kwam ineens heel dichtbij, toen veel van de gebeurtenissen en verklaringen reële voorbeelden bleken van wat ik al in mijn stage en scriptie had onderzocht. Uit de dossiers is op te maken dat het leven voor mijn opa en zijn broers, neven en nichten tijdens en na de oorlog niet altijd makkelijk moet zijn geweest. Voor zover ik weet heeft echter niemand van mijn familie zich ooit in contact gesteld met werkgroep Herkenning (en daarmee voor zichzelf en anderen erkend slachtoffer te zijn). Men doet niet moeilijk over dit verleden, maar weet er simpelweg weinig van te vertellen. Mijn opa is niet meer in leven, waardoor ik niet meer naar zijn verhaal als NSB-kind kan vragen. En mijn moeder en ooms en tantes weten als kleinkind van een NSB’er niets van de geschiedenis af. Mijn opa en zijn broer, neven en nichten, zijn een voorbeeld van die groep NSB-kinderen die heeft geleden onder het verleden en de stigmatisering, maar nooit de stap heeft genomen zichzelf als slachtoffer te bestempelen en contact op te nemen met Herkenning. Als uit de dossiers van hún vaders echter al zoveel signalen van stigmatisering en problemen naar voren komen, is het aannemelijk te stellen dat hetgeen in deze scriptie als problematiek van NSB-kinderen gedefinieerd en gesignaleerd wordt, betrekking heeft op veel meer kinderen dan die ene procent die zich aanmeldde bij de werkgroep en die tien tot vijftien procent die terechtkwam bij de hulpverlening.
11