slepowidzenie

- Dobrze ci zalazł za skórę, co? - powiedział w końcu.

- Mylisz się - odparłem.

- PowaŜnie?

- Ja nie pogrywam z ludźmi.

- Mmmm. - Wyglądał, jakby rozwaŜał propozycję. - To jakie słowo byś wolał?

- Ja obserwuję.

- No tak. Niektórzy nazwaliby to nawet „inwigilacją”.

- Ja... czytam mowę ciała.

- To kwestia ile, i dobrze o tym wiesz. Nawet w tłumie spodziewasz się odrobiny prywatności. Ludzie nie są przygotowani na czytanie ich myśli z kaŜdego drgnienia gałek ocznych. - Dźgnął powietrze papierosem. - A ty jesteś kameleonem. Dla kaŜdego z nas masz inną twarz, pewnie Ŝadna nawet nie jest prawdziwa. Prawdziwe „ty”, o ile w ogóle istnieje, jest niewidzialne...

Pod przeponą coś ścisnęło mi się w supeł.

- A kto nie jest? Ktoś nie próbuje się dostosować, dopasować do otoczenia? Nie ma w tym nic złego. BoŜe, przecieŜ jestem syntetykiem! Nigdy nie manipuluję zmiennymi.

- No właśnie w tym problem. Ty manipulujesz nie tylko zmiennymi.

Między nami kłębił się dym.

- Ale chyba naprawdę nie jesteś w stanie tego zrozumieć. - Wstał, machnął dłonią.

Okienko ConSensusa implodowało. - W gruncie rzeczy, to nie twoja wina. Nie moŜna kogoś winić za to, Ŝe jest tak skonstruowany.

- Daj mi, kurwa, spokój - warknąłem.

Martwa twarz nic nie okazywała.

To teŜ wyrwało mi się, zanim ugryzłem się w język. A potem wylało się wszystko: - Wszystko, kurwa, zainwestowałeś w tę pieprzoną empatię. Ja moŜe faktycznie udaję, ale większość ludzi przysięgłaby, Ŝe wszedłem im prosto w duszę. To gówno wcale nie jest mi potrzebne, wcale nie muszę odczuwać czyichś motywów, Ŝeby je odgadnąć. Nawet lepiej ich nie czuć, bo moŜesz być...

- Beznamiętny? - Uśmiechnął się lekko.

- Przyszło ci kiedyś do głowy, Ŝe ta empatia to moŜe tylko uspokajające kłamstwo?

MoŜe wydaje ci się, Ŝe wiesz, co czuje inna osoba, a tak naprawdę czujesz tylko siebie, moŜe jesteś jeszcze gorszy ode mnie. Albo wszyscy tylko zgadujemy. Jedyna róŜnica: ja sam siebie nie oszukuję.

- Wyglądają tak, jak sobie wyobraŜałeś? - zapytał.