowania przez uczniów umiejętności określonych w szczegółowych celach kształcenia. W procesie sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych uczniów szczególną uwagę należy zwrócić na umiejętność oceny stanu włosów i skóry głowy oraz samodzielność podczas opracowywania programu pielęgnacji dostosowanej do potrzeb włosów. Podczas realizacji treści kształcenia proponuje się oceniać uczniów na podstawie: – sprawdzianów ustnych , – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie efektów ich pracy. Obserwując czynności uczniów należy zwracać uwagę na: – kolejność wykonywania czynności, – poprawność i staranność wykonywania ćwiczeń, – efekt końcowy ćwiczenia, – umiejętność wnioskowania. Ponadto zaleca się prowadzenie arkusza obserwacji pracy uczniów, który ułatwi dokonanie samooceny. Nauczyciel może uwzględniać samoocenę podczas oceniania postępów edukacyjnych ucznia. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02] Z4.03 Dobieranie preparatów do pielęgnacji włosów 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: rozróżnić preparaty do mycia włosów, scharakteryzować szampony detergentowe, określić skład szamponu detergentowego, wyjaśnić mechanizm mycia włosów szamponem detergentowym, dobrać szampon do rodzaju włosów, rozróżnić preparaty do pielęgnacji włosów dobrać środki do kondycjonowania i regeneracji włosów, dobrać środki stymulujące funkcję skóry głowy, sporządzić proste preparaty do pielęgnacji włosów na podstawie receptury, – zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska.

2. Materiał nauczania Preparaty do mycia włosów: podział i działanie środków myjących. Rodzaje szamponów: mydlane, detergentowe, oleiste, pudry, lecznicze. Szampony detergentowe: skład, funkcje składników, mechanizm mycia włosów. Rodzaje preparatów do pielęgnacji włosów: kondycjonujące, regenerujące, ochronne, stymulujące pracę mieszków włosowych i skóry głowy, lecznicze. Preparaty do pielęgnacji włosów: skład, funkcje składników. Receptury preparatów. Zasady sporządzania preparatów do pielęgnacji włosów. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska.

3. Ćwiczenia · Porównywanie właściwości myjących szamponów detergentowych i szamponów mydlanych. · Określanie składu szamponu detergentowego. · Wskazywanie funkcji anionowych i kationowych środków powierzchniowo czynnych w szamponie. · Wyjaśnianie mechanizmu mycia włosów szamponem detergentowym. · Badanie działania szamponu, pudru i szamponu oleistego na włosy. · Porównywanie działania środków kondycjonujących i regenerujących na włosy. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Określanie składu preparatu pielęgnacyjnego o działaniu ochronnym. · Charakteryzowanie preparatów stymulujących pracę mieszków włosowych i skóry głowy. · Sporządzanie szamponu oleistego. · Sporządzanie płynu przeciwłupieżowego. · Sporządzanie odżywki do włosów suchych i zniszczonych.

4. Środki dydaktyczne Tablice, plansze, schematy dotyczące składu i działania preparatów fryzjerskich. Receptury preparatów. Substancje chemiczne do sporządzania preparatów do pielęgnacji włosów. Podstawowy sprzęt laboratoryjny. Instrukcje do ćwiczeń. Próbki włosów. Katalogi firm kosmetycznych. Filmy dydaktyczne i programy multimedialne obrazujące działanie preparatów pielęgnacyjnych na włosy.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest zapoznanie uczniów z rodzajami preparatów pielęgnacyjnych oraz kształtowanie umiejętności określania ich składu i działania na włosy oraz skórę głowy. Podczas realizacji programu jednostki należy zapewnić uczniom warunki do przygotowywania prostych preparatów myjących i pielęgnacyjnych oraz do badania i analizowania oddziaływania tych środków na włosy. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się zastosowanie następujących metod nauczania: pogadanki, pokazu z objaśnieniem, metody przypadków oraz ćwiczeń laboratoryjnych. Ćwiczenia i pokazy, należy wykonywać w sposób zapewniający bezpieczeństwo uczniów, dlatego konieczne jest przypomnienie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Ponadto nauczyciel powinien zwrócić uwagę uczniom na konieczność znajomości mechanizmów działania środków pielęgnacyjnych na włosy oraz na konsekwencje nieprawidłowego doboru preparatów. Dla ułatwienia opanowania treści programowych proponuje się wykorzystywanie symulacji komputerowej i programów multimedialnych. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni chemicznej. Zaleca się realizację ćwiczeń indywidualnie lub w zespołach

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2 osobowych, wielkość grupy uczniów w pracowni nie powinna przekraczać 15 osób.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny uwzględniać poziom wiadomości oraz zakres opanowania przez uczniów umiejętności zawartych w szczegółowych celach kształcenia. Proces kontroli i oceniania powinien obejmować: – diagnozę poziomu wiedzy i umiejętności uczniów z uwzględnieniem założonych celów kształcenia, – identyfikowanie postępów uczniów w trakcie realizacji treści kształcenia oraz rozpoznawanie trudności w osiąganiu założonych celów, – sprawdzanie wiedzy i umiejętności uczniów po zrealizowaniu treści kształcenia. Do pomiaru intelektualnych osiągnięć uczniów poleca się stosowanie sprawdzianów ustnych, sprawdzianów pisemnych i testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny bieżącej należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi, stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie efektów ich pracy, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: - przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska podczas sporządzania preparatów do pielęgnacji włosów, - sporządzanie preparatów do mycia i pielęgnacji włosów zgodnie z recepturą, - dobór preparatów odpowiednio do rodzaju i stanu włosów, – umiejętność wnioskowania. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się zastosowanie testu dydaktycznego wielostopniowego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wyboru wielokrotnego, na dobieranie, typu prawda-fałsz).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.04 Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – przygotować stanowisko pracy do wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych, zgodnie z wymaganiami ergonomii, – przygotować klienta do zabiegu pielęgnacyjnego, – zastosować środki ochrony indywidualnej, – rozpoznać strukturę włosów i stan skóry głowy klienta, – rozpoznać zmiany chorobowe i uszkodzenia włosów, – umyć klientowi głowę i wykonać masaż pielęgnacyjny skóry głowy, – wykonać zabiegi regeneracyjne na włosach suchych i zniszczonych, – wykonać zabiegi pielęgnacyjne na włosach przetłuszczających się, – udzielić klientowi porady z zakresu samodzielnej pielęgnacji włosów, – zdezynfekować i zakonserwować narzędzia stosowane do pielęgnacji włosów, – oczyścić i dokonać konserwacji aparaty fryzjerskie, – zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przygotowanie klienta do zabiegu. Zabezpieczanie odzieży klienta. Środki ochrony indywidualnej fryzjera. Rozpoznawanie struktury i stanu włosów. Mycie włosów i skóry głowy. Rodzaje masażu skóry głowy. Rodzaje zabiegów na włosach. Środki do pielęgnacji włosów i skóry głowy. Wskazania dla klienta dotyczące samodzielnej pielęgnacji włosów. Czyszczenie, dezynfekcja i konserwacja narzędzi oraz aparatów fryzjerskich.

3. Ćwiczenia · Opracowywanie karty klienta na podstawie rozmowy konsultacyjnej oraz diagnozy stanu włosów i skóry głowy. · Dezynfekowanie rąk przed wykonaniem i po wykonaniu zabiegu pielęgnacyjnego. · Mycie włosów na mokro z zastosowaniem różnych technik. · Wykonywanie zabiegu regeneracyjnego z zastosowaniem kolagenu na włosach zniszczonych. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Wykonywanie masażu skóry głowy pobudzającego krążenie krwi i przepływ limfy. · Opracowanie indywidualnych wskazań dla klienta, dotyczących pielęgnacji włosów.

4. Środki dydaktyczne Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Kosmetyki i preparaty do pielęgnacji włosów. Urządzenia i środki do dezynfekcji. Środki ochrony indywidualnej. Główki ćwiczeniowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności wykonywania zabiegów z zakresu pielęgnacji włosów. Istotne znaczenie ma doskonalenie umiejętności komunikacji międzyludzkiej, niezbędnej w kontaktach z klientami oraz kształtowanie odpowiedzialności i samodzielności. Ważne jest również kształtowanie prawidłowych nawyków postępowania z preparatami oraz aparaturą fryzjerską. Podczas realizacji zajęć nauczyciel powinien: – wyjaśnić zasady organizacji stanowiska pracy oraz zasady przygotowania klienta do zabiegu, – zaprezentować techniki wykonywania zabiegów, – przypomnieć o konieczności przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Podczas realizacji treści programowych należy również wykorzystywać wiedzę uczniów z zakresu określania składu i działania preparatów pielęgnacyjnych na włosy i skórę głowy oraz znajomości technik wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokaz z objaśnieniem, instruktaż oraz ćwiczenia praktyczne. Szczególnie znaczenie w kształceniu praktycznym ma sposób przeprowadzania przez nauczyciela instruktażu wstępnego, bieżącego i końcowego. Każde zadanie powinno być poprzedzone pokazem z objaśnieniem sposobu wykonania usługi. W czasie realizacji treści kształcenia należy stworzyć uczniom możliwość wielokrotnego powtarzania ćwiczeń. Zadania ćwiczeniowe stawiane przed uczniem powinny motywować go do aktywnej pracy i osiągania jak najwyższych wyników. Zajęcia powinny odbywać się w pracowni fryzjerskiej, warsztatach szkolnych lub zakładach fryzjerskich posiadających odpowiednio wyposażone stanowiska pracy oraz nowoczesny sprzęt i aparaturę „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. W zależności od decyzji prowadzącego zajęcia zespoły mogą wykonywać te same lub różne zadania. Preferowaną formą pracy uczniów jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować ucznia do dalszej pracy. Oceniając poziom opanowania umiejętności intelektualnych należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność samodzielnego wyciągania wniosków. Do ich oceny proponuje się zastosować sprawdziany ustne i pisemne oraz testy osiągnięć szkolnych. Umiejętności praktyczne poleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska,, – dobór preparatów pielęgnacyjnych do potrzeb włosów i planowanego zabiegu, – poprawność i dokładność wykonania zadania, – czas wykonania zabiegu, – sposób prezentacji efektów pracy. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.05 Wykonywanie wodnej ondulacji 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – przygotować stanowisko pracy do wykonania wodnej ondulacji zgodnie z wymaganiami ergonomii, – przygotować klienta do wykonania wodnej ondulacji, – zastosować przepisy sanitarne, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, – określić techniki ondulacji wodnej, – scharakteryzować przebieg procesu ondulacji wodnej, – dobrać preparaty stylizujące odpowiednio do potrzeb włosów i rodzaju uczesania, – zastosować różne techniki wykonywania ondulacji wodnej, – scharakteryzować techniki modelowania włosów, – obsłużyć aparaty do suszenia włosów, – wykonać modelowanie włosów o różnej długości, – wykonać modelowanie włosów odpowiednio do okoliczności.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przygotowanie klienta do wykonania zabiegu wodnej ondulacji. Przepisy sanitarne, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. Techniki i przebieg wodnej ondulacji: plisowanie włosów palcami i grzebieniem, loczkowanie włosów, nawijanie włosów na nawijacze siatkowe, modelowanie włosów, techniki mieszane. Preparaty do wykonywania wodnej ondulacji. Techniki modelowania włosów. Zasady suszenia włosów.

