REIZEN
Zet de televisie aan en wat zie je? Een miezerig Afrika vol oorlogsgeweld, vluchtelingen, honger, allerhande onmogelijke ziektes, ellende… Met de
Expeditie Afrika Positief, een twee jaar durende rondreis doorheen het zwarte continent, wilden journaliste Ria Anyca en haar man Eric Vandenbussche dit clichébeeld doorprikken. Een terugblik.
Ria Anyca & Eric Vandenbussche op trektocht door het Afrikaanse continent
Afrika, Onderwijs
Ethiopië, de stad Gondar met het kasteel van Fasil, de baden… spreekt tot de verbeelding. En er is meer van dit moois.
Toerisme
De Noord-Afrikaanse landen Marokko, Tunesië en Egypte zitten in de lift. Kenia, Tanzania, Zuid-Afrika, Namibië en Botswana oefenen omwille van hun wildparken een sterke aantrekkingskracht uit. The big five, giraffen, kuddes gnoes en zebra’s... met de eigen ogen mogen aanschouwen is een fantastische ervaring. We zouden erbij vergeten dat Afrika méér is dan alleen maar een safari. Avontuurlijke zielen en rugzaktoeristen kunnen Togo en Benin gemakkelijk met het openbaar vervoer doorkruisen. De intrigerende wereld van de voodoo is alomtegenwoordig. Het feeërieke Mali spreekt net zozeer tot de verbeelding. De Dogonroute voert ons naar het verleden en het heden van een wondere wereld van Dogon, Toearegs en Islamieten. “Er is Ethiopië en de rest van Afrika”, beweren de Ethiopiërs. En ze hebben gelijk. Hun tijdsrekening en -beleving is anders. Ze vierden pas een paar maanden geleden het nieuwe millennium. ’s Morgens om zes uur begint de dag met het uur nul en hun kalender telt 13 i.p.v. 12 maanden. Ze kunnen terugblikken op een rijk cultureel verleden: Axum, Lalabila..., hanteren een eigen taal en religie. Vegetariërs kunnen er hun vingers aflikken aan de enjeera, het nationale gerecht! Ook de niet-vegetariërs komen aan hun trekken. Togo, Benin, Mali en Ethiopië staan garant voor fantastische reiservaringen, maar vragen een zekere inspanning van de toerist, met name inleveren van een beetje comfort.
94 K ARAAT - FEBRUARI 2008
Onderwijs is het sleutelwoord. Het staat garant voor opleiding, ontwikkeling en creativiteit. Het (basis)onderwijs is helaas meestal té duur. Een schooljaar kost algauw 200 tot 250 dollar. Voor gezinnen die met moeite 25 dollar per maand kunnen samenscharrelen is dit onbetaalbaar. Gelukkig schafte Kenia het schoolgeld af. Een prachtig initiatief, ware het niet dat de regering geen rekening gehouden had met de instroom van duizenden nieuwe leerlingen had. Gevolg: een schrijnend tekort aan opgeleide leerkrachten. De internationale gemeenschap wou de schuldenlast van ontwikkelingslanden kwijtschelden op voorwaarde dat het geld gebruikt werd voor de bouw van scholen. Tanzania bouwde in elke uithoek nieuwe scholen. Prachtig, ware het niet… dat er geen leerkrachten beschikbaar zijn. Er is leerplicht en er staan straffen op de schending ervan. Daar hebben ze in de afgelegen gebieden weinig boodschap aan. Een stamhoofd weigert om zijn kinderen naar school te sturen en betaalt het arme dorpshoofd met een koe. Die noteert de kinderen als ‘aanwezig’ en iedereen is tevreden. Kenia, Tanzania… het grootste deel van het jaar is het droog en warm. Er kan best lesgeven worden onder een grote boom op het dorpsplein… als er maar goede lesgevers zijn en een beetje materiaal, al was het maar een griffel en een lei. De lesgevers die we (vooral in de dorpen) aantroffen, maakten het lager onderwijs niet eens zelf af (soms hooguit eerste, tweede leerjaar). Zij moeten dan nog les geven in het Engels, de officiële, maar allesbehalve moedertaal.
Zuid-Ethiopië: terug naar het stamleven met o.m. de Mursi.