แผ่นที่ 3 “อาณาจักรหนองแส” หรือ “น่านเจ้า” นี่เป็นอีกหนึ่งจินตกรรมทางภูมิศาสตร์ประวัติศาสตร์ ที่สำ�คัญสุด ที่สมมุติว่าชนชาติไทย ได้สถาปนาตนขึ้นมาได้กลายเป็น มหาอำ�นาจหนึ่งก่อนที่จีนจะรุกรานลงมาทางใต้ นับตั้งแต่ พ.ศ. 1291 (ค.ศ. 748) “เมืองไทยเดิม” ก็ตั้งอยู่ ณ ที่นี้นานถึง 500 ปี ต่อ มาเมื่อราว พ.ศ. 1800 (ค.ศ. 1257) หรือเมื่อ 700 ปีที่แล้ว ก็จำ�ต้อง “อพยพลงมาทางใต้ คนจีนเข้าไปอยู่แทนที่” และถูกรุกรานโดย ราชวงศ์หยวน (หรือมองโกล) ทฤษฎี “น่านเจ้า” หรือ “หนองแส” นี้ได้รับการปฏิเสธ จากนักวิชาการรุ่นใหม่ ไม่ว่าจะเป็นไทยหรือเทศ ที่สรุปจากหลักฐานของจีนว่า “น่านเจ้า” นั้น หาใช่อาณาจักรของชนชาติไทยไม่ กษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ของน่านเจ้าเมื่อหนึ่งพันกว่าปีมาแล้ว นามว่า “พีล่อโก๊ะ-โก๊ะล่อฝง, ฝงเจียอี้, อี้มูซุน (Pi-lo-ko, Ko-lo-feng, Feng-chia-i, I-mou-hsun) นั้นเป็นชนเผ่า “โลโล่” (Lo-lo) ซึ่งเป็นเครือญาติกับตระกูลธิเบต/พม่า หาใช่ตระกูลไท/ไต/ลาวไม่ การขนานนามกษัตริย์ ด้วยการนำ�คำ�สุดท้ายของบิดา มาตั้งเป็นคำ� ต้นของบุตร ดังที่เห็นนี้ ก็เป็นธรรมเนียมของ “โลโล่” ไม่ใช่ธรรมเนียมไท/ไต/ลาว แต่อย่างใด ความน่าสนใจของแผนที่แผ่นนี้ คือ การ วาดภาพให้อาณาจักรของชนชาติไทย นอกจากจะมีศูนย์กลางที่ “หนองแส” แล้วก็ยังมี “ไทยใหญ่” และ “โยนก” ที่ใต้ลงมาคือ “ขอม” ซึ่งมีอาณาจักรใหญ่โตมโหฬาร ครอบคลุมพม่าตอนล่าง ภาคเหนือตอนล่าง ลาวทั้งหมด กัมพูชา ตลอดจนภาคใต้ถึงนครศรีธรรมราช แน่นอนในทัศนะของนักประวัตศิ าสตร์ สกุล “อำ�มาตยาชาตินยิ ม” ไม่ถอื ว่า “ขอม” คือ “เขมร” และจินตกรรม (โดยปราศจากหลักฐาน) อีกว่า “ขอม” เป็นชนชาติที่สูญพันธุ์ไปแล้ว 338
ภาค 2: จินตกรรมประวัติศาสตร์นิพนธ์ไทยกับแผนที่ “เสียดินแดน”ฯ