3. Ćwiczenia · Przygotowywanie stanowiska do wykonania zabiegu wodnej ondulacji i czesania włosów. · Dobieranie środków stylizujących do wykonania wodnej ondulacji i czesania włosów. · Modelowanie włosów krótkich i długich z zastosowaniem elementów symetrycznych i asymetrycznych w budowaniu fryzury. · Wykonywanie loczków spiralnych i płaskich na całym poroście włosów. · Wyciskanie fal na włosach przy użyciu palców i grzebienia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Nawijanie włosów na nawijacze siatkowe do określonej linii uczesania. · Stosowanie mieszanych technik wodnej ondulacji podczas budowania fryzury o określonym kształcie. · Wykonywanie klasycznej fryzury męskiej przy użyciu szczotki żebrowej, zgodnie z aktualną modą i układem owłosienia głowy. · Czesanie dziennej fryzury damskiej z włosów krótkich. · Wykonywanie ślubnej fryzury damskiej z wykorzystaniem treski. · Wykonywanie warkoczy z dwóch, trzech, czterech i sześciu pasm włosów. · Wykonywanie plecionek o różnej fakturze na przedniej części porostu z wykorzystaniem tresek. · Wykonywanie fryzury damskiej wieczorowej z zastosowaniem elementów dekoracyjnych. · Czesanie komunijnej fryzury dziecięcej z włosów długich. · Czesanie wieczorowej fryzury damskiej o kształcie przestrzennie rozbudowanym.

4. Środki dydaktyczne Wyposażenie stanowiska pracy . Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Kosmetyki i preparaty do wykonywania wodnej ondulacji i czesania włosów. Wyroby perukarskie: treski, dopinki i pasma włosów. Elementy konstrukcyjne do przestrzennego rozbudowywania fryzur. Katalogi fryzur. Urządzenia i środki do dezynfekcji. Bielizna ochronna Główki ćwiczeniowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności wykonywania wodnej ondulacji i czesania włosów. Podczas realizacji programu należy odnosić się do wiedzy uczniów z zakresu składu i działania preparatów stylizujących oraz znajomości sposobów czesania włosów na mokro i na sucho. W procesie kształtowania umiejętności praktycznych należy zwrócić uwagę na przestrzeganie zasad postępowania z preparatami fryzjerskimi i aparaturą fryzjerską. Ważne jest również doskonalenie umiejętności komunikacji międzyludzkiej niezbędnej podczas realizacji zadań zawodowych oraz na kształtowanie odpowiedzialności, samodzielności i aktywności. Realizacja ćwiczeń zaproponowanych w programie jednostki powinna motywować uczniów do aktywnej pracy i osiągania jak najwyższych wyników. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Do osiągnięcia założonych celów kształcenia zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokazu z objaśnieniem, instruktażu oraz ćwiczeń praktycznych. Szczególnie istotny w procesie kształcenia praktycznego jest sposób przeprowadzania przez nauczyciela instruktażu wstępnego, bieżącego i końcowego. Każde zadanie powinno być poprzedzone pokazem z objaśnieniem sposobu wykonania usługi. Nauczyciel powinien zademonstrować przygotowanie stanowiska pracy, sposób przygotowania klienta do zabiegu, zaprezentować techniki wykonywania wodnej ondulacji oraz przypomnieć o konieczności przestrzegania przepisów sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. Ważne jest zapewnienie uczniom możliwości wielokrotnego powtarzania ćwiczeń. Zajęcia mogą odbywać się w pracowniach fryzjerskich, warsztatach szkolnych lub salonach fryzjerskich wyposażonych w nowoczesny sprzęt i aparaturę oraz w stanowiska pracy do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. Zespoły w zależności od decyzji prowadzącego zajęcia mogą wykonywać te same lub różne zadania. Preferowaną formą pracy ucznia jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować ucznia do dalszej pracy. Oceniając poziom umiejętności intelektualnych należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność wnioskowania. Do ich oceny proponuje się zastosować sprawdziany ustne i pisemne oraz testy osiągnięć szkolnych. Umiejętności praktyczne poleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – przestrzeganie przepisów sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, – dobór preparatów do wykonywania wodnej ondulacji i czesania włosów, – poprawność i dokładność wykonania zadania, „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

– kreatywność, – czas wykonania zabiegu, – sposób prezentacji efektów pracy. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.06 Strzyżenie włosów 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – przygotować stanowisko pracy do strzyżenia włosów zgodnie z wymaganiami ergonomii, – przygotować klienta do strzyżenia włosów, – zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, – scharakteryzować techniki strzyżenia włosów, – wykonać strzyżenie męskie, – wykonać strzyżenie damskie, – wykonać strzyżenie włosów u dzieci, – wykonać strzyżenie włosów o różnej długości, zgodnie z życzeniem klienta i aktualną modą, – wykonać strzyżenie zarostu na twarzy, – dokonać dezynfekcji i konserwacji narzędzi stosowanych do strzyżenia włosów i strzyżenia zarostu.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przygotowanie klienta do strzyżenia włosów. Podział głowy na sekcje do strzyżenia. Wyznaczanie linii strzyżenia. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. Metody i techniki strzyżenia. Strzyżenia męskie: klasyczne, na jeża, awangardowe. Strzyżenie damskie. Strzyżenie włosów u dzieci. Strzyżenie włosów krótkich, półdługich i długich. Strzyżenie grzywek: prosta, wypukła, wklęsła, niesymetryczna. Strzyżenie wąsów i brody. Konserwacja i dezynfekcja narzędzi.

3. Ćwiczenia · · · · · ·

Przygotowywanie stanowiska pracy do klasycznego strzyżenia męskiego. Przeprowadzanie dezynfekcji narzędzi do strzyżenia włosów. Strzyżenie włosów techniką na tępo, na pióro, w trójkąty. Strzyżenie grzywek zgodnie z życzeniem klienta i aktualną modą. Wykonywanie stopniowego strzyżenia damskiego. Strzyżenie krótkich włosów damskich.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· · · ·

Wykonywanie klasycznego strzyżenia męskiego. Strzyżenie włosów maszynką elektryczną. Strzyżenie wąsów i brody z uwzględnieniem kształtu twarzy klienta. Oczyszczanie i konserwowanie maszynki elektrycznej.

4. Środki dydaktyczne Wyposażenie stanowiska pracy. Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Urządzenia i środki do dezynfekcji. Bielizna ochronna Główki ćwiczeniowe. Rysunki instruktażowe. Katalogi fryzur.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności strzyżenia włosów. Podczas realizacji treści programowych należy odnosić się do wiedzy uczniów z zakresu zasad kształtowania fryzur i trendów w modzie oraz znajomości przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej. Nauczyciel prowadzący zajęcia powinien zwrócić uwagę na doskonalenie umiejętności prowadzenia rozmowy z klientem, mającej szczególne znaczenie w procesie strzyżenia włosów. Podczas rozmowy konsultacyjnej należy: – rozpoznać rodzaj włosów klienta i dokonać oceny ich stanu, – określić kształt twarzy klienta, – określić życzenia klienta, – ustalić rodzaj fryzury, uwzględniającej życzenia klienta. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokaz z objaśnieniem, instruktaż oraz ćwiczenia praktyczne. Szczególnie znaczenie ma sposób przeprowadzania instruktażu wstępnego, bieżącego i końcowego. Każde zadanie powinno być poprzedzone pokazem z objaśnieniem sposobu wykonania usługi. Nauczyciel powinien przedstawić sposób organizacji stanowiska pracy i przygotowania klienta do zabiegu oraz zaprezentować techniki strzyżenia włosów i zarostu na twarzy. Należy zapewnić uczniom możliwość wielokrotnego powtarzania ćwiczeń w szczególności tych, z którymi mają największe trudności. W procesie kształcenia praktycznego ważne jest również kształtowanie nawyków dotyczących postępowania z narzędziami i aparaturą fryzjerską, stosowanymi podczas strzyżenia oraz wskazywanie zagrożeń wynikających z nieprzestrzegania zasad aseptyki i antyseptyki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zajęcia powinny odbywać się w pracowniach fryzjerskich, warsztatach szkolnych lub w salonach fryzjerskich wyposażonych w stanowiska pracy oraz nowoczesny sprzęt i aparaturę do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. Zespoły mogą wykonywać te same lub różne zadania w zależności od decyzji prowadzącego zajęcia. Preferowaną formą pracy ucznia jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Oceniając intelektualne umiejętności uczniów należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność samodzielnego wyciągania wniosków. Oceny umiejętności praktycznych można dokonywać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń, biorąc pod uwagę poprawność i staranność ich wykonania. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, – dobór technik strzyżenia włosów, – czas wykonania zabiegu, – sposób prezentacji wykonanego zadania. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.07 Wykonywanie zabiegów trwałego ondulowania i prostowania włosów 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – przygotować stanowisko pracy zgodnie z zasadami ergonomii, – przygotować klienta do wykonania trwałej ondulacji i prostowania włosów, – zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – ocenić stan włosów klienta, – dobrać rodzaj trwałej ondulacji i sposób prostowania włosów, – dobrać preparat do trwałej ondulacji i wykonać próbę uczuleniową, – zastosować różne techniki nawijania włosów na wałki, – wykonać trwałą ondulację na zimno, – wykonać trwałą ondulację na ciepło, – wykonać trwałą ondulację kwaśną, – wykonać chemiczne prostowanie włosów, – wykonać strzyżenie uzupełniające po przeprowadzeniu trwałej ondulacji.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przygotowanie klienta do zabiegu. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Diagnoza stanu włosów. Rodzaje trwałej ondulacji. Dobór preparatów. Techniki wykonywania trwałej ondulacji. Prostowanie włosów. Strzyżenie włosów po trwałej ondulacji.

3. Ćwiczenia · Analizowanie stanu włosów klienta w celu ustalenia rodzaju trwałej ondulacji włosów. · Przygotowywanie stanowiska pracy do wykonania trwałej ondulacji. · Przygotowywanie włosów farbowanych do zabiegu trwałej ondulacji. · Nawijanie włosów na wałki metodą klasyczną i cegiełkową. · Wykonywanie trwałej ondulacji na zimno na krótkich włosach naturalnych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Wykonywanie trwałej ondulacji na ciepło na włosach farbowanych. · Wykonywanie trwałej ondulacji kwaśnej na włosach rozjaśnianych. · Kształtowanie konturu zewnętrznego i wewnętrznego włosów poddanych trwałej ondulacji. · Wykonywanie chemicznego prostowania długich włosów naturalnych. · Wykonywanie trwałego prostowania włosów na gorąco.

