ΠΡΌΛΟΓΟΣ
13
κορυφώσεις της φτάνει στο σημείο να εξερευνά την καταγωγή του. Ο αναγνώστης της ποίησης δε θα μπορούσε να στοχαστεί σε μία περιοχή που θα υπήρχε πριν από το λόγο. Τόσο όμως τα όνειρα και οι μηχανισμοί της μνήμης, όσο και η ωμή ανθρώπινη φύση, είναι στοιχεία σχεδόν προ-ανθρώπινα ή έστω ανάγονται στις αρχές του ανθρώπινου· σίγουρα πάντως είναι προγραμματικά. Ο λόγος, το βασικό εργαλείο της νόησης, επιχειρεί να τα εξηγήσει φαινομενολογικά. Η ποίηση ως έκβαση λόγου, αποσκοπεί στην υπέρβαση του λογισμού και αναμφίβολα τα εκφράζει σε ένα βαθμό, ενεργοποιώντας το φαντασιακό στοιχείο και παράγοντας εικόνες. Πώς λειτουργεί όμως μία ποιητική γλώσσα, όταν αποτελείται από στοιχεία εκτός λεξιλογίου, όπως είναι οι τρέχουσες εικόνες μίας ταινίας; Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, συνιστά τον στόχο αυτού του κειμένου. Στις λέξεις που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζεται μία αναζήτηση της ποιητικής ταινίας, της ταινίας που προκαλεί το αίσθημα περισσότερο από τη λογική. Ωστόσο, το κείμενο αυτό δεν είναι ένας ποιητικός οδηγός, δε φιλοδοξεί να οδηγήσει στον ορισμό των μέσων και των τεχνικών που θα καθιστούσαν μία ταινία ποιητική. Το κείμενο αυτό βασίζεται πρωταρχικά στην πολλαπλότητα της ανθρώπινης αντίληψης, ξεκινάει την αναζήτησή του από το υποκείμενο που κάθε φορά ζωντανεύει την πραγματικότητα με το προσωπικό του σύνολο αισθήσεων. Κατά συνέπεια, η ταινία, ως άλλο ένα αντιληπτικό φαινόμενο, δε θα μπορούσε να ονομαστεί ποιητική χρησιμοποιώντας τον ίδιο ορισμό για όλους· το μάτι του θεατή την καθιστά κάθε φορά μοναδική. Η αναζήτηση της ποιητικότητας στα στοιχεία της ταινίας (την εικόνα, τον εγγραφόμενο χρόνο), σχεδόν πάντα καταλήγει στην ποιητική της παρατήρησης. Η ταινία είναι μία συναισθηματική πραγματικότητα, και μ’ αυτή την ιδιότητα τη δέχεται ο θεατής, σαν δεύτερη πραγματικότητα. Κυρίαρχο ρόλο στα ερωτήματα που τίθενται στο κείμενο και πηγή έμπνευσης κατά την προσέγγισή τους, αποτελεί