4. Środki dydaktyczne Wyposażenie stanowiska pracy. Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Kosmetyki i preparaty do wykonywania trwałej ondulacji i chemicznego prostowania włosów. Karty diagnozy włosów do trwałej ondulacji i prostowania włosów. Urządzenia i środki do dezynfekcji. Bielizna ochronna. Główki ćwiczeniowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności wykonywania trwałego ondulowania i prostowania włosów. Do ważnych zadań kształcenia praktycznego należy kształtowanie prawidłowych nawyków postępowania z preparatami fryzjerskimi i aparaturą. Ćwiczenia realizowane przez uczniów powinny motywować ich do aktywnej pracy i osiągania jak najwyższych wyników. W czasie realizacji programu jednostki istotne jest kształtowanie u uczniów cech osobowości, niezbędnych podczas wykonywania zadań zawodowych oraz poczucia odpowiedzialności, samodzielności, kultury pracy, komunikatywności i aktywności. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokazu z objaśnieniem, instruktażu oraz ćwiczeń praktycznych. Szczególnie ważny jest sposób przeprowadzenia przez nauczyciela instruktażu wstępnego, bieżącego i końcowego. Każde zadanie powinno być poprzedzone pokazem z objaśnieniem sposobu wykonania usługi. Nauczyciel powinien przedstawić sposób przygotowania stanowiska pracy oraz klienta do zabiegu, zaprezentować techniki wykonywania trwałej ondulacji i chemicznego prostowania włosów oraz poinstruować o konieczności przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. W czasie realizacji treści kształcenia należy zapewnić uczniom możliwość wielokrotnego powtarzania ćwiczeń, szczególnie tych, z których realizacją mają największe trudności.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zajęcia mogą odbywać się w pracowniach fryzjerskich, warsztatach szkolnych lub salonach fryzjerskich wyposażonych w stanowiska pracy oraz nowoczesny sprzęt i aparaturę do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. Zespoły mogą wykonywać te same lub różne zadania w zależności od decyzji prowadzącego zajęcia. Preferowaną formą pracy uczniów jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć edukacyjnych powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Oceniając intelektualne umiejętności uczniów należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność samodzielnego wyciągania wniosków. Umiejętności praktyczne zaleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić uwagę na: – przygotowanie stanowiska pracy, – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – dobór preparatów do trwałego ondulowania i prostowania włosów, – czas realizacji zadania, – sposób prezentacji zadania. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednostka modułowa 514[02].Z3.08 Rozjaśnianie i odbarwianie włosów 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: przygotować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii, przygotować klienta do zabiegu rozjaśniania i dekoloryzacji włosów, ocenić stan włosów klienta, scharakteryzować techniki rozjaśniania włosów, dobrać preparat do pojaśniania i rozjaśniania włosów oraz wykonać próbę uczuleniową, wykonać pojaśnianie włosów, wykonać rozjaśnianie całego porostu włosów, wykonać rozjaśnianie odrostów, wykonać pasemka różnymi technikami, wykonać balejaż różnymi technikami, wykonać tonowanie niepożądanego odcienia włosów, usunąć barwniki utleniające i jonowe z włosów, zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przygotowanie klienta do zabiegu rozjaśniania i odbarwiania włosów. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Diagnoza stanu włosów. Techniki rozjaśniania włosów. Pojaśnianie, podkład rozjaśniający, rozjaśnianie właściwe (całego porostu, odrostów i pasemek). Kąpiel rozjaśniająca. Techniki wykonywania balejażu. Zabiegi usuwania sztucznego barwnika z włosów. Dekoloryzacja barwnika jonowego. Tonowanie niepożądanego odcienia włosów.

3. Ćwiczenia · Wypełnianie karty klienta do zabiegu rozjaśniania włosów, z uwzględnieniem stanu włosów, rodzaju zabiegu i techniki jego wykonania oraz rodzaju rozjaśniacza i stężenia wody utlenionej. · Przygotowanie stanowiska pracy oraz klienta do zabiegu rozjaśniania pasemek.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

· Wykonywanie balejażu w odcieniach blond, techniką na folie na włosach długich. · Wykonywanie rozjaśniającej kąpieli włosów. · Rozjaśnianie odrostów na włosach krótkich o kolorze wyjściowym jasny brąz. · Dekoloryzacja włosów barwionych farbą utleniającą na odcień ciepłego brązu. · Tonowanie pasemek o żółtym odcieniu preparatem o kolorze komplementarnym.

4. Środki dydaktyczne Wyposażenie stanowiska pracy. Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Kosmetyki i preparaty do rozjaśniania i odbarwiania włosów. Karty diagnozy włosów. Urządzenia i środki do dezynfekcji. Bielizna ochronna Główki ćwiczeniowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności wykonywania zabiegów rozjaśniania i odbarwiania włosów. Na początku zajęć nauczyciel powinien przekazać informacje o składzie i działaniu preparatów fryzjerskich oraz o technikach rozjaśniania i odbarwiania włosów. Szczególną uwagę należy zwrócić na postępowanie z preparatami i aparaturą fryzjerską oraz na przestrzeganie procedur wykonywania zabiegów. Przed wykonaniem rozjaśniania i odbarwiania włosów konieczne jest dokonanie diagnozy stanu włosów klienta oraz ustalenie wraz z klientem zakresu i sposobu wykonania zabiegu. Dlatego ważne jest kształtowanie u uczniów poczucia odpowiedzialności za jakość wykonanego zadania oraz doskonalenie umiejętności komunikowania się. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokazu z objaśnieniem, instruktażu oraz ćwiczeń praktycznych. Szczególnie ważny jest sposób przeprowadzania przez nauczyciela instruktażu wstępnego, bieżącego i końcowego. Każde zadanie powinno być poprzedzone pokazem z objaśnieniem sposobu wykonania usługi. Nauczyciel powinien przedstawić zasady organizacji stanowiska pracy, sposób przygotowania klienta do zabiegu, zaprezentować techniki rozjaśniania i odbarwiania włosów oraz poinstruować o konieczności przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

środowiska. W czasie realizacji treści programowych należy zapewnić uczniom możliwość wielokrotnego powtarzania ćwiczeń, w szczególności tych, z których wykonaniem mają największe trudności. Zajęcia powinny odbywać się w pracowniach fryzjerskich, warsztatach szkolnych lub salonach fryzjerskich wyposażonych w stanowiska pracy oraz sprzęt i aparaturę do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. Zespoły, w zależności od decyzji prowadzącego zajęcia mogą wykonywać te same lub różne zadania. Preferowaną formą pracy uczniów jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć edukacyjnych powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Oceniając intelektualne umiejętności uczniów należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność wnioskowania. Umiejętności praktyczne zaleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń, biorąc pod uwagę poprawność i staranność ich wykonania. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – dobór preparatów do rozjaśniania i odbarwiania włosów, – sposób wykonania zabiegu, – czas realizacji zabiegu, – sposób prezentacji zadania. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

100

Jednostka modułowa 514[02].Z3.09 Barwienie włosów 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/ słuchacz powinien umieć: przygotować stanowisko pracy zgodnie z zasadami ergonomii, przygotować klienta do zabiegu farbowania włosów, zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, ocenić stan włosów klienta , ustalić kolor wyjściowy i docelowy włosów, określić proporcje włosów siwych w odniesieniu do pozostałych, dobrać preparat do barwienia włosów i wykonać próbę uczuleniową, przygotować emulsję farbującą, wykonać farbowanie rozjaśniające, wykonać farbowanie włosów na kolor ciemniejszy, wykonać farbowanie odrostów, wykonać farbowanie całego porostu włosów, wykonać farbowanie pasemek różnymi technikami, wykonać balejaż dwuodcieniowy różnymi technikami, wykonać farbowanie sekcyjne różnymi technikami, wykonać farbowanie włosów siwych i szpakowatych, dokonać korekty koloru włosów.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przygotowanie klienta do zabiegu farbowania włosów. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Diagnoza stanu włosów: określanie koloru wyjściowego przy nasadzie, na końcach i środkowej części włosów, udział siwizny. Preparaty do barwienia włosów. Techniki farbowania włosów. Farbowanie całego porostu i odrostów. Techniki farbowania pasemek i balejażu: tradycyjne i kreatywne. Farbowanie włosów siwych i szpakowatych. Korekta koloru włosów.

3. Ćwiczenia · Wypełnianie karty klienta z uwzględnieniem stanu włosów, rodzaju i techniki wykonania zabiegu oraz proporcji składników emulsji farbującej. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

101

· Przygotowywanie stanowiska pracy i klienta do farbowania pasemek. · Przygotowywanie emulsji farbującej do barwienia włosów z 50% udziałem siwizny, farbowanych na kolor o dwa tony ciemniejszy od koloru wyjściowego. · Wykonywanie balejażu w odcieniach blond i brąz na włosach długich techniką na folie. · Farbowanie całego porostu na odcień miedziany, na włosach farbowanych po raz pierwszy. · Farbowanie odrostów na włosach krótkich. · Farbowanie włosów szpakowatych na naturalny średni blond. · Farbowanie włosów o 70% udziale siwizny na odcień ciemnego blondu. · Dokonywanie korekty koloru włosów o barwie zbyt ciemnej od planowanej. · Dokonywanie korekty koloru włosów o nierównomiernie rozłożonej barwie.

4. Środki dydaktyczne Wyposażenie stanowiska pracy. Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Kosmetyki i preparaty do farbowania włosów. Karty diagnozy włosów do rozjaśniania i odbarwiania włosów. Urządzenia i środki do dezynfekcji. Bielizna ochronna Główki ćwiczeniowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności barwienia włosów. Na początku zajęć nauczyciel powinien przekazać informacje na temat składu i działania preparatów fryzjerskich oraz o technikach farbowania włosów. Szczególną uwagę należy zwrócić na postępowanie z preparatami oraz przestrzeganie procedury wykonywania zabiegu. Wykonanie zadania powinno być poprzedzone rozmową z klientem na temat doboru koloru włosów oraz dokonaniem diagnozy stanu włosów. Dlatego ważne jest kształtowanie u uczniów poczucia odpowiedzialności za jakość wykonanego zadania oraz doskonalenie umiejętności komunikowania się. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokazu z objaśnieniem, instruktażu oraz ćwiczeń praktycznych. Szczególnie ważny jest sposób przeprowadzania przez nauczyciela instruktażu wstępnego, bieżącego i końcowego. Każde zadanie powinno być poprzedzone pokazem „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

102

z objaśnieniem sposobu wykonania usługi. Nauczyciel powinien przedstawić zasady przygotowania stanowiska pracy, sposób przygotowania klienta do farbowania włosów, zaprezentować techniki farbowania włosów oraz poinstruować o konieczności przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. W czasie realizacji treści programowych należy zapewnić uczniom możliwość wielokrotnego powtarzania ćwiczeń szczególnie trudnych. Zajęcia mogą odbywać się w pracowniach fryzjerskich, warsztatach szkolnych lub salonach fryzjerskich, wyposażonych w stanowiska pracy oraz sprzęt i aparaturę do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. Zespoły w zależności od decyzji prowadzącego zajęcia mogą wykonywać te same lub różne zadania. Preferowaną formą pracy uczniów jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych uczniów Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować ucznia do dalszej pracy. Oceniając intelektualne umiejętności uczniów należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność wnioskowania. Umiejętności praktyczne zaleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie efektów ich pracy, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – dobór preparatów do barwienia włosów, – sposób wykonania zabiegu, – czas realizacji zabiegu, – sposób prezentacji zadania. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

103

Moduł 514[02].Z4 Podstawy psychologii i dydaktyki 1. Cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – posługiwać się podstawowymi pojęciami z zakresu psychologii i pedagogiki, – charakteryzować rodzaje osobowości, – charakteryzować procesy emocjonalne, – charakteryzować proces motywacji u człowieka, – określać znaczenie psychologii dla nauk pedagogicznych, – charakteryzować elementy procesu kształcenia zawodowego, – określać zasady nauczania, – określać rodzaje celów kształcenia, – klasyfikować metody nauczania, – określać znaczenie strukturalizacji treści nauczania, – charakteryzować proces kształtowania umiejętności praktycznych, – określać zasady pracy zespołowej, – przygotowywać dokumentację procesu nauczania-uczenia się, – oceniać wiadomości i umiejętności uczniów.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol Orientacyjna jednostki Nazwa jednostki modułowej liczba godzin modułowej na realizację 514[02].Z4.01 Rozpoznawanie psychicznych uwarunkowań procesu nauczania-uczenia się 54 514[02].Z4.02 Stosowanie zasad i metod nauczania 66 Razem 120

3. Schemat układu jednostek 514[02].Z4 Podstawy psychologii i dydaktyki

514[02].Z4.01 Rozpoznawanie psychicznych uwarunkowań procesu nauczania-uczenia się

514[02].Z4.01 Stosowanie zasad i metod nauczania

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

104

4. Literatura Baraniak B. (red.): Dobór treści kształcenia zawodowego. IBE-ITE, Warszawa-Radom, 1997 Berne E.: W co grają ludzie. Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2000 Francuz W. M., Karpiński J.: Metodyka praktycznego nauczania zawodu. WSiP, Warszawa 1998 Francuz W. M.: Dydaktyka przedmiotów zawodowych. Politechnika Krakowska, Kraków 1993 Goleman D.: Inteligencja emocjonalna. Wydawnictwo Media Rodzina of Poznań, Poznań 1977 Goźlińska E., Szlosek F.: Podręczny słownik kształcenia zawodowego. ITE, Radom 1997 Hamer H., Woloszyn J.: Wybrane zagadnienia z psychologii społecznej. Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 1999 Janowski A.: Pedagogika praktyczna. Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2002 Niemierko B.: Pomiar sprawdzający w dydaktyce. PWN, Warszawa 1990 Okoń W.: Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. PWN, Warszawa 1997 Ornatowski T., Figurski J.: Praktyczna nauka zawodu. ITE, Radom 2000 Szlosek F.: Wstęp do dydaktyki przedmiotów zawodowych. ITE, Radom 1998 Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

105

Jednostka modułowa 514[02].Z4.01 Rozpoznawanie psychicznych uwarunkowań procesu nauczania-uczenia się 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić cele i zadania psychologii, posłużyć się podstawowymi pojęciami z zakresu psychologii, scharakteryzować procesy poznawcze, scharakteryzować proces myślenia, mowy i zapamiętywania, scharakteryzować sposoby uczenia się, rozpoznać mechanizmy regulujące zachowanie człowieka, określić składniki osobowości, rozróżnić typy temperamentu, scharakteryzować rodzaje inteligencji, określić czynniki wpływające na psychikę człowieka, scharakteryzować procesy emocjonalne i motywacyjne, określić rolę empatii w kontaktach społecznych, scharakteryzować proces komunikowania się, określić przyczyny i skutki stresu, zastosować różne techniki radzenia sobie ze stresem, określić typy zachowań człowieka, rozróżnić zachowania agresywne, uległe i asertywne, zastosować techniki asertywne w określonych sytuacjach.

2. Materiał nauczania Cele i zadania psychologii. Procesy poznawcze: pamięć, zapamiętywanie, uczenie się, samokształcenie, myślenie, mowa. Procesy emocjonalne i motywacyjne. Osobowość: pojęcie, koncepcje, składniki. Temperament. Inteligencja. Proces komunikowania się: odbiór, przekazywanie i przetwarzanie informacji. Porozumiewanie się w relacji nauczyciel-uczeń. Stres: definicja, czynniki wywołujące, objawy. Diagnoza poziomu stresu. Sposoby radzenia sobie ze stresem. Sposoby widzenia zachowań ludzkich: behawiorystyczny, poznawczy, psychoanalityczny, humanistyczny. Asertywność. Zachowania uległe, agresywne i asertywne.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

106

3. Ćwiczenia · · · · · · · · · ·

Analizowanie zachowań człowieka w określonej sytuacji. Analizowanie rodzajów pamięci. Określanie warunków skutecznego zapamiętywania. Określanie roli osobowości w regulacji stosunku uczniów z otoczeniem. Określanie wpływu czynników środowiskowych na psychikę człowieka. Charakteryzowanie rodzajów inteligencji. Przeprowadzanie testu określającego poziom stresu. Demonstrowanie i stosowanie różnych technik relaksacyjnych. Rozróżnianie zachowań asertywnych, agresywnych i uległych. Stosowanie technik asertywnych w różnych sytuacjach.

4. Środki dydaktyczne Schematy, plansze, tablice dydaktyczne. Fotografie i foliogramy. Przezrocza. Testy psychologiczne. Filmy dydaktyczne.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest zapoznanie uczniów z podstawowymi zagadnieniami z zakresu procesów poznawczych, motywacyjnych i emocjonalnych, przydatnych w pracy instruktora praktycznej nauki zawodu. Realizacja treści zawartych w programie jednostki pozwoli uczniom poznać mechanizmy rządzące ludzkim zachowaniem oraz mechanizmy związane z procesem uczenia się i zapamiętywania, ułatwi poznanie własnej osobowości i zrozumienie własnych reakcji, pomoże w rozwiązywaniu konfliktów i radzeniu sobie ze stresem. Istotne jest również doskonalenie umiejętności komunikowania się, niezbędnej w kontaktach z klientem i współpracownikami. Nauczyciel powinien odnieść się do wiedzy uczniów z tego zakresu, opanowanej podczas realizacji programu jednostki 514[02].O1.02 Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich. W procesie nauczaniauczenia się wskazane jest kształtowanie umiejętności i postaw: - nawiązywania kontaktu z klientem, - rozpoznawania oczekiwań klienta, - prowadzenia negocjacji, - odpowiedzialności za skutki własnych działań związanych z realizacją zadań zawodowych, - rozwijania własnych umiejętności asertywnego zachowania się. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

107

W procesie dydaktycznym wskazane jest zastosowanie następujących metod nauczania: wykładu, pogadanki, metody sytuacyjnej, gier dydaktycznych, metody przypadków, dyskusji dydaktycznej oraz pokazu i ćwiczeń praktycznych. Dla ułatwienia zrozumienia treści programowych poleca się prezentowanie filmów dydaktycznych. Zajęcia powinny być prowadzone w odpowiednio wyposażonej pracowni, w grupach do 15 osób z możliwością pracy indywidualnej lub podziału na zespoły 2-3 osobowe.

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny dotyczyć poziomu oraz zakresu opanowania przez uczniów wiadomości i umiejętności wynikających ze szczegółowych celów kształcenia. Wiadomości mogą być sprawdzane za pomocą: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Oceniając wypowiedzi uczniów należy zwracać uwagę na: - merytoryczną jakość wypowiedzi, - poprawne posługiwanie się terminologią psychologiczną, - poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne zaleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie efektów ich pracy. Szczególną uwagę należy zwrócić na: - prawidłową analizę treści zadań, - stosowanie poznanych metod i technik odpowiednio do sytuacji, - poprawną interpretację zadań, - skuteczność w osiąganiu celów, - sposób prezentacji wyników zadań. Po zakończeniu realizacji treści programowych proponuje się zastosowanie wielostopniowego testu dydaktycznego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wielokrotnego wyboru, na dobieranie, typu prawda-fałsz).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

108

Jednostka modułowa 514[02].Z4.02 Stosowanie zasad i metod nauczania 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: posłużyć się podstawowymi pojęciami stosowanymi w pedagogice, sformułować cele kształcenia, opracować wymagania programowe dotyczące kształcenia praktycznego, scharakteryzować zasady i metody nauczania, dobrać metody nauczania do założonych celów kształcenia, określić formy organizacyjne kształcenia zawodowego, scharakteryzować środki dydaktyczne stosowane w kształceniu praktycznym, przygotować scenariusz i materiały dydaktyczne do prowadzenia zajęć praktycznych określić rodzaje i etapy kontroli oraz oceny, określić funkcje oceny w procesie nauczania-uczenia się, zastosować metody sprawdzania i oceniania osiągnięć edukacyjnych uczniów, udokumentować przebieg zajęć dydaktycznych.

2. Materiał nauczania Podstawowe pojęcia stosowane w pedagogice: wychowanie, nauczanie, uczenie się i kształcenie. Podziału celów kształcenia: ogólne i operacyjne. Operacjonalizacja celów kształcenia. Dobór i układ materiału nauczania. Zasady nauczania-uczenia się przedmiotów zawodowych. Klasyfikacja metod nauczania. Metody stosowane w kształceniu zawodowym: pogadanka, opis, metoda przypadków, metoda sytuacyjna, gry dydaktyczne, metaplan, metoda projektów, pokaz z objaśnieniem, ćwiczenia praktyczne. Środki dydaktyczne w kształceniu zawodowym. Funkcje kontroli i oceny w procesie nauczania-uczenia się. Rodzaje i metody kontroli oraz oceny wyników kształcenia. Organizacja procesu nauczania-uczenia się w szkole i w zakładzie pracy. Plany metodyczne, scenariusze zajęć, materiały dydaktyczne.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

109

3. Ćwiczenia · · · · · · · · ·

Definiowanie podstawowych pojęć używanych w pedagogice. Określanie ogólnych i operacyjnych celów kształcenia. Określanie kategorii celów praktycznych. Omawianie struktury procesu kształcenia zawodowego. Opracowywanie tekstów instruktażu: wstępnego, bieżącego i końcowego dotyczącego zajęć praktycznych. Sporządzanie zestawu środków dydaktycznych do określonych zajęć praktycznych. Przygotowywanie planu organizacji zajęć praktycznych. Przygotowywanie scenariusza zajęć praktycznych. Opracowywanie kryteriów oceny umiejętności zawodowych.

4. Środki dydaktyczne Plansze, schematy, tablice opisujące podział celów kształcenia, metod nauczania i środków dydaktycznych. Foliogramy. Filmy dydaktyczne. Instrukcje i poradniki z zakresu fryzjerstwa.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest poznanie przez uczniów podstawowych treści z zakresu pedagogiki oraz kształtowanie umiejętności planowania zajęć praktycznych w formach kształcenia szkolnego i pozaszkolnego. Nauczyciel w trakcie realizacji zajęć powinien przygotować uczniów do samodzielnego formułowania celów kształcenia, dobierania metod nauczania i środków dydaktycznych oraz stosowania wiedzy z zakresu oceniania w działalności praktycznej. Uczniowie powinni opanować umiejętność obserwowania i oceniania wykonywanych zadań. Szczególne znaczenie ma kształtowanie umiejętności pedagogicznych i organizacji zajęć dydaktycznych niezbędnych do prowadzenia działalności szkoleniowej i wychowawczej. Uczniowie pod kierunkiem nauczyciela powinni określać tematykę zajęć, opracowywać scenariusze zajęć oraz samodzielnie prowadzić zajęcia w warunkach rzeczywistych lub symulowanych, z zastosowaniem różnych metod nauczania. W toku nauczania należy odwoływać się do wiedzy uczniów z zakresu podstaw psychologii, opanowanej podczas realizacji programu jednostki 514[02].Z4.01 Rozpoznawanie psychicznych uwarunkowań procesu nauczania-uczenia się. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: pogadanki, pokazu, metody „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

110

sytuacyjnej, metaplanu oraz ćwiczeń praktycznych. Podczas ćwiczeń uczniowie powinni mieć możliwość kształtowania umiejętności planowania procesu dydaktycznego oraz opracowywania scenariuszy i konspektów zajęć. Zajęcia powinny odbywać się w pracowni wyposażonej w techniczne środki kształcenia oraz materiały i pomoce dydaktyczne. Wskazana jest indywidualna praca uczniów.

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny dotyczyć poziomu oraz zakresu opanowania przez uczniów wiadomości i umiejętności wynikających ze szczegółowych celów kształcenia. Do oceny wiedzy uczniów zaleca się zastosowanie sprawdzianów ustnych i pisemnych oraz testów osiągnięć szkolnych. Oceniając ich wypowiedzi należy wziąć pod uwagę: - merytoryczną jakość wypowiedzi, - poprawne posługiwanie się terminologią pedagogiczną, - poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można sprawdzać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: - dobór tematu zajęć, - planowanie i organizację zajęć, - dobór i sposób wykorzystania środków dydaktycznych oraz metod nauczania, - sposób prowadzenia zajęć. Po zakończeniu realizacji treści kształcenia proponuje się zastosowanie testu dydaktycznego wielostopniowego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wielokrotnego wyboru, na dobieranie, typu prawda-fałsz).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

111

Moduł 514[02].Z5 Praktyka zawodowa 1. Cele kształcenia W – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określać strukturę organizacyjną salonu fryzjerskiego, stosować zasady organizacji pracy w salonie fryzjerskim, charakteryzować dokumentację dotyczącą działalności zakładu, opracowywać ofertę usług fryzjerskich, określać koszty prowadzenia salonu fryzjerskiego, planować wykonanie usług fryzjerskich, wykonywać zabiegi fryzjerskie, interpretować przepisy sanitarne, zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska obowiązujące w salonie fryzjerskim,

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol jednostki modułowej 514[02].Z5.01 514[02].Z5.02

Orientacyjna Nazwa jednostki modułowej liczba godzin na realizację Organizowanie pracy w salonie fryzjerskim 42 Wykonywanie usług fryzjerskich 98 Razem 140

3. Schemat układu jednostek modułowych 514[02].Z5 Praktyka zawodowa

514[02].Z5.01 Organizowanie pracy w salonie fryzjerskim

514[02].Z5.02 Wykonywanie usług fryzjerskich

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

112

Praktyka zawodowa stanowi jeden z końcowych etapów kształcenia w zawodzie technik usług fryzjerskich. Zaleca się, aby uczniowie odbyli ją w salonach, stanowiących ich potencjalne miejsca pracy. Ważne jest, aby była zorganizowana w dobrze prosperującej firmie usługowej, wyposażonej w nowoczesny sprzęt fryzjerski. Uczniowie powinni odbywać praktykę pod kierunkiem wykwalifikowanego pracownika, posiadającego wymagane kwalifikacje zawodowe oraz przygotowanie pedagogiczne. Uczniowie mogą sami dokonać wyboru miejsca odbywania praktyki zawodowej, jednakże szkoła powinna dokonać weryfikacji zakładu pod względem formalnym. Po dokonaniu oceny zakładu fryzjerskiego należy dokonać akceptacji wyboru placówki i zawrzeć umowę na przeprowadzenie praktyki. Ze względów organizacyjnych dopuszcza się wprowadzenie pewnych zmian w programie praktyki, związanych ze specyfiką zakładu. Realizacja modułu Praktyka zawodowa powinna być tak zorganizowana, aby umożliwić uczniom zastosowanie oraz pogłębienie wiedzy i umiejętności zawodowych w rzeczywistych warunkach pracy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

113

Jednostka modułowa 514[02] Z5.01 Organizowanie pracy w salonie fryzjerskim 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – scharakteryzować działalność firmy na rynku usług fryzjerskich, – przedstawić organizację i zadania salonu, – scharakteryzować prawa i obowiązki pracownika oraz pracodawcy, – ustalić listę świadczonych usług, – opracować ofertę usług fryzjerskich zakładu, – zaplanować promocję usług fryzjerskich, – zaprojektować wyposażenie salonu fryzjerskiego, – zaplanować pracę w salonie fryzjerskim, – opracować listę dostawców sprzętu i preparatów fryzjerskich, – sporządzić zapotrzebowanie na zakup preparatów fryzjerskich, – dokonać kalkulacji kosztów związanych z prowadzeniem salonu fryzjerskiego oraz wykonywaniem usług, – zastosować działania marketingowe mające na celu utrzymanie pozycji na rynku, – określić wymagania sanitarne obowiązujące w salonie fryzjerskim. – zastosować przepisy sanitarne, bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska obowiązujące w salonie fryzjerskim.

2. Materiał nauczania Zapoznanie się z zasadami funkcjonowania salonu fryzjerskiego w warunkach rynkowych. Określanie struktury organizacyjnej salonu fryzjerskiego. Zapoznanie się z prawami i obowiązkami pracownika oraz pracodawcy. Określanie zakresu świadczonych usług. Planowanie i organizowanie pracy w salonie fryzjerskim. Planowanie dostaw preparatów fryzjerskich. Planowanie działalności marketingowej zakładu fryzjerskiego. Zapoznanie się z wymaganiami sanitarnymi, przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska obowiązującymi w salonie fryzjerskim.

3. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki W programie jednostki modułowej dopuszcza się wprowadzenie pewnych zmian związanych ze specyfiką zakładu, w którym uczeń odbywa praktykę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

114

Podczas realizacji programu jednostki uczniowi powinni zapoznać się ze strukturą organizacyjną zakładu fryzjerskiego, uczestniczyć w planowaniu i organizowaniu pracy, opracować ofertę usług fryzjerskich dla salonu, w którym odbywają praktykę. Zaleca się również uczestnictwo w opracowywaniu zamówień sprzętu i środków fryzjerskich, negocjowaniu cen zamówień oraz szacowaniu cen świadczonych usług. Należy również kształtować u praktykantów właściwe nawyki i postawy. Ważne jest zwrócenie uwagi na życzliwość, otwartość, odpowiedzialność oraz przestrzeganie zasad kultury podczas realizacji zadań. Ponadto należy uczniów zapoznać ze standardami obsługi oraz przepisami obowiązującymi w zakładzie fryzjerskim. Uczniowie powinni dokumentować przebieg praktyki zawodowej w dzienniczku praktyk.

4. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Bieżącej kontroli i oceny edukacyjnych osiągnięć uczniów dokonuje opiekun praktyki podczas obserwacji czynności uczniów w trakcie wykonywania określonych zadań oraz na podstawie zapisów w dzienniczku praktyk. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przestrzeganie dyscypliny pracy, – samodzielność w projektowaniu oferty zakładu fryzjerskiego, – sprawność w organizowaniu pracy na poszczególnych stanowiskach. Wskazane jest, aby na zakończenie realizacji programu jednostki modułowej uczeń przedstawił opiekunowi praktyki sprawozdanie z jej przebiegu. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez instruktora metod sprawdzania osiągnięć uczniów, oraz ocenę sprawozdania z realizacji praktyki. Na zakończenie jednostki modułowej opiekun praktyki zawodowej powinien wpisać w dzienniczku praktyk opinię o pracy i postępach ucznia oraz ocenę końcową.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

115

Jednostka modułowa 514[02] Z5.02 Wykonywanie usług fryzjerskich 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – zastosować wymagania sanitarne, zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska podczas wykonywania zadań zawodowych, – zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii, – dobrać środki ochrony indywidualnej, – przeprowadzić rozmowę konsultacyjną z klientem, – dokonać diagnozy stanu włosów, – dobrać środki do pielęgnacji włosów odpowiednio do ich stanu i rodzaju, – udzielić porady z zakresu samodzielnej pielęgnacji włosów , – określić szacunkowo zużycie materiałów stosowanych podczas wykonywania zabiegów fryzjerskich, – przygotować klienta do zabiegu fryzjerskiego, – posłużyć się narzędziami i sprzętem fryzjerskim, – wykonać zabiegi fryzjerskie zgodnie z aktualną modą i życzeniem klienta, – umyć włosy i skórę głowy, – wykonać masaż owłosionej skóry głowy, – wykonać zabiegi z zakresu wodnej ondulacji, – dobrać preparaty stylizujące do określonego uczesania, – wykonać fryzury damskie i męskie na różne okazje, – zastosować różne sposoby dekorowania włosów, – dobrać wyroby z włosów zgodnie z potrzebami i życzeniami klientów, – wykonać strzyżenie damskie i męskie, – wykonać strzyżenie włosów u dzieci, – wykonać strzyżenie zarostu na twarzy, – dobrać preparaty do wykonania trwałej ondulacji i prostowania włosów, – wykonać zabiegi trwałego ondulowania i prostowania włosów, – wykonać zabiegi chemicznego prostowania włosów, – dobrać preparaty do rozjaśniania i odbarwiania włosów, – wykonać rozjaśnianie i dekoloryzację włosów, – dobrać preparaty do barwienia włosów, – wykonać farbowanie włosów, – określić jakość wykonanej pracy i usunąć zaistniałe błędy, – przeprowadzić dezynfekcję sprzętu i stanowiska pracy, – ustalić cenę usługi. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

116

2. Materiał nauczania Przygotowanie stanowiska pracy do wykonania zabiegów fryzjerskich. Przestrzeganie przepisów sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Stosowanie środków ochrony indywidualnej. Przeprowadzanie rozmowy konsultacyjnej z klientem: diagnozowanie stanu włosów, doradztwo w zakresie doboru środków fryzjerskich i kosmetyków do potrzeb włosów, udzielanie wskazówek dotyczących samodzielnej pielęgnacji włosów, dobór kształtu i kolorystyki fryzury. Szacowanie zużycia materiałowego i ceny wykonania usługi. Przygotowywanie klienta do wykonania zabiegu fryzjerskiego. Obsługiwanie narzędzi i sprzętu fryzjerskiego. Mycie włosów. Dobieranie środków stylizujących, dodatków, wyrobów z włosów i technik czesania do planowanego kształtu fryzury. Modelowanie włosów. Wykonywanie wodnej ondulacji. Prasowanie włosów. Czesanie fryzur damskich, męskich i u dzieci. Czesanie fryzur okolicznościowych. Dobieranie technik strzyżenia. Wykonywanie strzyżenia damskiego, męskiego i u dzieci. Wykonywanie strzyżenia brody i wąsów. Wykonywanie trwałej ondulacji i chemicznego prostowania włosów. Wykonywanie zabiegów rozjaśniania i odbarwiania włosów. Wykonywanie zabiegów farbowania włosów. Wykonywanie korekty niepożądanego koloru włosów. Kontrolowanie jakości pracy i usuwanie błędów. Dezynfekowanie sprzętu i stanowiska pracy (konsola, myjka).

3. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Podczas realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien doskonalić umiejętności z zakresu wykonywania usług fryzjerskich oraz wykonywania czynności związanych z oczyszczaniem i konserwacją aparatów fryzjerskich, sporządzaniem roztworów dezynfekcyjnych, przeprowadzaniem dezynfekcji sprzętu i powierzchni użytkowych. Zaleca się, aby w miarę możliwości uczeń poznał zakres prac na różnych stanowiskach i wykonywał wszystkie zadania przewidziane w programie jednostki. Wskazane jest indywidualne wykonywanie zadań, a w miarę możliwości wykonywanie zabiegów fryzjerskich bezpośrednio na włosach i skórze głowy klienta. Przed rozpoczęciem zadania zawodowego, opiekun powinien zapoznać uczniów z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska obowiązującymi w salonie „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

117

fryzjerskim oraz przypomnieć o zagrożeniach związanych z realizacją zadań. Program jednostki modułowej należy traktować w sposób elastyczny. Ze względów organizacyjnych dopuszcza się wprowadzenie pewnych zmian związanych ze specyfiką zakładu, w którym uczniowie odbywają praktykę. Uczniowie powinni dokumentować przebieg praktyki zawodowej w dzienniczku praktyk.

4. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Bieżącej kontroli i oceny osiągnięć edukacyjnych uczniów dokonuje opiekun praktyki podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie realizacji zadań oraz na podstawie zapisów w dzienniczku praktyk. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – planowanie wykonania zabiegu fryzjerskiego, – dobór materiałów do realizacji zadania, – poprawność wykonania zadania, – przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – czas realizacji zadania, – prezentację efektów pracy. Wskazane jest, aby na zakończenie realizacji programu jednostki modułowej uczeń przedstawił opiekunowi praktyki sprawozdanie z jej przebiegu. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez instruktora metod sprawdzania osiągnięć uczniów oraz ocenę sprawozdania z realizacji praktyki. Na zakończenie jednostki modułowej opiekun praktyki zawodowej powinien wpisać w dzienniczku praktyk opinię o pracy i postępach ucznia oraz ocenę końcową.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

118

Moduł 514[02].S1 Perukarstwo 1. Cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – klasyfikować wyroby perukarskie, – określać rodzaje włosów i materiałów do wykonywania wyrobów perukarskich, – charakteryzować narzędzia stosowane do wykonywania wyrobów perukarskich, – planować wytwarzanie wyrobów perukarskich, – planować wykonywanie zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich, – stosować zasady pielęgnacji wyrobów perukarskich, – stosować zasady wykonywania ondulacji wyrobów perukarskich, – stosować zasady barwienia i odbarwiania wyrobów perukarskich.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol Orientacyjna jednostki liczba godzin Nazwa jednostki modułowej modułowej na realizację 514[02].S1.01 Charakteryzowanie procesów wytwarzania wyrobów perukarskich 16 514[02].S1.02 Wytwarzanie wyrobów perukarskich 20 514[02].S1.03 Wykonywanie zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich 60 Razem 96

3. Schemat układu jednostek 514[02].S1 Perukarstwo

514[02].S1.01 Charakteryzowanie procesów wytwarzania wyrobów perukarskich 514[02].S1.02 Wytwarzanie wyrobów perukarskich

514[02].S1.03 Wykonywanie zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

119

4. Literatura Cieślak F., Lewandowska P., Przyjemska H.: Charakteryzacja i perukarstwo. Wydaw. Przemysłu Lekkiego i Spożywczego, Warszawa 1967 Marek Z.: Fryzjerstwo. WSiP, Warszawa 1999 Schmidt W. (red.): Fryzjerstwo wraz z poradami kosmetycznymi. Wyd. REA, Warszawa 2000 Sumirska Z. (red.): Stylizacja. Wyd. P.P.H.U. „ SUZI”, Warszawa 2004 Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

120

Jednostka modułowa 514[02].S1.01 Charakteryzowanie procesów wytwarzania wyrobów perukarskich 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: scharakteryzować budowę głowy człowieka, dokonać podziału wyrobów perukarskich, scharakteryzować materiały i narzędzia stosowane w perukarstwie oraz określić ich zastosowanie, scharakteryzować rodzaje i cechy włosów stosowanych w perukarstwie, określić rodzaje form perukarskich i zasady ich wykonywania, określić sposoby przygotowywania włosów do wykonywania wyrobów perukarskich, określić sposoby wiązania włosów, scharakteryzować techniki łączenia tkanin, określić rodzaje splotów stosowanych przy wykonywaniu tres, określić zasady wykonania pomiaru głowy klienta, dokonać pomiaru głowy klienta, określić zasady doboru wyrobu perukarskiego dla klienta, określić zasady zakładania wyrobu perukarskiego, określić zasady przechowywania wyrobów perukarskich.

2. Materiał nauczania Budowa głowy człowieka. Podział wyrobów perukarskich: peruki, tresy, tupety, uzupełnienia. Materiały i narzędzia stosowane w perukarstwie. Rodzaje i cechy włosów stosowanych w perukarstwie. Formy perukarskie. Zasady przygotowywania włosów do wykonania wyrobu perukarskiego. Techniki wiązania włosów. Sposoby łączenia tkanin, rodzaje ściegów, Rodzaje splotów stosowanych w tresach. Zasady wykonywania pomiarów głowy. Mocowanie gotowych wyrobów perukarskich. Zasady przechowywania.

3. Ćwiczenia · · ·

Charakteryzowanie materiałów stosowanych w perukarstwie. Dobieranie narzędzi do wytwarzania wyrobów perukarskich. Wykonywanie pomiarów głowy klienta w celu wykonania określonego wyrobu perukarskiego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

121

Określanie zasad wykonywania form perukarskich. Charakteryzowanie rodzajów tresowania włosów. Rozpoznawanie materiałów perukarskich w gotowych wyrobach. · Rozpoznawanie sposobów łączenia tkanin w wyrobach perukarskich. · · ·

4. Środki dydaktyczne Plansze, schematy dotyczące technik szycia, tresowania i wiązania włosów. Tablice dydaktyczne. Materiały perukarskie. Włosy naturalne i syntetyczne: cięte i wyczesywane. Formy perukarskie Stojaki. Narzędzia perukarskie. Katalogi wyrobów perukarskich. Katalogi materiałów i narzędzi perukarskich. Filmy instruktażowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest kształtowanie umiejętności wykonywania pomiaru głowy klienta oraz planowania procesu wytwarzania wyrobów perukarskich. Podczas realizacji treści programowych należy zapoznać uczniów z budową głowy człowieka oraz odwoływać się do ich wiedzy z zakresu kierunków porastania włosów, typów łysienia i przyczyn ich powstawania. Niezbędnym elementem kształcenia jest zapoznanie uczniów z narzędziami i materiałami perukarskimi oraz kształtowanie umiejętności klasyfikowania i rozpoznawania wyrobów perukarskich oraz technik ich wykonywania. Nauczyciel powinien uświadomić uczniom, że planowanie jest niezbędnym etapem procesu wytwarzania wyrobów perukarskich, mającym wpływ na jakość gotowego wyrobu. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: pogadanki, pokazu z objaśnieniem, metody sytuacyjnej oraz ćwiczeń praktycznych. Realizację programu jednostki może ułatwić prezentowanie filmów instruktażowych przedstawiających procesy wykonywania wyrobów perukarskich. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni. Należy zapewnić uczniom możliwość pracy indywidualnej lub w zespołach 2-4 osobowych, w grupach do 15 osób.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

122

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów przedstawionych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny uwzględniać poziom wiadomości oraz zakres opanowania przez uczniów umiejętności zawartych w szczegółowych celach kształcenia. Wiedzę uczniów proponuje się oceniać uczniów na podstawie: – sprawdzianów ustnych, – sprawdzianów pisemnych, – testów osiągnięć szkolnych. Umiejętności praktyczne można oceniać obserwując pracę uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie kontroli efektów ich pracy, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczenia. Dokonując oceny osiągnięć edukacyjnych uczniów szczególną uwagę należy zwrócić na: – rozpoznawanie rodzajów wyrobów perukarskich, – rozpoznawanie narzędzi, materiałów stosowanych podczas wytwarzania wyrobów perukarskich, – sposób wykonywania pomiarów głowy, – znajomość technik wytwarzania wyrobów perukarskich, – sposoby mocowania wyrobów perukarskich, – znajomość zasad przechowywania wyrobów perukarskich. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

123

Jednostka modułowa 514[02].S1.02 Wytwarzanie wyrobów perukarskich 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii, – zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska podczas wykonywania wyrobów perukarskich, – dobrać materiały do wykonania wyrobu perukarskiego, – dobrać narzędzia do technik wykonania wyrobu perukarskiego, – przygotować włosy do wykonania wyrobu perukarskiego, – przygotować formę do wykonania peruki i tupetu, – wykonać wyrób perukarski zgodnie z życzeniem klienta, – wykonać materiały charakteryzatorskie o określonym kształcie, – wykonać strzyżenie i docinanie wyrobu perukarskiego, – wyprasować perukę, – poinstruować klienta o sposobie mocowania określonego wyrobu perukarskiego.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przeprowadzenie rozmowy z klientem. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Materiały, narzędzia i techniki wykonywania wyrobów perukarskich. Przygotowanie włosów do wykonania wyrobu perukarskiego: cięcie, wyczesywanie, sortowanie i pęczkowanie. Formy perukarskie i negatywy do tupetów. Wykonywanie peruki, tresy, tupetu i uzupełnienia. Wyroby charakteryzatorskie: wąsy, broda, brwi, rzęsy Prasowanie, strzyżenie i docinanie gotowych wyrobów perukarskich. Mocowanie wyrobu perukarskiego.

3. Ćwiczenia · · · · · · · ·

Przeprowadzanie rozmowy konsultacyjnej z klientem. Dobieranie materiałów perukarskich do wykonania peruki tradycyjnej. Sporządzanie gipsowej formy perukarskiej. Przygotowywanie włosów ciętych do wykonania peruki. Przygotowywanie ramy do tresowania włosów. Wykonywanie tresy typu niemieckiego i angielskiego. Wykonywanie tupetu z włosów naturalnych. Wykonywanie treski z włosów syntetycznych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

124

· Prasowanie gotowego wyrobu perukarskiego.

4. Środki dydaktyczne Materiały perukarskie. Włosy naturalne i syntetyczne, cięte i wyczesywane. Formy perukarskie. Stojaki. Ramy do tresowania włosów. Narzędzia perukarskie. Szczotki do wyczesywania włosów. Katalogi wyrobów perukarskich. Katalogi materiałów i narzędzi perukarskich. Filmy instruktażowe.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest kształtowanie umiejętności wykonywania wyrobów perukarskich. Podczas realizacji treści programowych należy przypomnieć zasady wykonywania pomiarów głowy, niezbędne do prawidłowego wykonania i dopasowania określonego wyrobu perukarskiego. Ważne jest kształtowanie umiejętności przygotowywania włosów do wykonania wyrobu oraz wytwarzania form perukarskich i negatywów do wykonywania tupetów. Należy zademonstrować sposób posługiwania się narzędziami perukarskimi, sposób wykonywania ściegów oraz techniki tresowania i wiązania włosów. Przed przystąpieniem do realizacji treści kształcenia nauczyciel powinien zapoznać uczniów z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, obowiązującymi podczas wytwarzania wyrobów perukarskich. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: instruktażu, pokazu z objaśnieniem oraz ćwiczeń praktycznych. Realizację programu jednostki może ułatwić prezentowanie filmów instruktażowych przedstawiających wykonywanie wyrobów perukarskich. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni perukarskiej. Należy zapewnić uczniom możliwość pracy indywidualnej i w zespołach 2 osobowych, w grupach do 15 osób. Praca zespołowa jest szczególnie polecana podczas realizacji treści z zakresu wykonywania pomiarów głowy oraz przeprowadzania rozmowy z klientem. Podczas wykonywania określonego wyrobu perukarskiego wskazana jest indywidualna praca uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

125

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować ucznia do dalszej pracy. Do pomiaru intelektualnych osiągnięć uczniów zaleca się stosowanie sprawdzianów ustnych i pisemnych oraz testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie kontroli efektów ich pracy, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczeń. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – dobór materiałów, – posługiwanie się narzędziami perukarskimi, – sposób wykonywania wyrobów perukarskich, – sposób prezentacji efektów pracy. Do oceny umiejętności zaleca się wprowadzenie arkusza obserwacji dla ucznia, która ułatwi mu dokonanie samooceny. Nauczyciel może uwzględniać samoocenę podczas oceniania postępów edukacyjnych ucznia. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

126

Jednostka modułowa 514[02].S1.03 Wykonywanie zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich 1. Szczegółowe cele kształcenia W – – – – – – – – – – – – – – –

wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić zasady mycia i prania wyrobów perukarskich, określić zasady modelowania i czesania wyrobów perukarskich, scharakteryzować proces trwałego ondulowania wyrobów perukarskich, scharakteryzować proces barwienia i odbarwiania wyrobów perukarskich, przygotować stanowisko pracy do zabiegów fryzjerskich, dobrać preparaty do wykonywania zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich, posłużyć się narzędziami i przyborami fryzjerskimi, umyć perukę i tresę, dobrać techniki modelowania i czesania wyrobów perukarskich, wykonać modelowanie i czesanie peruki, wykonać trwałą ondulację na wyrobie perukarskim, dobrać preparaty do barwienia i odbarwiania wyrobów perukarskich, wykonać barwienie i odbarwianie włosów wyrobu perukarskiego, wysuszyć wyroby perukarskie po przeprowadzeniu zabiegu, zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska.

2. Materiał nauczania Mycie wyrobów perukarskich: preparaty, przebieg mycia. Pranie wyrobów perukarskich. Techniki czesania wyrobów perukarskich. Trwała ondulacja na wyrobach perukarskich: zasady wykonywania, preparaty. Barwienie i odbarwianie wyrobów perukarskich: preparaty, zasady rozcieńczania, przebieg zabiegu. Zasady suszenia wyrobów perukarskich. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska.

3. Ćwiczenia · Pranie treski i tupetu. · Czesanie peruki. · Wykonywanie trwałej ondulacji na peruce. „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

127

· Przygotowywanie emulsji farbującej do barwienia perukarskiego. · Barwienie treski z włosów europejskich na odcień miedziany. · Suszenie wyrobu perukarskiego po zabiegu barwienia.

wyrobu

4. Środki dydaktyczne Wyroby perukarskie. Preparaty do mycia wyrobów perukarskich. Preparaty do trwałej ondulacji i barwienia wyrobów perukarskich. Narzędzia i przybory fryzjerskie. Stojaki. Formy perukarskie.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest zapoznanie uczniów z technikami wykonywania zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich oraz ukształtowanie umiejętności ich wykonywania. Przed przystąpieniem do realizacji treści programowych nauczyciel powinien zapoznać uczniów z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, a także z regulaminem pracowni perukarskiej. Istotnym elementem kształcenia jest uświadomienie uczniom różnic w wykonywaniu zabiegów fryzjerskich na wyrobach perukarskich a wykonywaniem tych samych zabiegów na owłosionej skórze głowy człowieka. Nauczyciel powinien wyjaśnić uczniom celowość rozcieńczania preparatów chemicznych do wykonywania zabiegów oraz przedstawić zasady suszenia wyrobów perukarskich na powietrzu i w temperaturze pokojowej. Podczas realizacji ćwiczeń uczniowie powinni mieć możliwość badania i analizowania działania preparatów fryzjerskich na wyroby perukarskie. Pozwoli to uniknąć popełniania błędów podczas wykonywania określonej usługi. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: pokazu z objaśnieniem, instruktażu, dyskusji oraz ćwiczeń praktycznych. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni fryzjerskiej. Należy umożliwić uczniom pracę indywidualną lub w zespołach 2 osobowych w grupach do 15 osób.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

128

6. Propozycje sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować uczniów do dalszej pracy. Do pomiaru osiągnięć intelektualnych uczniów poleca się stosowanie sprawdzianów ustnych, sprawdzianów pisemnych i testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi i stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie kontroli efektów ich pracy, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowywanie stanowiska pracy, – dobór preparatów do określonego zabiegu, – dobór narzędzi i przyborów fryzjerskich, – sposób wykonania zadań, – sposób prezentacji efektów pracy. Do oceny umiejętności zaleca się wprowadzenie arkusza obserwacji dla ucznia, która ułatwi mu dokonanie samooceny. Nauczyciel może uwzględniać samoocenę podczas oceniania postępów edukacyjnych ucznia. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

129

Moduł 514[02].S2 Fryzjerstwo artystyczne 1. Cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – charakteryzować współczesne i historyczne style fryzjerskie stosowane w projektowaniu fryzur artystycznych, – określać zastosowanie zjawiska złudzenia optycznego i oświetlenia w projektowaniu fryzur artystycznych, – określać zasady projektowania fryzur na potrzeby fotografii artystycznej, pokazów, filmu i teatru, – określać zastosowanie wyrobów perukarskich, elementów konstrukcyjnych i zdobniczych we fryzurach artystycznych, – charakteryzować środki stylizujące stosowane do czesania fryzur artystycznych, – stosować techniki wykonywania fryzur artystycznych.

2. Wykaz jednostek modułowych Symbol jednostki Nazwa jednostki modułowej modułowej 514[02].S2.01 Kształtowanie fryzur artystycznych 514[02].S2.02 Czesanie fryzur artystycznych Razem

3. Schemat układu jednostek 514[02].S2 Fryzjerstwo artystyczne

514[02].S2.01 Kształtowanie fryzur artystycznych

514[02].S2.02 Czesanie fryzur artystycznych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

130

Orientacyjna liczba godzin 27 69 96

4. Literatura Cieślak F., Lewandowska P., Przyjemska H.: Charakteryzacja i perukarstwo. Wydaw. Przemysłu Lekkiego i Spożywczego, Warszawa 1967 Marek Z.: Fryzjerstwo. Wyd. WSiP, Warszawa 1999 Schmidt W. (red.): Fryzjerstwo wraz z poradami kosmetycznymi. Wyd. REA, Warszawa 2000 Sumirska Z. (red.): Stylizacja. Wyd. P.P.H.U. „SUZI”, Warszawa 2004 Czasopisma specjalistyczne: Fryzura Paryska, LAURENT – fryzury Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

131

Jednostka modułowa 514[02].S2.01 Kształtowanie fryzur artystycznych 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/ słuchacz powinien umieć: – scharakteryzować kształty fryzur z poszczególnych epok historycznych, – zidentyfikować fryzury charakterystyczne dla różnych kultur, – dobrać akcesoria do czesania fryzur artystycznych, – określić zasady wkomponowywania i mocowania elementów konstrukcyjnych we włosy, – określić rodzaje wyrobów perukarskich, – określić zasady przygotowywania wyrobów perukarskich do czesania fryzur artystycznych, – scharakteryzować środki stylizujące do czesania fryzur artystycznych, – zastosować zjawisko złudzenia optycznego oraz oświetlenie w projektowaniu fryzur na potrzeby fotografii artystycznej, pokazów, filmu i teatru, – określić zasady odmładzania i postarzania wyglądu człowieka fryzurą, – dobrać projekt fryzury artystycznej odpowiednio do jej przeznaczenia, kształtu twarzy i typu urody.

2. Materiał nauczania Fryzury okresu starożytności: Egipt, Rzym, Grecja, Asyria i Babilonia. Fryzury średniowiecza i renesansu. Fryzury w stylu: barokowym, rokokowym, dyrektoriatu, empire i biedermeierowskim. Style fryzjerskie XX wieku. Fryzury etniczne i ludowe. Akcesoria do czesania fryzur artystycznych: elementy konstrukcyjne z włosów, tworzyw sztucznych, drutu. Zasady wkomponowywania i mocowania elementów konstrukcyjnych we fryzury. Wyroby perukarskie: peruki, tresy i dopinki, wąsy, brody, baki. Zasady przygotowywania i czesania wyrobów perukarskich. Środki stylizujące do czesania fryzur artystycznych: farby o działaniu powierzchniowym, lakiery koloryzujące, brokaty, środki matujące, środki nabłyszczające, środki do uzyskiwania specjalnych efektów wizualnych. Zastosowanie zjawiska złudzenia optycznego i oświetlenia w projektowaniu fryzur artystycznych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

132

Zasady odmładzania i postarzania wyglądu fryzurą. Zasady projektowania fryzur na potrzeby pokazów, filmu, teatru, fotografii. Projektowanie fryzur artystycznych.

3. Ćwiczenia · Analizowanie zdjęć fryzur historycznych. · Określanie rodzajów elementów konstrukcyjnych stosowanych do czesania fryzur artystycznych. · Określanie zasad mycia i czesania wyrobów perukarskich. · Analizowanie kształtu fryzur etnicznych. · Projektowanie fryzury w stylu rokokowym na potrzeby spektaklu teatralnego. · Projektowanie fryzury artystycznej inspirowanej kulturą afrykańską na potrzeby pokazu mody. · Projektowanie fryzur na potrzeby zdjęć reklamowych. · Projektowanie polskich fryzur ludowych.

4. Środki dydaktyczne Tablice i schematy poglądowe. Ilustracje fryzur historycznych, ludowych i etnicznych. Fotografie i katalogi fryzur artystycznych. Akcesoria do czesania fryzur artystycznych. Środki stylingujące. Wyroby perukarskie. Żurnale. Albumy dzieł sztuki. Materiały i przybory do rysunku. Filmy dydaktyczne, instruktażowe, z pokazów.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki modułowej jest kształtowanie umiejętności projektowania fryzur artystycznych. Podczas realizacji programu jednostki, nauczyciel powinien odnosić się do wiedzy uczniów z zakresu projektowania fryzur oraz czesania włosów. W toku nauczania nauczyciel powinien określić zastosowanie różnych stylów fryzjerskich, elementów konstrukcyjnych, wyrobów perukarskich i ozdób w projektowaniu fryzur artystycznych oraz przedstawić zasady eksponowania fryzur na pokazach, planie filmowym, scenie teatralnej oraz dla potrzeb fotografii. Istotnym elementem kształcenia jest rozbudzenie u uczniów zamiłowania do piękna, estetyki i harmonii w kreowaniu obrazu całej sylwetki. W czasie realizacji programu „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

133

jednostki uczniowie powinni mieć możliwość rozwijania własnej kreatywności, będącej warunkiem stylizacji fryzur artystycznych na wysokim poziomie. Ponadto należy zachęcać uczniów do uczestnictwa w pokazach i imprezach fryzjerskich zarówno krajowych jak i międzynarodowych. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia poleca się stosowanie następujących metod nauczania: dyskusji dydaktycznej, studium przypadku, gier dydaktycznych, pokazu z objaśnieniem i ćwiczeń praktycznych. Realizację treści kształcenia może ułatwić prezentowanie filmów dydaktycznych, instruktażowych i z pokazów fryzjerskich, a także organizowanie szkoleń i pokazów prowadzonych przez charakteryzatorów teatralnych lub filmowych, specjalizujących się w stylizacji fryzur. Zajęcia powinny odbywać się w odpowiednio wyposażonej pracowni rysunku zawodowego. Należy umożliwić uczniom pracę indywidualną i w zespołach 2 osobowych, w grupie do 15 osób.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć edukacyjnych powinna aktywizować i mobilizować ucznia do dalszej pracy. Proces kontroli i oceniania powinien obejmować: – diagnozę poziomu wiedzy i umiejętności uczniów pod kątem założonych celów kształcenia, – identyfikację postępów uczniów w trakcie realizacji treści kształcenia oraz rozpoznawanie trudności w osiąganiu założonych celów, – sprawdzanie wiedzy i umiejętności uczniów po zrealizowaniu treści kształcenia. Do pomiaru osiągnięć edukacyjnych uczniów poleca się stosowanie sprawdzianów ustnych i pisemnych oraz testów osiągnięć szkolnych. Podczas kontroli i oceny bieżącej należy sprawdzać umiejętności uczniów w operowaniu zdobytą wiedzą, zwracać uwagę na merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć oraz poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne można oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie efektów ich pracy biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczenia. Po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej proponuje się zastosowanie testu dydaktycznego wielostopniowego lub zadania praktycznego. Zadania w teście mogą być otwarte (krótkiej odpowiedzi, z luką) lub zamknięte (wyboru wielokrotnego, na dobieranie, typu prawda „Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

134

– fałsz). Zadanie praktyczne może dotyczyć wykonania projektu fryzury artystycznej o określonym przeznaczeniu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

135

Jednostka modułowa 514[02].S2.02 Czesanie fryzur artystycznych 1. Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: – zorganizować stanowisko pracy do czesania fryzur artystycznych zgodnie z zasadami ergonomii, – zastosować przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – przygotować klienta do wykonania fryzury artystycznej, – przygotować wyroby perukarskie do określonego uczesania, – dobrać środki stylizujące do określonego uczesania, – zastosować elementy konstrukcyjne do czesania fryzur rozbudowanych przestrzennie, – zastosować elementy zdobnicze i środki do barwienia powierzchniowego zgodnie z projektem fryzury, – zastosować różne techniki mocowania wyrobów perukarskich, – zastosować metody i techniki postarzania wyglądu człowieka fryzurą, – zastosować metody i techniki odmładzania wyglądu człowieka fryzurą, – uczesać fryzurę artystyczną zgodnie z projektem, – usunąć elementy konstrukcyjne i zdobnicze zastosowane podczas kształtowania fryzury, – zastosować zasady czyszczenia wyrobów perukarskich, elementów konstrukcyjnych i zdobniczych.

2. Materiał nauczania Organizacja stanowiska pracy. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska. Przygotowanie klienta do czesania fryzur artystycznych. Techniki czesania i mocowania wyrobów perukarskich, elementów konstrukcyjnych oraz ozdób we fryzurze. Środki stylizujące do czesania fryzur artystycznych. Barwienie włosów i dopinek. Postarzanie i odmładzanie wyglądu fryzurą. Czesanie fryzur historycznych, etnicznych i ludowych. Czesanie fryzur na potrzeby pokazów fryzjerskich, teatru, filmu, reklamy i fotografii artystycznej. Czyszczenie wyrobów perukarskich, elementów konstrukcyjnych i zdobniczych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

136

3. Ćwiczenia · · · · · · · ·

Wpinanie różnych elementów konstrukcyjnych we włosy. Wpinanie różnych wyrobów perukarskich we włosy. Przyklejanie sztucznych wąsów i brody. Wykonywanie fryzury damskiej w stylu empire. Czesanie fryzury damskiej charakterystycznej dla starożytnej Grecji. Czesanie fryzury męskiej w stylu biedermeierowskim. Czesanie fryzury „afro” na potrzeby pokazu fryzjerskiego. Wykonywanie fryzury męskiej z zastosowaniem łysiny w celu postarzenia wyglądu. · Wykonywanie fryzury damskiej z zastosowaniem pasm siwych włosów w celu postarzenia wyglądu.

4. Środki dydaktyczne Narzędzia, przybory i aparaty fryzjerskie. Wyroby perukarskie: peruki, tresy, dopinki, pasma włosów, wąsy, brody, baki. Kleje do charakteryzacji. Elementy konstrukcyjne: kule, siatki, stelaże. Akcesoria zdobnicze. Środki stylizujące. Farby powierzchniowe. Szablony do barwienia włosów. Projekty fryzur artystycznych.

5. Wskazania metodyczne do realizacji programu jednostki Celem realizacji programu jednostki jest kształtowanie umiejętności czesania fryzur artystycznych z wykorzystaniem wyrobów perukarskich i elementów konstrukcyjnych oraz akcesoriów zdobniczych, w oparciu o projekty fryzur. Podczas realizacji programu nauczyciel powinien odnieść się do wiedzy i umiejętności uczniów z zakresu czesania włosów oraz doboru środków stylizujących. Istotne jest, aby uczniowie mieli możliwość analizowania form i kształtów fryzur artystycznych wykonywanych przez mistrzów sztuki fryzjerskiej oraz wykonywania fryzur według samodzielnie przygotowanych projektów. Nauczyciel powinien zachęcać uczniów do analizowania trendów stylistycznych, poznawania nowoczesnych technik z zakresu fryzjerstwa artystycznego i dziedzin pokrewnych oraz do określania kierunków rozwoju stylizacji fryzur. Ważne jest również zwrócenie uwagi na konieczność rozwijania i doskonalenia swoich umiejętności. Należy zachęcać uczniów do udziału w seminariach,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

137

warsztatach i kursach branżowych, rozwijających umiejętności zawodowe. Do osiągnięcia założonych celów kształcenia zaleca się stosowanie następujących metod nauczania: instruktażu, pokazu z objaśnieniem oraz ćwiczeń praktycznych. Zadania praktyczne powinny rozwijać kreatywność uczniów oraz poczucie piękna, estetyki i harmonii. Należy zapewnić uczniom możliwość wielokrotnego powtarzania ćwiczeń, zwłaszcza szczególnie trudnych. Zajęcia mogą odbywać się w pracowni fryzjerskiej, warsztatach szkolnych lub zakładach fryzjerskich, wyposażonych w stanowiska pracy oraz sprzęt i aparaturę do wykonywania zabiegów fryzjerskich. Zajęcia powinny być realizowane w grupach do 15 osób z możliwością podziału na zespoły 2 osobowe. Zespoły mogą wykonywać te same lub różne zadania w zależności od decyzji prowadzącego zajęcia. Preferowaną formą pracy ucznia jest praca indywidualna.

6. Propozycje metod sprawdzania i oceny osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć edukacyjnych uczniów powinno odbywać się systematycznie, na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować ucznia do dalszej pracy. Oceniając intelektualne umiejętności uczniów należy zwrócić uwagę na: – merytoryczną jakość wypowiedzi, – operowanie zdobytą wiedzą, – posługiwanie się terminologią zawodową, – umiejętność wnioskowania. Umiejętności praktyczne poleca się oceniać podczas obserwacji pracy uczniów w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz na podstawie efektów ich pracy, biorąc pod uwagę poprawność i staranność wykonania ćwiczenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na: – przygotowanie stanowiska pracy, – stosowanie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, – dobieranie i przygotowanie akcesoriów do wykonania określonej fryzury artystycznej, – kreatywność, – czas wykonania fryzury, – prezentację wytworów pracy. W ocenie końcowej należy uwzględnić wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć uczniów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

138